I m Spartacus! κι άλλα σκόρπια λόγια

• Ο ακατέργαστος μαρξιστικός στοχασμός των ελλήνων δημοσιογράφων μας ξανασυστήθηκε σε όλο του το μεγαλείο τις τελευταίες ημέρες. Τα παιδιά που τα λέγαν αλήτες ξεκάθαρα οι Σαρκοζήδες, τα λέγαν αλητάκια κεκαλυμμένα οι έλληνες σοβαροί δημοσιογράφοι με τα μ- λ– σ (διαβάζεται: μουλουσού) σύνδρομα. «Δεν έχουν πολιτικούς στόχους», σου λέει. «Είναι αμόρφωτα και χωρίς διαμορφωμένη πολιτική σκέψη».




• Να τους ενημερώσουμε ότι η εξέγερση δεν έχει προαπαιτούμενο πρώτου και δευτέρου εξαμήνου. Η εγκεκριμένη υπό του κράτους μόρφωση δεν είναι ο δρόμος για την επανάσταση. Οι πολιτικοί στόχοι που «επιτρέπουν το διάλογο» δεν αφορούν ούτε αφορούσαν ποτέ την ώρα της φωτιάς.
  



• Αυτό με το διάλογο με τσάκισε. Μα, ποιο διάλογο; Μπορεί ο καταδικασμένος στην κόλαση να διαλέγεται με τον οξαποδώ; Μόνο αν είναι ο Σαντάμ και βλέπεις το Σαουθ Παρκ, τι λέμε τώρα.



• Ο Ντουρούτι έλεγε ότι κέρδιζε το δικαίωμά του στην συμμετοχή στις επαναστατικές διαδικασίες κάθε πρωί που σηκωνόταν στις 6.00 να πάει να βρει μεροκάματο. Κι από σχολείο, άστα να πάνε, τα παράτησε πριν την ώρα του. Κι ήθελε να δηλώνει κι επαναστατης ο αθεόφοβος!




• Τα παιδιά που πέφτουν στη φωτιά για να κάψει καλύτερα, δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν ελπίδα, δε θα τα κλάψει καμμιά πατρίδα. Η Αμελί δεν έφτασε ποτέ στην πόρτα τους. (Τι γλυκανάλατη μαλακία κι αυτή). Κι όμως, κι όμως. Η «επίσημη» και «νόμιμη» αριστερά τα αντιμετωπίζει ακριβώς όπως κι ο Σαρκοζής (σύνθετον: σάρκα+ζω, δηλαδή δεν ζει το πνεύμα αλλά μόνον η σαρξ, δηλαδή ζόμπι). Απλά είναι πιο πονηρή και κρατάει τα προσχήματα. Έχει παζαρέψει κι έχει παζαρέψει, έχει ξεπουλήσει κι έχει ξεπουλήσει, διακόσια χρόνια φούρναρης… Οι μουλουσού μιλούν την ίδια γλώσσα με τους Σαρκοζήδες κι ας παριστάνουν τους φρικαρισμένους. Αν δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα δεν θα κατέληγαν στα ίδια συμπεράσματα, άλλωστε.



• Τα παιδιά είναι «λούμπεν» στη διάλεκτο των μουλουσου. Είναι απόβλητα, δηλαδή. Δεν θα γίνουν ποτέ έμμισθα στελέχη κάποιου αριστερού κόμματος να πουλάνε ιδεολογία με το καντάρι σε σαλόνια νεόπλουτων. Το καλύτερο που τα περιμένει είναι μια σφαίρα στην καρδιά μες στις φωτιές που καίνε την πόλη. Το χειρότερο, υποαπασχόληση, αγωνία για το μεροκάματο και μια ζωή-χωρίς.



• Είμαστε στο 2005. Ακριβώς έναν αιώνα μετά την εξέγερση του 1905. Που απέτυχε, αλλά έδωσε στους ανθρώπους το δικαίωμα να πιστέψουν ότι μπορούν. Άρα πέτυχε. Δες εδώ.



• Είμαστε σε προεπαναστατικούς χρόνους. Έχω τάξει του μονάκριβού μου να σταθούμε δίπλα δίπλα στα οδοφράγματα, να πετροβολάμε δορυφόρους.



• Οι μουλουσού κι όσοι έχουν σκέψη εμβολιασμένη με μουλουσού στείρα μικρόβια δεν σέβονται όποιον δεν έχει συγκεκριμένο στόχο στη ζωή. Δεν μπορούν δηλαδή να κατανοήσουν την ίδια τη ζωή ως γεγονός. Την ορίζουν μόνο μέσα από νομοτέλειες αποσυνδεδεμένες από το γεγονός του θανάτου, νομοτέλειες κατασκευασμένες κατά παραγγελία, δηλαδή (άστα να πάνε…). Κι εδώ είναι το μεγαλείο των παιδιών που πήραν τους δρόμους στα γαλλικά γκέτο «δι ασήμαντον αφορμήν». Εκείνα, ως παιδιά κι ως απελπισμένοι, ορίζονται μόνον από την νομοτέλεια του θανάτου. Την οποία, ως παιδιά κι ως απελπισμένοι, έχουν νικήσει προς το παρόν. Είναι θέσει νικητές, δεν έχουν να συζητήσουν τίποτε με τον ηττημένο Σαρκοζή. Αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό σε όποιον δεν μάτωσε χτυπώντας γροθιές στον καθρέφτη.



• Πως να εμπιστευτείς την αριστερά των τηλεπαράθυρων με τα λεπτά παρουσιαστικά και τις καλλιεργημένες φωνές... Οι προδότες συχνότατα είναι οι μορφωμένοι. Δεν πέφτουν με την καρδιά στη μάχη. Πέφτουν με το μυαλό στο ψητό. Και μετά, επειδή ξέρουν πως στο τέλος η ισχύ της εξέγερσης είναι που σκάβει ρυτίδες σοφίας στο πρόσωπο της κοινωνίας (κάτι μάθαν από τα ρημάδια τα βιβλία), ε, μετανοιώνουν, λαμβάνουν άφεσιν αμαρτιών από την ψυχικάρα την επίσημη αριστερά, γίνονται πρωθυπουργοί ή, το πολύ πολύ, μουσικοσυνθέτες με τον απέθαντο και τους προσκυνάει όλη η ιντελιGRέτσια κι άλλα μεγαλεπίβολα (τώρα, αυτή τη λέξη τη χρησιμοποιώ σωστά; Με την απορία θα πάω…)..