Αργοναυτική Εκστρατεία

Ο Ιάσων γεννήθηκε στη Σαγκάη. Δεν έφυγε ποτέ από κει, ως τα 23 του χρόνια, όταν η εταιρία στην οποία εργάζεται (κι έχει ποσοστό), τον έστειλε σε Ιρλανδία, Γαλλία και Ιταλία να υπογράψει κάτι συμφωνίες.

Είναι μηχανικός λογισμικού. Κινέζος. Το «Ιάσων» δεν είναι το πραγματικό του όνομα. Είναι το όνομα που διάλεξε ο ίδιος για να συστήνεται στους δυτικούς. Μεγάλο μεράκι η ελληνική μυθολογία! Την ξέρει σαν την τσέπη του. Μεγάλο μεράκι κι η Ελλάδα! Αφού βρέθηκε τόσο κοντά της δεν μπορούσε να μην έρθει!

Το ποσό που πλήρωσε για τα αεροπορικά εισιτήρια Ρώμη-Αθήνα-Ρώμη καλοκαιριάτικο, είναι πολύ μεγάλο για τα οικονομικά του δεδομένα. Ένας καλός μισθός στην Κίνα, μηνιάτικος, είναι λίγο πάνω από τα 100 ευρώ.

Ήξερε τη Ζου Γινγκ από την εποχή των μαθημάτων αγγλικών στη Σαγκάη, όταν συναντιόταν οι δυό τους στην «εγγλέζικη γωνιά» για να μιλήσουν με τους ξένους και να βελτιώσουν τα αγγλικά τους. Η Ζου έμενε στη λοκάντα. Με ρώτησε αν μπορούσαμε να φιλοξενήσουμε και τον Ιάσωνα για δυό μερούλες. Μου μίλησε για τον πανέξυπνο φίλο της που «ξέρει τα πάντα για την Ελλάδα!».

Πήγαμε στο αεροδρόμιο να τον παραλάβουμε. Ένα αγόρι εύθυμο, με έξυπνα μάτια, χαριτωμένο, ευγενικό. Τόσο ταιριαστός με τη Ζου μας! Κρίμα που δεν είναι ζευγάρι…

Από το αυτοκίνητο ξεκίνησε η κουβέντα για το ταξίδι του. Είχε μαζί του ένα χοντρό βιβλίο – η πιο σημαντική κινεζική έκδοση πάνω στην Ευρωπαϊκή Αρχιτεκτονική. Είπε πως, ακόμη κι αν δεν αγαπούσε την Ελλάδα τόσο, μόνο και μόνο από το ταξίδι του κι όσα είδε θα αποφάσιζε να την επισκεφθεί.

Ήθελε, μου είπε, την επομένη, να πάει στη Σαντορίνη, να δει το νησί κι ήλπιζε να το κάνει σε μια μέρα. Με το πλοίο. Του είπα πως δε γίνεται. Αντιπρότεινα την Ύδρα. Φτάσαμε σπίτι. Είχα κάνει ντολμαδάκια, αγοράσει κοκορέτσι, είχα σαλίρα απ’ τα πάτρια, φέτα, λίγο σύγκλινο, μανούρι, ε κόψαμε και σαλάτα, ανοίξαμε μπύρες…Ύστερα, κάναμε τσάι, καθίσαμε κι αρχίσαμε να συζητάμε. Η Κίνα και το ρωμέικο.

Περνούσαν οι ώρες και δεν φαινόταν να τελειώνει πουθενά αυτή η ευτυχής συνάντηση. Θαμπώθηκε μπρος στην αποκάλυψη του ψεύδους της προοπτικής και στην αλήθεια και σοφία της κινέζικης και της ελληνικής ζωγραφικής. Θαμπώθηκα από την ομορφιά του – ως τότε νόμιζα ότι η Ζου, η Τζόυ μας, ήταν εξαίρεση. Η ιστορία του Ρουμί για τους ρωμιούς και τους κινέζους ζωγράφους γιορτάστηκε με φρέσκο τσάι. Μιλήσαμε για τον κινέζικο κινηματογράφο, την ποίηση που για να τη διαβάσεις πρέπει να μελετάς τη γλώσσα πολλά χρόνια, τον τρόπο που κλέψαν οι ρωμιοί το μεταξοσκώληκα – παραμύθι ή αλήθεια, λίγο ρόλο παίζει… Τα μάτια του Ιάσονα έλαμπαν. Ξημερωθήκαμε μιλώντας. Η Ζου νύσταζε μα δεν κουνούσε ρούπι. «Θέλω να σας ακούω να μιλάτε. Δεν τα ήξερα όλα αυτά!». Το πιο όμορφο λουλούδι της Κίνας...

Οι τόνοι ανέβηκαν όταν φτάσαμε να συζητάμε για τον Μάο. Ο Ιάσων ζει με τα διδάγματα του Μεγάλου Τιμονιέρη. Διαφωνήσαμε – έλεγε πως οι ηγέτες κάνουν τους λαούς.

Φύγαν για τον Πειραιά, πήγα για ύπνο. Έφτασε η χάρη τους στον Πόρο και την Ύδρα. Χαίρονταν τη θάλασσα, τους ανθρώπους… Γύρισαν ενθουσιασμένοι, ευτυχείς, λάμπαν από νιάτα, καλοσύνη, χαρά. Ο Ιάσονας υποσχέθηκε πως θα έρθει για το ταξίδι του μέλιτός του. Στη Σαντορίνη φυσικά! Το νησί είναι ο τόπος που ονειρεύονται να επισκεφθούν όσοι κινέζοι έχουν τηλεόραση. Το σήριαλ με τη μεγαλύτερη θεαματικότητα στην Κίνα αποτελεί διαφήμιση του νησιού – όλες οι ερωτικές σκηνές ανάμεσα στο ζεύγος των πρωταγωνιστών έχουν φόντο τη Σαντορίνη. Είχαν φάει. Ήπιαμε μπύρες συζητώντας, είδε τα μέηλ του, έστρωσε την κομπιούτα μου που εκείνη την εποχή μου ’κανε κάτι κόνξες, μου έδειξε το καινούριο του κινητό που χει μπλε δόντι.

Στο αεροδρόμιο αποχαιρετιστήκαμε με συγκίνηση. Από τότε, όποτε μπορεί μου τηλεφωνεί από την Σαγκάη ή στέλνει μέηλ. Σπάνια. Δεν έχει σημασία. Δυό μέρες ήταν αρκετές να γίνουμε αδέλφια.

Η Ζου έφυγε για το Λονδίνο. Να συνεχίσει τις σπουδές της. Στη φωτογραφία που στολίζει τη βιβλιοθήκη φορά ένα υπέροχο κόκκινο παραδοσιακό φόρεμα, κρατά μιαν όμορφη βεντάλια. Ο Ιάσονας μου άφησε όλες τις φωτογραφίες του σε ηλεκτρονική μορφή. Τις είχε φορτώσει για να μου δείξει πως όλοι οι ευρωπαϊκοί δρόμοι οδηγούν στην Ελλάδα.

Σήμερα έκανα γενική καθαριότητα στην κομπιούτα. Βρήκα τις φωτό του Ιάσονα. Μου λείπει όπως πότε πότε σου λείπει η άνοιξη, μια ακρογιαλιά, ένα τραγουδάκι απλό σαν το We´ll meet again, don´t know where, don´t know when...