Ετυμολογικόν λεξικόν της αναμπάμ παπαντάμ ελληνικής

Μέρος Α΄ ή Μαιανδρικόν

Κατσαρίδα: Έντομο μαύρου ή καφέ χρώματος. Υποκορ. Τερέζα. Λέξις της νέας ελληνικής, σύνθετος εκ των κλατς+αρίδα – κατσαρίδα είναι, δηλαδή, αυτό που όταν το πατά η αρίδα κάνει κλατς. Το λάμδα φεύγει χάριν ευφωνίας.

Κίνδυνος: Λέξις της αρχαίας σύνθετος, υπό των κυν-ος (σκύλος) και δεινός (τρομερός, φοβερός – βλ. πολλά τα δεινά κουδέν δεινότερον ανθρώπου πέλει). Οι αρχαίοι ημών, για να φυλάττουν τις οικίες των σπιτιών τους χρησιμοποιούσαν άγρια σκυλιά. Υποχρεούντο όμως υπό του νόμου, όταν είχαν κύνες δεινούς, να τοποθετούν πινακίδα στην εξώπορτα με την επιγραφή «Προσοχή ΚΥΝ ΔΕΙΝΟΣ».
Οι δεινοί κύνες ήτο επιθετικοί και ως εκ τούτου η έκφραση «κυν δεινός» εμφανίζεται κατά τους ελληνιστικούς χρόνους να λαμβάνει την έννοια της πιθανότητος να συμβεί κάτι κακό (λ.χ. να σε προλάβει ο κυν ο δεινός).
Η ορθογραφία απλοποιείται από τον μεσαιωνικό δάσκαλο Ράλλειο της Κορφούς, ο οποίος ήθελε να γλιτώσει από κόπο τους μοναχούς αντιγραφείς κι από έξοδα τα μοναστήρια (ναν καλά).

Γιουβαρλάκι: Το φαγητό αυτό φέρεται να εφηύρε αλλοδαπή παντρεμένη με έλληνα, της οποίας ο υιός ονομάζονταν Λάκης. Ο Λάκης αγαπούσε ιδιαιτέρως το φαγητό που είχε δημιουργήσει η μαμά του, κι όταν το εύρισκε ορμούσε στο τραπέζι ξεχνώντας τους καλούς του τρόπους. Η ξένη, θέλοντας να τον εμποδίζει να αδειάσει τη σουπιέρα, κατέφευγε στην κραυγή «Γιου Φαρ, Λάκη!», δηλαδή «μείνε μακρυά, Λάκη!».
Εν τω μεταξύ, οι αγγλικά-γιοκ-ελληνίδες γειτόνισσες τάιζαν τους κανακάρηδές τους δύο σουπιέρες στην καθησιά και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν γιατί και πως η αλλοδαπή δεν ήθελε να αφήσει το καμάρι της να μαγαρίσει τη σουπιέρα. Εξ ου και θεώρησαν ότι η κραυγή της αποτελούσε κάλεσμα στον διάδοχο, πρόσκληση να γευθεί το μυστηριώδες φαγητό. Έτσι, φρόντισαν να αποκτήσουν όλες τους τη συνταγή, οδηγώντας στη διάδοση του φαγητού αυτού. (Όπως αντιλαμβάνεστε, το φ έγινε β χάριν ευφωνίας-- η οποία ευφωνία είναι εμφανέστατα πολύ χρήσιμο πράγμα)