Mirandolina

17.10.07

"Με την Ακρόπολη ως Ορίζοντα"

Φρέσκο τρατάρισμα στο καινούριο σπίτι, μια παλιά ιστορία και παντοτεινό μεράκι. Κοπιάστε!

1 σχόλια. Εσείς τι λέτε;

"aris" έφα...: Πεθαίνοντας στο Μπουένος Άϊρες.

Μπουένος Άϊρες , Μάρτιος 1976. Η κυβέρνηση της Ισαβέλλας Περόν , γυναίκας του μεγάλου εθνικιστή Περόν , περνάει δύσκολες στιγμές. Χωρίς τον Περόν στο τιμόνι της
Αργεντινής όπως είχε γίνει από το 1943-1955 και απ' το 1973 ως το θάνατο του το 1974 η Αργεντινή ετοιμάζεται να δεχτεί ένα νέο πραξικόπημα...
Οι descamisados (αυτοί που δεν έχουν πουκάμισο) διαμαρτύρονται έντονα στους δρόμους. Ο έλεγχος έχει φύγει από τα χέρια της Ισαβέλλας Περόν και αρχίζει να περνάει στους στρατιωτικούς. Στους δρόμους του Μπουένος Άϊρες οι Κομμουνιστές και οι «αριστεροί» Εθνικιστές , η Σοσιαλιστική πτέρυγα του Περονικού κόμματος , συγκρούονται με την αστυνομία που οι τραυματίες και από τις δύο πλευρές είναι αρκετές δεκάδες. Οι εκατοντάδες μολότοφ απ' τη μια πλευρά , τα καπνογόνα και οι αντλίες της αστυνομίας από την άλλη , θυμίζουν Βιετνάμ. Η αστική τάξη στην προσπάθειά της να αισχροκερδήσει , το ύψος της υπεξαιρέσεως των δανείων που είχε πάρει η χώρα έφτανε το 85% είχε ρίξει το λαό σε μια άνευ προηγουμένου φτώχια.

Στην εκκλησία του Αγίου Λουκά μια ομάδα 50 κομμουνιστών υποχωρεί κάτω από την άγρια καταδίωξη της αστυνομίας. Στην πλατεία Λανγκιστέρα συναντιέται με μια άλλη ομάδα , από 120 περίπου άτομα , περονιστών σοσιαλιστών. Σε αυτή την ομάδα ήμουν και εγώ. Γνωριστήκαμε αμέσως γιατί φορούσαν κόκκινα μαντήλια και δύο-τρεις από αυτούς κρατούσαν σημαίες με το σφυροδρέπανο. Εμείς ντυμένοι «παραδοσιακά» , φορούσαμε μαύρα μαντήλια , κρατούσαμε την σημαία της Αργεντινής και πολλοί από εμάς είχαμε στις τσέπες του παντελονιού μας περιβραχιόνιο του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος ...

Για ένα-δύο λεπτά κανείς μας δεν μίλαγε. Σε μια στιγμή καμιά εικοσαριά άνδρες των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας φαίνονται μπροστά στο δρόμο και αρχίζουν να μαςκυνηγούν. Τότε εγώ φωνάζω προς τους κομμουνιστές : ακολουθήστε μας. Αυτοί χωρίς καν να σκεφτούν έρχονται από πίσω μας. Εκείνη την ώρα ανάμεσά μας δεν υπήρχαν Κομμουνιστές ή Εθνικοσοσιαλιστές , αλλά μαχόμενοι αντικαπιταλιστές. Στο δρομάκι του Μαγκράτος , με σπρέι ένας κομμουνιστής γράφει στον τοίχο : «κάτω η δικτατορία του κεφαλαίου» και ετοιμάζεται να υπογράψει με ένα σφυροδρέπανο. Καταλαβαίνοντας τι πάει να κάνει ένας δικός μας παίρνει το σπρέι μέσα από τα χέρια του και υπογράφει με την σβάστικα.

Προχωρώντας προς την Λεωφόρο Λαμανγκρίτε συναντήσαμε μια αμερικανική τράπεζα. Αμέσως 2 κομμουνιστές και 7 δικοί μας σπάζουν τα τζάμια της και βάζουν φωτιά στα έπιπλα. Πενήντα μέτρα πιο κάτω δύο διμοιρίες από κρανοφόρους της αστυνομίας μας αιφνιδιάζουν και μας περικυκλώνουν. Βλέποντας τις σημαίες με τα σφυροδρέπανα
νομίζουν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές. Αμέσως εγώ σαν αρχηγός της δικής μου ομάδας μια και ήμουν ο μεγαλύτερος φωνάζω : σύντροφοι ώρα να βγάλουμε τα περιβραχιόνιο.

Μέσα σε μισό λεπτό και οι 120 περίπου φοράμε το περιβραχιόνιο με την σβάστικα και στεκόμενοι μπροστά στους μπάτσους φωνάζαμε : « κάτω η καπιταλιστική δημοκρατία , Ζήτω ο σοσιαλισμός Ζήτω η Αργεντινή ». Οι αστυνομικοί κάθονται ακίνητοι σαν υπνωτισμένοι μας κοιτούν. Αμέσως λέω στους συντρόφους μου , παιδιά να σπάσουμε τον κλοιό. Σε δευτερόλεπτα έχουμε πέσει πάνω στους αστυνομικούς και οι πρώτοι από εμάς ξεφεύγουν.

Εγώ με καμιά δεκαπενταριά εθνικιστές και έναν κομμουνιστή παίρνω το δρόμο που οδηγούσε στην πλατεία Λατιέρα. Φτάνοντας στην πλατεία πέφτουμε σε δεύτερο μπλόκο. Κάνοντας να ξεφύγουμε η αστυνομία απαντάει με πυροβολισμούς. Καθώς έτρεχα ακούω δίπλα μου τη φωνή του συντρόφου Μιγκέλ , Χουάν βοήθεια με χτύπησαν. Κοιτάω και τον βλέπω γεμάτο στα αίματα. Την ίδια στιγμή 20 μέτρα μπροστά μου σωριάζεται από τους πυροβολισμούς ένας άλλος σύντροφος ο Αλφρέδο , τελειόφοιτος της Νομικής. Προσπαθώ να σηκώσω τον Μιγκέλ φωνάζοντας καθίκια αστυνομικοί φονιάδες του λαού πριν προχωρήσω δέκα μέτρα , πέντε έξι μπάτσοι έπεσαν πάνω μου και με χτυπούσαν με τα γκλόπ.
Το μόνο που θυμάμαι πριν λιποθυμήσω απ' το ξύλο ήταν η φωνή του αδελφού μου Χούλιο , που καθώς τον οδηγούσαν στην κλούβα φώναζε : Ζήτω ο Εθνικοσοσιαλισμός ! Ζήτω η πατρίδα ! .

Συνήλθα στα μπουντρούμια της ασφάλειας. Στο ίδιο κελί ήμασταν 40 άτομα. Προσπάθησα να σηκωθώ και όταν μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου , κάποιος με πλησίασε και δίνοντας μου τσιγάρο με ρώτησε : « κομμουνίστα ; » όχι του απάντησα « χιτλεριάνο ». Με κοίταξε και χωρίς να πει τίποτα γύρισε πίσω στην θέση του. Σε 3/4 περίπου ένας αστυνομικός άνοιξε την πόρτα και είπε : Ποίος είναι ο Χιτλερικός εδώ ; Πηγαίνοντας' προς το μέρος του, του λέω εγώ. « Έβγα έξω » , μου είπε , σε θέλει ο υπαστυνόμος. Περνώντας το διάδρομο βλέπω να κατεβάζουν απ' τις σκάλες τον αδελφό μου Χούλιο μέσα στα αίματα.Χούλιο φωνάζω και κάνω να τρέξω προς το μέρος του. Μερικοί αστυνομικοί έπεσαν πάνω μου και με οδήγησαν σηκωτό στο γραφείο του υπαστυνόμου. Μπαίνοντας μέσα , ο υπαστυνόμος καθόταν στο γραφείο μαζί με μια δακτυλογράφο και με έναν άλλον με πολιτικό που το στυλ του θύμιζε πράκτορα σε ταινία του κινηματογράφου. Με ρώτησε αν ήθελα τσιγάρο ή καφέ και του απάντησε όχι.

Κατόπιν με ρώτησε τ' όνομά μου. Χουάν Ντε Ακίβε , του απάντησα. Είσαι εθνικοσοσιαλιστής ; μου είπε. Ναι , του απάντησα. Γιατί ; Με ξαναρωτάει. Γιατί είμαι εργάτης και δεν ανέχομαι να ζω σαν ζώο εγώ και η οικογένειά μου , αλλά ούτε και ο λαός της Αργεντινής να δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί και η πατρίδα μου να πατρονάρεται απ' τους αμερικάνους.
Γελώντας μου ξαναλέει όπως αφού είμαι εθνικοσοσιαλιστής θα είμαι και πατριώτης και σαν πατριώτης δεν θα πρέπει να αγωνίζομαι κατά του καπιταλισμού και του στρατού , αλλά μόνο κατά του κομμουνισμού. Εγώ του απάντησε πως ακριβώς επειδή είμαι πατριώτης θα αγωνίζομαι υπέρ του Σοσιαλισμού , για μια ανεξάρτητη δίκαιη , Εθνικοσοσιαλιστική Αργεντινή. Εκείνη την ώρα αυτός που έμοιαζε με πράκτορας -όπως στον κινηματογράφο- του είπε κάτι στο αυτί. Αμέσως γυρνάει και μου λέει , θέλω όλα τα ονόματα των εθνικοσοσιαλιστών που βρίσκονται στο Περονικό κόμμα.

Εγώ γελώντας ειρωνικά του απαντάω: μήπως θέλεις και τα ονόματα αυτών που έχετε σκοτώσει ή βασανίσει ; Ύστερα φτάνοντας προς το μέρος του , του λέω: Εθνικοσοσιαλιστής είμαι , όχι χαφιές της αστυνομίας. Οι υπόλοιπες 57 ημέρες που έμεινα στα μπουντρούμια ήταν ένα σωστό μαρτύριο. Έφτασαν στο σημείο να με απειλήσουν ότι θα σκοτώσουν τον αδελφό μου , αν δεν μαρτυρήσω τα ονόματα. Τους απάντησα ότι ο αδελφός μου είναιεθνικοσοσιαλιστής και ξέρει γιατί πεθαίνει. Εκείνη την ώρα δεν γνώριζα ότι τον είχαν ήδη σκοτώσει τα γουρούνια. Χωρίς να ξέρω γιατί , μετά από αυτό το χρονικό διάστημα με άφησαν ελεύθερο. Όταν επέστρεψε σπίτι μου έμαθα ότι όλοι μας είχαμε συλληφθεί και πολλοί είχαν δολοφονηθεί. Μέσω ενός γνωστού , μετά από μια βδομάδα έμαθα ότι με είχαν αφήσει ελεύθερο για να με παρακολουθούν και να δουν ποιους θα συναντούσα.

Μάταιος κόπος γιατί δεν υπήρχε κανένας « ελεύθερος » Το κωμικό είναι ότι όσους είχαν συλλάβει ή σκοτώσει , τους παρουσίαζαν ως κομμουνιστές. Εν ονόματι της πατρίδας πάντα..
Μετά από ένα μήνα περίπου κατάφερα να το σκάσω στην Ισπανία. Το πως το έσκασα θα χρειαζόταν μήνες για να το εξιστορήσω. Τώρα έχω επιστρέψει στο Μπουένος Άϊρες.

Με τη «δημοκρατία .. δεν έχει αλλάξει φυσικά τίποτα. Όποιοι κυβερνούσαν με το προσωπείο της Χούντας , σήμερα κυβερνούν με το πρόσωπο της «Δημοκρατίας...Στο Περονικό κόμμα υπάρχουν δυστυχώς πολλοί φιλελεύθεροι. Εγώ φυσικά ανήκω στην εθνικιστική του πτέρυγα και πιο συγκεκριμένα στην Εθνικοσοσιαλιστική. Ο αγώνας ξαναρχίζει από την αρχή. Θα έμαθες φαντάζομαι την δολοφονία του συντρόφου Γκερένιο. Οι πολυεθνικές ο' αυτή τη δολοφονία μαζί με την αστυνομία είναι χωμένες ως το κόκκαλο.
Ο αγώνας όμως θα συνεχιστεί έστω και αν χρειαστεί να πεθάνουμε όλοι.

Ζήτω η Αργεντινή ! , Ζήτω ο Σοσιαλισμός !
Με Εθνικοσοσιαλιστικούς χαιρετισμούς
Χουάν Ντε Ακίβε
Εργάτης

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο δωδέκατο τεύχος του Εθνικοεπαναστατικού περιοδικού «Αντίδοτο»; 11/25/2007 02:43:00 μ.μ.

Την καλή σου την κουβέντα

πίσω στην κουζίνα...