Αναδημοσίευσις

Μια συζήτηση που δεν έγινε στην TV

Του Πετρου Παπακωνσταντινου

Η απόφαση του κ. Ευρ. Στυλιανίδη να αποσύρει το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Υποστηρίχθηκε ότι η επιλογή των σχολικών βιβλίων δεν αφορά την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά αποκλειστικά τους ειδικούς επιστήμονες. Η άποψη αυτή θα είχε τύχη στην Πολιτεία του Πλάτωνα, αλλά όχι στις σύγχρονες Δημοκρατίες, όπου τα σχολικά εγχειρίδια ασφαλώς γράφονται από τους επιστήμονες, αλλά επηρεάζονται από τον κυρίαρχο, κάθε φορά, ψυχισμό της κοινωνίας και επιλέγονται, καλώς ή κακώς, από τους πολιτικούς.

Η διαμάχη γύρω από το εν λόγω σύγγραμμα ήταν εξ αρχής πολιτική και όχι αυστηρά «επιστημονική» υπόθεση. Μήπως ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας κ. Βερέμης τοποθετήθηκε ως επιστήμονας όταν εκτίμησε ότι η κυβέρνηση «σύρεται πίσω από το ΛΑΟΣ»; Ή μήπως ο καθηγητής κ. Λιάκος τοποθετήθηκε με το κρύο αίμα του αμερόληπτου ιστορικού όταν στηλίτευσε την κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ότι «τα άκρα βρίσκονται εγκατεστημένα για τα καλά στην καρδιά της»;

Εκεί που το πράγμα γίνεται απαράδεκτο, είναι όταν ταυτίζεται η όποια κριτική με τον κόσμο της ακροδεξιάς «εθνικοφροσύνης». Ακροδεξιά νοοτροπία αποπνέουν, άραγε, οι πολύ διαφορετικές κριτικές του Κ. Λαλιώτη ή της Α. Παπαρήγα – της μόνης πολιτικού αρχηγού, ας το υπενθυμίσουμε, που τόλμησε πριν από 14 χρόνια να διαχωριστεί από τον γελοίο διαγωνισμό πατριωτισμού για την ονομασία των Σκοπίων; Στην ακροδεξιά ανήκουν οι κινήσεις εκπαιδευτικών και διακεκριμένοι προοδευτικοί πανεπιστημικοί, όπως ο Γ. Μαργαρίτης, που άσκησαν κριτική μέσα από επιστημονικές ημερίδες και δημόσια αρθρογραφία;

Εξοστρακισμένη από τα τηλεοπτικά «παράθυρα», αυτή η πολύ διαφορετικής ποιότητας κριτική εστίασε όχι τόσο στις θέσεις, όσο στις εκκωφαντικές σιωπές του επίμαχου βιβλίου:

Στο γεγονός, για παράδειγμα, ότι δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά σε κοσμοϊστορικές εξελίξεις όπως η γέννηση του σύγχρονου εργατικού κινήματος και της σοσιαλδημοκρατίας, η ρωσική επανάσταση, η συγκρότηση και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ (οι μαθητές μαθαίνουν ότι στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε η… Ρωσία!) και η ανατροπή της αποικιοκρατίας.

Στην ιδεοληπτική μονομέρεια ενός βιβλίου που μοιάζει να θεωρεί ότι οι τελευταίοι έξι αιώνες ήταν ένας μοναχικός περίπατος της Δυτικής Ευρώπης στην πλατιά λεωφόρο μιας Ιστορίας, που δεν καταδέχεται να αφιερώσει ούτε λέξη στην Ινδία του Γκάντι, την Κίνα του Μάο και την Αμερική του Τζέφερσον. Οσοι ταυτίζουν τέτοιου είδους κριτικές με τον κ. Καρατζαφέρη, όχι απλώς ασκούν ανερυθρίαστα ιδεολογική τρομοκρατία, αλλά και χαρίζουν στην ακροδεξιά όλους εκείνους που δυσκολεύονται να δεχθούν τον «εκσυγχρονισμό» ως εθνική λοβοτομή και τον «διεθνισμό» ως πολτοποίηση των ριζοσπαστικών στοιχείων του πολιτισμού τους.

Από τη σημερινή Καθημερινή