Μια παλιά κουβέρτα

Σκέφτομαι τι να φορέσω. Και πως θα πάμε, και πόση ώρα χρειαζόμαστε και ποιός θα είναι κει - στις χαρές. Σκέφτομαι πριν δω τα γυαλιά στο δρόμο και το μηχανάκι και το ανακριτικό της τροχαίας. Πριν μαζευτούνε - είναι κάθε μέρα εδώ, στη γωνία-, πριν έρθουν να αποχαιρετήσουν. Μες στην νύχτα που, σκέφτομαι, ήρθε δροσερή επιτέλους. Σκέφτομαι ως αθάνατη σκέφτομαι αμαρτάνω και θεώνομαι. Δεκαπέντε και εικοσιδύο. Τους αφήνουν μπάλλες και σημειώματα και ζωγραφιές και στολίζουν τα μελό εφηβικά τους σημειώματα με καρδούλες, λουλουδάκια, το όνομά τους με κεφαλαία. Η μηχανή δεν είχε πινακίδα, δε φορούσαν κράνη. Η κολώνα γεμάτη λουλούδι, τα μαζεύει ο δήμος το πρωί, γεμίζει πάλι μες σε λίγη ώρα...

Και ύστερα ξεχνάω τον πλησίον θάνατο, γιατί "μαμά πονάω εδώ" και το κορμάκι το κλαράκι διπλώνει στα δυό, νεφρός ο αριστερός, και νοσοκομείο και εξετάσεις και φόβοι και προσευχή - Χριστέ μου, να μην είναι τίποτε σοβαρό, Χριστέ μου!- και δάκρυα δαγκωμένα και το ξέρει, και το χλωμό προσωπάκι συσπάται και "μαμά, μη κλαις, δεν πονάω τώρα, δες" και προσπαθεί να τεντωθεί, γενναίος μικρός άνδρας.

Δίπλα ο μικρός με την πλύση στομάχου, ήπιε όλο το φάρμακο, το νόστιμο φάρμακο, μα δε με μοιάζει, με νοιάζει που αργούν να δουν τον γιό μου και τα βάζω με τον εαυτό μου - μα, φέρτε κανένα γιατρό ακόμη - και που να είμασταν στο δημόσιο νοσοκομείο, είμαστε τυχεροί αλλά όλα αυτά είναι ξένα τώρα, και η καλωσύνη και η τύχη και η πριν συμπάθεια, τώρα πονάει, το μωρό μου πονάει και δεν υπάρχει γιατρός και δεν ξέρουν πότε θα τελειώσουν με την πλύση.

Δεν χρειάζεται τίποτε, να μην ανησυχώ, να πάμε σπίτι, περαστικό, να πίνει νερό, να τα φάρμακά του, προσέξτε τον και ελά πάλι τη Δευτέρα αν χρειαστεί ή πάρτε μας τηλέφωνο. Χαμογελάει, πέρασε ο πόνος, θέλει να πάμε στη γιαγιά - δε χορταίνει αγάπη.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξαναγίνομαι άνθρωπος σιγά- σιγά, σιγά-σιγά, η μνήμη θανάτου, τα παιδιά που χάθηκαν, οι μανάδες στα δημόσια νοσοκομεία με τα κορμάκια τα κλαράκια να σπαράζουν και ουρές μπροστά και ούτε ένας γιατρός, βουρκώνω και πονάω, οι μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους, δεκαπέντε και εικοσιδύο, και ύστερα, στο φανάρι, εμφανίζεται η γυναίκα στην άκρη του δρόμου, "κυρία, σε παρακαλώ, βρήκα να κοιμάμαι αλλά δεν έχω κουβέρτες, αν σας βρίσκεται μια παλιά κουβέρτα" και "θα περάσετε αύριο;" και "δεν πειράζει, όποτε περάσετε εδώ θα είμαι, μια παλιά κουβέρτα αν σας βρίσκεται" βουρκώνει και πονάει και εγκαταλείπεται.

Ξαναγίνομαι άνθρωπος που τον νοιάζει και πονάει και έχει καρδιά μα για μια στιγμή, μια τόση δα στιγμή, σκέφτηκα πως ήθελα το δικό μου παιδί να είναι πρώτο στην ουρά, πως ήθελα το γιατρό τώρα, όχι μετά από λίγο, πως αν κάποια δωρεά ηθική δε με κράταγε, αν το επίχρισμα πολιτισμού δεν είχε πιάσει έτσι καλά, θα ορμούσα μέσα, θα έβαζα μαχαίρι στο λαιμό της γιατρού: "πρώτα το μωρό μου, το παιδί μου πρώτα". Για μια στιγμη δε με ένοιαζε το αγόρι που ήπιε όλο το φάρμακο, οι μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους, η γυναίκα με την παλιά κουβέρτα. Ντρέπομαι, μα για μια στιγμή ήμουν νεκρή. Γνώρισα το θάνατο και τον άφησα να νικήσει.