Tanks for ze music, Elvis, and long live ze King!*

Οταν πήγαμε στην Αμερική, υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος που θέλαμε να γνωρίσουμε, αν και δεν ήξερα αν αυτός θα ήθελε να μας γνωρίσει, κι αυτός ήταν ο ´Ελβις. Είναι δύσκολο να περιγράψω τα αισθήματά μας γι´ αυτόν. Τον είχαμε θεοποιήσει τόσο!

´Οταν πρωτοπήγαμε στο Χόλιγουντ έρχονταν να μας δουν και να μας γνωρίσουν άνθρωποι σαν τον Φρανκ Σινάτρα και τον Ντιν Μάρτιν. Αλλά δεν θέλαμε να τους δούμε, γιατί πιστεύαμε ότι δεν τους αρέσαμε ούτε εμείς ούτε η μουσική μας. Όμως, νιώσαμε εκπληκτικά όταν μπορέσαμε να γνωρίσουμε τον ´Ελβις, κι ακόμη καλύτερα να παίξουμε μαζί του. ... Επειδή ήμασταν και οι δύο φαν του Πίτερ Σέλερς, θυμάμαι ότι του είπα (σ. μιμούμενος τον Σέλερς): «Ετσι πρέπει να είναι! Μια σπιτική συνάθροιση με λίγους φίλους και λίγη μουσική!»

Είχαμε προσπαθήσει να συναντηθούμε με τον ´Ελβις στην πρώτη μας τουρ στις ΗΠΑ, το 1964, αλλά δεν μπορέσαμε λόγω υποχρεώσεων δικών του και δικών μας. Μετά, όταν ξαναήρθαμε το καλοκαίρι του 1965, μάθαμε ότι θα ήμασταν στο Χόλιγουντ τις ίδιες μέρες που ο ´Ελβις θα γύριζε εκεί μια ταινία. Κι έτσι γνωρίσαμε τον ´Ελβις, τη νύχτα της Παρασκευής, 27 Αυγούστου 1965. ...

´Ηταν κούκλος με το μαύρο δερμάτινο παντελόνι του, ένα κόκκινο πουκάμισο κι ένα στενό μαύρο γιλέκο. Μας είπε «γεια» και μας οδήγησε μέσα σε ένα τεράστιο στρογγυλό δωμάτιο. Μαζί μας ήταν κάποιοι από το προσωπικό, όπως κι ο συνταγματάρχης Πάρκερ και ο Μπράιν Επστάιν.

´Ηξερα ότι ο Πολ, ο Τζορτζ κι ο Ρίνγκο ένιωθαν το ίδιο νευρικοί με εμένα. Αυτός ήταν ο τύπος που λατρεύαμε όλα αυτά τα χρόνια -- από πιτσιρικάδες στο Λίβερπουλ. ´Ηταν ο μύθος στη ζωή μας και δεν είναι ποτέ εύκολο να συναντάς το μύθο. Ωστόσο, ο ´Ελβις προσπάθησε να μας κάνει να νιώσουμε άνετα. ´Εβαλε εμένα και τον Πολ να καθίσουμε δίπλα του από τη μια μεριά, και τον Ρίνγκο από την άλλη. Ο Τζορτζ κάθισε οκλαδόν στο πάτωμα ... ήταν φανερό ότι ο ´Ελβις φερόταν σε όλους με τον ίδιο τρόπο, όποιοι κι αν ήταν. Αυτός έσπασε τη σιωπή που είχε πέσει στο δωμάτιο. «Κοιτάξτε παιδιά» είπε «αν είναι να κάθεστε έτσι και να με κοιτάτε, λέω να πάω για ύπνο». Χαμογέλασε κι ύστερα είπε: «Ας μιλήσουμε λιγάκι, τι λέτε;» συνέχισε. «Κι ίσως παίξουμε και τραγουδήσουμε λιγάκι;»

Αυτό ακριβώς θέλαμε όλοι μας και εκείνη την ώρα νιώσαμε την ένταση να εγκαταλείπει το χώρο. ´Ενας από το προσωπικό του ´Ελβις μάς έφερε ποτά, αλλά ενώ όλοι πίναμε σκοτς με κόλα ή μπέρμπον με σέβεν-απ, ο ´Ελβις έπινε σκέτη σέβεν-απ. Δεν άγγιξε, επίσης, ούτε ένα από τα τσιγάρα που κερνιόνταν μες στο χώρο.

´Επειτα από λίγο είπε: «Ας φέρει κάποιος τις κιθάρες». Πάλι κάποιος από τους ανθρώπους του σηκώθηκε, και σε δευτερόλεπτα τρεις ηλεκτρικές κιθάρες είχαν συνδεθεί στους ενισχυτές που βρίσκονταν στο δωμάτιο. ... Αν θυμάμαι καλά, το πρώτο τραγούδι που είπαμε μαζί ήταν το χιτ της Cilla Black, You´re My World.

... Η μουσική μάς έκανε να νιώσουμε άνετα με τον ´Ελβις. Καμιά ώρα αργότερα σταματήσαμε κι αρχίσαμε να μιλάμε γι´ αυτό που όλοι ξέραμε καλύτερα, το θέαμα. Ειδικότερα, ανταλλάσσαμε τις εμπειρίες μας από τις περιοδείες. ... ´Ηταν δύο τα ξημερώματα όταν τελικά το διαλύσαμε.

Ο ´Ελβις ήταν ένας εκπληκτικός οικοδεσπότης, και μας χάρισε, στον καθένα ξεχωριστά, μία πλήρη συλλογή των άλμπουμ του. ´Ηταν μια νύχτα που δεν θα ξεχνούσαμε ποτέ. ... Δεν τον ξαναείδαμε ποτέ. Αυτό που μου έμεινε πιο έντονα ήταν η αίσθηση του χιούμορ που είχε. Του άρεσε να γελάει και να κάνει και τους άλλους να γελούν. Γι´ αυτό, φεύγοντας, ξαναμίλησα με τη φωνή του Πίτερ Σέλερς και του είπα από την πόρτα: «Ευχαριστούμε για τη μουζική ´Ελβις -- και Σήτω ο Βασιλιάς!»

*υπό Τζον Λένον και γιατί θέλω να πάω στο Λας Βέγκας και να χορέψω το μπιμποπαλούλα με το σωσία στο παρεκκλήσι κι ύστερα να φύγουμε στο Τούπελο, 30 χρόνια από τη μέρα που Elvis has left the building φέτος, να του ανάψουμε ένα κεράκι.