by any other name...

Στο μπαμπά Μπαντούκ για την υπομονή του (σβήνω γράφω, σβήνω γραφω, δε χωράμε στις λέξεις εντός μου, μα που θα πάει...), στους αδιάβροχους, την ελληνοφρένεια και τη Γκίζα μας (μα, πότε θα κάνει μπλογκ αυτό το κορίτσι;) που δροσίζουν τις μέρες μας στον καταραμένο τόπο, να τολμούμε να ανθίσουμε.


Γυρίζω και κοιτάω τις αυλές. Τώρα ξυπνάμε απ' τις έξι. Ραδιόφωνο και τριανταφυλλιές. Οι κυράδες με τα τσιτάκια από τα μαγαζιά που ξεχάσαν το χρόνο μα που τα βρίσκουν τα εμπριμέ τσιτάκια; αναρωτιόμουν πριν ανοίξω τα μάτια μου και δω που βρίσκουν τα μαύρα βγαίνουν πρωί, πριν κάψει ο ήλιος, να κλαδέψουν, να φροντίσουν, να κουβεντιάσουν με τα λέλουδα που καμιά γόβα στιλέτο δεν μπόρεσε να ονειρευτεί (που να τρυπήσει κιόλας...).
Συκιές, ροδιές, μουσμουλιές. Τα σπίτια σαν το σπίτι που μεγάλωσα. Αυλή, καφές και τάβλι. Κατάλευκες φανέλες, μαυρισμένα μπράτσα κι ιδρώτας χτίσαν κέραμο πάνω απ το κεφάλι μας, μας μορφώσανε, μας μεγαλώσανε. Κλισέ, μα στ αλήθεια σου λέω είμαστε ένας κι ένας. Στα δυτικά μεγαλώσαμε αλλοιώς. Σημαδέψαμε αλλοιώς τον κόσμο.
Όλα με τα χέρια τους. Δεν έχει κηπουρούς εδώ. Οι μεγαλοκοπέλλες με τα τσιτάκια και οι γέροντες με τα αδρά πέτσινα χέρια, που γίνονται απαλά κι ανάλαφρα σα φως πρωινό όταν αγγίζουν τις τριανταφυλλιές. Κι ύστερα καφενείο, πρέφα, βαρύγλυκος, ουζάκι, το άχθος της σύνταξης. Εκεί διδάσκονται τις τριανταφυλλιές;
Γύρισα σπίτι μου. Εκεί που οι τριανταφυλλιές. Τώρα ξέρω γιατί ποτέ δεν αγάπησα κανένα λουλούδι τόσο μα και γιατί τα τριαντάφυλλα του ανθοπωλείου μου φαίνονται πρόστυχα. Ξέρω γιατί στο στραγγιστό γιαούρτι χωρά μόνο μια κουταλιά μελάτα ροδοπέταλα και τίποτε άλλο. Γύρισα σπίτι μου και ετοίμασα τριαντάφυλλα για τα καλωσορίσματα. Κοπιάστε.