Καλή Ανάσταση

Τηράει δεξιά, τηράει ζερβά,
κανέναν δεν γνωρίζει,
τηράει δεξιώτερα
βλέπει τον Αη- Γιάννη.
Αγιέ μου Γιάννη Πρόδρομε και βαπτιστή του γυιού μου,
μην είδες τον υγιόκα μου και εσέ Διδάσκαλόν σου;
-Δεν έχω στόμα να σου πω, γλώσσα να σου μιλήσω,
δεν έχω χεροπάλαμα για να σου τόνε δείξω.

Βλέπεις Εκείνον το γυμνό,
τον παραπονεμένο,
οπού φορεί πουκάμισο
στο αίμα βουτηγμένο,
οπού φορεί στην κεφαλή
αγκάθινο στεφάνι;
Αυτός είναι ο γυιόκας σου
και με ο δάσκαλός μου!

Κι' η Παναγιά πλησίασε γλυκά τον αγκαλιάζει.
-Δε μου μιλάς παιδάκι μου, δε μου μιλάς παιδί μου;
-Τι να σου πω, Μανούλα μου, που διάφορο δεν έχεις·
μόνο το μέγα-Σάββατο κατά το μεσονύχτι,
άμα λαλήσει ο πετεινός, σημάνουν οι καμπάνες,
τότε και συ, Μανούλα μου, θάχεις χαρά μεγάλη!

Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα Ουράνια,
σημαίνει κι' η Άγια Σοφία με τις πολλές καμπάνες.
Όποιος τ' ακούει σώζεται κι όποιος το λέει αγιάζει,
κι όποιος το καλοφουγκραστεί Παράδεισο θα λάβει,
Παράδεισο και λίβανο απ' τον Άγιο Τάφο.

Και από αύριο, ανθίζει ο κόσμος μέχρι να ξαναβρεί τα όπλα του...

Μετά τά μεσάνυκτα, αφού έγινεν ή Ανάστασις, και ήστραψεν ό ναός όλος, ήστραψε και ή πλατεία από το φώς των κηρίων, τά παιδία ήρχισαν να καίουν μετά κρότου σπίρτα και μικρά πυροκρόταλα έξω είς το πρόναον, και τίνες παίδες δεκαετείς επυροβόλουν με μικρά πιστόλια, άλλοι έρριπτον εντός του ναού επί των πλακών του εδάφους τά βαρέα καρφία με τα καψύλια καταπτοούντες και σκανδαλίζοντες τάς πτωχάς γραίας, αίτινες, μεθ' όλον τον διωγμόν όν εκίνουν κατ΄αυτών την Μεγάλην Εβδομάδα κατ΄έτος οί επίτροποι, αξιούντες να περιορίσωσιν αυτάς είς τον γυναικωνίτην, ούχ ήττον επέμενον και παρεισέδυον εντός του ναού αριστερά, είς την μίαν κόγχην. Είς δ' επίτροπος της επάνω ενορίας, άνθρωπος προοδευτικός, βλέπων ότι όλοι οί εθελονταί ψάλται, νεανίαι εικοσαετείς, εφοίτων κατά προτίμησιν είς την κάτω εκκλησίας, είς δε την επάνω ηναγκάζοντο να ψάλλωσιν οι ιερείς, τι εσοφίσθη;

Πιάνει και αποσπά από τον γυναικωνίτην τα καφάσια, τα δικτυωτά, δι' ών εφράττοντο τέως αί γυναικείαι μορφαί από της όψεως των ανδρών, και αφήνει τον γυναικωνίτην άφρακτον. Τότε διά μιάς όλοι οί ευλαβείς και μουσόληπτοι νεανίσκοι αφήκαν την κάτω εκκλησίαν έρημον ψαλτών κ' έτρεξαν όλοι είς την επάνω. Είτα τά μικρά παιδία και τίνες παιδίσκαι τετραετείς, με τας κομψάς ποικιλτάς λαμπάδας, ετάχθησαν ανά τον χορόν, περί τά δύο αναλόγια, και παρά το εικονοστάσιον, και ήρχισαν να θορυβώσι, να παίζωσι, να στάζωσιν είς τους είς τους λαιμούς αλλήλων, και να τσουγκρίζωσι είς αυγά των. Και έν παιδίον εξαετές, πονηρότερον των άλλων (ήτο ο υιός της Μηλιάς της γειτόνισσας) είχε πλαστόν αυγόν είς τον κόλπον του, πωρώδη λίθον στρογγυλευμένον κοκκινοβαφή και δι' αυτού έσπαζε τά αυγά όλων των παιδιών, και τα έπαιρνε, κατά την συμφωνίαν, και τά άτρωγε.

Μία παιδίσκη και είς παίς, πενταετής, ήρχισαν να φιλονικώσι περί του τίνος ή λαμπάδα ήτο ευμορφότερα.
- Όχι, η δική μου ή λαμπάδα είναι καλύτερη.
- Όχι, ή δική μου.
- Εμένα ο πατέρας μ' την εδιάλεξε, κ' είναι πλιό καλή.
- Εμένα η μάννα μ' την εστόλισε μονάχη της.
- Και ξέρει να κάμη λαμπάδες ή μάννα σ' ;
- Όχι, δε ξέρει; Σαν τη δική σ'!
- Τέτοια παλιολαμπάδα!
- Ναι, παλιολαμπάδα; ..... να! .....
- Να κ' εσύ!
- Να κι άλλη μια!

Καλή Ανάσταση να έχουμε - ότι ποθείτε αγαθό!

Το πρώτο του λαού, το δεύτερο του ανοξείδωτου κυρ-Αλέξανδρου. Οι ευχές από την καρδιά μου.