Το μοϋνί της Χάιδως

(ΤΜ Χάρρυ Κλυν, μέγας καλλιτέχνης της πρωτοπορίας)

"Ο ζωγράφος Δημήτρης Μυταράς υπογράμμισε στον ΑΝΤ1, ότι είναι πολύ επικίνδυνο να βάζουμε όρια στην Τέχνη, και τόνισε ότι τίποτε δεν είναι σταθερό και δεν οριοθετείται, και αυτή είναι η γοητεία της".

Έλα ρε γίγαντα του πνεύματος! Έλα ρε τεράστιε, ρε απύθμενε καλλιτέχνη των ελεύθερων και γοητευτικών φλυτζανακίων Λουμίδη δωρεάν- με -δύο- πακέτα- ελληνικού- καφέ. Έλα ρε απίστευτο ανάστημα της ελληνικής τέχνης! Είσαι η έμπνευσή μου μιλάμε. Δες τι μου ήρθε στο μυαλό μόλις σε διάβασα:

"είναι πολύ επικίνδυνο να βάζουμε όρια στην δημοσιογραφία, τίποτε δεν είναι σταθερό και δεν οριοθετείται, και αυτή είναι η γοητεία της".

"είναι πολύ επικίνδυνο να βάζουμε όρια στην επιστήμη, τίποτε δεν είναι σταθερό και δεν οριοθετείται, και αυτή είναι η γοητεία της".

θες κι άλλα;

Όοχι, δε θες, ξέρω. Δε θες. Εσείς οι.. καλλιτέχνες, φαίνεται, ζείτε σε παράλληλο σύμπαν, κι όχι στον καπιταλισμό, στην ψωροκώσταινα των συμφερόντων και του μέσου, της κάθε Μαρίνας (και συγγνώμη αν τρώτε) και του κρατικοδίαιτου "πολιτισμού". Ω ναι! Εσείς οι "καλλιτέχνες" δεν πρέπει να έχετε όρια στη δημιουργία σας, εσείς είστε οι μόνοι μη αυτολογοκρινόμενοι, οι μόνοι απολύτως ελεύθεροι! Ρε δεν κόβετε το δούλεμα βραδιάτικο;

Ακούστε τον αδελφό μου Ρουώ, τώρα, μπας και ξυπνήσετε:

«Παπαγάλοι με ωραίο φτέρωμα, παγώνια με φανταχτερή ουρά, να τι είναι τόσοι καλλιτέχνες. Και υπάρχουν άνθρωποι που περνούν τη ζωή τους χαζεύοντας πώς τρώγονται μεταξύ τους αυτοί οι παπαγάλοι κι αυτά τα παγώνια».

Ερμαια των μικροαστικών αντανακλαστικών κι απολογητές των γραφειοκρατών που προκαλούν έτσι για να προκαλέσουν έχετε καταντήσει, καλλιτέχνες μου! Ρε, από πότε έγινε η πρόκληση των μικροαστών για την πρόκληση των μικροαστών "τέχνη" και δεν το καταλάβαμε; Από πότε είναι τέχνη το μουνί της Εύας με τον εθνικό ύμνο; Το μουνί της Χάιδως με τα αρχίδια του Καράμπελα τι αποτελεί τότε; Τον Παρθενώνα της καλλιτεχνικής μαλακίας;

Επανάληψη, από κείμενο επί άουτλουκ και το κάτωθι - δεν έχει αλλάξει τίποτε, άλλωστε:

Η «ελευθερία» του «καλλιτέχνη» έχουν καταντήσει το ζητούμενο κι η απόλυτη δικαιολογία. Στο ζήτημα έχουν απαντήσει ευφυέστατα οι Μόντυ Πάυθον, με κείνο το υπέροχο σκετς, όπου ένας κακομοίρης και έκπληκτος καρδινάλιος, ρωτά τον αναγεννησιακό καλλιτέχνη γιατί έφτιαξε τρεις Χριστούς στο Μυστικό Δείπνο. Εισπράττει την απάντηση πως, έτσι, με δύο αδύνατους κι ένα χοντρό Χριστό, εξυπηρετούνταν καλύτερα η σύνθεση. Κι όταν ζητεί ο έρμος καρδινάλιος να μείνει ένας Χριστός στον πίνακα κι αν όχι, να φύγουν τουλάχιστον απ αυτόν τα καγκουρώ κι οι καμηλοπαρδάλεις, εισπράττει την οργή του «καλλιτέχνη» διότι «επεμβαίνει στην ελευθερία του». Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε.

Ναι, τελικά είναι ο Πάπας.

Η «ελευθερία» του καλλιτέχνη είναι μια πολύ βολική αοριστολογία, που χρησιμοποιείται όταν και μόνον όταν είναι απαραίτητη. Η ίδια ελευθερία αποτελεί στόχο, γίνεται αποδέκτης εκφράσεων απαξίας, όταν απειλεί την πολιτική γραφειοκρατική «ευταξία» του βολέματος και της μίζας.

Ακόμη κι έτσι όμως, είναι τραγικό να πιστεύουν κάποιοι ότι αποτελεί πρόκληση η μαλακία μετά κερκυραϊκής μουσικής - και δω που τα λέμε, αυτό που πιστεύουν μάλλον κάτι λέει για κείνους. Είναι τραγικότερο ότι η δημιουργός πίστεψε ότι έκανε τέχνη. Το τραγικότερον, όμως, όλων, για το οποίο κανείς δεν φαίνεται να αντιδρά, είναι ότι κάποιοι θεώρησαν αυτή την ηλιθιότητα άξια να εκτεθεί. Αλλά, το ότι τα χρήματα του υπουργείου Πολιτισμού καταλήγουν στο μουνί της Εύας φαίνεται ότι δεν απασχολεί κανέναν μας πια. Ούτε τους καλλιτέχνες. Ούτε τα αφεντικά που μας έχουν πείσει ότι Αυτοί Γνωρίζουν τι είναι Τέχνη, ότι η Τέχνη είναι πεδίο των Ελίτ κι ένα πανάκριβο διακοσμητικό, που μόνον όσοι τα έχουν μπορούν να κατέχουν και να γνωμοδοτούν σχετικώς. Ρε άντε παίξτε παραπέρα!

Λοιπόν, αγάπες μου, με φλυτζανάκια Λουμίδη ή άνευ, μιας και το έφερε η κουβέντα: είναι έργο τέχνης το μουνί της Εύας; Άξιζε να εκτεθεί ή βρήκε αίθουσα λόγω των γνωστών δημοσίων σχέσεων; Αν η Εύα δεν ήταν Στεφανή, αυτή η ηλιθιότης θα είχε κανένα μέλλον; Και μη μου πείτε ότι η Εύα σας απάτησε, δε μασάω. Άλλωστε, την Εύα υπερασπίστηκε γκοτζάμ υπουργός Πολιτισμού. Ως εξής:

«Η Art Athina είναι ένας σπουδαίος θεσμός που έχει την αιγίδα και υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού. Το συγκεκριμένο έργο δεν είναι σύμφωνο ούτε με τη δική μου αισθητική ούτε με τις αρχές μου. Πλην όμως ο κάθε καλλιτέχνης φέρει το βάρος της υπογραφής του και υποστηρίζει το έργο του. Συνεπώς, μέσα στα πλαίσια αυτά, οι καλλιτέχνες έχουν αυτή τη δυνατότητα».

Να χαίρεστε την καθεστωτική σας ελευθερία - που ούτε καν προβληματίζεστε από την υποστήριξη των υπουργών και των διαφόρων τζουτζέδων της εξουσίας. Να χαίρεστε τις κατευθυνόμενες από την εξουσία και τις δημόσιες σχέσεις επιλογές. Να χαίρεστε τις στρογγυλλοκαθισμένες σε θώκους θυγατέρες υπουργών. Την "Τέχνη" σας. Ούτε σάλιο να σας φτύσω δε χαραμίζω.

Η ζωγραφική δεν προορίζεται να διακοσμεί σπίτια. Είναι ένα όργανο αμυντικού κι επιθετικού πολέμου εναντίον του εχθρού.

Και τώρα άντε γλύφτε άσκεφτα τον κάθε κουράτορα και υπουργό να βρείτε μια θεσούλα στην επόμενη μεγαλεπίβολη έκθεσή τους, ω ελεύθεροι καλλιτέχνες, ω τζουτζέδες της εξουσίας, που κάνετε τούμπες όποτε σας πει το αφεντικό σας - κάποτε κι αυθορμήτως, ώστε να προλάβετε τις επιθυμίες του.

Τις μηνύσεις και την αστυνομία τα αφήνω για όσους πιστεύουν ότι η Τέχνη χρειάζεται την άδεια του κράτους και στενοχωριούνται που δεν έχει τύχει επιχορήγησης και το δικό τους αιδοίον.

Τέτοιες ώρες μου λείπουν ο Καρούζος κι ο Πεντζίκης, βοήθειά μας.