Το ίχνος της ακρίδας, η σκιά του δράκου
«Να θυμάσαι ότι ο σοφός άνδρας πάντα περπατά με το κεφάλι χαμηλωμένο, ταπεινός όσο η σκόνη…»
Είδε όλες τις ταινίες του Δράκοντα Λι Σάο, που η Δύση αποκαλεί Μπρους Λη. Είδε όλα τα επεισόδια της πρώτης περιόδου του τηλεοπτικού «Κουνγκ Φου». Αγάπησε τον Λι Σάο αλλά ταυτίστηκε με τον μικρό Κέην, τον Ακρίδα.
Το Σάββατο, μια μέρα πριν την εξέταση για ζώνη, τον κρατούσε ο παππούς. Ζήτησε και του δόθηκε – ο παππούς δε χαλάει χατήρια.
Τότε εθρήσκευσε συνειδητά πρώτη φορά. Θυσίασε τα μαλλιά του, κοινώνησε το ιερό, αποδέχθηκε το μύθο.
Δια χειρός Μιραντολίνας | 9:03 μ.μ.
14 σχόλια. Εσείς τι λέτε;
Νομίζω πως συνήθως τους σοφούς άνδρες με αυτή τη συμπεριφορά τους τοποθετούμε στους εν ασκήσει λάμψαντες, Πάνο μου. Όχι και τους 30 αιώνες ελληνικής παράδοσης, όντως. Στα δύο τρίτα όμως κάτι γίνεται...
Είναι μια ρήση του μάστερ Καν προς τον νεαρό Κέην, τον Ακρίδα, στο Κουνγκ Φου. Δεν είναι διδαχή εντόπιος, πάει να πει, αλλά κινέζικη εισαγωγής κι αναφορά στο αγαπημένο σήριαλ του κεκαρμένου.
Χαρακτηριστική αντίδραση για το φονικό όπλο που ανατρέφετε
Ακίνδυνε, που να τον ακούστε να λέει ‘Do you feel lucky punk?" ' είναι καταπληκτικός! (και, είπα πουθενά ότι τον αναθρέφω;)
Πάνο, μάλλον πρέπει να ανοίξουμε μια συζήτηση περί του τι εστί παράδοση κι αν η ελληνική τοιαύτη μπορεί να είναι προσωπική και κατά το δοκούν.
Πάνο, συγχωρέστε με! Δεν είχα πρόθεση να σας προσβάλω, επίζω να το καταλαβαίνετε! όμως, ήταν τόσο κάθετο κι αυστηρό το σχόλιό σας (και τηλεγραφικό από πάνω, ομολογουμένως, τόσο έντονο το "για μένα", που θεώρησα ότι ήταν σαφές κι ακριβές. Συγγνώμη ζητώ για την παρεξήγηση -- μη με συνερίζεστε, να θυμάστε ότι πλην της κουζίνας, της μπουγάδας και του σιδερου πολύ ολίγα έχω να προσφέρω. Και δε συνεχίζω διοτι αυτό το "η άλλη" αναβοσβήνει ως ρεδ αλέρτ. Απλά θα τολμούσα, με όλο μου το θράσσος, να πω ότι πριν μιλήστε για τις αντίθετες αξίες ίσως αξίζει να ξαναρίξετε μια κλεφτή ματιά στο Λορεντζάτο σας (μου χε καψει την καρδια αυτο το αγόρι και δεν το ξεχνώ).
Είναι αυτος που νομίζω στη φωτογραφία;
Φοβερή φωτογραφία.
Αυτός ο ίδιος, Αθήναιε και ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια προς τον φωτογράφο -- θα τα μεταφέρω!
Πάνο, πολλά αγόρια μου έχουν κάψει την καρδιά -- είμαι επιρρεπής στα καψίματα παλαιόθεν...
Τώρα, εσείς ζείτε σε ένα σύμπαν όπου κάποιοι νικούν και κάποιοι ηττώνται κατά κράτος. Στο δικό μου σύμπαν, από την άλλη, οι λέξεις "ήττα" και "νίκη" είναι χαρακτηριστικό νέων κι άπειρων λαών, πολιτισμών κ.α.
Είμαι ευτυχής που συναντηθήκαμε αλλά ανήκω στα αρχαία θήλεα, τα χωμάτινα. Δε με συγκινεί ο λόγος αποκομμένος της αγάπης.
Δεν ήθελα να γράψω ανθρώπων -- "εθνών" είχα γράψει αλλά θεωρώ πολύ ψεύτρσ αυτή τη λέξη και άφησα τα λοιπά συνολα στη διακριτικη σας ευχέρεια.
Η αγάπη δε χρειάζεται να "έχει". Η αγάπη είναι.
Κι εγώ έχω χαρεί που σας γνωρίζω όλους σιγά σιγά -- κι εσάς που φιλόξενα παίζετε με το καινούριο παιδάκι στην τάξη!
Πάνο, θα συμφωνήσετε ότι ανοίγει θέμα ολόκληρο κι ειναι λάθος να σπαταλιέται σε αποσπασματικές κουβέντες. Κρατώ το σχόλιό σας και θα επανάλθω (χρωστω κι ενα κειμενο στον Καπταιν Κουκ -- ας περάσει από το θείο τραγί τον παρακαλώ, κάτι είπαμε εκεί για το λαϊκό. Θα επανέλθω κι εδώ).
υγ Δεν μπορω να επιτρέψω τίποτε λιγότερο από λατρεία. Ως τότε, παρακαλώ να είστε κόσμιος.
(Και μπαίνει πάνω στο καλύτερο ο Μαίανδρος, μέσα στην ασχετοσύνη, και διακόπτει:)
Ρε συ Μιραντολίνα, εξήξησέ μου σε παρακαλώ τί είναι η Λοκάντα, γιατί κάτι μου κάνει πολύ έντονο κλικ, αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ε-μέιλ σου δε βρίσκω. Αν δεν θες να πεις από δώ, πές μου με μέιλ.
Μαίανδρε μου, η Λοκάντα είναι πανδοχείο. Η Λοκαντιέρα είναι η κυρά του και νοικοκυρά του. Η Μιραντολίνα είμαι η πιο γνωστή Λοκαντιέρα, ελέω του σιορ Γολδόνη, που με έκανε φίρμα τη σουμπρέτα. Για εκείνη την ιστορία του παρελθόντος μου, που ενέπνευσε το σιορ Γολδόνη θέλετε λεπτομέρειες ή θα γουγλίσετε;
Το ημεηλ μου υπάρχει στο προφίλ μου. Δες στο τέλος της σελίδας-λοκάντας.
Πάνο, δεν επιθυμώ τίποτε. Τα όρια στις δικές σας εκπεφρασμένες επιθυμίες θέτω.
Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε απορία.
Ας γουγλίσω, γιατί αρκετά ζαλίστηκα με όσα μου είπες!!!!
Πάντως αν θυμάμαι καλά, υπάρχει και μια ταβέρνα Λοκάντα πίσω στην πατρίδα μου, στο Μαρούσι!
Μάλιστα, υπάρχει! Είναι εκείνη με τον κηπακο, κοντά στο κοτοπουλάδικο και το αφισσόραμα.
Να σου φιλήσω το Μαρουσάκι ή θα το δεις σύντομα;
Σίγουρα κάποιος τα μπέρδεψε Πάνο. Προσωπικώς, δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα ρίξω στο Βάζελο και το γνωστό ιντερνετικό αστειάκι περί του τι συμβαίνει όταν χάνει η ομάδα άρρενος τινος. Αν δεν το ξέρετε το αστειάκι αυτό, πρόκειται περί σατανικής συμπτώσεως και σας την είχε στήσει η μοίρα, τι να πω...
Ναι αλλά πάλι με το Βάζελο τα βάλατε.. , ντάξει έχουμε συνηθίσει. Σ'αυτή τη ζωή είτε ο Αριέλ είτε ο Βάζελος είναι ο φταίχτης...
Πάνε. Οι σωστοί Βάζελοι δε γράφουν ποτές βιβλία. Παιρνούν τον καιρό τους πίνοντας freddo στο Κολωνάκι, επιθυμώντας τα Kitton του γείτονα κ διαβάζοντας Αθήναιο... Μη χαλάτε την πιάτσα σας παρακαλώ.
Την καλή σου την κουβέντα
πίσω στην κουζίνα...