Nacho Bulgaris I

«Ναι, έχεις δίκηο να σε παραξενεύει το όνομά μου, ειδικά μάλιστα όταν το συναντάς στη Βενεζουέλα. H ιστορία μου… Είμαι τρίτη γενιά ελλήνων μεταναστών. Ο παππούς μου ήρθε στη Λατινική Αμερική το 1925, πρώτα στον Παναμά, που χε τη μεγαλύτερη κοινότητα ελλήνων στη Λατινική Αμερική, ύστερα στην Αργεντινή, όπου άρχισε πια να δουλεύει. Όμως η γιαγιά μου, με την οποία είχε αγαπηθεί στην Ελλάδα, αποφάσισε τελικά να τον ακολουθήσει. Αλλά, πήγε κι εγκαταστάθηκε στον Παναμά. Ξαναβρέθηκαν, λοιπόν, στον Παναμά κι ύστερα ήρθαν μαζί στη Βενεζουέλα. Ο παππούς μου αποδείχθηκε καλός επιχειρηματίας. Τυπικός έλληνας. Συνήθιζε να λέει ότι ο έλληνας έμπορος μπορεί να πουλήσει και σάπιες τομάτες. […]

Ήταν πολύ γενναιόδωρος με όλους τους έλληνες στη Βενεζουέλα, έκανε δουλειές κι αλλού στη Λατινική Αμερική, ακόμη και με τα αδέλφια της Εύας Περόν στην Αργεντινή και τη σύζυγο του στρατηγού Ντάγκλας Μακάρθουρ, που ήταν μισή ελληνίδα μισή εβραία. Ο πατέρας μου τα ξέρει καλύτερα αυτά, την παλιότερη σχέση της οικογένειας με τη Λατινική Αμερική, έχει και γραμματόσημα με κάποιους προγόνους μας, ξέρει για τον πρόγονό μας που υπήρξε ο δάσκαλος του Φρανσίσκο ντε Μιράντα, ενός βενεζουελιανου ηγέτη κατά της αποικιοκρατίας. […]

Στη Βενεζουέλα υπάρχει μια μικρή ελληνική παροικία, με δυό ενορίες, δυό εκκλησίες πολύ όμορφες. Οι περισσότεροι έλληνες είναι επιτυχημένοι επιχειρηματίες, δικηγόροι, εισαγωγείς- εξαγωγείς, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους… Η Αθήνα και το Καράκας μοιάζουν πολύ – βέβαια, εδώ δεν έχουμε Παρθενώνα, αλλά κατά τα άλλα μοιάζουν πολύ. […]

Ειμαι δικηγόρος κι αυτό τον καιρό προσπαθώ να αποκτήσω ελληνικό διαβατήριο. Ελπίζω σε περίπου ένα χρόνο να το έχω στα χέρια μου. Είναι ντροπή μου που δε μιλάω ελληνικά κι ας μιλάω τέσσερις άλλες γλώσσες. Όμως θέλω το διαβατήριό μου. Έχω τρελλαθεί με το διαβατήριο. Ζητάνε τόσα χαρτιά, τόσα χαρτιά, μου ζητάνε υποχρεωτικά και πιστοποιητικό γάμου των παππούδων μου, μα τον καιρό που οι παππούδες μου παντρεύτηκαν δεν υπήρχε ακόμη ορθόδοξη εκκλησία στη Βενεζουέλα και στην πρεσβεία επιμένουν ότι ο γάμος όφειλε να είναι ορθόδοξος και να έχει το πιστοποιητικό η οικογένεια – μα εμείς δεν έχουμε γιατί απλώς ποτέ δεν υπήρξε. Να μου εύχεσαι να τα καταφέρω…

Από καιρό ήξερα πως δεν ήμουν ο κλασσικός βενεζουελιανός, αν κρίνεις δηλαδή από την παιδεία μου και τα πιστεύω μου. Απ την εποχή που άρχισα να φτιάχνω μόνος μου ελιές καλαμών και έμαθα να μαγειρεύω την μεσογειακή κουζίνα, είχα καταλάβει πως κάτι τρέχει με τα γονίδιά μου. Μόνο όταν ήρθα στην Ελλάδα πέρισυ ένοιωσα άνετα, σα να βρίσκομαι στο σπίτι μου. Θυμάμαι τις μέρες στην Αθήνα, τη βδομάδα που πέρασα στα νησιά, και ανοίγει η πληγή που άφησε εκείνο το ταξίδι στην καρδιά μου[…]

Με φωνάζουν Νάτσο. Στα ισπανικά είναι συχνό όποιον φέρει το όνομα Ιγνάτιος (Ιγκάσιο) να τον φωνάζουν Νάτσο. Επειδή το Ατανάσιο και το Ιγκνάσιο μοιάζουν κάπως, η γιαγιά μου μου διάλεξε αυτό το χαϊδευτικό. [...] Ξέρεις, δεν πάει πουθενά, όλο στο σπίτι θέλει να είναι. Οι έλληνες μπορούν να κρύψουν πολύ καλά την αγάπη τους για το ταξίδι και τη συνάντηση με άλλους τόπους, κι όμως πάντα κοιτάνε πέρα απ τον ορίζοντα. Tο ξέρω, όχι μόνο γιατί είναι μέσα μου αλλά γιατί κι η ιστορία μας το λέει…»

Η αγάπη μου λέει πως, θα άξιζε να παίρνω τυχαίους αριθμούς στο τηλέφωνο, και να μιλώ με τους ανθρώπους για τη ζωή τους. Λέει πως θα τύχαινα σε ιδιαίτερες περιπτώσεις μονίμως. Η αλήθεια είναι πως να, κάπως γίνεται και συναντιέμαι συνεχώς με την ομορφιά του κόσμου (κι ύστερα, όλοι είναι ιδιαίτερες περιπτώσεις).

Τον Αθανάσιο τον συνάντησα στο site του couchsurfing, ψιλοετοιμάζοντας μια μελλοντική εξόρμηση στα λημέρια του. Και γνωριστήκαμε και με συγκίνησε κι ομόρφυνε το μεηλ μποξ μου και μου επέτρεψε να μοιραστώ αυτή την ομορφιά μαζί σας. Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει με το ελληνικό του διαβατήριο, ας το κάνει παρακαλώ. Είναι πάντα γιορτή να γυρίζει ο Οδυσσέας στο σπίτι.