Ενδεκάτη Σεπτεμβρίου

Το βραδινό χλιαρό μπανάκι πάντα τον ηρεμεί. Όχι όμως χτες. Χτες είχε αγωνία. "Μαμά, δεν ξέρω γιατί, όμως έχω άγχος. Δε μπορώ να κοιμηθώ.". Σιωπή περισυλλογής. Κι ύστερα: "Νομίζω είναι η Τετάρτη. Ξέρεις όταν ήμουν μικρός η Τετάρτη μου φαινόταν ουουου... πολύ μεγαλη τάξη. . . Και τώρα θα πάω Τετάρτη!". Ο τόνος ανεβαίνει γεμάτος αυτοθαυμασμό. Λες και το ότι μεγαλώνει αποτελεί για κείνον τη μεγαλύτερη έκπληξη και το μεγαλύτερο κατόρθωμα του κόσμου. Χαμογελάει για λίγο. Ύστερα το ξανασκέφτεται, ζητάει αγκαλιά και ηρεμεί. Ζητάει της καληνύχτας το φιλί ("το προηγούμενο δε μετράει, ξαναμιλήσαμε!"), κλείνει τα ματάκια και ψιθυρίζει "μη ξεχάσεις να μου πάρεις λάμπα. Καληνύχτα".

Το πρωί σηκώθηκε από τις έξι και είκοσι. Δε με ξύπνησε. Έβαλε μόνος το πρωινό του. Μεγαλώνει. Πλύθηκε, ντύθηκε μόνος. Φόρεσε την καινούρια στολή. Στο δρόμο για τη στάση του σχολικού, πετούσε. Είχε χαθεί το άγχος, είχαν χαθεί όλα. Ειδικά όταν πέτυχε το φίλο του το Νίκο, αγκαλιάστηκαν κι άρχισαν να συγκρίνουν -- τα μπάνια και τα παγωτά. Ενώ ετοιμαζόταν να μπει στο σχολικό, έτρεξε πίσω και με φίλησε. Έχει ψηλώσει τόσο που πια περισσεύει από την αγκαλιά μου πολύ. Μοιάζει αντράκι, μα ακόμη είναι παιδί, ακόμη την αγκαλιά γυρεύει, το φιλί, το μπράβο. Ο θησαυρός μου. Που τώρα έχει διάλλειμμα και πάει να πάρει το πρωτάκι ξαδελφάκι από το χέρι, να τη μάθει που είναι το κυλικείο, που οι τουαλλέτες... "Μην ανησυχείς, θα την προσέχω".

Καλή χρονιά!

μη ξεχάσω να πάρω μια λάμπα...