Τα παρτάλια του Θεόφιλου τα παρτάλια του Κοκτώ

Του Αμπρόζ μου

Ήμουνα από κείνα τα συνήθη παιδιά. Τα βαρετά. Που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, που θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα και που, απολύτως προβλέψιμα, δεν ξέρουν από που ν αρχίσουν. Έκανα, λοιπόν, όλες τις βαρετές κι αναμενόμενες επιλογές, αφού όμως ανακάλυψα πως δεν μπορούσα να πάω στην Πολωνία να σπουδάσω τσιρκολάνα. Το μεγάλο μου όνειρο όφειλα να το εγκαταλείψω. Δεν εχρηματοδοτείτο. Έπρεπε να αρκεστώ σε κάτι λιγότερο. Νόμισα, λοιπόν, πως εκείνο που έπρεπε να κάνω ήταν να γίνω ηθοποιός.

Μια παρένθεση εδώ. Πρέπει να σου συστήσω το Γιάννη. Ο Γιάννης, που λες, ήταν ηθοποιός και φωτοσυνθέτης και ποιητής. Είχε το γραφείο του δυό βήματα από την πλατεία των Εξαρχείων, στη Μεταξά. Φωτοσύνθεση. Αντιστασιακός απ αυτούς που δεν εξαργύρωσαν τίποτε. Κορμί νεύρο σκέτο και μια καρδιά μέλι. Με περιμάζευε, ακόμη δεν ξέρω γιατί.

Ήταν ο μόνος ηθοποιός που ήξερα. Τόλμησα να του πω ότι σκεφτόμουν τη δραματική. Τι άγχος! Ακόμη το θυμάμαι! Στεκόμουν εκεί, με την ποδιά, με το γαλάζιο γιακαδάκι, περιμένοντας το κατσάδιασμα. Αντ αυτού, γέλασε και μου έμαθε να κάνω το ψάρι. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις το ψάρι! Όμως ο Γιάννης το έκανε τέλεια. Ύστερα έπρεπε να διαλέξω ρόλους, τραγούδια... Κι ένα ποίημα. Οπωσδήποτε του Γκόρπα, είπε ο Γιάννης. Του φίλου του, του Θωμά Γκόρπα. Κάποτε, που το αστέρι μου ζήτησε να μετρήσω πληγές στα γόνατα κι ανοιγμένες μύτες, το διηγήθηκα έτσι:

κι ο Γκόρπας, ο Γκόρπας, που τον διάβαζε υπέροχα, πριν εκδοθεί, ο Γιάννης, ηθοποιός και φωτοσυνθέτης, σε ένα ποιητικοθεατρικό φωτοσυνθετάδικο στα Εξάρχεια, σε μια μικρή με κοτσίδες και μπλε ποδιά, κι η μικρή που δεν ήξερε καν τι είναι δρόμος κατάλαβε πως ήταν αλήτισσα..

Έτσι λοιπόν συναντήθηκα με το Γκόρπα κι άλλαξε η ζωή μου. Δεν έγινα ηθοποιός, γλίτωσε το θέατρο, γλίτωσαν και τα ψάρια τον εξευτελισμό. Έγινα αλητάκι. Κι αυτό σημαίνει πως όποτε έρχονται τα δύσκολα, γυρίζω στους αγαπημένους μου ελάσσονες.

Άρα, λοιπόν, Αμπρόζ μου:

Πληγή από σίδερο πληγή από κάψιμο πληγή από χάδι
πληγή από το φιλί τρελλής ξανθιάς
πληγή από σφύριγμα το βράδυ
πληγή από της ερημιάς το μελαγχολικό τραγούδι
πληγή απ αγκάθι ρόδου
πληγή από την καλημέρα ξένου
πληγή από ανυπόφορη αγάπη

λυσσασμένη γάτα
λυσσασμένη γυναίκα
λυσσασμένη αγαπημένη
λυσσασμένο εργοδότη

πληγή απ τ αδυσώπητο εργαλείο της δουλειάς
πληγή απ την καλοσύνη ανυποψίαστης αγκαλιάς
πληγή απ το μεγαλείο της φτώχειας
πληγή απ ανάμνηση κι από βαρειά κουβέντα

απ το μαχαίρι του ριγμένου φίλου
απ το χαμόγελο του πεθαμένου φίλου

πληγή από φωτιά φωτιά κι από φωτιά ονείρου
πληγή απ τ αποτυχημένου τη ντροπή
κι απ τη σιωπή του ντροπιασμένου

πληγή απ τα νύχια τρομοκρατημένου
πληγή απ τα νύχια απ τα δόντια απ τα αχ απ τα φιλιά
της προδομένης που γατζώθηκε πριν φύγει πάνω σου
και μένει εκεί για πάντα να σου γδέρνει την καρδιά

πληγή της εξορίας της φυλακής της ελευθερίας
πληγή απ τη μάχη κι απ τη μάχη σου στο σπίτι
πληγή απ αυτόν που σ έριξε στο παζάρι
πληγή απ το πικρό παράπονο του αλήτη

πληγή απ το στόμα της που βασανίζεται στην ξενητιά
κι ακόμα
η πληγή για την πληγή που δεν ομολογεί κανένα στόμα...

Η ουσία δική μας μα ο τίτλος του Έζρα:
Τα παρτάλια του Θεόφιλου τα παρτάλια του Κοκτώ
τσακίζονται αβοήθητα στο ρεύμα..