Θησείο - Μαρούσι με το τραίνο

Τον ανέπνευσα πριν τον δω. Ο αέρας αραίωσε στα Άνω Πατήσια. Διάβαζα A million little pieces. Έψαχνα αιτία να το κλείσω. Δεν άντεχα τον πόνο.

Τον αναγνώρισα αμέσως από τις φωτογραφίες.

Προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος.
Το γαλανό μπλουζάκι έγραφε Billabong. Με μικρά γράμματα. Στο κέντρο του στήθους.
Καθόταν κάτω. Όχι, όχι κάτω. Σε ένα ξεθωριασμένο σκέητ μπορντ, κρυμμένο πίσω από τα πόδια. Σε γωνία. Μισανοιχτα. Μαύρα παπούτσια, κατακόκκινα κορδόνια.
Το τζην του προσεκτικά σκισμένο στο δεξί γόνατο,
τα μαλλιά κινούνταν απαλά στο ρυθμό του iPod,
μάντευα το ζεύγος των λευκών ακουστικών απ’ το καλώδιο που σκαρφάλωνε στο λαιμό του.
Φορούσα τα γυαλιά ηλίου-μυωπίας.
Κατέβηκα Μαρούσι.
Δεν ακολούθησε. Πήγαινε ζωή παραπέρα.

Στον Αμπροζ μου