Kαθώς άγγελος επί τάφου σαλπίζω άσπρα υφάσματα

Ενα πατριωτικό, λαϊκιστικό παραλήρημα

«Όπως έγινε γνωστό από το ΓΕΕΘΑ, βρέθηκε η κάσκα του αγνοούμενου Έλληνα πιλότου Κωνσταντίνου Ηλιάκη, καθώς και το survival kit με ελληνικές ενδείξεις».

Στα τρία και στα τέσσερα ξανθά σας χρόνια

Ξέρετε, χαρές μου, από χτες τι κάνω; Επιθυμώ. Να σας πάρω αγκαλιά, να φιλήσω τα μαλλάκια, να σφίξω τα δόντια, να κρατήσω τα δάκρυα, να φορέσω τα χρώματα και να σας μιλήσω για το μπαμπά. Για το μπαμπά σας που δε γνώρισα μα ξέρω. Θέλω να σας πω: ο μπαμπάς σας ήταν γενναίος κι όμορφος και παλληκάρι. Ο μπαμπάς σας σήκωνε το αεροπλάνο να πάει στον πόλεμο κι ήτανε πάντα πίσω. Έτσι του εύχονταν κι οι φίλοι του καθώς έπαιρνε στα χέρια την κάσκα, να ξεκινήσει: «Άντε, και πάντα πίσω!». Κι ήτανε πάντα πίσω. Πάντα ως προχτές.

Ο μπαμπάς σας ήταν από κείνα τα παλληκάρια που δεν πεθαίνουν και που έχουν πάντα τον εχθρό στη μπούκα τους. Μέχρι προχτές. Ο μπαμπάς σας.

Σκέφτομαι μόνη μου, έχει κολλήσει ο νους. Πως τάχα θα σας σήκωνε ψηλά στον αέρα, όπως κάνουν όλοι οι μπαμπάδες, θα σας σήκωνε και θα σας στριφογύριζε και θα παίζατε το αεροπλάνο και θα χαιρόταν, ελαφρύς όσο ποτέ, το δυνατό σας γέλιο. Βουουουμμμμ... Σκέφτομαι κείνες τις φορές που θα ήταν σίγουρος, όπως είναι πάντα οι γονείς, πως θα του μοιάζατε, πως στην αυλή του σχολείου θα τσακωνόσασταν κι εσείς ποιος μπαμπάς είναι πιο δυνατός, πιο σπουδαίος, ονειρευόταν περήφανος τη μέρα που θα πείτε «εμένα ο μπαμπάς μου είναι ο πιο δυνατός, εμένα ο μπαμπάς μου έχει ένα αεροπλάνο τόσο μεγάλο που τον πάει ψηλάααα στον ουρανό».

Ψηλά στον Ουρανό.

«Συνεργεία του Ναυτικού και της Αεροπορίας βρίσκονται στην περιοχή και συνεχίζουν τις έρευνες για τον εντοπισμό του αγνοούμενου σμηναγού. Στο σπίτι του πιλότου Κωνσταντίνου Ηλιάκη, στο Ακρωτήρι Ηρακλείου, η αγωνία κορυφώνεται. Ο 35χρονος σμηναγός έχει δύο παιδιά, ηλικίας 3 και 4 ετών και θεωρείται άριστα εκπαιδευμένος».

Ξέρετε τι κάνω από προχτές; μουρμουρίζω το ίδιο τραγούδι, το ίδιο και το ίδιο, και αναρωτιέμαι αν το έχει η μαμά στη δισκοθήκη, αν ο μπαμπάς σας σαν νανούριζε μ αυτό, όπως κι εγώ το γιό μου χρόνια πριν, με τα ίδια δάκρυα στα μάτια, κι αν όταν τον έπιανε κι εκείνον το παράπονο άλλαζε το τραγούδι στο ζεϊμπέκικο της Αφροδίτης και της Βούλας - Για ποιά Ελλάδα, ρε γαμώτο;

Ξέρετε τι κάνω από προχτές; Φοβάμαι. Φοβάμαι πως μπορεί, χρόνια μετά, να ξεχάσω το όνομά του. Κι ύστερα παρηγοριέμαι. Παρηγοριέμαι γιατί θυμάμαι ένα άλλο αγόρι ένα άλλο αγόρι ποτέ δε θα ξεχάσω κι είναι σα να θυμάμαι το μπαμπά σας μαζί του, κι έτσι θα έλεγε κι εκείνος, ξέρω, γιατί,

ξες τι είναι πατρίδα, μωρό μου; Ξέρεις εσύ, αγάπη μου; Να πω; Πατρίδα είναι ο τόπος ο αδελφοποιτός, που του χαρίζεις το αίμα από τα γόνατά σου, τον φρέσκο πόνο, που σου φανερώνει που κρύβει τις γυαλόπετρες και που φυτρώνει τις πιο ζουμερές του πικραγγουριές, που τα κορίτσια του είναι τα πιο όμορφα και τα αγόρια του γεννιούνται ποιητές και ίκαροι έτοιμοι να καούν ψηλά, πιο ψηλά από όλους, απ όλους

γιατί ματώσαμε τις ίδιες πέτρες, κι έτσι θα θυμάμαι και το μπαμπά σας και δε θα ξεχνώ. Λεγόταν Έκτορας αυτό το αγόρι, Έκτορας Γιαλοψός. Μεγάλωνε λίγα στενά πιο κάτω από το πατρικό αλλά μαζί δεν παίξαμε. Ήταν μικρότερος, βλέπεις. Σκέφτομαι καμμιά φορά μήπως το μάλωσα επειδή πετάχτηκε με καμμιά μπάλα στο δρόμο, μήπως καμμιά φορά βιαζόμουν και το λάσπωσα περνώντας δίπλα με τα αμάξι, εκεί στις λάσπες και τις λακούβες της Πετρούπολης που μεγάλωνα, εκεί στις λάσπες και τις λακούβες των Νέων Λιοσίων που μεγάλωνε, μήπως του ανακάτεψα τα μαλλάκια, να έτσι, ή μπας και του έκλεισα το μάτι την ώρα που βουτούσε καραμέλλες απ’ το Χαντρινό και κόκκινα μολύβια με γόμα από το βιβλιοπωλείο της Ελαιών.

Πρέπει να φύγω τώρα, να, πάρτε από ένα μάγουλο ο καθένας γιατί λαχταράω το φιλάκι σας, μα πριν φύγω να σας πω πως, όταν το αγόρι σκοτώθηκε, με το αίμα του βαφτίστηκαν οι πέτρες που μάτωσαν τα γόνατά του, βαφτίστηκε το στενό που κρυφοκοίταζα τα αγόρια, βαφτίστηκαν οι λάσπες κι οι λακκούβες, οι πικραγγουριές και οι γυαλόπετρες, οδός Σημαιοφόρου Έκτορα Γιαλοψού.

Σημαιοφόρος. Νομίζουν πως είναι βαθμός, κι όχι πολύ υψηλός. Μα, ο Έκτορας κι ο μπαμπάς σας ξέραν πως είναι αλλοιώς.

Κι έτσι διδάχθηκα πως συναντιέσαι με κείνους που ματώσατε το ίδιο χώμα.

Μη γράψετε τίποτε για το κείμενο, παρακαλώ σας. Αν θέλετε γράψτε ένα Αντίο του παλληκαριού, θα κοιτάξω να βρούμε τρόπο να το στείλουμε στα παιδιά του, να μη νοιώσουν κάποτε πως κανείς δεν νοιάστηκε που ο πατέρας τους σκοτώθηκε.

Ο τίτλος του Ελύτη. Οι ειδήσεις από το in.gr. Το "Τραγούδι του Χελιδονιού" έγραψε η Χαρούλα Αλεξίου, να νανουρίσει τη μέλλουσα θλίψη της μικρούλας Αναστασίας Ισαάκ. Οι εικόνες από εδώ