Beautiful Losers - part I - The truth is out there

Ένα παλιό προσωπικό παράφωνο τραγούδι που έταξα σε έναν καινούριο φίλο

Έλεγα να το βάλω στο θρήσκευμα στην ταυτότητά μου, αλλά μετά κατάργησαν το θρήσκευμα και έμεινα αμανάτι. Είμαι τόσο loser που δεν κατάφερα ούτε αυτό να δηλώσω επισήμως, πάει να πει. Γάμησέ τα. Αλλά ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ. Κάτι σαν τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας. Οπότε, οφείλω σε όλους εσάς τους επιτυχημένους εκεί έξω, all you winners out there, ένα μεγάλο «ευχαριστώ», διότι μου δίδετε την ευκαιρία να το πράξω σήμερα, από τούτο δω το βήμα. Κυρίες και κύριοι, αυτό το ευλογ έπρεπε να λέγεται λουζερ δοτ ευλογoσποτ. Αλλά, εισέτι μίαν, απέτυχα οικτρά. Κάποιος, λιγότερο λουζερ, με πρόλαβε…

Το κάνω επίτηδες. Από μικρή ήθελα να ’μαι ο τίτλος. Την πετριά την είχα φάει από τοσοδούλα. Είχα μιαν απέχθεια στους νικητές. Δεν πα να γράφαν την ιστορία, την αρχή της, το τέλος της και όλα τα πρήκουελ και τα σήκουελ... Δεν συνεκινούμην. Από το Βιτγκεστάιν προτιμούσα τις κατεστραμμένες οξυζενέ ξανθιές της παλαιάς εθνικής Λαρίσης Βόλου. Επιμένω. Τι ξέρει αυτός, αδελφέ μου; Μπας και του έσπασε ποτέ κανένας δυό ντουζίνες πιάτα, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα ενώ το έκο έκο έκο γέμιζε τον αέρα «γεννήθηκες για την καταστροφή»;

Από πρότυπα κι αν είχα ψωνίσει νωρίς από σβέρκο..
Εφηβεία, και τη συνάντησα πρώτη φορά.
Κείνη τη loser του Λεονάρδου Κόεν, τη Σουζάνα την καραβοκύρισσα.
Έστριψα για χάρη της και
χωρίς να το καταλάβω
βρέθηκα να ζω το Ουρλιαχτό , δη μπαλκαν εντίσιον.
Πήγαινα σε κηδείες και μετά πήγαινα στα μπαράκια.
Φορτωνόμουν δίσκους-κάλεσμα.
Ήμουν η μουσική σε ένα ανήλιαγο υπόγειο, σε ένα μικρό ισόγειο,
ήμουν μουσική για να μπορώ να ταξιδέψω.

Τραγούδι- τραγούδι αγκάλιασα τον κόσμο και φτου κι απ την αρχή.

Οι πιο όμορφοι άνθρωποι που γνώρισα ήταν ταπεινοί σα το ραδίκι
(πριν το τραγουδήσουν οι Στόουνς και πάρει κι αυτό ψηλά τον αμανέ).
Οι δάσκαλοι, οι εραστές, οι φίλοι,
σταυρόσχημοι αστερίες,
κουτσουρεμένοι στο όνομα της αγάπης.
Ζωή και αγάπη στις παρυφές.
Στα χωράφια των beautiful losers.
The ugly who have the music.

Έθαψα, θρήνησα, αγάπησα, κομματιάστηκα, γέννησα, σκότωσα στις παρυφές.
Σπασμένη σκονισμένη φωτεινή μαρκίζα,
έργο της Χρύσας,
έπαιξα κυνηγητό με τον Πέτρο στις σκάλες του Ελέκτρα,
μου χτύπησαν την πόρτα το ξημέρωμα,
στόλισε τα μαλλιά μου με φτερά ο καλός γιατρός,
ήπια κιλά κονιάκ στο Μπερλίν, αρνήθηκα το Γιώργο,
σύστησα τον Παρθενώνα στο Ράντυ,
μου ταιριάξαν μόνο παπούτσια από τον τόπο μου,
έφτιαχνα σκουλαρίκια συρμάτινα τα βράδυα,
έστηνα πάγκο και ψιλοτραγουδούσα,
φίλησα το Τζόναθαν για το μαγαζάκι της γωνίας,
πουλούσα βιβλία έξω από τη λέσχη,
ο Μπλίξα έκλεψε για χάρη μου την σπηλαιώδη υπογραφή,
το άγνωστο αγόρι μου τραγουδούσε το Ice Cream Man,
πλατεία Ναυαρίνου ξημερώματα,

έπεισα το Γκρέγκ να δοκιμάσει μανούρι,
ακούγαμε φρέσκα βινύλια με το Θοδωρή στον ημιόροφο,
κολλούσα αφίσσες με το Νταλάρα, δεκαπέντε δραχμές το κομμάτι,
κρύωσα χωρίς αγκαλιά, με έδειχνε όταν τραγουδούσε Juke box baby,
δραπέτευσα από αγκαλιά, κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη,

παρακάλεσα, μέθυσα, ξεφτιλίστηκα,
έπεσα κάτω να λασπώνομαι
βάζει εκείνος ένα χέρι να σηκώνομαι
με σκαρφάλωσαν ποντίκια,
με τυράννησαν παραξενες αρρώστειες,
με ζωγράφισαν τα πιο όμορφα αγόρια,
κοιμήθηκα σε παγκάκια,
ξέρασα σε τουαλέτες χωρίς καπάκι, με καπάκι, σπασμένες, καινούριες,
μου γράψαν τραγούδια τα πιο όμορφα αγόρια,
κοιμήθηκα σε σκάλες,
χόρεψα τη μουσική την ώρα που γεννιόταν,
μου γράψαν ποιήματα τα πιο όμορφα αγόρια,
διατάραξα την κοινή ησυχία,
ψήφισα Σινάτρα στις εκλογές,

είδα την Κατερίνα τρία κλικ αριστερά,
μου κρατούσε η Στέλλα το χέρι,
το μέλι μου έβαζε τα δάκρυα,
οίδα τον Αντώνη, τον Τάσσο, τον Σάββα
το ατελείωτο προσκλητήριο της αγάπης
τα πιο όμορφα αγόρια,
έμαθα να αγαπάω το φόβο στα μάτια τους πιο πολύ από τη μοναξιά μου,
πέρασα 53 ώρες σερί μες σε λεωφορεία,
20 στη θύρα τέσσερα,
ήπια 2.542 λίτρα ρούμι, ρούμι σκέτο, κοκτέιλ με ρούμι,
κατέστρεψα πέντε κόπιες του trout mask,
τέσσερις του lonely hearts club band και 62 βελόνες πικάπ,
έκανα ωτοστόπ στην έρημο,
είπα του Τζώννυ ότι είναι πουλημένος,
έχασα τον άγγελό μου σε ένα φανάρι,
με φίλησε η Λιλή, ναι ρε, κι η Μαριώ, όταν
κομμάτια
χόρεψα τον μόνον της ζωής μου ζεϊμπέκικον,
βρήκα τον άγγελό μου στο ίντερνετ,
προσευχήθηκα με δάκρυα, προσευχήθηκα πετώντας, προσευχήθηκα θυμωμένη,
δεν προσευχήθηκα,
είμαι εδώ και
δε θυμάμαι πότε ονειρεύτηκα τελευταία φορά,
δεν θυμάμαι αν ονειρεύτηκα ποτέ.

Είμαι Loser.

Στο νεκροκρέβατο μας ο καθείς τώρα.
Και κοίτα να σκεπαστείς καλά.
Εσείς οι winners είστε ευαίσθητοι στο κρύο.
Καλή αντάμωση.