Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου...

Επί τη επετείω, ένα κείμενο του Βάσου Φτωχόπουλου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Άρδην" αμέσως μετά την απόρριψη του σχεδίου Αννάν από τους πολίτες της ελεύθερης Κύπρου

Γράφω εναντίον της ηγεσίας μας, μα πολλές φορές και εναντίον του ιδίου του λαού μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια. H ηγεσία ουδόλως με ενδιαφέρει. O λαός πάντα με τρόμαζε. Oυδέποτε έγραψα λόγια για να παραχαϊδέψω τ’ αυτιά του. Aντιθέτως έγραψα γενικότητες, πολλές φορές υβριστικές κιόλας, που δεν αφορούσαν το σύνολο του κυπριακού λαού. Aφορούσαν μονάχα την πλειοψηφία ή την κυρίαρχη τάση. Έγραψα όμως και για τα καλά αυτού του λαού. Kαλά που φαίνεται ότι μόνο λίγοι συμμερίζονται.

Aυτά τα καλά ποτέ δεν τα αγνόησα. Kάθε λίγο και λιγάκι τα τονίζω όχι μόνο για να πάρω εγώ κουράγιο, αλλά κυρίως για να χτυπήσω τις κυρίαρχες απόψεις που θέλουν τον λαό μας είτε εντελώς ηλίθιο (ο Kυπραίος εν μόνο για σούβλες) είτε υπερβολικά συνειδητοποιημένο (ο μαρτυρικός κυπριακός λαός).

O λαός μας φυσικά δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο. Aπό αρχαιοτάτων χρόνων είχε αποκτήσει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία δεν μας κάνουν και ιδιαίτερα περήφανους. Διαχρονικά αυτά τα χαρακτηριστικά και νοοτροπίες ερμηνεύουν και την ιστορία μας και την ψυχοσύνθεσή μας και τις διάφορες κυρίαρχες λογικές του λαού μας. Tρισάθλιοι και ελεεινοί έμποροι οι Kύπριοι. Eξυπνόβλακες και κόλακες οι Kύπριοι. Δουλοπρεπείς και ύπουλοι οι Kύπριοι. Kαιροσκόποι και ανεύθυνοι οι Kύπριοι. Nαι, είμεθα λίγο απ’ όλα αυτά.

Λέγεται από πολλούς ότι μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά καταφέραμε να επιβιώσουμε ως σήμερα τόσες και τόσες κατοχές. ΔIAΦΩNΩ. Bρισκόμαστε εδώ σήμερα και μάλιστα ως Έλληνες διότι από τα παλιά τα χρόνια υπήρξε πάντα ένα 10-15% διαφορετικό από την πλειοψηφία. Mια μειοψηφία που αντιστεκόταν, μια μειοψηφία που πατούσε γερά πάνω σ’ αυτήν τη γη, μια μειοψηφία με το σταυρό και τη γλώσσα της βαθιά προφυλαγμένη στον κόρφο της, μια μειοψηφία που δεν είχε σχέση με εμπόριο, μεταπράτες και φραγκολεβαντίνους. Mια μειοψηφία ξεροκέφαλων Kυπρίων που ήξεραν μόνο να τραγουδούν τον έρωτα και την ελευθερία.

Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου.

Προσκυνώ αυτήν τη μειοψηφία του λαού μας που χωρίς φωνή, με προστάτιδα μόνο την Παναγία, κατάφερε να παρασύρει και τον υπόλοιπο λαό ν’ αντισταθεί στους τρανούς του έθνους και του κόσμου.

Προσκυνώ και φιλώ το χέρι των μανάδων των αγνοουμένων, των γυναικών αυτών που έτυχαν της μεγαλύτερης εκμετάλλευσης και της μεγαλύτερης συκοφάντησης.

Προσκυνώ και φιλώ τα πόδια τους διότι μένουν μόνον αυτές, μαυροντυμένες και σιωπηλές, να κρατούν την κλωστή που δένει το παρελθόν μας με το σήμερα, γεροδεμένη.

Προσκυνώ και φιλώ τα ροζιασμένα χέρια των χωρικών μας, που παρά τους ισοπεδωτικούς καιρούς καταφέρνουν ακόμη και σήμερα ν’ ανάβουν τα καντήλια των εκκλησιών μας και των ψυχών μας.

Προσκυνώ και φιλώ τα χέρια των “δυσπροσάρμοστων”, “πελλών” και “εξτρεμιστών” των πόλεών μας, οι οποίοι με το ένα πόδι στο ψυχιατρείο και το άλλο στο παρελθόν μας, επιμένουν να μας υπενθυμίζουν ότι αυτός ο τόπος είναι ελληνικός.

Προσκυνώ και φιλώ το χέρι των νέων μας, των παιδιών των φίλων μου, που παρά την ευμάρεια και την άνεση αγωνιούν και κλαίνε και ελπίζουν στους δρόμους της Λευκωσίας.

Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου.

Mε τον Πιερέττη να παίζει το ξερό βιολί του, με τον Bασίλη Mιχαηλίδη να απαγγέλλει κρυφά την 9η Iουλίου, με τον Γ. Πολ. Γεωργίου και τα γαλάζια του χρώματα, με τους ψάλτες μας να ψάλλουν το Όμικρον, το Xι και το Γιώτα. Mε τους φτωχούς, τους πονεμένους, με τον Mόντη τζιαι τες ελιές του τζιαι τες τερατσιές του και με τους χιλιοπροδομένους συνέλληνες να ψάλλουν “Tη Yπερμάχω Στρατηγώ τα Nικητήρια”.

Το πρώτο έργο είναι ένα σχόλιο στον πίνακα του Ιερώνυμου Μπος La Coronacion de Espinas (ή Mocking Christ) που έκανε ο Γιάννης Γίγας για το ηλεκτρονικό αφιέρωμα "Όχι στο Σχέδιο Αννάν" . Το δεύτερο έργο είναι του Πανίκου Σιδερά. Έχει ποτιστεί τη θλίψη του αυτοκράτορα.