Μηδείς φοβείσθω θάνατον. Χριστός Ανέστη.

Φτάσαμε στη Νιτρία, την έρημο που την αγίασαν οι αναχωρητές, οι ασκητές, οι μοναχοί, οι άγιοι, μέρες που οι επισκέπτες ήταν ελάχιστοι. Ήταν η εποχή του πρώτου πολέμου στον Κόλπο κι είμασταν οι πρώτοι ρωμιοί ορθόδοξοι που έφταναν στα κόπτικα μοναστήρια μετά από σαράντα χρόνια, όπως μας είπαν. Μήνας Νοέμβρης. Τέλη.

Στο ντέρι Μπαραμούς, το πρώτο από τα μοναστήρια που βρήκαμε στο δρόμο μας, εκεί, στην είσοδο, ήταν ένας γέροντας, ένας όμορφος γέροντας κόπτης μοναχός. Μιλούσε κάποια αγγλικά. Κρατούσε το βιβλίο που σημείωναν πότε και ποιός έμπαινε κι έβγαινε από το μοναστήρι. Πήρα κι έγραφα. Τα ονόματά μας, τους αριθμούς διαβατηρίων, την εθνικότητα. Greek. Γιουνάνι δηλαδή. Λάμψαν τα ματάκια του γέροντα.

-Χριστός Ανέστη!

Το είπε δυνατά, καθαρά, χαρούμενος. Νοέμβρη μήνα. Τέλη. Όλο χαρά απάντησα:

-Γέροντα, ευλογείτε. Μιλάτε ελληνικά;

Με κοίταξε όλο απορία. Όχι, δε μιλούσε ελληνικά. Ή μάλλον, δε μιλούσε άλλα ελληνικά. Όπως μου είπε μετά ο αδελφός, που είναι σοφός κι όχι τσιφτευτελής σαν και του λόγου μου,

Όσα ελληνικά χρειαζότανε να ξέρει τα ήξερε. Ο Χριστός μας Ανέστη.

Απάντησε του γέροντα:

-Αληθώς Ανέστη!

κι ο γέρων χαμογέλασε γλυκά και μας άφησε να περάσουμε τη θύρα προς τον μυστικό κήπο της ερήμου.

Χριστός Ανέστη.

Χρόνια μας πολλά.

Και δυό φορές χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και μιαν ακόμη για τους Γιώργηδες της ευλογίας και της αναρχίας στη ζωή μου, κι άλλη μια για τους Γιώργηδες και τις Γεωργίες της ευλογόσφαιρας.
Τώρα συνειδητοποιώ, ότι είμαι περικυκλωμένη Γιώργηδες (και δηλώ γι αυτό ευτυχής).

να και που ψάρεψα τις αγιογραφίες