12.4.06

Σαμάνος Ιωσήφ ο ιαματικός


Στη μάινστρίππερ και στη φίλη της που ζωγραφίζει πεταλούδες


Είχα πάει να τον συναντήσω μαζί με την αγαπημένη μου φίλη. Ξέρετε, αυτή που την περιγράφει η φράση «τέτοιες φιλίες δεν υπάρχουν πιά». Τη λέω «το μέλι μου». Με λέει «μωρή τρελλή». Αλληλοθαυμαζόμαστε μέχρι αηδίας. Ούτε ο Θας με τον Κουκ, τέτοιο πράγμα! Φωναζόμαστε Μεγαλοκοπέλλες. Έχουμε ιδρύσει το Μεγαλοκοπέλλα Κλαμπ. Το μέλι μου. Αληθινή, εύμορφη, όλο καρδιά, με βισινόματο και τσαγανό. Και με εμμονή στη γόβα στιλέτο. Κανείς δεν είναι τέλειος...
Είχαμε πάει να τον συναντήσουμε στο Ντύσσελντορφ. Ιούνιος. Οι μέρες του τζαζ φεστιβαλ,. Γυρνοβολάμε πίνοντας μπύρες κι ακούγοντας μουσική. Ολσταράκι εγώ, στιλέτο το μέλι μου, κι αφήστε τα πλακόστρωτα να αναρωτιούνται. Με «αυτή την αντιπαγκοσμιοποίηση στο κεφάλι» εγώ, ο Λόουν Ρέηντζερ με το πιστολάκι, εκείνη, να ισιώνει και την τελευταία τρίχα της κεφαλής της πριν βγούμε έξω. Δέκα ώρες να αποφασίσει τι θα φορέσει, ένα τεταρτάκι κι αν η αφεντιά μου. Στη βιτρίνα του Λουί Βιττόν το μέλι μου, με τους ποδηλάτες στο κανάλι να τραγουδάω λα μπάμπα εγώ. Φτυστές, σας λέω! Φτυ-στές!

Το μέλι μου έχει απίστευτο μάτι. Μάτι για Μάττα. Ένα έργο, μια λιθογραφία του Ρομπέρτο Μάττα στο σπίτι της είχε κρίνει πολλά με μας τα δυό. Όταν πρωτοπήγα εκεί, αρχές της φιλίας, είδα το έργο του κι αναφώνησα έκπληκτη «Μάττα!». Μου είπε: «Τον ξέρεις;» Ήταν όλη χαρά. Και ποταμός, ως συνήθως. «Κανείς δεν τον ξέρει! Εσύ που τον ξέρεις; Εγώ δεν τον ήξερα. Τον είχαν στείλει δώρο σε ένα παλιό μου αφεντικό. Τον πέταξε στα σκουπίδια γιατί δεν του άρεσε. Πήγα και το μάζεψα από τα σκουπίδια. Δεν τον ήξερα αλλά το έργο του μου μίλησε, βρε παιδί μου. Δεν είναι καταπληκτικό; Έχεις δει άλλο Μάττα; Είδα στο Παρίσι, άσε, δε σου λέω τίποτε!». Εκεί, ευτυχώς, χρειάστηκε να πάρει ανάσα κι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να τη φιλήσω σταυραετά. Ύστερα, πηγαίναμε για ψώνια, για φαγητό, για κρασάκι, σινεμά, στην κουζίνα, στη βεράντα, ύστερα είπαμε τους καϋμούς μας, μιλήσαμε με τις ώρες για αγόρια και για ζωγραφική, χτίζοντας δικούς μας όρους, μακριά από ακαδημαϊσμούς. Τσακωθήκαμε άγρια μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να κλάψουμε η μια στην αγκαλιά της άλλης. Είμαστε φίλες από αυτές που λένε πως δεν υπάρχουν πια.

Ντυσσελντορφ, λοιπόν. Τον Μπόυς δεν τον γνώριζε ακόμη. Την εχω σηκώσει πρωί πρωί, έχω υπομείνει τις ετοιμασίες της κι έχουμε πάρει το δρόμο για το μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Στο δρόμο μου θυμώνει λίγο – δασκαλίζω λέει. Όμως, ξέρω πως αν μπούμε μέσα δε θα μας αφήνουν να μιλάμε και πρέπει να της πω. Τόσοι Κλέε, Καντίνσκι, Ρουώ, Ντιξ, Σβίττερς, ο Μπόυς… Λίγες μέρες μετά, γράφω στους φίλους:

«Στην πιο φωτεινή αίθουσα του μουσείου Μοντέρνας Τέχνης του Ντύσσελντορφ, ειναι ο τάφος του Γιόζεφ Μπόυς. Είναι ο τάφος που έφτιαξε για τον παλιό εαυτό του, τον παλαιό άνθρωπο. Το φως μπαίνει από το ταβάνι, οι τοίχοι άσπαστο λευκό, τα ξύλα και τα μέταλλα στο ταβάνι επίσης.

Μακρόστενος ο χώρος της ταφής. Δύο οι σαρκοφάγοι για να χωρέσει ο πόνος του θανάτου του. Τα νεκροκρέβατα, εκεί που το κορμί του ήταν ακουμπισμένο, στο ένα μέτρο απ το έδαφος, μπρούτζινα. Το κιβούρι γυάλινο. Στο ένα, οι γούνες που τύλιγαν το κορμί του, ένα χυτό κεφάλι αποκομμένο, το μέταλλο πράσσινο, το στόμα μισάνοιχτο, έκφραση πόνου. Στο άλλο νεκροκρέββατο τα άκρα του, το λίπος που έγινε τα άκρα του ξανά, τυλιγμένα κορδόνια δερμάτινα. Νάρθηκες και δεσμά - σε ποια ζωή?


Ο στολισμός της νεκρικής αίθουσας έδειχνε πως ο πολιτισμός που έθαψε το Γιόζεφ Μπόυς ήξερε καλά την επεξεργασία του μετάλλου. Μεγάλες μπρούτζινες πλάκες, επεξεργασμένη επιφάνεια να αντιφεγγίζει τόσο το φως που να μη σε τυφλώνει ούτε η ζωή ούτε ο θάνατος, και να μην κλέβουν την παράσταση απ το νεκρό, ήταν τοποθετημένες στους δυο μακρείς τοίχους. τέσσερις και τέσσερις, αντικρυστά βαλμένες, ξεκινούσαν από το ύψος του νεκροκρέββατου, ύψος περίπου 2 μέτρα πλάτος ένα. Μια μικρή κορνίζα-ανάγλυφο σχηματιζόταν στις άκρες.

Ο νεκρός είναι σαμάνος. Δεν είναι πολεμιστής. Οι ορθογώνιες μεταλλικές πλάκες δεν είναι ασπίδες. Κανένα όπλο δεν ετάφη μαζί του. Μόνο τα φάρμακα που ανασταίνουν - οι γούνες, το δέρμα και το λίπος.

Μπήκαμε σιωπηλές. Θέλω να γονατίσω και να κάνω το σταυρό μου. Το μέλι με κράτησε. Είπε αργά: «και να μη μου έλεγες πριν τα δασκαλίστικα, πάλι δε θα άντεχα εδώ μέσα».

Έφυγε και κάθησε έξω από το νεκροθάλαμο παίρνοντας βαθιές ανάσες, με τα γόνατα ελαφρά λυγισμένα, τις παλάμες στα γόνατα. Ο άγγελος σαμάνος της έφερνε ανάσες στη φούχτα.

Βρήκα δυο βιβλία για το έργο του στη βαρβαρική. Στο ένα είναι μόνο φωτό από δρώμενα κι εγκαταστάσεις- ο τρόπος που δούλευε, η κίνηση. Έχει μια φωτογραφία του από αυτές που κάποιοι βγάζουν κρυφά για να σου κλέψουν την ψυχή σου. Τα μάτια του αναστημένου ανάβρυζαν μια θλίψη που δεν έλεγε να ξεχυθεί μα όλο μαζευόταν».

Κι ύστερα, καθώς δραπετεύαμε από το θάνατο, τους έγραφα πάλι:

«Οι "λέξεις που μπορούν ν ακούσουν" είναι μια σειρά μολύβια πάνω σε σελίδες φτηνού ημερολογίου. Δεν είχαν δίπλα εξήγηση, όμως μου φαίνεται ειν ο τρόπος που είδε πως η στοματική κοιλότητα γεννά τους ήχους. Ο τίτλος είναι μια φράση που χω πει πολλές φορές στη ζωή μου κι ας μην το ήξερα το έργο -τη σειρά έργων. Μιλήσαμε όμως.

Ήταν αρκετά έργα του στους προθαλάμους της ταφικής αίθουσας - το πιάνο μπορεάλις και ο καβαλλάρης ενός βιολιού, το ανεμοδαρμένο αναλόγιο, το φανελένιο του κοστούμι, οι στοιχειοθετημένες σελίδες εφημερίδας κι η σκιά του, οι σαμάνοι του, η Ιφιγένεια/Τίτος Ανδρόνικος σε φωτογραφίες. Στη μια χορεύει ζεϊμπέκικο- το χορό του άνδρα που είναι μόνος απέναντι στο Θεό. Ο θάνατος δεν ακυρώνει την προσευχή, του είπα.


Μετά, πήγαινες στην έκθεση Donald Judd. Ένας αμερικάνος που έφτιαχνε χρωματιστές επιτοίχιες σιντιέρες. Ξαναγύρισα στο Μπόυς - το μέλι μου πήγε where they got the picassos. Την άλλη μέρα ξανά. Βγαίνοντας από το μουσείο είπε: «Από όλους τους καινούριους, δυό θα θυμάμαι: το Μπόυς και το Σβίττερς»

Τώρα που τα ξέρετε όλα για την καλύτερή μου φίλη, καταλαβαίνετε γιατί αξίζει όλη την ομορφιά του κόσμου.

Ένας αγαπημένος ανταπέδωσε τα ημεηλς των περιγραφών με ένα υπέροχο δώρο. Ένα ημέηλ που είχε στείλει το αστέρι μου για τον Μπόυς. Σας έχω μιλήσει για το αστέρι μου. Κείμενά του έχουν φορτώσει στο διαδίκτυο κι άλλοι. Είχε γράψει, λοιπόν, για το Μπόυς ένα κείμενο σε ανύποπτο χρόνο κι εγώ το χα ξεχάσει! Στο κείμενό του εκείνο, έχω αλλάξει μόνο μια λέξη (το όνομά μου, που όποτε το έγραφε χαιρόμουν σα να μου έκανε το πιο όμορφο δώρο), πριν να σας το χαρίσω, όπως κι εκείνος θα ήθελε. Το έντυσα στο χοντροκόκκινο, που αγιογραφεί.

Ο ΝΕΚΡΟΣ ΛΑΓΟΣ

α. Ο Ιππότης ως Ναζί.

Ηταν μία φορά ένας αστραφτερός Ιππότης πού ήθελε να σώση τήν ανθρωπότητα από τήν διαφθορά καί τήν σήψι - έτσι ένοιωθαν τότε όλοι οι στρατιώτες του Αδόλφου Χίτλερ. Ο ναζισμός ήταν μία Ιπποτική επανάστασι - η προσπάθεια της επανιδρύσεως του κόσμου με τήν αποκατάστασι της γενναιότητος, της θυσίας, του ηρωϊσμού, της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ναζισμός, η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης καί της Δύσις, να επανα- προσδιορίση τίς αρχές της, να ακυρώση τήν νεοταξική της πραγματικότητα.

Η μοίρα της Δύσεως: Ο Ιππότης του μεταφυσικού Φωτός, καταλήγει ανηλεής φύλακας του Αουσβιτς. Είναι αυτό πού δεν μπορεί να δη η Μιραντό - δόξα σοι ο Θεός - πίσω καί μέσα στήν «μεγάλη» ζωγραφική πού θαυμάζει - δεν βλέπει την Τρεμπλίνκα καί τό Αουσβιτς πού ελλοχεύουν στα βάθη.

β. Με τό Στούκας.

Ο Ιωσήφ ήταν πιλότος ενός γερμανικού Στούκας στό Ανατολικό μέτωπο. Αγγελος της Αποκαλύψεως - Τιμωρός, Απολυμαντής, Υπεράνθρωπος, Δίκαιος. 1943. Το αεροπλάνο του κατερρίφθη πάνω από τήν Κριμαία.

γ. Μόνος στό Δάσος.

Το αεροπλάνο του πήρε φωτιά. Ο ίδιος επέζησε - η έκρηξι τόν τίναξε μακριά καί βρέθηκε στό έδαφος. Ετοιμοθάνατος αλλά ζωντανός. Ηρθε η νύχτα καί τα ζώα του δάσους τόν πλησίασαν.
Ενας λαγός, ένας λύκος, ένα τσακάλι. Τόν
μύρισαν κι έφυγαν.

δ. Η σωτηρία

Τήν άλλη ημέρα τόν βρήκαν ντόπιοι κυνηγοί. Ζούσε ακόμα - εφιαξαν ένα πρόχειρο φορείο καί τόν μετέφεραν στόν καταυλισμό τους. Μόλις πού ανάσαινε. Τόν παρέδωσαν στα χέρια του σαμάνα της φυλής.

ε. Επιστροφή στήν Μήτρα

Ο Ναζισμός ονειρεύτηκε τήν Μεταφυσική του Ανθρώπου, ο Ιππότης τήν βρήκε. Ο ιατρός σαμάνας, άλοιψε τό τραυματισμένο καί καμμένο σώμα του με πέντε δάχτυλα ζωϊκού λίπους καί τόν φάσκιωσε μ ένα αρκουδοτόμαρο, τό οποίο έδεσε γύρω του σφιχτά. Μόνο τό πρόσωπό του έμεινε ελεύθερο. Καί έτσι, φυλακισμένον στήν μήτρα των ζώων, τόν άφησε έναν ολόκληρο μήνα.

στ. Η επιστροφή

Εναν μήνα αργότερα, γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα.

ζ. Η Μήτρα των ζώων.

Γράφω καλλιτέχνης, αλλά δεν ακριβολογώ. Ο Ιωσήφ πίστευε πώς κάθε άνθρωπος ανεξαιρέτως είναι ένας καλλιτέχνης. Τέχνη είναι η ζωή καί η αποκάλυψι του νοήματός της. Οι κριτικοί δεν ήξεραν τί να κάνουν μαζύ του. Γνώριζαν πώς είναι σπουδαίος, αλλά δεν μπορούσαν ούτε να τόν κατατάξουν, ούτε να τόν πουλήσουν.


Τα κύρια υλικά της τέχνης του ήταν τό λίπος και τα τομάρια των ζώων. Σε μία έκθεσι πού έκανε στήν Αμερική, έζησε δυό βδομάδες μέσα στό μουσείο παρέα μ' ένα τσακάλι. Αυτή ήταν η «έκθεση». Οταν μπήκαν στο τέλος οι υπευθυνοι, οι αίθουσες του μουσείου εμοιαζαν καί μύριζαν σαν δάσος - τότε που ήταν σχεδόν νεκρός καί τα ζώα τόν πλησίασαν.

η. Ο Καλλιτέχνης εξηγεί τήν ζωγραφική σ έναν νεκρό λαγό.

Ηταν ημέρες καθισμένος σε μία καρέκλα. Τό πρόσωπό του είχε σκεπάσει μέ μέλι καί χρυσά φύλλα φθινοπώρου. Στήν αγκαλιά του βαστούσε έναν νεκρό λαγό. Αμίλητος. Κάθε τόσο, άγγιζε τό πόδι του νεκρού λαγού σε κάποιον από τους ζωγραφικούς πίνακες πού βρίσκονταν ολόγυρα. Του εξηγούσε την ζωγραφική, δηλαδή τόν θάνατο.

θ. Κάποτε, οι Γερμανοί τόν έκαναν καθηγητή στήν Ακαδημία του Ντύσσελντορφ. Δεν ήξεραν τί τους περίμενε. Ο Ιωσήφ ίδρυσε τήν οργάνωση «Αμεση δημοκρατία» κατέλαβε με τους φοιτητές του τήν σχολή καί ζήτησε αμέσως την εφαρμογή της.

ι. Εκανε κι άλλα πολλά πού βαριέμαι τώρα να γράψω. Προσπάθησε να γίνη Ορθόδοξος, όπως είχε προσπαθήση ο Βαν Γκόγκ, και δυό τρείς ακόμα. Δέστε τίς φωτογραφίες πού στέλνω. - εκεί καί ο λαγός. –«

Η φωτογραφία του Ντυσσελντορφ από εδώ

20 σχόλια. Εσείς τι λέτε;

Blogger amvro έφα...

είδες το βίντεο με το κογιότ στη νέα υόρκη? είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης απ’ όσους ξέρω που μπόρεσε να μιλήσει με τη φύση. ξέρω, ακούγεται υπερβολικό αλλά όταν το είδα, έμεινα άφωνος. δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. but ,hey, what an achievement!!



(καλημεεεεεέρα)

4/12/2006 09:56:00 π.μ.  
Blogger Γιώργος έφα...

Έλα μωρέ, κοινοτοπίες τώρα.Αφού δεν έχει φωνή ο άνθρωπος ;-)

4/12/2006 10:41:00 π.μ.  
Blogger schottkey έφα...

H "μανία" του Beuys με το λίπος προέρχεται από το επεισόδιο που περιγράφεται στην ιστορία-μετά την πτώση του αεροπλάνου τον είχαν αλείψει με λίπος, αυτό έσωσε τη ζωή του. Το ίδιο ισχύει και για την performance(ασ το πούμε έτσι) με τον λαγό, στοιχεία της ζωής του τα αποκωδικοποιούσε μέσω τέχνης. Εξάλλου έλεγε πως κάθε άνθρωπος είναι καλλιτέχνης.

Και με το τσακάλι η συμβίωση δεν ήταν και τόσο άνετη..

4/12/2006 11:12:00 π.μ.  
Blogger Κωστής Γκορτζής έφα...

Πρέπει να το διαβάσω πάλι. Και ξανά. Και μετά θα σου πω.

4/12/2006 11:14:00 π.μ.  
Blogger dgalanis έφα...

τι ωραία μαθήματα τέχνης

4/12/2006 12:43:00 μ.μ.  
Blogger mindstripper έφα...

Τί να πω εγώ τώρα, τί να πω...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ κατ' αρχάς. Για τον τρόπο που με επιμορφώνεις κάθε φορά. Τον Μπόυς δεν τον γνώριζα. Αυτό δε, το "κάθε άνθρωπος είναι καλλιτέχνης" με 'ακούμπησε' με έναν τρόπο που δεν περίμενα κι εγώ η ίδια.

Το μέλι σου στ' αλήθεια αξίζει όλη την ομορφιά του κόσμου, αν και νομίζω ότι ήδη έχει ήδη βρει ένα μεγάλο μέρος της σε μια τρελλή που αγαπάει τόσο (άλλωστε η τρέλλα με το μέλι μαζί, μας κάνουν την πιο όμορφη άνοιξη). :-)

Και θα κλείσω με άλλο ένα ευχαριστώ, πιο μεγάλο. Γιατί τη χαρά που έχω αυτές τις μέρες περιμένοντας την φίλη μου να έρθει και να την χορτάσω όσο μπορέσω πριν ξαναφύγει, εσύ την διπλασσίασες. Κι εκείνη η ίδια, το ξέρω ότι αυτό σου εδώ το δώρο θα το χαρεί σαν την πιο όμορφη ζωγραφιά πεταλούδας... :-)

(Χαιρετισμούς και φιλιά από το κλαμπ των Πατσόγριων.)

4/12/2006 12:59:00 μ.μ.  
Blogger MåvяiÐåliå έφα...

Πόσο όμορφα είναι αυτά τα ταξίδια σου!!!

Σ ευχαριστώ.

4/12/2006 04:32:00 μ.μ.  
Blogger pascal έφα...

Μιραντώ, παράγεις πολιτισμό βρε συ. Να' σαι καλά.

4/12/2006 05:46:00 μ.μ.  
Blogger lemon έφα...

Μιραντολίνα, το διάβασα ξανά και ξανά, στην αρχή ήθελα να σου γράψω οτι μερικές φορές αυτά που γράφεις είναι too much για μένα-με την καλή έννοια όμως,συνέχισε κι εγώ θέλω να προσπαθώ να καταλαβαίνω, και μετά σκέφτηκα μα τι σουρεαλισμός, τι νάκανε άραγε αυτός ο-άγνωστος σε μένα-κύριος, κι ενέπνευσε τη Μιραντολίνα μας να γράψει έτσι, και τελικά είδα οτι εσύ απλά κυριολεκτούσες, μας μετεφερες την πραγματικότητα!!

Με πονάει οταν σκέφτομαι οτι υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι, ιδιαίτεροι άνθρωποι (της τέχνης ή και του οτιδήποτε, ακόμη και της Ζωής), που ποτέ δεν θα μάθουμε την υπαρξή τους, γιατί δεν θα μας τους παρουσιάσει κάποιος, όπως κάνεις εσύ τώρα εδώ...

(πες μου, τι σου άρεσε πιο πολύ σήμερα??) Εμένα πιο πολύ απ όλα με άρεσε, που ο κύριος Μπόυς ήθελε τα μαθήματά του να παρακολουθούνται ελεύθερα απο όποιον νιώθει την ανάγκη τους, κι όχι μόνο απο τους μαθητές της Ντυσελντόρφειας Ακαδημίας, κι έχασε τη θέση του λόγω αυτής του της επιμονής.

4/12/2006 07:32:00 μ.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Αμπροζ μου, είναι συντριπτικός κι αναζωογονητικός συνάμα. Συγκλονιστικός. Δεν έχει λέξεις. Και δεν είσαι καθόλου υπερβολικός.

Το τραγικότερο όλων είναι (και για τον Σκοττκυ και τη Λεμον μας αυτό) ότι ανήκε σε ένα «πολιτισμό», το δυτικό, που δεν μπορούσε να δεχθεί τη σωτηρία του από τον τάταρο σαμάνο. Προτίμησαν να τον πούνε ψεύτη και ψυχάκια, παρά να δεχθούν ότι σώθηκε από τον «πρωτόγονο», από τον «φυσικό» άνθρωπο. Κι επειδή το έργο του κραυγάζει την αλήθεια του βιώματος, φτάσαν να λένε πως η ψυχοπάθεια του τον έκανε να φαντάζεται «τόσο ισχυρά, σαν να ήταν αληθινή» την διάσωσή του από το σαμάνο. Δεν μπορούσαν να τον πιστέψουν...

Αλβέριχε, είσαι πηγή εκπλήξεων! Χίλια ευχαριστώ!

Ημίαιμε, Μάνι, Ντάλια μου, Πασκαλ, ελπίζω να μη δασκαλίζω πάλι μόνο :-)

Αγαπητή μου πατσόγρια, να μου τη φιλήσεις και μακάρι να είμαστε όλες μας πάντα έτσι. Ήθελα τότε που γύρισες από την Κρήτη να σου πω για το μέλι μου, αλλά της άξιζε παραπάνω από ένα σχόλιο και κρατηθηκα :-)

4/12/2006 10:19:00 μ.μ.  
Blogger THE_RETURN έφα...

"...ότι ανήκε σε ένα «πολιτισμό», το δυτικό, που δεν μπορούσε να δεχθεί τη σωτηρία του από τον τάταρο σαμάνο."

Η βλακεία του δυτικού "ορθολογισμού" είναι τεράστια...
Ο,τδήποτε δεν εμπίπτει σε μια φανερή σχέση αιτίας-αποτελέσματος, σχέση, που ακόμα πρέπει να καθορίζεται σαφώς και από την διακριτή αλληλοδιαδοχή των χρονικών στιγμών, αυτό λοιπόν, συνήθως αποθείται στο υποσυνείδητο, και το συνειδητό προβάλλει άγρια αντίσταση όσον αφορά την αποδοχή του.

Ασφαλώς, τα πάντα ενέχουν ένα είδος μηχανισμού, ωστόσο δεν σημαίνει για αυτό ότι πρέπει να περάσουν πρώτα από την "κλίνη του Προκρούστη", να ιδωθεί δηλαδή αυτός ο "μηχανισμός" ...μηχανιστικά.

Είναι ζήτημα γλώσσας που ομιλεί η αντίληψη, και ακόμη, ζήτημα πνευματικής προπαγάνδας....

Καλησπέρα.

4/13/2006 12:54:00 π.μ.  
Blogger Xilaren έφα...

μπράβο Μιραντολίνα μου!

αυτή η ιστορία με το αεροπλάνο μου αρέσει πολύ. Δεν είμαι μεγάλη φαν του Beuys, με εξιτάρουν κυριώς τα πολιτικά γραπτά του, αλλά αυτή η ιστορία του ενέπνευσε το das Rudel (Τhe pack), που είναι το αγαπημένο μου έργο, πόστερ του οποίου έχω αυτή τη στιγμή πάνω από το κρεβάτι μου. Τhe sleigh, the torch, the blanket and the fat, to sustain and lead oneself in life... (βρήκα μία φώτο online εδώ: http://www.telegraph.co.uk/arts/graphics/2005/01/31/beuys/Pack_clean.jpg

4/13/2006 01:55:00 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος έφα...

Το Παρασκευοκυριακο ειχα παει στη +Μονη Αγαθωνος με τον καλυτερο μου φιλο ("το βουτυρο μου" τον φωναζω και αυτος με λεει "ρε μαλακα") να προσκυνησουμε το σκηνωμα του Αγιου Βησσαριωνα.Δεν θα το πιστεψεις αλλα ητανε φτυστος ο δικος σου ο Αη Beuys,μοιαζανε σα να πεθαινανε ο ενας για τον αλλον.Τον δικο μας τον Beuysariona τον ειχανε εναποθεσει μεσα σε μια σαρκοφαγο 1,80 Χ 0,70 αλλα μετα τον αλλαξανε και τον σαβουρντησανε μεσα σε μια χορτοφαγο για να "μιλαει" τα ραδικια και τη φυση.Αυτος ο λαχανοδρακοντας της Αγιοσυνης που ποτε δεν ειχε μπει σε αεροπλανο ειχε πεσει απο ημιονο οταν ξεκινησε να παει να παρει μακαρονια ΜΙΣΚΟ οταν σαν καλογερος πολεμαγε τους Γερμανους απο τις ταξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σαν δεξι χερι του Ευαγγελου Γιανοπουλου και αριστερο του Αρη Βελουχιωτη.Σα να μην εφτανε αυτο βρηκε την ευκαιρια να τον κλωτσησει και το μουλαρι που ειχε πολυ σοβαρους λογους να το κανει και του τη φυλαγε περιμενωντας την ευκαιρια-να μην ειναι δεμενα τα ποδια του. Οταν εσκασε κατω με την πλατη εσπασε 7 παϊδια και εμεινε ξερος,ενας λαγος τον πλησιασε του βουτηξε το πετραχειλι το φορεσε και αρχισε να τρεχει στον κατηφορο αλλα επειδη οπως ειναι γνωστο απο τη φυσικη ιστορια-ζωολογια της 3ης δημοτικου ο λαγος εχει μακρυα ποδια πισω και κοντα μπρος,δεν κανει να τρεχει στον κατηφορο διοτι οπως και με το γνωστο αγωνισμα:"γαμησι,στενο παπουτσι και κατηφορο"ειναι πολυ επικυνδυνο να ΄ρθει κανεις κουτρουβαλα.Ο λαγος ομως που απο τοτε που ειχε παθει το κουνερι με τη χελωνα φυσαγε και το γιαουρτι,ετρεχε και στον κατηφορο πατησε το πετρχειλι που του τυληχτηκε στο λαιμο και φασκιωμενος σα μουμια ηρθε κουτρουβαλιστος στην αγκαλια του Αγιου.Ενας Σαλβανος (αγρια φυλη λαθρομεταναστων) που περναγε απο κει τυχαια κουβαλωντας χασισι για τους Γερμανους ναζι τον ειδε και του λεει αρχιζοντας να ξεκουμπωνεται: "Βλεπω οτι το πνιγεις το κουνελι" αλλα ενω τον πλησιαζε βλεπει πιο κει το μουλαρι αγριεμενο και αρχιζει να το ξανασκευτεται.τοτε θυμηθηκε τα σοφα λογια της μανας του :"Να φυλαγεσαι απο τα πισινα του μουλαριου και απο τα μπροστινα του καλογερου" (καπως ετσι).Τοτε ο Αγιος αρχισε να προσευχεται και ξαφνικα εγινε το θαυμα:Δυο πετεινα του ουρανου και για την ακριβεια ενας πετεινος και μια κοτα εμφανιζονται μπροστα τους.Ο Σαλβανος που ητανε τριλυγουρας αρχιζει να ονειρευεται τον "κοκορα με μακαρονια" και να τρεχουνε τα σαλια του αλλα επειδη ο Ακακιος δεν ειχε παρει ακομη τα ΜΙΣΚΟ σκευτεται οτι ειναι καλυτερα να τα φορτωσει στον κοκορα τα χασισια και αρπαζει την κοτα.Εμφανιζεται ομως ενας Εγγλεζος συμαχος στρατοχωροφυλακας που περναγε τυχαια για να παει ν΄ανατυναξει τη γεφυρα του Γοργοποταμου και μολις τον βλεπει τον φεμαρει με το πιστολι και του λεει:Put the kot down.Ο Σαλβανός τοτε καταλαβαινει το λαθος του μετανοει,βαφτιζεται χριστιανος,γινεται δημοκρατης και περναει στην αντισταση προκειμενου να παρει καρτα παραμονης και να μπορει να σηκωνει την Ελληνικη σημαια.Μετα απο τη σεμνη αυτη τελετη στριβουνε και τρια χαμογελαστικά χωρις τζιβάνα και οταν πανε να τ΄αναψουνε μες την καλη χαρα ανακαλυπτουνε οτι δεν εχουνε σπιρτα.Τα παιρνει ο Εγγλεζος στο κρανιο και αρχιζει να τους βριζει matherfuckers,ποσο μαλακες ειναι και ποσο μπουρδελο και ανοργανωτη ειναι αυτη η χωρα που ενω καιγεται ολοκληρη μεσα στην κολαση οτου πολεμου δεν μπορουνε ν΄αναψουνε ενα τσιγαριλικι. Και ενω ο Σαλβανος δεν καταλαβαινει γρι απ΄οσα λενε ο Αγιος Βησσαριωνας με ενα γαληνιο στωϊκισμο γυριζει και του λεει: Ε μα αν ειχαμε και φωτια εδω θα ητανε παραδεισος". Ο Εγγλεζαρας τρελενεται με τι μαλακες εχει μπλεξει μες την αγρια ερημια και φευγει τρεχοντας. Ο Σαλβανος φορτωνει στο σαμαρι το Βησσαριωνα και τον παει σε μια σπηλια οπου τον περιθαλπτει και του σωζει τη ζωη,ενω ο Αγιος του δινει την ευχη του επειδη ειναι τοσο καλος σαμαρητης.Επι ενα μηνα τον κραταει τυλιγμενο μεσα σε δερματα ζωων και τον αλυφει,ετσι ο Αγιος Βυσσριωνας γινεται: "Ο 1ος εν Ελλαδι που αλειφοτανε με λαδι".Μετα το τελος του πολεμου οι συμαχοι Εγγλεζοι μας δινουνε και τα Δωδεκανησα γιατι οι Κυκλαδες και οι Σποραδες ειχανε γεμισει εξοριστους που τους αρεσε ο εναλακτικος τουρισμος,ενω ο Παπαγος γεμισε αποστρατους καραβαναδες,η δε Κρητη κοντευει να βουλιαξει απο τους Γερμανους και οι μισοι Ισδραηλινοι κυκλοφορουν με Βολγκσφαγκεν μιραντολινα νομιζω πως ειμαι ερωτευμενος μαζυ σου γαμησετα ολα και παμε να φυγουμε μωρο μου Χ

4/13/2006 05:51:00 π.μ.  
Blogger Λαμπρούκος έφα...

To διαβάζω με δόσεις. Διάβασα το μισό χθές για να μη μπω στον πειρασμό και το διαβάσω γρήγορα) και το άλλο μισό σήμερα...

Και πάλι δε κατάλαβα. Εσάς αυτός σας αρέσει??? (Είμαι πολύ ξανθός?)

4/13/2006 01:17:00 μ.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Λαμπρούκο μου, αυτός εμένα μου ρίχνει μια υπέροχη γροθιά στο στομάχι. Με συνταράσσει και με βοηθάει να βρω τον εαυτό μου.

4/13/2006 01:19:00 μ.μ.  
Blogger Pan έφα...

Συμφωνώ απόλυτα με τον πασκαλ! Παράγεις πολιτισμό. Και μάλιστα καθαρό, ανόθευτο από συμπλέγματα και τάχα μου ελιτισμούς!
Όσον αφορά τα σχόλια εκείνα που διέγραψες, μην κομπλάρεις καθόλου. Εφόσον σε προσβάλλουν σίγουρα τους αξίζει να διαγραφούν. Απ'το σβέρκο και στον κουβά.

4/13/2006 05:17:00 μ.μ.  
Blogger sal.ló έφα...

Δεν θα μιλήσω για το κείμενο που είναι κομματάκι αμφιλεγόμενο... αλλά ο Donald Judd σιντιέρες;;;;;;

Δεν μπορώ να πώ ότι δεν γέλασα, αλλά μήπως και ο Flavin κάνει μαρκίζες για σκυλάδικα;

(επειδή η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι ένα αστειάκι και μιά καλησπέρα- αν όλοι πίστευαν ενσυνείδητα τα ίδια τότε η ελυθερία θα ήταν απλά περιττή ...)

4/13/2006 05:56:00 μ.μ.  
Blogger NinaC έφα...

Δεν το χορταίνω αυτό το μπλογκ!
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά.

4/13/2006 07:24:00 μ.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Καλησπέρα, ευγενικέ Ρητερν! Είναι για κείνους θέμα προάσπισης του όποιου πολιτισμού ήταν σε θέση να έχουν. Όσο για τον ορθολογισμό, τα δικά του εγκλήματα δεν κρίθηκαν ακόμη.

Καλωσόρισες Ζιλαρεν! Αυτό το έργο έφερα κι εγώ σε αφίσσα πίσω! :-)

Ανώνυμε, ευχαριστώ για το γελαστικόν άνευ τσιγάρου, νασαι καλά και όσο για την τελευταία σειρά, περαστικά βρε! κι αν χρειαστείς κτηνίατρο, εδώ είμαστε! (διότι ο κτηνίατρος ξέρει και δε φοβαται τα πισινά του γαϊδάρου...)

Παν μου, το χειρότερο είναι πως, ξαφνικά αποκαλύπτεται ότι είναι πολλοί αυτοί που δε μπορούν να διαβάσουν – ή μάλλον, που ότι διαβάζουν το εξηγούν μες από τα συμπλέγματά τους.

Σαλ.λε, το έγραψα για να δείξω το μέγεθος του Μπόυς, και την μεγάλη διαφορά του βιωματικού από το εγκεφαλικό – νομίζω μια χαρά το κατάλαβες :-)

Καλησπέρα κούκλα μου. Να είσαι καλά κι ευχαριστώ!

4/13/2006 09:00:00 μ.μ.  
Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός έφα...

Ο Ναζισμός ονειρεύτηκε τήν Μεταφυσική του Ανθρώπου, ο Ιππότης τήν βρήκε.

Σαν τον άρρωστο ο «θρησκευτικός άνδρας» προσβάλλεται πάνω σ’ ένα ζωτικό επίπεδο που του αποκαλύπτει βασικά δεδομένα της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή την μοναξιά, το πρόσκαιρο, την εχθρότητα του περιβάλλοντος κόσμου. Αλλά ο πρωτόγονος γιατρός ή σαμάν δεν είναι μόνο ένας άρρωστος: είναι πρό πάντων ένας άρρωστος που θεραπεύτηκε.

Στον Πολιτισμό της Υγείας δεν κάνει να μιλάς για αρρώστειες, μετάνοιες, υπερβατικές κ' θρησκευτικές εμπειρίες...σςςςςς!

4/13/2006 11:25:00 μ.μ.  

Την καλή σου την κουβέντα


πίσω στην κουζίνα...