It΄s more than RnR but I like it...

Όταν η Μιραντολίνα αποκτά μια ώρα αρχίτερα τον τελευταίο δίσκο του Van, χάρη στον Μακ, και ψάχνει κάτι με ΕκΜάνειο στυλ για να ανταποδώσει.

«Αγαπητέ μου Βαν,

Τι να πω για σένα; Τι ταλέντο! Τι τραγουδιστής! Τι τραγουδοποιός! Τι σπασαρχίδης! Νομίζω πως είναι αδύνατον να βρει κάποιος κάποιον τόσο ανάποδο και τόσο ξεροκέφαλο όσο εσύ, όσο κι αν παραμένεις ένα από τα πιο αξιοσέβαστα, αυθεντικά, πρωτότυπα και σπάνια μουσικά ταλέντα που μου έτυχε να εκπροσωπήσω ως υπεύθυνος Τύπου.

Πιο πολύ τρελός ιρλανδός ποιητής παρά ποπ σταρ. Περισσότερο εμπνευσμένος τζαζίστας παρά ροκάς. Ένας οραματιστής παρά ένα ίνδαλμα, ταλαντούχος παρά εργατικός. Έχεις αυτή την μοναδική ικανότητα να παίρνεις ρετάλια απ την ίδια σου την ψυχή και να τα μετουσιώνεις σε οδυνηρούς παιάνες. Μπορείς άνετα να κοινωνήσεις με τους καλύτερους μουσικούς απ τη τζαζ, τη ροκ, τη σόουλ και τα μπλουζ, αλλά ο Θεός να φυλάξει τον έρμο το δημοσιογράφο που δε διάβασε καλά το μάθημά του ή τόλμησε να ρωτήσει «Πως είστε;».

«Χάλια μονίμως», μοιάζει να έχεις χάσει την υπομονή σου και την επιθυμία να επικοινωνήσεις με τα ΜΜΕ, κάποτε ακόμη και να επικοινωνήσεις με το κοινό με οποιοδήποτε άλλο τρόπο πλην της μουσικής. Η συζήτηση σου φαίνεται φτηνή και η μουσική το μέσο για να επικοινωνήσεις ουσιαστικά. Η ψιλοκουβέντα δεν ανήκει σε αυτά που θεωρείς χρήσιμα ή δημιουργικά.

Πάντως πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν υπήρξες απ αυτούς τους αρτίστες που, φερόμενοι υποκριτικά, χρησιμοποίησαν τους δημοσιογράφους στο ξεκίνημά τους, για να τους αρνηθούν οποιαδήποτε συνεργασία όταν έφτιαξαν όνομα. Ήσουν ένας αντάρτης από την πρώτη στιγμή, τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 60, και επεδείκνυες την γοητεία ενός βατράχου και το μαγνητισμό ενός τηλεφωνικού σήματος για να διώξεις οποιονδήποτε ρωτούσε να μάθει το αγαπημένο σου χρώμα και αν είχες κανένα χόμπυ.

Η πρώτη μου σύγκρουση μαζί σου – σου αρέσουν οι συγκρούσεις και τις χρησιμοποιείς για να μετρήσεις τους ανθρώπους- ήταν το 1964, όταν με επέλεξαν από το NME, όπου εργαζόμουν ως δημοσιογράφος, να κάνω μια συνέντευξη με τη μπάντα σου, τους Them. Είχατε μόλις μπει στα τσαρτς με το Here Comes the Night.

Μου άρεσαν οι απροσάρμοστοι ροκενρολάδες, και με είχε ξεσηκώσει η ιστορία που κυκλοφορούσε για το πώς παρουσιάστηκες επί σκηνής στο Μπέλφαστ μπροστά σε μια αίθουσα όχι-και-πολύ-θετικών τέντυ μπόυζ. Οπλισμένος με έναν βιβλίο, με καρφωμένο το βλέμμα στις σελίδες του, τους απηύθυνες το λόγο. «Να μαλακίζεσαι ή να μη μαλακίζεσαι; Ιδού η απορία!». Ύστερα αναρωτήθηκες φωναχτά πόσοι μαλάκες να βρίσκονταν στο ακροατήριο. Μου χε μιλήσει κι ο Έρικ Μπάρτον για σένα, με τα καλύτερα λόγια, αν και προσέθεσε τον κωδίκελο: «Τελείως παλαβός, πάντως». Όμως, τίποτε δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό που όντως είσαι.

Το γεγονός ότι τότε σε εκπροσωπούσε ο ίδιος άνθρωπος που εκπροσωπούσε άλλα παραδοσιακά ιρλανδικά ταλέντα, όπως ο Ρούμπυ Μάρρεϋ (η απάντηση των 50ς στη Βέρα Λυνν) κι οι Εργένηδές Του που κάνανε ζαχαροκάντιο μουσική για τη μαμά, το μπαμπά και τη θεία Ντόρις, μου έμοιαζε αναχρονισμός. Παρά ταύτα, διόλου προκατειλημμένος, έφτασα στο στούντιο που κάνατε τις πρόβες σας και αντιμετώπισα την περιφρόνησή σου και το «έχω δουλειά, άντε μίλα με τα παιδιά». Έκανες μια χειρονομία προς μιαν περίεργη κι άκεφη παρέα και τον κιθαρίστα Μπίλλυ Χάρρισον.

«Θα ήθελα να μιλήσω με σένα», εξήγησα. «Και έχω κλεισμένη και μια συνέντευξη με το Μικ Τζάγγερ σε μιαν ώρα» προσέθεσα για να σε εντυπωσιάσω. «Να πά να γαμηθεί ο Μικ Τζάγγερ» απάντησες γαλήνια και ξαναγύρισες στην κουβέντα σου με τον Μπερτ Μπερνς που είχε γράψει την επιτυχία σας και φαινόταν να διασκεδάζει με την κατάσταση.

Προσεβλήθην και πήγα να συζητήσω με τον άκεφο κύριο Χάρισσον που καθάριζε να νύχια του με ένα σουγιά και συνέχιζε να τα καθαρίζει όση ώρα του μιλούσα. Η μπάντα αποδείχθηκε το ίδιο απρόθυμη και μη συνεργάσιμη με σένα, κι έτσι αποφάσισα να εκδικηθώ γράφοντας τις μονολεκτικές απαντήσεις, μεταφέροντας την εχθρική ατμόσφαιρα, καταγράφοντας τους άθλιους τρόπους. Έγραψα ένα κομμάτι που μου χάρισε ένα γερό κατσάδιασμα από το αφεντικό μου, με τον οποίο ο ατζέντης σου ήταν κολλητός – γεγονός που μου διέφευγε. Μου ζήτησε να μη τον ξαναφέρω σε δύσκολη θέση, δήλωσα ότι δεν επρόκειτο αφού δεν είχα σκοπό να σου ξαναπάρω συνέντευξη. Ένοιωθα ότι το αφεντικό κατά βάθος τα έβρισκε διασκεδαστικά όλα αυτά αλλά έκανε ότι μπορούσε για να μη το δείξει.

[…]Δέχθηκα να αναλάβω τις σχέσεις σου με τον Τύπο, με συμβόλαιο έξι μηνών και μονο εφ όσον με προπλήρωσαν και για τους έξι την μέρα που υπέγραψα. […] «Το πρόβλημά μου» μουρμούρισες ενώ όργωνες τα ούλα σου με ένα κομμάτι ντένταλ φλος «είναι ότι δεν αποδέχομαι πως τα ΜΜΕ έχουν οποιοδήποτε δικαίωμα σε οποιαδήποτε πληροφορία αφορά την προσωπική μου ζωή. Λοιπόν, έχω να προωθήσω τον τελευταίο δίσκο μου, το Wavelength, και την τουρνέ μου στην Ιρλανδία. Θα μιλήσω στον Τύπο μόνο για μουσική και αυτό εφόσον οι ερωτήσεις δείχνουν ευφυΐα και είναι οι πρέπουσες. Επίσης, μισώ τις φωτογραφίες που έχει βάλει στο δημοσιογραφικό φάκελο η εταιρία μου».[…]»


*Από το βιβλίο No More Mr. Nice Guy του Keith Altham, εκδόσεις Blake, Λονδίνο 1999. H μετάφραση δική μου. O Altham υπήρξε υπεύθυνος Τύπου και των Rolling Stones, Moody Blues, Beach Boys, The Who, Police, Phil Collins, Jimi Hendrix (κι άλλων πολλών).

Ο συγγραφέας, εγκαταλείποντας την ενεργό δράση, αποφάσισε και γράφει επιστολές σε όλους του τους παλιούς πελάτες, λέγοντάς τους όσα πίστευε για κείνους αλλά δεν είχε τολμήσει ποτέ να τους πει.

Μακ, έχει κάτι από το στυλ σου αυτός ο τύπος, δεν έχει;