Τίποτε δεν τελειώνει με το θάνατο

Για όσους ανοήτως κάνουν λόγο για «τέλος εποχής» με το θάνατο Μιλόσεβιτς. Επειδή θα μας πρήξουν με τέτοιου είδους ανοησίες οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Επειδή κάποτε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μαρτυρήσουμε και επειδή τα Βαλκάνια θα ξαναματώσουν κι η ευθύνη είναι όλων μας.

«Όταν μαζί με τη γυναίκα μου επισκεφθήκαμε το σερ Στήβεν Ράνσιμαν την άνοιξη, στο αγαπημένο του σπίτι στο Έλσισιλντς, τον αναπαλαιωμένο πύργο κοντά στο Λόκερμπυ, τον είδαμε να κλαίει για την δεινή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο σερβικός λαός και για την καταστροφή και τις ζημιές που ηθελημένα έγιναν σε τόσους από τους ναούς του, γράφει ο Tam Dalyell.
Ιδιαίτερα ανησυχούσε για το Πατριαρχείο του Pec, το μοναστήρι στο Decani, τον καθεδρικό του Prizren και το γυναικείο μοναστήρι στη Gracanica. Τελευταία φορά τηλεφωνηθήκαμε για να τον ενημερώσω για την επίσκεψή μου στην Gracanica τον Ιούνιο (του 2000), συνοδευόμενος από τους Βασιλικούς Σκώτους Δραγώνους. Ο Ράνσιμαν αναστέναξε: «Αν η Gracanica έχει καταντήσει, όπως μου λες, ένας μικρός σέρβικος θύλακας, είναι βέβαιο ότι κάποιο στιγμή σε αυτόν εδώ τον αιώνα (σ.σ. 21ο) οι Σερβοι θα αναλάβουν πολεμική δράση για να πάρουν πίσω το Κοσσυφοπέδιο».

Από την νεκρολογία του σερ Στήβεν Ράνσιμαν, όπως δημοσιεύτηκε στις 2 Νοεμβρίου του 2000 στον «Ανεξάρτητο» του Λονδίνου και όπως θα τη βρείτε εδώ.

Η μετάφραση από την ταπεινότητά μου. Αφήνω με λατινική γραφή κάποια ονόματα, για να ψάξουν παραπάνω, όσοι θέλουν. Για όσους βαριούνται, ένα λινκ για το πατριαρχείο, ένα για το ανδρικό μοναστήρι κι ένα για τον καθεδρικό.

Σπανίζουν πια οι ιστορικοί που πιστεύουν ότι οι λαοί είναι οι φορείς κι οι δημιουργοί της μνήμης και της ιστορίας τους α ν ε ξ ά ρ τ η τ α από όσα λένε ή προδιαγράφουν οι "ισχυροί" για αυτούς. Είναι και πάλι συγκινητικός ο σερ Στήβεν.

Για το Μιλόσεβιτς: Θεός σχωρέστον. Τολμώ να υπενθυμίσω ότι ο σχωρεμένος ισότιμος συνομιλητής του Κλίντον (σε κάτι παζάρια στο Οχάιο) είχε στο πλευρό του τον Νομπελίστα Λογοτεχνίας, Χάρολντ Πίντερ. Ο Πίντερ υπήρξε υπερασπιστής του Σλόμπο και αγαπημένος της ευλογόσφαιρας, αν δε με απατά η μνήμη μου...

Περισσότερα για την "αιρετική άποψη" επί του θέματος θα βρείτε εδώ και εδώ. Α, κι εδώ και σε πολλά από τα θέματα εδώ.

Στη φωτογραφία: Σερβίδα της Βοσνίας θρηνεί το παιδί της και κρατά το σταυρό του, αναμένοντας τους ιατροδικαστές να της παραδώσουν το σώμα του -- ένα από τα κορμιά που ανευρέθησαν σε ομαδικό τάφο. Τώρα, κάποιοι θα πουν ότι ομαδικοί τάφοι με σερβόπουλα κατακρεουργημένα δεν υπήρξαν και η μαυροντυμένη είναι ηθοποιός που την έβαλε εκεί ο Μλάντιτς για προπαγανδιστικούς λόγους. Άλλοι ότι ίσως την έβαλε ο Κάραζιτς. Ή ο Μιλόσεβιτς αυτοπροσώπως. Θα σας γελάσω - εμένα τα δάκρυα και το μοιρολόι μου φάνηκαν αληθινά. Ντρεπόμουν όταν σήκωνα τη φωτογραφική. Μετά τιμής, η αιμοσταγής τσέτνικ, Μιραντολίνα.