Casey Orr: Portraits of Anarchists

Η φωτογράφος που συνεργάστηκε με τους Chumbawamba για τα καταπληκτικά «Πορτραίτα Αναρχικών» μιλάει στη Μιραντολίνα για τη δουλειά της τότε και τώρα, την σχέση της με την Ελλάδα, επιλέγει και σχολιάζει τα πιο αγαπημένα της πορτραίτα.

Ξέρω τη δουλειά της χρόνια. Και την αγαπάω. Σε μια πολύ δύσκολη καμπή της πολιτικής μου υπάρξεως, ο δίσκος και κυρίως οι φωτογραφίες του Τσαμπαγουαμπικού Portraits of Anarchists στάθηκαν στήριγμα και μου προσέφεραν απαντήσεις.

«Αυτή είναι η dj κολλεκτίβα DIY. Ήταν μια κρύα μέρα στο Νόττιγχαμ και αγωνιζόμασταν να βγάλουμε μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία όταν κάποιοι φίλοι πέρασαν να μας δουν, μαζί με το καινούριο τους μωρό. Ήταν η πρώτη έξοδος του μωρού από το σπίτι. Η συμμετοχή του στη φωτογραφία έφερε στο πορτραίτο, ότι φέρνει και ένα μωρό -- αισιοδοξία, ζεστασιά και αγνότητα»

Ξαναθυμήθηκα ότι η Casey Orr ανήκει στους ανθρώπους που όφειλα ένα ευχαριστώ και πάντα ήθελα να γνωρίσω, όταν, χάρη στον Κάπταιν Κουκ και τον Αλβέριχο χώθηκα ξανά στους ήχους των Τσάμπα. Το When Alexander met Emma μου θύμισε το ζεύγος Solomon και τη δουλειά της Casey. Συνειρμοί... Αποφάσισα, λοιπόν, να δοκιμάσω την τύχη μου. Στο κάτω κάτω, ένας αναρχικός είναι πολύ πιο «συγγενής» με τα ευλογ και πολύ πιο εύκολα θα μιλήσει σε ένα από αυτά. Έστειλα μέηλ και περίμενα. Μόλις δυό μέρες! Με ενθουσιασμό και γλυκύτητα, η Casey δέχθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις και να επιλέξει κάποια από τα περίφημα πορτραίτα της, όχι μόνο για να στολίσουν το ευλόγ, αλλά και για να μας τα παρουσιάσει ως σύλληψη και εκτέλεση, να θυμηθεί τι την οδήγησε στη συγκεκριμένη φωτογραφία.

Ποια ήταν η ιδέα πίσω από τα «Πορτραίτα των Αναρχικών»;

Τόσο οι Chumbawamba όσο κι εγώ, θέλαμε να δουλέψουμε σε ένα κοινό project κι αυτό το θέμα ήταν η προφανέστερη επιλογή. Τότε έκανα κυρίως πορτραίτα και λάτρεψα την ιδέα να «μιλήσω» για πολιτική μέσα από τα φωτογραφικά μου πορτραίτα. Η Alice Nutter έκανε τις περισσότερες συνεντεύξεις, οι Boff και Dunst σχεδίασαν το βιβλίο, οι Chumbawamba γράψαν τη μουσική που συνόδεψε την εικόνα. Το βιβλίο συνοδεύεται από ένα cd και η μπάντα (οι Chumbawamba) έπαιξε σε όλες τις εκθέσεις των πορτραίτων.

Τι σε οδήγησε να επιλέξεις να φωτογραφήσεις συγκεκριμένους ανθρώπους;

Αρχίσαμε να συζητάμε το θέμα με γνωστούς που ήξεραν κόσμο που ήξερε κόσμο. Θέλαμε ποικιλία, να αποτυπώσουμε την εντύπωση ότι οι Αναρχικοί είναι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο, είναι πολλών ειδών κι όχι το στερεότυπο που έχει ξεπηδήσει από το πανκ.

Μία από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες είναι αυτή της Clara Solomon, ένα πολύ αριστοκρατικό πορτραίτο μιας γηραιάς κυρίας με πέρλες στο λαιμό. Λατρεύω τον τρόπο της, να είναι ριζοσπαστική χωρίς να φορά κάποιο είδος στολής ή να φέρει τα συνήθη σημαίνοντα του πολιτικοποιημένου ανθρώπου.

Η Paula Emery (που έκανε τις συνεντεύξεις στην Αμερική) κι εγώ, περάσαμε την πρωτοχρονιά με την Clara και το Sidney Solomon, στο διαμέρισμά τους στη Νέα Υόρκη. Η αφοσίωσή τους στην πολιτική, την τέχνη, την ομορφιά και του ενός προς τον άλλο ήταν ότι πιο υπέροχο γύρω μας. το πάθος τους αποτελούσε έμπνευση. Έχουν φύγει κι οι δύο από τη ζωή, πια.

Το να κουβαλάω μια κάμερα, για μένα είναι συχνά η αφορμή που χρειάζομαι για να γνωρίσω κάποιους, μια δικαιολογία για να πλησιάσω ενδιαφέροντες ανθρώπους και να περάσω λίγη ώρα μαζί τους. Η φωτογραφία είναι αφήγηση μιας ιστορίας, ποίηση (αν έχει γίνει σωστά) και παράλληλα ντοκουμέντο. Αγαπάω τα πορτραίτα για τον απλό τρόπο που δρουν, φαινομενικά ως ντοκουμέντα, οικογενειακά κειμήλια, αλλά ουσιαστικά σαν η αιτία να συζητήσεις μια σύλληψη, μια ιδέα κι ότι άλλο σου δείχνει, όνειρα και παραδόσεις και διαφορές μεταξύ γενεών…

Αυτή η ποικιλότητα προσωπικοτήτων, οι ιστορίες τους, ακόμη κι οι διαφορετικοί τρόποι που βλέπουν την αναρχία, ήταν κάτι που επεδίωξες; Πόσο δύσκολα το βρήκες;

Μου αρέσει να προκαλώ όσα αξιωματικά αποδέχονται οι άνθρωποι, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση όλη αυτή η ποικιλότητα ήταν ήδη παρούσα κι όταν αποφάσισα να την αποτυπώσω ανακαλύψαμε ότι τελικά ο εντοπισμός αυτών των ανθρώπων δεν ήταν και τόσο δύσκολος.


«Αυτή είναι η Paula Emery, από το Βερμόντ των ΗΠΑ. Η Paula είναι η πιο λαμπερή αναρχική που ξέρω. Πάντα ντυμένη στην τρίχα, όπως πρέπει, με τουαλέτα ή ρούχο περιπάτου, στο χιόνι ή στο κατακαλόκαιρο, στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Οικολογίας. Της έχω στείλει μέηλ ’στην Βασίλισσα του Πεδινού Βερμόντ’ κι έφτασε στα χέρια της». Να ομολογήσω πως κι εμένα πολύ μου άρεσε η Πώλα. Αμέσως μετά την Κλάρα Σόλομον είναι η πιο αγαπημένη μου – έχει τον πρέποντα χαρακτήρα (ελληνιστί άτιτιουντ).

Πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια των Chumbawamba?

Ήταν μια συνεργασία. Θέλαμε επίσης να κάνουμε κάτι που θα «ανακατέψει» τα κοινά, που θα προσελκύσει ανθρώπους που ποτέ δεν τους απασχόλησε η τέχνη ή κάτι σχετικό.

Φαίνεται ότι η δουλειά σου έχει να κάνει κυρίως με ανθρώπους και, από ότι έχω δει, μάλλον αγαπάς γενικά περισσότερο τα πορτραίτα. Τι σε οδηγεί να τα προτιμάς;

Η αλήθεια είναι ότι ειδικά τα τελευταία χρόνια δουλεύω πολύ και με τοπία. Νομίζω ότι πέρασα από τα πορτραίτα στα τοπία και τώρα βρήκα ένα σημείο να σταθώ μεταξύ τους, ενώνοντάς τα. Το θέμα που με απασχολεί περισσότερο σήμερα είναι η Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Το Αμερικάνικο Όνειρο κι η Ιστορία των ΗΠΑ και οι άνθρωποί τους. Έζησα στην Αγγλία για 13 χρόνια. Νομίζω ότι τώρα προσπαθώ να καταλάβω από πού είμαι και πως ο τόπος μου αλλάζει. Η ιδέα του σπιτιού σου είναι πάντα τυλιγμένη νοσταλγία, παιδικότητα, όνειρα. Οι αστροναύτες έλεγαν ότι ήθελαν να αφήσουν τη γη για να δουν πως φαίνεται από το διάστημα. Ίσως εγκαταλείπουμε το σπίτι μας για να ανακαλύψουμε ποιο είναι στ αλήθεια.

Πες μου και για την Πάρο και την ελληνική σου εμπειρία.

Σπούδασα φωτογραφία και στην Πάρο, το 1989, στο Κέντρο Τεχνών Αιγαίου. Έμεινα εκεί έξι μήνες. Στενά στριφτά δρομάκια με λευκούς τοίχους, γαλάζιος ουρανός, πεινασμένοι σκύλοι. Θέλω τόσο να ξανάρθω στα νησιά! Έχω έρθει αρκετές φορές στην Αθήνα αλλά δεν κατάφερα να ξαναπάω στην Πάρο.

«Vi Subversa. Πως βγήκε αυτή η φωτογραφία; Ούτε θυμάμαι ποιού ήταν η ιδέα να φωτογραφήσω γυμνό. Κάποιες φορές χρειάζεται απλά να τολμάς και να προτείνεις πράγματα ακόμη κι αν εκ πρώτης φαίνεται ότι δε θα δουλέψουν»

H φωτογραφία της Κλάρα Σόλομον είναι της Κάσυ αλλά δική μου επιλογή. Οι τρεις που επέλεξε για να δημοσιευτούν η Casey είναι αυτές που έχουν και το προσωπικό της σχόλιο στα μολου γράμματα. Κράτησα τα ονόματα στα αγγλικά, αν και δεν το συνηθίζω, για να χαρεί κάτι απ το ποστ η γλυκύτατη και προσηνής κομπανιέρα φωτογράφος, που δεν ομιλεί τη γλώσσα μας. Αν κάποια ερώτηση σας φαίνεται να οδηγεί σε απάντηση- επανάληψη, είναι γιατί τις έστειλα όλες μαζί και δεν ήξερα πως θα απαντήσει.

Σύντομο Βιογραφικό
Η Casey Orr είναι επαγγελματίας φωτογράφος. Σήμερα έχει επιστρέψει στην πατρίδα της και φωτογραφίζει κυρίως στην Πενσυλβανία και το Δελαουέερ. Έζησε στο Ληηντζ της Αγγλίας τα τελευταία 13 χρόνια, και δίδαξε φωτογραφία στο εκεί πανεπιστήμιο. Έχει εκθέσει στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Η δουλειά της έχει τύχει την αποδοχής κι υποστήριξης του βρετανικού Συμβουλίου Τεχνών (Arts Council England). Μεταξύ των πελατών της είναι η EMI, η Universal Records και το BBC.