Στελεχώνοντας την Παράδεισο

Ας μη βρέξει ποτέ
το σύννεφον, και ο άνεμος
σκληρός ας μη σκορπίσει
χώμα το μακάριον
που σας σκεπάζει.

Aς το δροσίση πάντοτε
με τ' αργυρά της δάκρυα
η ροδόπεπλος κόρη
και αυτού ας ξεφυτρώνουν
αιώνια τ' άνθη.

Εις το βουνό, ψηλά, εκεί, ένας από τους παραμυθένιους πρίγκηπες που αγάπησα για πάντα, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, εις την εκκλησούλα ψηλά εκεί, κάποια απ’ τα αγόρια τα πιο όμορφα του κόσμου και της καρδιάς μου σήμερα, σιγά μη κάθομαι ν ασχοληθώ με νέα και παλιά ημερολόγια, σήμερα μνημονέψαμε την καλωσύνη του άρα σήμερα, 27 Φεβρουαρίου, ξεκινούσαν να ελευθερώσουν την πατρίδα.

Ήτανε θεϊκά κωλόπαιδα πριν, ξέρετε. Γυρνούσαν τα βραδυα στους κοιτώνες του πανεπιστημίου τραγουδώντας δυνατά, ξέραν όλα τα popάκια της εποχής απέξω, σαχλοτράγουδα που τα λέγαν τσαχπίνες να τις πιείς στο ποτήρι, ερωτεύονταν για μια βραδυά, γύριζαν στους δρόμους πιωμένοι κάποτε, τραβάγαν το σπαθάκι τους για ψύλλου πήδημα, το γάντι το πετούσαν ολόλευκο και φρεσκοκολλαρισμένο, κλέβαν φιλιά από κοράσια σαν τα κρύα τα νερά, καμμιά φορά ξεχνούσαν να ’ναι κύριοι και περηφανεύονταν στους φίλους...

Ω γνήσια της Ελλάδος
τέκνα ψυχαί που επέσατε
εις τον αγώνα ανδρείως,
τάγμα εκλεκτών Ηρώων,
καύχημα νέον

σας άρπαξεν η τύχη
την νικητήριον δάφνην,
και από μυρτιά σας έπλεξε
και πένθιμον κυπάρισσον
στέφανον άλλον.

Φορούσαν τα πιο όμορφα πουκάμισα, ραμμένα από τον ίδιο ράφτη που έφτιαχνε και του τσάρου, παραγγελία πάνω στο λυγερό κορμάκι τους -- χαρά του νά χει να ράβει αγγέλους. Φορούσαν ρούχα δυτικά, παντελόνια και τα τοιαύτα, βρίζαν στα ρώσικα, αλλάζαν αστεία στα γαλλικά, απήγγειλαν γερμανικά αφηρημένα στίχους για κάποια Ελλάδα που ο χάρτης δεν την χώρεσε ακόμη, τρώγαν με τις πεταλουδίτσες τα λεφτά του μπαμπά, παίζαν χαρτιά και βάζανε στοιχήματα, σχεδιάζαν κι εκτελούσαν καζούρες στους καθηγητές - κάποιους τους είχαν αποβάλλει κιόλας, κι έπρεπε ο πατέρας να βάλει λυτούς και δεμένους για τούτη την ντροπή της οικογένειας κι αναρωτιόταν ο πατέρας πότε θα γίνει άντρας, πότε... Ήτανε νέοι στην πιο όμορφη άνοιξη. Ήτανε ελληνάκια πριν γίνουν Ωραίοι Έλληνες.

Αλλα αν τις απεθάνη
δια την πατρίδα, η μύρτος
είναι φύλλον ατίμητον
και καλά τα κλαδιά
της κυπαρίσσου.

Έλληνες της πατρίδος
και των προγόνων άξιοι
Έλληνες σεις, πώς ήθελεν
από σας προκριθείν
άδοξος τάφος;

Ήταν και μερικοί σπασίκλες, βουτυρόπαιδα. Με ένα βιβλίο στο χέρι όλη μέρα, λιμοκοντόροι, nerds τελείως, με κάτι γυαλάκια στρογγυλά, ατσούμπαλα ντυμένοι, που ούτε ένα ποτήρι αψέντι δεν κατέβασαν στη ζωή τους, με ένα βλέμμα που όσοι ποτέ το αντίκρυσαν εμ τράβα το μανούλα μου από το βιβλίο, κοίτα και τον κόσμο γύρω σου πια! όσοι το αντίκρυσαν το είπανε ονειροπαρμένο, το είπανε αλλού αλλού σε κάποιο όνειρο που ακόμη πρόσωπο δεν είχε μα εκείνοι θα του το διναν και κάνανε τη γνωστή χειρονομία, έλα μωρέ τον τρόμπα τον ακοινώνητο, χέστωνα!

Ο Γέρων φθονερός
και των έργων εχθρός
και πάσης μνήμης έρχεται
περιτρέχει την θάλασσαν
και την γην όλην.

Από την στάμναν χύνει
τα ρεύματα της λήθης
και τα πάντα αφανίζει.
Χάνονται οι πόλεις, χάνονται
βασίλεια κ' έθνη.

Ήτανε και τα καλά παιδιά βαρέθηκα κιόλας προορισμένοι να τελειώσουν τις σπουδές, να πάρουν το καλό κορίτσι που αρραβωνιάστηκαν μικροί καπάρο για την ενοποίηση των περιουσιών δυό δαχτυλίδια, να αναλάβουν τις δουλειές του μπαμπά, να κάνουν παιδιά κι εγγόνια, τα δυο τρία εξώγαμα με την ζουμπουρλού υπηρέτρια και να πεθάνουν σε βαθιά γεράματα. Ήταν κι αυτοί που λες. Αυτοί τώρα αφήναν τη φωτιά να καίει γιατί στην ηλικία τους ήταν κοινωνικώς αποδεκτό, μια τρέλλα νεανική πριν όλα μπουν σε μια σειρά Δόξα τω Θεώ τους βρήκε ο έρωτας για την πατρίδα εκεί, ευθεία στην καρδιά, πριν βίαια τους θεραπεύσουν οι συνθήκες.

Αλλ' ότε πλησιάσει
την γην οπού σας έχει,
θέλει αλλάξειν τον δρόμον του
ο Χρόνος, το θαυμάσιον
χώμα σεβάζων.
Έτσι είναι η φλόγα, καρδούλα μου άμαθη. Αν την αφήσεις ανεξέλεγκτη θα φάει τα πάντα, τους γύρω, τη ζωή σου, πεινάει και διψάει και τίποτε δεν την χορταίνει και τίποτε να τη σβήσει δε μπορεί, ώσπου να βρει το δρόμο της ευλογία το λέμε αυτό να βρει το δρόμο της και να πεινάει και να διψάει χορτασμένη και να γιγαντώνει όπως γλυκαίνει και γίνεται εις τον αιώνα των αιώνων αμήν Φως εκ Φωτός και ζεστασιά στα κρύα βραδυα της ζωής μας που μοιάζουν ατελείωτα που τα βαραίνει η σκιά της απελπισίας.

Αυτού, αφού την αρχαίαν
πορφυρίδα και σκήπτρον
δώσωμεν της Ελλάδος,
θέλει φέρειν τα τέκνα της
πάσα μητέρα,

και δακρυχέουσα θέλει
την ιεράν φιλήσειν
κόνιν και ειπείν:
τον ένδοξον Λόχον,
τέκνα, μιμήσατε,
Λόχον Ηρώων.

Στο γιό μου - μακάρι τόσο όμορφος να υπάρξει. Και στον Τσέλιγκα - στη Ρουμανία πήγα να περπατήσω όπου περπάτησαν, να τους κάνω μνημόσυνο, να κλάψω τις αγάπες μου τις παντοτεινές και να θυμηθώ τα ωραία των νεανικά πρόσωπα, το υψηλό γενναίο παράστημά των, την ομορφιά που άνθισε και νίκησε την φρίκη του θανάτου, όπως μου παραδόθηκαν.
Ύστερα, γύρισα τουρίστας την Τρανσυλβανία. Μα η αλήθεια μου απ το ταξίδι είναι τούτη εδώ.