Φροντίδος πέρι
ή όταν ανακαλύπτεις πως από Μαρία έχεις μετατραπεί σε Μάρθα*.
Ένα προσωπικό ποστ, κερασματάκι για την Κουρούνα, που μοιράστηκε τη χαρά της μαζί μας και μου έφτιαξε τη μέρα, και επίσης κερασματάκι για την αδελφή μας γαλή της.
-Αυτοκράτορας, αυτοκράτορας, αλλά το έχεις παρακάνει!
Έτσι ξεκίνησε η μέρα μας. Με τη μαμά να φωνάζει. Με ενοχλεί να χρειάζεται να τον μαλώσω, γενικώς. Περισσότερο όμως στην αρχή της μέρας, γιατί μετά με στερεί από αγκαλιές, φιλάκια και γαργαλητά και δεν το αντέχω κι ας κάνω τη σκληρή (κι απορώ πως το ξέρει! αφου παίζω τη σκληρή τόσο καλά!).
-Αυτοκράτορας, αυτοκράτορας, αλλά το έχεις παρακάνει!
-Γιατί, βρε μαμά?
-Γιατί έχεις εγκαταλείψει τη γάτα σου τελείως! Σου το είπα απ όταν ζητούσες ζώο ακόμη: τα ζώα θέλουν φροντίδα. Κι εσύ ΔΕΝ τη φροντίζεις!
-Τη φροντίζω και την παραφροντίζω!
Το πεισμωμένο μουτράκι με έκανε να κρατάω τα γέλια μου με δυσκολία. Είμαι όμως εκπαιδευμένη, κομμάντο. Κατάπια τα γέλια μου και συνέχισα με την συνήθη, βαρετή αυστηρότητα.
-Δεν τη φροντίζεις! Από τα Χριστούγεννα τα άφησες όλα στην τύχη. Δεν την έχεις ταϊσει, δεν την έχεις ποτίσει, δεν έχεις καθαρίσει ούτε μια φορά την άμμο της.
-Ναι, αλλά τη χαϊδεύω!
Την αλήθεια ελάλησε. Και έβαλε στη θέση της την μαμά, που μιλάω για αγάπη και πόση σημασία έχει ένα γέλιο κι ένα χάδι, μα το ξεχνάω επί του γατοπρακτέου, και νομίζω ότι φρόντισα την Αζίζα μας μόνο και μόνο που φρόντισα το φαγητό και το νερό και την καθαριότητα. Ουκ εν φρίσκυς μόνον ζήσεται γαλή, όμως.
Τρέμω τη μέρα, σε δέκα, δώδεκα χρόνια, που η Αζίζα μας θα κλείσει για πάντα τα ματάκια της. Πόσο θα τον πονέσει... Θυμάμαι στη σχολή - κτηνιατρική ΑΠΘ - όταν μου έδωσαν ένα περιστατικό, ένα τετραπληγικό δανό, που το χε φέρει ο κύρης του. Δεκαεπτά χρονώ το αγόρι, δεκάξι ο μολοσσός. Έπρεπε να κάνουμε ευθανασία στο ζώο - να μην υποφέρει. Έκλαιγε το αγόρι δίνοντας ιστορικό, έκλαιγα κι εγώ. Ο Κουτίνας με έβγαλε έξω από την κλινική. Ο καλός γιατρός δεν επιτείνει, με συναισθηματισμούς, την αίσθηση της απώλειας. Ποτέ δε θα γινόμουν καλός γιατρός...
*οι αδελφές του Λαζάρου. Η Μάρθα νοιαζόταν τα της βιοτής, η Μαρία καθόταν κοντά στον Κύριο, να τον ακούει, χωρίς να νοιάζεται για τίποτε άλλο.
Ένα προσωπικό ποστ, κερασματάκι για την Κουρούνα, που μοιράστηκε τη χαρά της μαζί μας και μου έφτιαξε τη μέρα, και επίσης κερασματάκι για την αδελφή μας γαλή της.
-Αυτοκράτορας, αυτοκράτορας, αλλά το έχεις παρακάνει!Έτσι ξεκίνησε η μέρα μας. Με τη μαμά να φωνάζει. Με ενοχλεί να χρειάζεται να τον μαλώσω, γενικώς. Περισσότερο όμως στην αρχή της μέρας, γιατί μετά με στερεί από αγκαλιές, φιλάκια και γαργαλητά και δεν το αντέχω κι ας κάνω τη σκληρή (κι απορώ πως το ξέρει! αφου παίζω τη σκληρή τόσο καλά!).
-Αυτοκράτορας, αυτοκράτορας, αλλά το έχεις παρακάνει!
-Γιατί, βρε μαμά?
-Γιατί έχεις εγκαταλείψει τη γάτα σου τελείως! Σου το είπα απ όταν ζητούσες ζώο ακόμη: τα ζώα θέλουν φροντίδα. Κι εσύ ΔΕΝ τη φροντίζεις!
-Τη φροντίζω και την παραφροντίζω!
Το πεισμωμένο μουτράκι με έκανε να κρατάω τα γέλια μου με δυσκολία. Είμαι όμως εκπαιδευμένη, κομμάντο. Κατάπια τα γέλια μου και συνέχισα με την συνήθη, βαρετή αυστηρότητα.
-Δεν τη φροντίζεις! Από τα Χριστούγεννα τα άφησες όλα στην τύχη. Δεν την έχεις ταϊσει, δεν την έχεις ποτίσει, δεν έχεις καθαρίσει ούτε μια φορά την άμμο της.
-Ναι, αλλά τη χαϊδεύω!
Την αλήθεια ελάλησε. Και έβαλε στη θέση της την μαμά, που μιλάω για αγάπη και πόση σημασία έχει ένα γέλιο κι ένα χάδι, μα το ξεχνάω επί του γατοπρακτέου, και νομίζω ότι φρόντισα την Αζίζα μας μόνο και μόνο που φρόντισα το φαγητό και το νερό και την καθαριότητα. Ουκ εν φρίσκυς μόνον ζήσεται γαλή, όμως.
Τρέμω τη μέρα, σε δέκα, δώδεκα χρόνια, που η Αζίζα μας θα κλείσει για πάντα τα ματάκια της. Πόσο θα τον πονέσει... Θυμάμαι στη σχολή - κτηνιατρική ΑΠΘ - όταν μου έδωσαν ένα περιστατικό, ένα τετραπληγικό δανό, που το χε φέρει ο κύρης του. Δεκαεπτά χρονώ το αγόρι, δεκάξι ο μολοσσός. Έπρεπε να κάνουμε ευθανασία στο ζώο - να μην υποφέρει. Έκλαιγε το αγόρι δίνοντας ιστορικό, έκλαιγα κι εγώ. Ο Κουτίνας με έβγαλε έξω από την κλινική. Ο καλός γιατρός δεν επιτείνει, με συναισθηματισμούς, την αίσθηση της απώλειας. Ποτέ δε θα γινόμουν καλός γιατρός...*οι αδελφές του Λαζάρου. Η Μάρθα νοιαζόταν τα της βιοτής, η Μαρία καθόταν κοντά στον Κύριο, να τον ακούει, χωρίς να νοιάζεται για τίποτε άλλο.
Δια χειρός Μιραντολίνας | 5:55 μ.μ.
19 σχόλια. Εσείς τι λέτε;
Τι να πούμε και μεις...
Τα πες όλα μόνη σου, όπως πάντα.
Πάντως ο κούκλος γάτα, και η γάτα κούκλα.
Ο Αυτοκράτωρ ξέρει mirandolina μου!
Αποστομωτικός από τα μικράτα του!
Σε έριξε τελικά; Μην απαντάς, άστο!
Ώστε, ο εικονιζόμενος ο αυτοκράτωρ! Ως "υπηρετών" και εγώ, και, μία αυτοκράτειρα αιτώ, για το περιττό λίαν ερώτημα, ταπεινά συγγνώμη!
Μάγκας ο κούκλος :)
Κάπως έτσι, ο ημίαιμος κι εγώ γίναμε αυτοκόλλητοι...
Μεγάλη φάτσα ο Αυτοκράτωρ! Θα τις μαζεύεις έξω από τα σκαλοπάτια σου σε 7-8 χρονάκια Μιραντολίνα μου. Κι έχω κι ένα προαίσθημα ότι του λόγου τους θα είναι όλες Μαρίες... ;-)
(Κατά τ' άλλα, one ΑΠΘ's loss, is another μπλογκόσφαιρας's gain - κατά το γνωστό Αγγλικό ρητό του οποίου το αντίστοιχο Ελληνικό σιγά μην θυμηθώ.)
:-)
Κτηνιατρικη;;;;;!!!!
Χαχα. Θα ήταν το τελευταίο που θα περίμενα! Μιραντολίνα, είσαστε όλοι μία γλύκα! Ακούς εκεί "Ουκ εν φρίσκυς μόνον ζήσεται γαλή"...
Δεν γνωρίζω που ακριβώς, αλλά πάντως κάνετε λάθος.
Ο Κύριος μίλησε περί της επικουρικότητας του άρτου όταν του ζητήθηκε να μας απαλλάξει από το αφηρημένο άγχος της αναζήτησης, του άρτου.
«Κάνε τα λιθάρια ψωμιά», και αυτός αρνήθηκε.
Αλλά όταν μπροστά του οι άνθρωποι πείνασαν, που σιγά το πράγμα μια λιγούρα τους είχε πιάσει, εκεί τσακ νά σου το θαύμα.
Βλέπετε, όχι μ' αυτό με το άλλο μάτι, τη διαφορά; Στη μια περίπτωση η ανάγκη για ψωμί γίνεται ιδεολογία. Ενώ στην άλλη βίωμα.
Εσείς παρουσιάσατε τη φροντίδα της γαλής, ως ιδεολογία. Κι ο υιός σας τη φροντίδα της Αζίζας, ως βίωμα.
Σωκράτης - Κώνειο : 0 - 2 με αυτογκολ από τα αποδυτήρια.
υ.γ. Δε τα λέω στα κουτουρού αυτά. Έχω διαβάσει αναρίθμητα άρθρα παιδαγωγικής, γραμμένα από επιστήμονες που μελέτησαν τα παιδιά στο εργαστήριο ατελείωτες ανθρωποώρες.
Καλή μου, μπορούσε να είναι αλλιώτικος ο αυτοκράτωρ, με σένα μαμά? ε, μπορούσε?
Να τα χαίρεσαι τα κουκλιά Μιραντό:))
Και κάτι μού λέει ότι έχουμε να πούμε πολλές γατοϊστορίες!
(Ο καφές στο Χημείο?;) )
Κι έτσι ο αυτοκράτορας έριξε ένα διακριτικό σκαμπιλάκι στην εξουσία της μαμάς, έτσι για να ξέρουμε πού είναι το μέλλον ;)
Πάντως είναι μικρός ακόμη - μεγαλώνοντας θα φροντίσει και τα πρακτικά ζητήματα (τα ίδια κάναμε κι εμείς κάποτε, όχι;).
Χαιρετώ την εξαιρετική παρέα!
Λαμπρούκο, πες μου πως, ενώ τα λέω μόνη, στο τέλος γιατί το τερατάκι μου έχει τον τελευταίο λόγο, ε?
Ανχελίτο, Ζιλαρεν, Πάνο, τις καλημέρες μου!
Χουανίτα, το αφήνω – έχω χάσει από χέρι.
Αείποτε, το είδα μετά το ερώτημα, ωραία σύμπτωση! να χαίρεστε την αυγούστα σας!
Γιουτζίνη, όχι που είναι δικός μου, αλλά η φωτό τον αδικεί.
Ημίαιμε, είναι σχέσεις ζωής αυτές. Μακάρι να σου ζήσει πολλά πολλά χρόνια!
Μάιντστρίππερ μου, από το στόμα σου και στου Θεού το αυτί – τις μάρθες δε θα ήξερα τι να τις κάνω… (το ΑΠΘ γιορτάζει κάθε χρόνο την επέτειο της ημέρας που γλίτωσε από μένα, να ξες)
Πλασέμπο, η κτηνιατρική έχει βγάλει τρομερά παιδιά, μη τη βλέπεις έτσι!
Ακίνδυνε, ομολογώ ότι δε μου μένει χρόνος να μελετήσω – τις περισσότερες φορές δρω χωρίς καν να σκέφτομαι. Στο σπίτι μας θεολογούμε βάσει ενστίκτου, δηλαδή (κι εγώ με τον αυτοκράτορα είμαι, μη νομίζεις).
Λέμον και Κοπίτο, όταν έρθει η ώρα του καφέ στη Σαλονίκη, θα σας πρήξω με αυτοκρατορικές και γατίσιες ιστορίες – να είστε έτοιμες!
Παγκανίνι, Αλόβαρε, οι ομοιοπαθείς φαινόμαστε μου φαίνεται :-)
Να διορθώσω και το λαθάκι μου, με την άδειά σας, τώρα που το είδα μόνη μου, μη ξαναχτυπήσει κανάς ξυνός και μίζερος: ουκ *επί* φρίσκυζ κλπ κλπ.
Μιραντολίνα, σ' ευχαριστώ πολύ για το γλυκύτατο λουκουμάκι. Η γάτα κάνει ένα ναζιάρικο νιααααααααρ για τον Αυτοκράτορα, τη μακρινή εξαδέρφη της και σένα!
Μιραντολίνα μου δεν μας είχες πει ότι εκτός από γατόφιλη είσαι και ... γατομαμή!!!!
Σ;)))))))))))))))))))))
μα τι οικογένεια είστε εσείς ;
Κουρούνα καλως όρισες και πάντα τέτοιες χαρές να έχουμε! (που θα έχουμε).
Α, γάτε, όχι να αρχίσεις να μου φέρνεις τις πομπές σου από τις στέγες να σου τις φροντίζω ε; ;-)
Ανοιξιάτικε Πολύβιε, είμαστε ελλαττωματικοί κι αγαπημένοι. Ωραία είναι!
Θα ήθελα να λογιάσεις "υψωματάκι" (και εγώ θα ήθελα να τη λογιάζω πιο συχνά, και όλοι) την αγάπη αυτή που στερείται την προσφιλή συντροφιά, την χαρά και τα οφέλη της προς χάριν αυτών των ίδιων των συντρόφων.
Αυτά τα αόρατα στηρίγματα, που χάρις σ' αυτά τις πιο πολλές φορές, και αγνοώντας τα εμείς οι μακρινοί και οι ξένοι, μπόρεσαν να αρθρώσουν λέξεις και να πράξουν έργα λόγιοι μεγάλοι και αγαθοεργοί.
Να αναγνωρίζουμε την προσφορά της πορτοκαλιάς της οποίας γευόμαστε τον καρπό, μα να μην παραβλέπουμε στην ωραία τη γεύση την ανάγκη του χώματος της γης και της βροχής του ουρανού.
Η Μάρθα, με την έγνοια της των της βιότητος, προσέφερε το ποτήρι για να γευθεί η Μαρία και όλοι οι παρευρισκομένοι τη μέθεξη του λόγου. Αρνούμενη η ίδια τα του πνεύματος, όχι από άγνοια, αλλά από εκτίμηση.
Αξιαγάπητες οι στάσεις και της Μάρθας και της Μαρίας. Κι αν επείδη "έχεις καταργήσει τα του νηπίου" πιο κοντά στη Μάρθα ήρθες, το ένστικτο καλά σε οδηγεί και μην το απαρνείσαι.
Αν βρίσκεις τη δύναμη, αναγνώρισε την αγαθότητα και των δύο και δείξε τη με τον τρόπο σου και στους δικούς.
Την καλή σου την κουβέντα
πίσω στην κουζίνα...