Μήτηρ, ιδού ο υιός σου...

>>Μια φορά κι ένα καιρό στο δάσος ζούσε ένα άλογο πολύ- πολύ- πολύ- πολύ όμορφο. Τόσο όμορφο που το έκαναν βασιληά. Η βασιλομήτωρ δεν ήθελε. Την άλλη μέρα του το είπε. Του λέει: "η εξουσία διαφθείρει".
Τ’ άλογο δεν έδωσε σημασία κι έφυγε. Εκείνη την ώρα το άρπαξε το τέρας της εξουσίας. Γι’ αυτό μη θέλετε να γίνετε κάτι με εξουσία>>

Ήταν στην πρώτη δημοτικού. Μόλις είχε γίνει ΙΜΕάκι. Είχαμε πάει στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, που από τότε το βλέπουμε συχνά, να μάθει πως φτιάχναν βιβλία πριν το Γουτεμβέργιο. Δεν ήξερα ότι θα κάνανε το δικό τους "βιβλίο", βέβαια, αλλά όταν μας το ανακοίνωσαν περίμενα κάτι μάλλον χαζούλικο. Όχι μια τόσον ηχηρή αποκάλυψη!

Τους ζήτησαν, λοιπόν, να γράψουν ένα παραμύθι σε φύλλα χαρτιού, κι ύστερα να στολίσουν τα πρωτογράμματα, να ζωγραφίσουν μικρογραφίες και να το δέσουν/ράψουν με χόρτο.

Δεν το χα ανοίξει από τότε- θυμόμουν, λάθος, μου τα κάνει αυτά το μυαλό μου, ότι το άλογο αρνήθηκε την εξουσία, δε θυμόμουν ότι η εξουσία ήταν το τέρας που κατάπινε την ομορφιά!

Προχτες που ταξίδευα πάλι στη ζωή μας, το βρήκα μπρος μου, η αυτοκρατορική σύμβουλος και βασιλομήτωρ. Και φούσκωσε η καρδιά μου. Κυρίως γιατί βλέπει τον εαυτό του σαν ένα "πολύ -πολύ -πολύ -πολύ όμορφο" πλάσμα. Και μάλιστα άλογο. Το της επανάστασης και της ελευθερίας. Για το διδακτικό τέλος,ελπίζω να φταίει ο παππούς Αίσωπος κι όχι εγώ! πέστε μου, δεν κάνει τα ωραιότερα ορθογραφικά του κόσμου;

Αν φτιάξω ποτέ κατηγορίες για τα ποστ, οπωσδήποτε η μία θα είναι η "οξεία χαζομαμίασις".
Μετα τιμής, η βασιλομήτωρ.