Joanna St. writes...

Κι η Μιραντολίνα ξαναμεταφράζει (και μαθαίνει τι σημαίνει μπιρρ παρά)…

« Ακριβή μου,

Είναι λίγος καιρός που δε σου ’γραψα, γιατί ήμουν πολύ απασχολημένη. Μόλις γύρισα από ένα ταξίδι μας εβδομάδας στην ύπαιθρο. Ήταν καταπληκτικά. Εκτός αυτού, έχουν γίνει πάρα πολλά που θα προσπαθήσω να στα πω εν συντομία.

Πρώτα απ’ όλα, κατάφερα να κολλήσω τύφο. Τη μια στιγμή ήμουν μια χαρά και γυρνοβολούσα στο σπίτι, και την επόμενη ήμουν χάλια, έπρεπε να σκεπαστώ με ότι κουβέρτα είχαμε γιατί κρύωνα τόσο, μα τόσο πολύ και γιατί είχα ένα πυρετό που ανέβαινε ραγδαία. Μες σε μια ώρα δε μπορούσα να μιλήσω. Ευτυχώς, παρά τις διαμαρτυρίες μου, ο Μ. με μετέφερε άμεσα σε νοσοκομείο, όπου βρήκαν γρήγορα τι μου συνέβαινε. Μου κάνανε μια ένεση και μες σε μια ώρα ένοιωθα πολύ καλύτερα.

Αυτή η περιπέτεια μου δίδαξε δυό πράγματα. Πρώτα, καθώς βρισκόμουν σε φρικτή αγωνία στο κρεββάτι του νοσοκομείου, με τον αγαπημένο μου δίπλα μου, γιατρούς, νοσοκόμες, ιατρική βοήθεια, τεστ, ενέσεις, το φάρμακο να στάζει ενδοφλεβίως εντός μου, για πρώτη φορά κατάλαβα τι πραγματικά προσφέρουν οι άνθρωποι στην οργανωση που δουλεύει ο καλός μου, τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Σκεφτόμουν πως θα ήταν να βρισκόμουν σε αυτό τον πόνο και την αγωνία σε καμμιά καλύβα, αβοήθητη, χωρίς άνθρωπο να μπορεί να μου μαλακώσει τον πόνο, χωρίς κάποιον να μου εξηγήσει, να μου δώσει ελπίδα.

Το δεύτερο που έμαθα είναι πως, τα δυτικά φάρμακα είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ! Τα θεωρούσα δεδομένα, όπως όλοι μας, τα κριτίκαρα, έψαχνα εναλλακτικές θεραπείες, τα αμφισβητούσα και μόνο κακό είχα να πω γι αυτά. Λοιπόν, αυτή η ένεση στον ποπό μου και αυτά τα υπέροχα χάπια που σκότωσαν το παράσιτο του τύφου σε δέκα μέρες αρκούν για να πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, στον ανεπτυγμένο κόσμο, που βρήκαν αυτά τα φάρμακα. Είναι πολλά αυτά που μας αρρωσταίνουν και στον ανεπτυγμένο κόσμο, δε λέω, αλλά τίποτε δε συγκρίνεται με όσα συμβαίνουν εδώ, στην Αιθιοπία, όπου ο μέσος όρος ζωης δεν ξεπερνά τα 45 χρόνια.

[…] Το παράσιτο του τύφου στο μεταδίδουν ψείρες ή τσιμπούρια. Όσο θυμούνται, είμαι η μόνη από τους λευκούς που έχει πάθει τύφο. Το χειρότερο ήταν ότι κανα δεκαπενθήμερο μετά την ανάρρωση συνεχώς ένοιωθα πως κάτι με περπατάει και ξυνόμουν, έβαζα και ξανάβαζα ειδικό σπρέυ πάνω μου, στα ρούχα… Μόνο όταν είδα το Aviator στην τηλεόραση σκέφτηκα πως έπρεπε να ηρεμήσω διότι είχα καταντήσει παρανοϊκή (παραδόξως, στην πρώτη σκηνή, εκεί που η μητέρα του του μιλάει για τις αρρώστειες, υπάρχει αναφορά ατον τύφο). Τέλος πάντων, τώρα είμαι καλά κι από τον τύφο κι από τις κρίσεις ξυσίματος.

[…] Η ΜΚΟ για την οποία δουλεύω ασχολείται με τη βία εις βάρος παιδιών στην Αφρική. Έχω αναλάβει τις έρευνες για την Αιθιοπία, την Κένυα και την Ουγκάντα. Όλες οι συνεντεύξεις και τα στατιστικά καταλήγουν σε μένα. Την πρώτη μέρα, με πήραν τα κλάματα διαβάζοντας τις στατιστικές. Τη δεύτερη, δε μπορούσα να κάνω δουλειά, έκλαιγα συνεχώς διαβάζοντας τις ιστορίες αυτών των παιδιών και τα σχόλια που τις συνόδευαν. Θα σου στείλω την εισαγωγή και τα συμπεράσματα, αν κι αυτά δεν επιτρέπουν τίποτε παραπάνω από μια νομικίστικη ματια...

[…] Στη χώρα μιλιούνται πάνω από ογδόντα διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτοι, αλλά η επίσημη είναι τα αμχαρικά. Μιλιέται από το 40% του πληθυσμού και, βεβαίως, από τους κατοίκους της Αντίς Αμπέμπα, καθώς η πρωτεύουσα βρίσκεται στην περιοχή της Αμχάρα. Βρήκα δασκάλα κι άρχισα να τα μαθαίνω. Τη λένε Γιάτασhα, είναι Αιθιόπισσα, βαθύτατα χριστιανή, 30 χρονών, κι ελπίζει ότι ο φίλος της θα έχει σύντομα αρκετά χρήματα ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν. Κάνουμε ιδιαίτερα μαθήματα στο σπίτι, που μου κοστίζουν μόλις πενήντα μπιρρ, δηλαδή πέντε ευρώ, την ώρα. Τις πρώτες εβδομάδες κάναμε μάθημα καθημερινά αλλά αποφάσισα να κάνω κι άλλα πράγματα κι έτσι μειώσαμε τις ώρες. Ξανάρχισα τα γαλλικά μου, αυτή τη φορά στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αντίς. Η τριμηνία κοστίζει 300 μπιρρ, δηλαδή 30 ευρώ, δηλαδή δέκα ευρώ ο μήνας για δύο ώρες μάθημα τρεις φορές την εβδομάδα. Ευκαιρία, ε; Οι καθηγητές είναι όλοι απόφοιτοι γαλλικών πανεπιστημίων και το επίπεδο υψηλό.

[…] Πλην εμού, όλοι στην τάξη είναι Αιθίοπες. Είναι πολύ ντροπαλοί, δεν τους αρέσει να μιλούν σε ανοικτό χώρο. Αυτό μου έκανε πολύ εντύπωση – ειδικά καθώς ήρθα εδώ από την Ελλάδα όπου όλοι μιλάνε δυνατά, φωνάζουν στο δρόμο, έχουν γνώμη για όλα. Εδώ είναι πολύ διαφορετικά.

[…] Επισκέφτηκα ένα εργοστάσιο καφέ. Ήταν καταπληκτικό. Οι καλοί κόκκοι επιλέγονται από γυναίκες που κάθονται ώρες ατελείωτες στη σειρά, ξεδιαλέγοντας κι αναπνέοντας τη σκόνη που σηκώνεται. Οι κακής ποιότητας κόκκοι πωλούνται στην Αιθιοπική αγορά κι όλος ο καλός καφές εξάγεται – είναι παράνομο να πουλάς καλής ποιότητας αιθιοπικό καφέ στην Αιθιοπία.

[…] ο ξεναγός μας στο εργοστάσιο του καφέ είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος ο οποίος εργάζεται ως ελεγκτής της ποιότητας του καφέ. Οφείλει να δοκιμάζει περίπου εξήντα φλυτζάνια καφέ την ημέρα. Όταν δοκιμάζει, ρουθουνίζει με έναν πολύ παράξενο τρόπο και στέλνει τον καφέ στο πίσω μέρος του λαιμού του. Ρώτησα τι καφέ πίνει σπίτι του και είπε ότι δεν πίνει ούτε έχει πιεί καφέ ποτέ του – ποιος να τον κατηγορήσει;

[…] Περάσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο στα βουνά, έξω από την Αντις Αμπέμπα, κοντά σε μια λίμνη, σε υψόμετρο τριών χιλιάδων μέτρων. Είναι ένα υπέροχο μέρος. Οι άνθρωποι μετακινούνται με άλογα. Τις Κυριακές πηγαίνουν στο παζάρι να πουλήσουν τη γεωργική παραγωγή τους ή τα ζώα τους. Στην άκρη του δρόμου συναντάς πολλές καλύβες. Αν έξω από μια καλύβα δεις ένα μπουκάλι ανάποδα καρφωμένο σε ένα κοντάρι, τότε πρόκειται για μπαρ στο οποίο μπορείς να πιείς μια μπύρα. Αν δεις να έχει καρφωμένο στο κοντάρι ένα φλυτζάνι, τότε είναι καφενείο και μπορείς να πιείς καφε ή τσάι.

[…] Αν είναι να έρθετε, ξέχνα το καλοκαίρι. Γίνεται χαμός από τις βροχές, λένε πως καταλαβαίνεις τι έγινε στον κατακλυσμό, είναι χάλια τα πράγματα. Καλύτερα να έρθετε ή πριν τον Ιούνιο ή μετά το Σεπτέμβριο. Να φέρεις και το παιδί, αυτή η χώρα θα το μαγέψει και θα δει και θα μάθει πολλά. Είναι ευκαιρία όσο είμαι εδώ.

[...] Τα φορτηγάκια Ισούζου είναι βασικό μέσο συγκοινωνίας. Τους έχουν βγάλει παρατσούκλι. Τα φωνάζουν Αλ Κάιντα, γιατί έχουν σκοτώσει πάρα πολλούς..."