Διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις...

αφιερωμένο στο παιδί- ποιητή, Πέτρο Χάντκε,
που διώκεται στη "δημοκρατική" Γαλλία*

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Γυρνοβολούσε χέρια φτερά
Ήθελε το ρυάκι να ναι ποταμός
Ο ποταμός χείμαρρος
Τούτη η λακούβα θάλασσα.

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Ούτε που ’ξερε πως ειν’ παιδί
Ψυχή είχαν όλα
Κι ένα ήταν οι ψυχές

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Δεν είχε άποψη ή γνώμη
ή συνήθειες

συχνά καθόταν σταυροπόδι
απογειωνόταν τρέχοντας
είχε τσουλούφι στα μαλλιά
και δεν του άρεσε να κάνει
γκριμάτσες στις φωτογραφίες.

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Είχε έρθει η ώρα για ερωτήσεις:
Γιατί είμαι ’γω και όχι εσύ;
Γιατί είμαι δω και όχι εκεί;

Που αρχίζει ο χρόνος και ο χώρος που τελειώνει;
Δεν είν η ζωή κάτω απ τον ήλιο όνειρο που λειώνει;
Ότι κοιτώ κι ακούω και οσμίζομαι
Δεν είναι το όραμα του κόσμου πριν τον κόσμο;

Γνωρίζοντας τον άνθρωπο και το κακό
Στ’ αλήθεια, υπάρχει το κακό;
Πως γίνεται ο που είμαι
Να μην υπάρχει πριν να ’μαι
Και πως, αυτός που ’μαι με τον καιρό
δε θα ’μαι πια;

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Αηδίαζε με σπανάκι, αρακά, ρυζόγαλο
Και μπρόκολα στον ατμό
Κι όλα αυτά τα τρώει τώρα κι όχι μονάχα γιατί πρέπει

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Ξύπνησε μια φορά σε ένα κρεβάτι ξένο
Και τώρα έτσι κάνει ξανά και ξανά.

Τότε, πολλοί ήταν εκείνοι που του φαίνονται όμορφοι
Και τώρα τόσο λίγοι και αυτό τυχαία.
Είχε ξεκάθαρη την εικόνα της Παράδεισος
Και τώρα με το ζόρι τη μαντεύει
Στο νου του δε χωρούσε η απουσία
Και σήμερα ριγάει στη σκέψη της

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Έπαιζε όλο χαρά
Και τώρα με την ίδια χαρά
Κάνει μονάχα τη δουλειά.

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Του αρκούσαν μήλο και ψωμί
Κι αυτά του αρκούν και τώρα.

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Μούρα γεμίζανε τη φούχτα του όπως τα μούρα ξέρουν
Κι ακόμη έτσι είναι
Φρέσκα καρύδια γδέρνανε τη γλώσσα του
Κι ακόμη έτσι
Είχε σε κάθε όρους κορυφή
Τον πόθο της ψηλότερης
Σε κάθε πόλη
Της μεγαλύτερης τον πόθο
Κι ακόμη έτσι είναι

Σκαρφάλωνε στο πιο ψηλό κλαδί να βρει κεράσια
Με την ίδια χαρά που χει και τώρα
Ντρεπότανε μπροστά στους ξένους
Όπως ακόμη ντρέπεται
Περίμενε το πρώτο χιόνι
Κι ακόμη το ίδιο καρτερεί

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Πέταξε βέργα βέλος το δέντρο να πληγώσει
Κι η βέργα ακόμη εκεί μένει να δονείται

(Πάλι από τα Φτερά του Έρωτα) Οι στίχοι του Πέτρου Χάντκε, σε μετάφραση της ταπεινότητάς μου (απ τα αγγλικά). To αγοράκι στη φωτό είναι ο ποιητής παιδί.

*Το παιδί- ποιητής είναι υπό καλλιτεχνικό διωγμό στη "δημοκρατική" Δύση της ...ελευθερογνωμίας. Λεπτομέρειες μπορείτε να τα βρείτε στο σχετικό άρθρο στα ΝΕΑ, όπου και καταγράφεται η απόφαση του διευθυντή της Κομεντί Φρανσέζ Μαρσέλ Μποζονέ να αφαιρέσει από το πρόγραμμα θεατρικό έργο του Πέτερ Χάντκε, με το αιτιολογικό ότι είχε παραστεί στην κηδεία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.