Θέμα Εκθέσεως: πως πέρασα το Σάββατο

Υπό του αυτοκράτορος αυτοπροσώπως. Σε ρόλο δακτυλογράφου η μαμά του.

Το Σάββατο πήγαμε στο γραφείο κάτι φίλων μας και μετά θα πηγαίναμε σε μια πορεία ενάντια στον πόλεμο και στην εξουσία των Αμερικάνων. Στο γραφείο είχαν ωραία καλοριφέρ σε χρώμα κόκκινο μπορντώ. Η μαμά μου είπε να βάλω βαμβακερά ρούχα γιατί αν σου πέσει πάνω σου μολότωφ ή ασφυξιογόνο μπορείς πιο εύκολα να την κόψεις ενώ αλλοιώς άμα είναι συνθετικό κολλάει πάνω σου. Είχα ζητήσει από τη μαμά μου να μου μάθει να φτιάχνω μολότωφ. Μου είπε ότι αυτό θα μου το μάθει όταν είμαι 17 για να ξέρω σε ποιες περιπτώσεις να τις χρησιμοποιώ και να τις χρησιμοποιώ μόνο αν χρειαστεί. Ο Βαγγέλης, ένας φίλος μας, είπε πως αν συνεχίσω να κάνω κουνγκ φου μπορώ και στα 10 γιατί θα έχω αυτοσυγκράτηση. Είπε πως ένας 13χρονος που ήξερε κουνγκφου έγινε στρατηγός στην Κίνα και τον σέβονται όλοι.

Πριν την πορεία έφαγα σουβλάκι από τον κάβουρα. Ύστερα έφτιαξα και έμαθα πως φτιάχνονται οι εφημερίδες. Μετά πήγαμε στην πορεία.

Κατά τη μέση της πορείας άρχισα να γράφω. Έγραψα:

Πονάνε τα πόδια μου από το περπάτημα και μυρίζει ασφυξιογόνα. Η αίσθηση του ασφυξιογόνου είναι φοβερή. Σε καίει ο λαιμός σου και δε μπορείς να αναπνεύσεις. Καλά που είχαμε μαλόξ! Το μαλόξ διαλύει τα ασφυξιογόνα και μπορείς να αναπνεύσεις ελεύθερα.

Περνάνε πολλοί από διάφορες χώρες. Πορτογάλοι, γάλλοι, παλαιστίνιοι, βάσκοι, καταλανοί, ιρανοί, τούρκοι, ιρακινοί, βούλγαροι, βρετανοί… Αγόρασα δύο κονκάρδες, μία με τον Τσε Γκεβάρα και μία άλλη που ήταν στα χρώματα του ουράνιου τόξου κι έγραφε Peace για το Ιράν.

Τα ΜΑΤ έχουν παραταχθεί με γκλομπ και ασπίδες μπροστά από όλους τους δρόμους και πιο πολύ μπροστά από την αμερικάνικη πρεσβεία. Είχαν από την αρχη τα ασφυξιογόνα έτοιμα. Τα φρεσκα ασφυξιογόνα που έριξαν πριν λίγο μύριζαν πάρα πολύ. Κρατούσα την αναπνοή μου γιατί όταν πήγα να αναπνεύσω καιγόμουνα πάρα πολύ και δε μπορούσα καθόλου. Η μαμά μου μου είπε να προσέχω να μη πατάω τα κίτρινα, μπλε και άσπρα χημικά που ήταν κάτω στην άσφαλτο γιατί κόλλαγαν στα παπούτσια και τα σηκώναμε στον αέρα. Ο Γιώργος, ένας φίλος μας, πήγε μπροστά εκεί που έριχναν τα ασφυξιογόνα, να δει.

Φωνάξαμε συνθήματα. Μερικά από αυτα ήταν:
Λε, λε, λε, λευτεριά, λευτεριά, λευτεριά στην Παλαιστίνη.
Μπους, αλήτη, έξω απ τον πλανήτη. Κι η μαμά μου είπε: Δεν τους λυπάστε τους καϋμένους τους εξωγήινους;.
Δεν είναι φονιάδες όλοι οι λαοί, μόνο οι Ευρωπαίοι κι οι Αμερικανοί. Με το σύνθημα δεν εννοούμε όλους τους Ευρωπαίους αλλά αυτούς που έχουν πάει με τους Αμερικάνους. Ούτε με όλους τους Αμερικάνους, με την εξουσία. Φωνάξαμε κι άλλα συνθήματα αλλά δεν τα θυμάμαι.

Στο τέλος της πορείας, που είχα περπατήσει επτά χιλιόμετρα, μια κοπέλα από τους ιταλούς άρχισε να τραγουδάει με ψιλή, πάρα πολύ ωραία φωνή, το τραγούδι Μπέλα Τσάο που αρέσει της μαμάς. Συγκράτησα το ρεφραίν. Ω μπέλα τσάο, μπέλα τσάο, μπέλα τσάο, τσάο, τσάο. Όταν πήγαμε στο μετρό είπα της μαμάς ότι με πονούσαν πολύ τα πόδια μου αλλά ήμουν πολύ ευχαριστημένος. Γυρίσαμε σπίτι, καλέσαμε ένα φίλο μας και φάγαμε πίτσες για να γιορτάσουμε πως έμαθα το τέταρτο τάο, 100 κινήσεις στο κουνγκφου. Έφαγα, συζήτησα με τη μαμά και το φίλο μας και μετά κοιμήθηκα.