Into my arms, Oh Lord...

Επάταξάν με, ετραυμάτισάν με,
ήραν το θέριστρόν μου απ εμού...
πάντες κατέχοντες ρομφαίαν, δεδιδαγμένοι πόλεμον

Εκεί, στην αθέατη μετατροπή της φύσης σε σχέση, αποθέτουμε την ελπίδα της αθανασίας. Εκεί, στον έρωτα.

Λέμε άγιο τον παλαβά ερωτευμένο με κάθε ποίημα του Επώνυμου Θεού...
Ο Έρωτας δεν έχει λογική -με ποιά λογική προσεύχεται ο γιος
για τα ερπετά και τους δαίμονες?

Σε κάθε έρωτα ξαναζεί η εμπειρία της γεύσης παραδείσου
και της απώλειας παραδείσου.

Σπουδάζουμε τον έρωτα μόνο εξόριστοι
από την πληρότητα της ζωής που αυτός χαρίζει.

Στην εμπειρία του έρωτα, είμαστε όλοι πρωτόπλαστοι,
η πείρα των άλλων δεν μας μαθαίνει τίποτε για τον Έρωτα.

Είναι για τον καθένα μας το αρχέγονο και μέγιστο μάθημα ζωής,
η αρχέγονη και μέγιστη εξαπάτηση.
Μέγιστο μάθημα, διότι
σπουδάζουμε στον έρωτα τον τρόπο της ζωής.

Και μέγιστη εξαπάτηση, αφού αυτός ο τρόπος
αποδεικνύεται ανέφικτος για τον άνθρωπο ...

Τον τρόπο της ζωής τον σπουδάζουμε πάντα
σα χαμένο παράδεισο.

Αμοιβαιότητα στον Έρωτα είναι η πρωτόπλαστη αίσθηση
την πρώτη μέρα της δημιουργίας.

Ψηλαφώ στο αγαπημένο βλέμμα για πρώτη φορά
τι είναι η ανθρώπινη ματιά.
Στο χάδι συλλαβίζω την άγνωστη γλώσσα της αφής. ...
Δεν υπάρχουν αντι-κείμενα, όλα είναι παρουσία, προσφορά που απευθύνεται σε μένα, προορισμένη μόνο για μένα.

Όλα παίρνουν υπόσταση κι είναι υπαρκτά,
επειδή υπάρχει ο άλλος.

Η ερωτική απαίτηση δε συμβιβάζεται με το μέτριο, το μερικό, το αποσπασματικό.
Στοχεύει στη ζωή, δηλαδή την πληρότητα της σχέσης. Ο άλλος να δίνει προτού ζητήσουμε

-να μη μας φέρει ούτε μιαν φορά στη θέση του ζήτουλα,
να μη μας ταπεινώσει ποτέ για την ανάγκη ή τη δίψα μας.
Να είναι πάντα αυτός παράφορος, να μην είναι ποτέ κουρασμένος, θλιμμένος, αδιάφορος. Τα θέλουμε όλα αυτά μα τα θέλουμε ο καθένας για τον εαυτό του...

Ο έρωτας είναι ή αμοιβαία θυσιαστικός ή σπαραγμός και ρήξη,
συμβιβασμός δεν υπάρχει.

Σε κάθε ερωτική κλήση, αναβιώνει ο ζωτικός πόθος της τροφοδότου παρουσίας,
πόθος ζωής που συγκροτεί την ίδια την υποκειμενικότητά μας.

Ερωτευόμαστε πάντα, όπως πεινούσαμε σα βρέφη.

Παγιδευμένοι στο υφάδι της ορισμένης ανάγκης και της απεριόριστης δίψας για σχέση..

Όλες οι ενέργειες, οι λειτουργίες συντονίζονται
εκ των υστέρων
με την αγαπητική δύναμη της φύσης μας.
Δύναμη ζωτική και ζωοποιό.

Διαχείριση της ζωής είναι ο έρωτας.
Που σημαίνει σχοινοβασία στην κόψη του θανάτου.
Ενδεχόμενη σε κάθε στιγμή η πτώση από τη σχέση στη χρήση,
η ολίσθηση στην απαίτηση του Εγώ να καταβροχθίσει φανταστικά τον άλλον

Ο έρωτας δεν είναι επιμέρους λειτουργία της Φύσης,
ικανότητα διαιώνισης του είδους.
Ανήκει στον προσωπικό τρόπο υπάρξεως της φύσης.
Γι αυτό κι ενεργείται καθολικά,
με κάθε σωματική και ψυχική ενέργεια ή λειτουργία της φύσης.
Δίχως δυνατότητες να διασταλεί και οριοθετηθεί
το ψυχικό από το σωματικό γεγονός του Έρωτα.

Όταν ο Έρωτας εγγίσει το θαύμα,
την αμοιβαία αυτοπαραίτηση και αυτοπροσφορά,
τότε δεν υπάρχει ντροπή γιατί δεν υπάρχει άμυνα και φόβος.
Τότε όλο το κορμί μιλάει τη γλώσσα του βλέμματος,
του χαμόγελου, του ρυθμού, της χάρης.
Ο άνθρωπος ολόκληρος γίνεται όλος φως
και όλος πρόσωπον και όλος οφθαλμός,
δόσις αγαθή και δώρημα τέλειον.
Μόνο δίδεται, μόνο προσφέρεται, δίχως αντιστάσεις ή κρατούμενα.

Μέτρο μόνο ο πόθος, αλλά πόθος προσώπου,
πόθος του άλλου, πόθος εκτός του εγώ.
Που μεταθέτει την ύπαρξη στην ποθούμενη σχέση...
Μακάριος ο μανικός εραστής, μακαριστή η αβυσσοτόκος μανία.
Μόνο στον επαναβασμό των αβύσσων γεννιέται χαμόγελο.
Κι αυτό το χαμόγελο που δεν πατάει πουθενά,
ειν ο έρωτας.

Ο Χρήστος Γιανναράς σχολιάζει το Άσμα Ασμάτων.
Η Μιραντολίνα ακούει Κέηβ.