Η δυστυχία μαλακώνει τις πέτρες

Επειδή κάθε Πέρσης και καλύτερα
κι επειδή οι αμερικάνοι είναι για κουτουλιές,
ένα τραγούδι για τον Υβ Τανγκύ,
τον σουρρεαλιστή εραστή, ληστή και παλληκάρι

Έλεγε ότι «είχε το πιο σκληρό κεφάλι από όλους, ένα κεφάλι που ήταν μπάλα από ελεφαντόδοντο». Αδαμας ήταν το κεφάλι του, αλλα ποιά είμαι γω να αντιπώ σε τέτοιο αγόρι; Τέτοιο αγόρι! Του άρεσε, που λέτε, ειδικώς από την ώρα που πάτησε στις ΗΠΑ, να στήνει κουβέντες που με ασφάλεια θα οδηγούσαν σε καβγά, και, αφορμής δοθείσης, να αρπάζει με τα δυο του χέρια το κεφάλι του αφελούς αμερικανού αντιπάλου και να το χτυπά με δύναμη στο δικό του. Ειδικά στην Αμερική, ειδικά με τους Αμερικάνους, το έκανε συνέχεια. Τον προκαλούσε η ύπαρξη τους. Αλλά πάλι, όλα στη ζωή του τα έκανε από πολύ και πολλές φορές. Όλα όσα άξιζαν να χάσεις την ψυχή σου γι αυτά.

Τον χαρακτήρισαν "επεισοδιακό εραστή επεισοδιακών γυναικών" κι ήταν όντως
(αν έχεις γνωρίσει τέτοιο σπάνιο πλάσμα,
κατανοείς τι σημαίνει αυτό...).

Ηταν επίσης η αστραφτερή ευφυία πίσω από το Νταλί -
ο Α βίδα δολαρες υπήρξε ένας κλέφτης του Τανγκί και του Ερνστ.
Μέγας Τεχνίτης ο Σαλβ, αν αυτό σου αρκεί.

Ma εγώ αγαπάω τα ανάστατα τσουλούφια του ωραίου Υβ
που αν ήταν συμμαθητής μου
θα ήταν κι η πρώτη μου αγάπη

Μικρός, λοιπόν, ο Υβ μου, που δε μπορώ απο πουθενά να τον συμμαζέψω,
τότε που διάβαζε Ιούλιο Βερν
και δήλωνε ότι λατρεύει τον Ιερώνυμο τον Μπος,
τότε, λοιπόν
που θα 'ταν δε θα 'ταν 13 χρονώ, είχε βρει την εξής πατέντα
που μόνο αυτή θα αρκούσε να τον αγαπήσω:

μάζευε τις αράχνες απ το σπίτι του, τις κρατούσε στο χεράκι του και πήγαινε στους αχώνευτους γείτονες.
Χτυπούσε το κουδούνι, αλλά δεν την κοπανούσε.

Περίμενε να του ανοίξουν.

Και μόλις του άνοιγαν,
έλεγε "Καλησπέρα σας" πολυ ευγενικά,
τους έδειχνε την αράχνη
χαμογελούσε
και την έκανε μια χαψιά.

Εξ αιτίας του ακόμη κάποιοι υποστηρίζουν ότι oi σουρρεαλίστας γεννιόμαστε, δε γινόμαστε...


Η νιότη του ταξίδι ή ένας λόγος αρκεί να σ’ αγαπήσω:
ήθελε να ζήσει τη ζωή του ναυτικού,
γυρνάει τη Λατινοαμέρικα και την Αφρική ολοκληρη,
αγαπάει και παίζει ξύλο σε όλα τα λιμάνια,
αλλά δεν ήταν στο χέρι του όλα.
Την πάτησε.
Την πάτησε όταν είδε ντε Κίρικο
όπως δεκάδες άλλοι -έτερο μέγα τέρας ο δε Κήρυκας.
Είδε τον πίνακα «Το μυαλό του παιδιού»,
στη γκαλερί του Γεωργίου, στο Παρίσι
κι αποφάσισε να ζωγραφίσει.

Η ζωγραφική του ή ένας λόγος αρκεί να σ αγαπήσω:

Ούτε σχολές, ούτε ακαδημαϊσμοί, ούτε τίποτε.

Πινέλο, χρώμα και η Αγριότης του,
αυτή η εκ γενετής επαναστατικότητα που έχουν αγόρια σαν κι αυτόν.
Ότι έπρεπε για να τον μυήσει ο Πάπας παντών των Σουρρεαλίστας,
Ανδρέας ο Α΄ ο Απολυταρχικός,
στη νέα επαναστατική θρησκεία.

Ο Ιβ ζωγραφίζει «για την Σουρεαλιστική Επανάσταση»,
δε βαφτίζει τα έργα του, εκτός ενός
-αφήνει τον Βρεττόνο να το πράξει -
και τα μόνα που κάνει είναι
να παραδίδει τελάρα,
να πλακώνεται στους δρόμους
και να ερωτεύεται
(σου είπα; από πολύ και πολλές φορές).

Ζει επικίνδυνη ζωή και τη ζει μες στο σκοτάδι.
Είπε ο Πάπας Ανδρέας: «στο σπίτι του Ιβ Τανγκί δεν χωρά παρά η νύχτα».


Στιγμιότυπο ή ένας λόγος αρκεί να σ΄αγαπήσω:
Όταν πήγε στην Αμέρικα, μεγαλο παιδί πια,
αγόρασε ένα αγρόκτημα στο Κονέτικατ.
Ένα πρωί, μετα απο γερό καυγά με κεφαλιές,
ξύπνησε κι αποφάσισε ότι
το διπλανό κτήμα του κατέστρεφε τη γραμμή του ορίζοντα.
Συστήθηκε στον γείτονα αγρότη και τον έπεισε
να βάλει μπουλντόζες «να ισιώσουν τον ορίζοντα
για να θυμίζει πίνακα του Τανγκί».
Ηταν καλός ο γείτονας κι έτσι
δεν έγινε αραχνοτσιμπούσι κείνη τη μέρα.
Μόνο χαμός στο ίσωμα.

Ο τίτλος του ποστ, τίτλος έργου του, του μόνου που βάφτισε ο ίδιος.
Η φωτογραφια του από το Μαν Ρέη.
Το κείμενο βασίστηκε σε ένα παλιότερο, που ’χα χαρίσει στο αστέρι μου.