24.5.06

The Woman Who Would Be Queen

Ήταν η περίοδος του πρώτου πολέμου στον Κόλπο, που η μοίρα μας έφερε, με τον αδελφό, στα προσκυνήματα.

Ξεκινήσαμε από την Αλεξάνδρεια για Κάιρο, με ταξί. Ζητήσαμε από τον ταξίαρχο να μας περάσει από το Ουάντι εν-Νατρούν, την έρημο της Νιτρίας και των αγίων. Δεν είχε ξαναπάει αλλά με υπομονή και μπόλικες ερωτήσεις φτάσαμε στο Ουάντι, αφού διασχίσαμε τον ξερό κι άγονο τόπο και κάτι χωριουδάκια χτισμένα με τσιμεντόλιθους και πανιά.


Τα τέσσερα μοναστήρια. Η μονή των δύο ρωμαίων αγίων- Ντέιρ Μπαραμούς. Η μονή του Αββά Μακαρίου- Ντέιρ Αμπού Μακάρ – και του Ματθαίου του Φτωχού, του Μάττα Ελ Μεσκίν, την ευχούλα του να έχουμε. Η μονή Αμπού Μπισόι, του Αββά Σισώη. Η μονή Αλ-Σιριγιάνι, των Σύριων, για σεργιάνι. Πανω από χίλια κελιά ερείπια λίγο πιο βαθιά στην έρημο.

Έχω μια φωτογραφία στην έρημο. Η άμμος και εγώ. Πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα την ομιλία αμαρτία. Διατάρασσε την αλήθεια του τόπου που δεν επιτρέπει σε τίποτε να κρυφτεί.



Η καρδιά μου έμεινε στη μονή του Αγίου Μακαρίου. 12 μοναχοί πήγαν να ξαναδώσουν ζωή στον τόπο των πατέρων που ΄χε ερημώσει. Οι απόστολοι της αγάπης. Ο ένας, ο ξεχωριστός, ο Μάττα, ο Ματθαίος ο πτωχός. Τόσα είχα ακούσει, μα δεν τον γνώρισα. Ασθενούσε. Μαζί του απ την αρχή ήταν ο αρχοντάρης, ο Ιερεμίας, ο Τζερεμάια μου. Ανέλαβε εμάς τους ασθενείς.

Η πρώτη εικόνα. Ερείπια περιβόλι. Πανω από 100 μοναχοί όταν πήγαμε. Ανθίσανε κήποι μες στην έρημο. Εργάτες απ τα γύρω χωριά τρώνε ψωμί, ανθίσανε και τα χωριά της ερήμου.


Στο μοναστήρι, διακόσια κελλάκια γύρω από την αυλή. Όλα στο χρώμα της άμμου – μπας και περάσουν οι αγαρηνοί χωρίς να σφάξουν, χωρίς να ποτίσουν την έρημο αίμα κι άλλο αίμα. «Πόσες φορές μας σφάξανε δε θυμόμαστε». «Μας σφάξανε», λένε, θανάτω θάνατον πατήσαντες.

Ο Τζερεμάια. Το άνθος της ερήμου. Μεσήλικας. Χαμογελαστός. Μόλις τον ειδοποίησαν πως ήρθαν ορθόδοξοι, έτρεξε να μας δεχθεί ο ίδιος. Άνοιγαν δρόμο οι αδελφοί καθώς ερχόταν προς το μέρος μας, με το περισσευόμενο ύφασμα απ το ρασάκι του να μένει πίσω, νικημένο απ’ τη χαρά. Μας αγκάλιασε, μας φίλησε, μας κάθησε να μας τρατάρουν. Οι αδελφοί, χαρούμενοι, είχαν μαζευτεί ένα γύρο, να τον ακούν διψασμένοι να μεταφράζει κάθε κουβέντα μας.



Ο αδελφός είχε μαζί μια εικονίτσα πλαστική, όση δα, τον Αρχάγγελο του Μανταμάδου. Την έβγαλε από την τσέπη του στήθους, τη φίλησε κι άρχισε να τους λέει πως ο Αρχάγγελος παρήγγειλε τούτο το «πορτραίτο», το χτισμένο με αίμα και σώμα και χώμα. Κι ο Τζερεμάια μετάφραζε κι οι αδελφοί σταυροκοπιούνταν κι ο Τζερεμάια μετάφραζε κι οι αδελφοί δακρύζαν, τόσες φορές το αίμα τους και το σώμα και το χώμα αυτό ζυμώθηκαν στη λάσπη που χτίζει Αρχαγγέλους, κι ο Τζερεμάια μετάφραζε και δάκρυζε και πήρε την εικονίτσα και την καταφιλούσε κι ύστερα πέρασε στους άλλους αδελφούς, ένα κομμάτι πλαστικό, τόσο δα, ποτισμένο δάκρυα, γεμισμένο φιλιά. Κι όταν ο αδελφός τους το χάρισε είδα τι πάει να πει πανηγύρι στον ουρανό...

Ο Τζερεμάια μας πήρε από το χέρι.


Να πάμε να ασπαστούμε τους αγίους. Να αφήσουμε σημείωμα στον Άγιο, να μας προσέχει, να προσέχει όσους αγαπάμε.


Να προσκυνήσουμε στην εκκλησία. Να μας δείξει τις νωπογραφίες στο ιερό. Μπήκαν εκείνος κι ο αδελφός μες στο ιερό. Έμεινα απ έξω και κοιτούσα ένα υπέροχο ευαγγέλιο, με τα γράμματα ζωγραφιές. Δεν κάνει να μπω στο ιερό ήξερα.



- Έλα, έλα, τι κάθεσαι εκεί; Έλα να δεις!

Ο Τζερεμάια γελαστός με προσκαλούσε μα ντράπηκα, δεν μπήκα. Είπα:


--Όχι, πάτερ, δεν πειράζει, αφού δεν επιτρέπεται.

Και συννέφιασε ο Τζερεμάια ο ήλιος μου, και με κοίταξε αυστηρά και μου ΄πε:

-Ξέρεις ποια είσαι; Ξέρεις ποιος είναι ο πατέρας σου;

Τον κοίταξα σα χάχας – δεν πήγε ο νους μου. Συνέχισε, πάντα αυστηρά:

--Ο πατέρας σου είναι ο Βασιλεύς των Βασιλέων. Και μια πριγκίπισσα πάει παντού!


25 σχόλια. Εσείς τι λέτε;

Blogger THE_RETURN έφα...

Από τα ομορφότερα κείμενα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.

Ένα πράγμα είναι το βίωμα-ανάμνηση και άλλο είναι το ταλέντο για την αναπαράστασή του.

Ευτυχώς, Mirandolina, σε σένα συνυπάρχουν και τα δύο, και αυτό κάνει την μετάδωση του βιώματος στους άλλους κάτι περισσότερο από αποτελεσματική.

ΥΓ. Ξέρω βέβαια, ότι γενικώς δεν αποδέχεσαι την λέξη "ταλέντο" από εννοιολογική άποψη, ωστόσο, ώσπου να ...αντικατασταθεί από άλλη λέξη, είμαι υποχρεωμένος να την χρησιμοποιήσω :) -και δεν ζητώ ...συγγνώμη γι'αυτό :)

5/24/2006 04:36:00 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος έφα...

Σαφέστατο και συγκινητικότατο.
Ευχαριστώ (και φαντάζομαι δεν θα είμαι ο μόνος) για τις υπενθυμίσεις σου δέσποινα.

Η σημασία των πραγμάτων και των εννοιών.

Ας μπορούσα για αντάλαγμα να σου έστελνα την εικόνα απ' το φεγγάρι, λεπτό και κοφτερό σαν φαλτσέτα (κι ο Αυγερινός λίγο πιο κάτω), για να σ' ευχαριστήσω για την ωραία αίσθηση που με διακατέχει αυτή την ώρα, προτού κλείσω τα μάτια τούτο το πρωί.

Καλημέρα.

5/24/2006 05:53:00 π.μ.  
Blogger THE_RETURN έφα...

ΥΓ 2.
Μόλις τώρα είδα το ...κάπως αφύσικο σπάσιμο του όμικρον σε ωμέγα στη λέξη "μετάδοση" στο σχόλιο που άφησα.

Συμβαίνουν και αυτά λόγω νύστας και μικρής ορατότητας στο ...στενό cockpit του "leave a comment".

Ως εκ τούτου, ...επανακυκλώσατε :)

5/24/2006 07:42:00 π.μ.  
Blogger xryc agripnia έφα...

Καλημερες κοπελια.Πολυ ομορφο.

5/24/2006 08:35:00 π.μ.  
Blogger Χαρτοπόντικας έφα...

Πολύ ωραίο Μιραντολίνα!

5/24/2006 08:48:00 π.μ.  
Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός έφα...

Είπε ο αββάς Μακάριος:«Εάν επιπλήττοντας κάποιον, αισθανθείς μέσα σου να κινείται οργή, ικανοποιείς δικό σου πάθος, και δεν σε υποχρεώνει κανείς να χάσεις τον εαυτό σου, για να σώσεις άλλους»;-))))

5/24/2006 09:49:00 π.μ.  
Blogger amvro έφα...

είσαι μια τρελή πριγκίπισσα!! τρελή και παθιασμένη. και άμα συνεχίσω να σε διαβάζω θα γίνω χριστιανός. το πρώτο conversion of faith στα ελληνικά blogs.

:P

[σε φιλώ]

5/24/2006 12:13:00 μ.μ.  
Blogger Περαστικός έφα...

Εκπληκτικό, δεν θα περίμενα τόση σοφία, πόσο λείπει από τους εδώ κληρικούς.

5/24/2006 12:19:00 μ.μ.  
Blogger Marialena έφα...

Καλημέρα Μιραντολίνα μου! Από τα πιο όμορφα οδοιπορικά ψυχής που έχω διαβάσει αυτόν τον καιρό. Συμφωνώ (αν μου επιτραπεί) και επαυξάνω με τον Return. Ταξίδι στα μονοπάτια της πίστης, τίποτε λιγότερο. Σε ευχαριστώ από καρδιάς, Μ.

5/24/2006 12:34:00 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος έφα...

Θά 'θελα να πιω ένα κρασί με τον Ιερεμία σου! :^)
Πολύ ωραίο κείμενο.

5/24/2006 01:05:00 μ.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Ελέφαντα, σε δίνουν για υιοθεσία, βρε; Ε; ;-)

Ρητερν μου, ήμουν πολύ τυχερή στη ζωή μου – και στην αλήθεια της είχα βοηθούς σπουδαίους Να χρωστάω βγαίνω, πάει να πει.

Ανώνυμε, το έλαβα και μοιάζει με χαμόγελο πιο πολύ.

Αρκάιβ, Χαρτοπόντικα, Μαριαλένα μου, η ομορφιά είναι σε όσα μας δίδαξε ο Τζερεμάια...

Γεώργιε, πάντα προσπαθώ να μην υπηρετώ δύο κυρίους – και το αυτό ελπίζω και δι΄ υμάς.

Αμπροζ μου αγαπημένε! κι ήθελα και να στο αφιερώσω γιατί μου υπενθύμισες την ομορφιά, αλλά λέω, μη μου πει ότι πάω να τον προσυλητίσω :-)

Και πολύ μ άρεσε ο χαρακτηρισμός και, κάνε ότι θες, εγώ ένα σου ζητάω: όταν έρθει η εποχή για τέιον, να μου διαλέξεις με τα πρέποντα ζωογονητικά κριτήρια κάποιον να με πηγαίνει ως την εκκλησία, αν με πονάνε τα ποδαράκια μου...

Περαστικέ, αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν παντού, αλλά είναι κρυμμένοι. Δεν τους ταιριάζουν τα φώτα.

Μπαμπάκι, σωστός -- είμασταν τυχεροί που ήπιαμε ένα κόκκινο με τη χάρη του. Κρασακι και ψωμάκι ζυμωτό, στην πέτρινη αυλή.

5/24/2006 01:48:00 μ.μ.  
Blogger ZissisPap έφα...

Ίδωμεν το φως το αληθινόν...

Πριγκίπισσα, προσκυνώ την πένα σου!

5/24/2006 06:10:00 μ.μ.  
Blogger NinaC έφα...

Τα είπε ο return για μένα.

Κατά τα άλλα, αυτυχώς που οι παπάδες δεν είναι σαν τον Ιερεμία σου.

Θα ήμουν χριστιανή, αλλιώς...

5/24/2006 09:30:00 μ.μ.  
Blogger Greg έφα...

Ιουαδαίκής προελέυσεως η απαγόρευση εισόδου στο ιερό!

Πολύ ορθόδοξος ο Ιερεμίας σου.

Έξοχο!

5/24/2006 09:44:00 μ.μ.  
Blogger Περί κουζίνας και όχι μόνο έφα...

Πω, πω βρε μιραντολίνα μου, τι υπέροχη εμπειρία ψυχής μας έδωσες πάλι. :)

5/24/2006 10:17:00 μ.μ.  
Blogger aeipote έφα...

Έχεις, τελικά, τον τρόπο να κάνεις το όμορφο ομορφότερο και το καλό καλύτερο.

ΚαληΝύχτα!

5/24/2006 10:30:00 μ.μ.  
Blogger Juanita La Quejica έφα...

Σίγουρα δεν είναι -όσοι γνώρισα εγώ τουλάχιστον- σαν τον Τζερεμάια. Δυστυχώς...
Να σκεφτείς ότι κάποια στιγμή στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου ο εξομολόγος (ναι, είχαμε και τέτοιους τακτικότατα στο σχολείο) δεν μου επέτρεψε να κοινωνήσω Χριστούγεννα και Πάσχα, γιατί α.έκανα ποδήλατο β.φορούσα παντελόνια (εκτός σχολείου, εννοείται! εκεί φοράγαμε ποδιά έως και 2 χρόνια μετά την κατάργησή της) γ.επειδή οι παιδικοί μου παλιόφιλοι στην εξοχή ήταν αγόρια.

5/24/2006 10:48:00 μ.μ.  
Blogger lemon έφα...

αχ Μιραντολίνα μας, αχ!!

5/24/2006 11:53:00 μ.μ.  
Blogger Unknown έφα...

Μπράβο Μιραντό!
Ο πατέρας σου είναι ο Βασιλεύς
των Βασιλέων
Και εσύ μια πριγκιποπούλα αληθινή
Πράγματι,
Και έτσι να παραμείνης.
Από τα πιο όμορφα που έχουν
διαβάση και δει τα μάτια μου.
Μεγάλο το χάρισμα του να μπορείς
να γράφεις.

Καλό ξημέρωμα !

5/25/2006 02:22:00 π.μ.  
Blogger enteka έφα...

όντως, από τα ομορφότερα κείμενα.
:)
:)

5/25/2006 03:29:00 π.μ.  
Blogger Κωστής Γκορτζής έφα...

...

5/25/2006 01:19:00 μ.μ.  
Blogger marquee de mud έφα...

ξερετε ποσοι ιερεμιες υπαρχουν εκει εξω;! παρα πολλοι.

απλα, οπως ψαχνετε,ας πουμε, για μουσικες και δεν ακουτε vandi και vissi, που σας πασαρουν τα καναλια, ετσι να ψαξατε και για παππουληδες ιερεμιες. οσοι ειπατε οτι θα γινοσαστε χριστιανοι δηλαδη.

και μαλλον ειναι λιγο πιο ευκολο, για τη μουσικη τουλαχιστον.

5/25/2006 01:31:00 μ.μ.  
Blogger Χαρτοπόντικας έφα...

η ομορφιά είναι σε όσα μας δίδαξε ο Τζερεμάια
Beauty is in the eye of the beholder...
Για μένα που έχω χορτάσει διδαχές, η ομορφιά είναι στην ιστορία

5/25/2006 07:50:00 μ.μ.  
Blogger Χαρτοπόντικας έφα...

Τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν άνευ αναφορών η ρήση του Ιερεμία:
Υπάρχει ένας παλιός συριακός ύμνος, που λέγεται ο Μανδύας της Δόξας. Είναι μάλλον γνωστικής προέλευσης, αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι κατά τον ύμνο, κάθε άνθρωπος είναι ένας πρίγκηπας που έχει ξεχάσει την καταγωγή του και έχει 'λερώσει' τον μανδύα του στη σκόνη. Σκοπός είναι να θυμηθεί την καταγωγή του και να ανακτήσει το χαμένο του βασίλειο και την δόξα του μανδύα του.

5/25/2006 07:55:00 μ.μ.  
Blogger ellinida έφα...

Πανέμορφο . Εχεις μιά ποιότητα πριγκιπική γενικώς ...
Ισως και να γίνει ποίημα αυτό σου το ποστ κάποια στιγμή . Το κάνω save ! Με μαγεύουν κάτι τέτοια .
:)))

5/26/2006 08:56:00 π.μ.  

Την καλή σου την κουβέντα


πίσω στην κουζίνα...