Iστορίες για άτακτα παιδιά – Παραλειπόμενα Ι

Στο Σραόσα και στο Χοιροβοσκό

Εκείνη την εποχή τραβούσα χοντρό κόλλημα με το Skin. Όμως ο Χρήστος τραβούσε από την πρώτη νότα ακόμη πολύ μεγαλύτερο κόλλημα με οτιδήποτε ποτέ είχε κάνει ο Πέτρος που έγινε η πέτρα όπου στήριξε την αγάπη του για τη μουσική. Δεν θα ήλπιζα, δε θα φανταζόμουν καν, ότι θα μου παραχωρούσε το δικαίωμά του σε μια συνάντηση με ένα από τα ινδάλματά του - το μεγαλύτερο από τα ινδάλματά του.

Δεν υπήρχαν τότε ιδιωτικοί σταθμοί. Υπήρχαν μόνο τα κρατικά κι οι πειρατές. Είχαμε μια περίεργη συχνότητα στα βραχέα. Στους 1044. Με κυνηγούσε αυτός ο αριθμός πάντα – άλλη ιστορία αυτή, άλλη φορά. Κάναμε περίεργες εκπομπές. Κάτω απ το φως του φεγγαριού, σε μια παλιά έρημη αποθήκη... Μιλούσαμε για τους ήρωές μας. Κι ο Χάμμιλλ ήταν ένας απ αυτούς. Όμως, όσο κι αν μου άρεσε, το δικαίωμα στη συνέντευξη που μας προσφέρθηκε το ’χε ο Χρήστος. Εδώ επρόκειτο περί λατρείας. Ο βαρύς κι ολιγόλογος φίλος μου, βαθύτατος γνώστης της μουσικής, ανατρίχιαζε κάθε φορά που έλεγε το όνειρο της ζωής του: να ακούσει ζωντανά το Betrayed. Ουτοπικός. Δεν το έλεγε αυτό το τραγούδι ο Χαμμιλλ. Ποτέ. Δεν υπήρχε περίπτωση. Ήταν το δικό του τραγούδι, δεν μπορούσε να το ξαναμοιραστεί. Κι ήταν και το τραγούδι του Χρήστου που ονειρευόταν το αδύνατο.

When I began I was full of altruistic dreams,
Believed in princes and princesses, kings and queens -
Now I find they're all human inside,
All bitterness and pride,
So why shouldn't I be like that too?
It seems that I've forgotten all I tried so hard to learn;
It seems there's not an ounce of love or trust
anywhere in the world.

Ακριβώς γι αυτό, ο Χρήστος δεν άντεχε να πάρει τη συνέντευξη. Ούτε να τον πλησιάσει. Λατρεία. «Θα μου κοπούν τα γόνατα, θα μου κοπεί η μιλιά, μαλάκα». Και μου έλαχε ο κλήρος. «Μια ώρα με τον Πήτερ Χάμμιλλ». Το μόνο που μου ’δωσε ο Χρήστος ήταν μια στοίβα δισκάκια για υπογραφή.

Πήγα στο ραντεβού, μεσημέρι Σαββάτου. Ηλέκτρα Παλλάς, το πιο όμορφο ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης. Τον ειδοποίησαν ότι είχα φτάσει. Περίμενα ελάχιστα λεπτά, και φάνηκε από τη σκάλα. Ο αδύνατος άνδρας που κατέβαινε δυό δυό τα σκαλιά. Σπίντα σκέτη, νεύρο ολόκληρος! Χαρά Θεού, ουδεμία σχέση με τη μουσική του, όλο πλάκες. Μες σε μισή ώρα, είχε κατέβει κι ο ηχολήπτης, είχαμε αφήσει στην άκρη τη συνέντευξη, παίζουμε κυνηγητό στις σκάλες και γελούσαμε τα παιδιά. Ο Πέτρος που έχωνε παγάκια στην πλάτη μου για χαβαλέ δεν είχε καμμία σχέση με τη μουσική του. Ε, δεν άντεξα. Το είπα στο τέλος. Πήτερ, πως και με τέτοια μαύρη μαυρίλα στη μουσική, είσαι όλο χαρούλες στη ζωή; Ή κάτι πήρες σήμερα; Όχι, μου λέει, έτσι είμαι, γιατί έχω τη δυνατότητα να "βγάζω", να αποβάλω τη σκοτεινιά στη μουσική. Αν δεν είχα τη μουσική, δεν ξέρω πως θα ήμουν, δεν ξέρω αν θα άντεχα.

Friends - they're all harbouring knives
To embed in your back our of revenge, or spite,
Or indifference, or lack of other things to do -
In the end who's going to be a friend for you
When they kick you in the guts as your hand
holds out the pearl?
It seem that there is nothing left but
hatred and lust in the world.

Κάποτε αρχίσαμε να συζητάμε για την ελληνική μουσική. Κάποιος του είχε πει για το Ρεμπέτικο, κι είχε πάει και το είχε αγοράσει. Βινύλιο, ε; Το είχε ακούσει κι είχε πάθει πλάκα. Και με ρωτάει τη γνώμη μου. Του λέω πως, για μένα, μαζί με το Μεγάλο Ερωτικό είναι τα δύο τοπ ελληνικά αλμπουμ. Είπε ότι θ’ αγόραζε και το Χατζιδάκειο αριστούργημα - του το σημείωσα σε ένα κομμάτι χαρτί.

Στο τέλος με ρώτησε αν μπορώ να του μεταφράσω τους στίχους απο το Ρεμπέτικο και να τους στείλω. Είπα ναι, η άσχετη. Κονόμησα ένα ιδιαιτέρας αξίας αυτόγραφο, βεβαίως, και με το μονόγραμμα στο τέλος, αλλά ιδέα δεν είχα σε τι έμπλεκα. Τιμή και Δόξα στους μεταφραστές.

I don't give a damn anymore –
I've only wound up betrayed.
It's all been absolutely worthless -
All the efforts I've made to be gentle and kind
Are repaid with contempt,
Degraded by sympathy, and worthless kindness
And love that isn't meant.

Ιλαροτραγωδίας το ανάγνωσμα. Όπου η μικρή κτηνίατρος αγωνίζεται να μεταφράσει στίχους του Νίκου Γκάτσου. Που πας, κορτσούδιμ; Τι νομίζεις ότι είναι η ποίηση του Γκάτσου; Εξετάσεις του προφίσιενσυ; Ανακαλύπτω πως δεν μπορώ να μεταφράσω σχεδόν τίποτε. Ούτε μπορεί να με βοηθήσει κανείς από τους φίλους διότι άλλο πεζός κι άλλο ποιητικός λόγος, βεβαια, κι ακόμη πιο άλλο να κάνεις τέτοιες λέξεις αγγλικά – ακόμη τον καϋμό σε γλώσσα δυτική δε μπορώ να τον μεταφράσω. Μικρό θρασύ παιδί από τότε...

Παρέδωσα. Παρεδόθην. Περίπου ένα μήνα μετά – μετά από ξενύχτια και δυσκολίες και πείσμα που δεν οδήγησε πουθενά – στέλνω στον Πέτρο ένα απολογητικό γράμμα, τσάτρα πάτρα μεταφρασμένους δυο τρεις στίχους, ένας σωρός μισές εξηγήσεις, συμπληρώνω παραμύθια και ιστορίες ρεμπέτικες. Ήμουν πολύ μικρή για να σκεφτώ να κρατήσω αντίγραφο… Άσε που το έγραψα στο χέρι κι όχι στη γραφομηχανή. Το χα σκεφτεί, είχα και καρμπόν, αλλά μου φάνηκε αγένεια. Θα γελούσαμε πολύ αν το είχα κρατήσει. Στο "καϋμός" και στο "αμάν" είχα γράψει σωρό -το θυμάμαι. Και μιαν αναφορά σε μια χούφτα δικούς του στίχους. Δικούς του και του Χρήστου.