19.6.06

Τώρα, και για τους δυό μας...

Στο σπίτι των Στάιν, στις μικρές συναντήσεις που οργάνωνε η Γερτρούδη, πρωτοσυνάντησε ο Πάμπλο τον Ανρί. Ανρί Εμίλ Μπενουά Ματίς, ο Δεσπότης της γιορτής των χρωμάτων, ο "βασιλιάς των αγρίων θηρίων", των φωβιστών. H ειρωνία του πράγματος: ο τρομερός γέρων-παις, μόνον άγριος δεν ήταν. Γεμάτος δύναμη, ναι. Μα αυτή η δύναμη δεν ήταν μόνο ζωική, ήταν και πνευματική. Οι δυό τους εις σάρκα μία. Το έργο του Ματίς... Όσο για το χαρακτήρα του, ήταν φτυστός εκείνου του Πικάσο ως προς την ξεροκεφαλιά και την εμμονή. Μάλιστα, ο Ματίς θεωρούνταν πιο νευρικός, πιο ανυπόμονος – ήταν αυτή την πλευρά του που κατεύναζε με το χρωμα.

Ο Πάμπλο, όταν γνωρίστηκαν, ήταν βυθισμένος στο μπλε. Η νιότη του κουβαλούσε σαν παράσημο μιαν άγρια, επιθετική θλίψη. Αν κάτι δεν καταλάβαινε ήταν αυτή η μανία του Ανρί με τη γιορτή, την νίκη επί του θανάτου, που ο Πικάσσο δεν έχει κατορθώσει ακόμη. Εκνευριζόταν και λίγο που όλοι αποκαλούσαν το Ματίς «Δάσκαλο». Ήταν λογικό να αισθανθεί έτσι – η συνάντηση των δύο ανδρών δεν έγινε μπρος σε δικό του έργο. Έγινε, λέει ο θρύλος, μπρος σε έναν Ματίς που είχαν αγοράσει οι Στάιν. Το «σκανδαλιστικό» κατά την κριτική, «Γυναίκα με καπέλο». Παρά το βάρος της γνωριμίας, παρά την ένταση των αισθημάτων του Πικάσσο, αναγνωρίζονται. Όπως τα λιοντάρια μυρίζουν το ένα το άλλο, ξέρουν πολύ καλά το ένα την περιοχή του άλλου. Αναγνωρίζονται ως «ίδια ράτσα» -οι βιογράφοι του Πικάσσο σημειώνουν πως είναι «δύο εχθροί γεμάτοι σεβασμό ο ένας για τον άλλο». Εχθροί γιατί ξεκινούν από τελείως διαφορετικές αφετηρίες, Ο άγριος Πικάσο του 1905 πίστευε πως «ο πόνος είναι η μοναδική πηγή κάθε τέχνης». Ο Ανρί Ματίς είναι ορκισμένο παιδί –ξέρει πως η τέχνη είναι το αιώνιο δικαίωμα σου στο παιγνίδι. Ο Ματίς ζωγραφίζει, και το λέει, τη «χαρά της ζωής».

Παρα τις διαφωνίες τους, ο Πικάσσο θα εμπιστευτεί, σε καιρούς σκληρής δουλειάς, τον γιό του, τον μικρό Πάουλο, στο Ματίς. Όταν ο μπαμπάς Πάμπλο ετοιμάζει έκθεση, ο εξάχρονος Πάουλο μένει στο σπίτι του κυρίου Ματίς. Ο Ματίς απασχολεί το μικρό, μαθαίνοντάς του να φτιάχνει κολάζ – τι άλλο! Κι όταν ο Ματίς δημιουργεί, ο Πάουλο ζωγραφίζει. Αυθόρμητα, χωρίς καθοδήγηση, υπογράφει τα παιδικά του έργα ως «Πάουλο Ματίς». Ο μπαμπάς Πικάσσο δεν το πρόσεξε στην αρχή. Όταν επιτέλους το είδε, όμως, παραξενεύτηκε ιδιαίτερα. Είχε μια μεγάλη συζήτηση με τον Πάουλο, και προσπάθησε να τον πείσει ότι είναι πραγματικά ένα αξιοπρεπές όνομα για ζωγράφο το «Πικάσσο». Γιατί κανείς να το απαρνηθεί; Ο λόγος ήταν απλός, του είπε ο Πάουλο, χωρίς δεύτερη σκέψη. «Αφού, μπαμπά, ο κύριος Ματίς είναι σοβαρός ζωγράφος. Εσύ όχι!».

Την ημέρα του θανάτου του Ματίς, ο Πάμπλο Πικάσο τον αναγνώρισε ως ισότιμο- κάτι που ο μέγας στρατηγός της Μονμάρτης δεν είχε ξανακάνει ποτέ για κανέναν. Τη μέρα του θανάτου του Ματίς, ο Πάμπλο Πικάσσο είπε στοργικά: «τώρα λοιπόν θα πρέπει να ζωγραφίζω και για τους δυό μας». Λίγο μετά αρχίζει να ζωγραφίζει τη χαρά της ζωής.

Ότι μου θύμισε η γιορτή του πατέρα. Χτες και για το Χ. μου.

Δύο Ματίς κι ένας Πικάσσο στη σειρά. Υπέροχοι δεν είναι; Η χαρά της ζωής!

14 σχόλια. Εσείς τι λέτε;

Anonymous Ανώνυμος έφα...

Ο πόνος και η χαρά της ζωής.

"Όσες γλυκάδες και χαρές μας περιχύν΄ο ερχομός,
τόσες πικράδες και χολές μας δίν΄ο μαύρος χωρισμός!"

Επιτέλους γραφή.
Τί θα κάνουμε όταν θα λείπεις
τα ορφανά;

Τέχνη θα πρέπει να μάθουμε να κάνουμε κι εμείς.

Κλείνω την κεφαλή στα λιοντάρια.

6/19/2006 11:34:00 π.μ.  
Blogger MåvяiÐåliå έφα...

Προτιμώ Matis από Picasso (με μικρή διαφορά βέβαια), νομίζω πως ο δεύτερος είχε μεγαλύτερη έπαρση….τώρα θα μου πεις πως θα μπορούσε χωρίς;

6/19/2006 11:40:00 π.μ.  
Blogger aeipote έφα...

Όμορφη εγγραφή. Καλημέρα!

6/19/2006 12:04:00 μ.μ.  
Blogger philos έφα...

Μας ομόρφυνες την ημέρα! Σε ευχαριστούμε όλοι οι μπαμπάδες!

6/19/2006 12:13:00 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος έφα...

Ευτυχώς ή δυστυχώς πρέπει να αναγνωρίζουμε και τον πόνο σαν χαρά της ζωής.Δεν ξέρω κατα πόσο είναι εφικτό αυτό.

6/19/2006 01:21:00 μ.μ.  
Blogger Γιουτζίν έφα...

"λίγο μετά ζωγραφίζει την χαρά της ζωής"
αυτό κρατάω πιο πολύ από το κείμενο.

Μπονζούρ Μιραντολίν :-)

6/19/2006 02:02:00 μ.μ.  
Blogger Calamity Jane έφα...

"η τέχνη ως το αιώνιο δικαίωμα στο παιγνίδι"...Απαιτώ όλες οι εγκυκλοπαίδιες του κόσμου να αντικαταστήσουν τον ορισμό του λεξήματος τέχνη με αυτό!!! Τα είπε όλα ο Ματίς...Όλα και πέρα από οποιαδήποτε Καντιανή αισθητική, Μαρξιστική ανάλυση, θεωρίες του άσχημου και πάει λέγοντας...Σου δίνει μια κάποια ανάσα να σκέφτεσαι ότι μπορείς να κοιτάξεις την τέχνη χωρίς να παιδεύεσαι με την ερώτηση του ωραίου...

6/19/2006 07:01:00 μ.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Ανώνυμε Ευγενικέ, ευχαριστώ για την ομορφάδα και για τη μαντινάδα! (έπεσαν πολλά μαζί αυτές τις μέρες – Δόξα τω Θεώ είμαστε μετρημένοι)

Ντάλια μου, κι εγώ, τους δυό τους σέβομαι, τέτοια βουνά θεόρατα, αλλά ο Ματίς σα να μου κλείνει το ματάκι.. (ναι, θα μπορούσε χωρίς – ο Ρουώ μου ο ολόφωτος μπορούσε χωρίς)

Καλημέρα αείποτε και χρόνια σου πολλά, όπως και του Φίλου.

Ανώνυμε Β’, όχι ως χαρά –ως πραγματικότητα του βίου.

Καλημέρα Γιουτζίνη μου!

Καλαμίτυ, δεν είναι του Ματίς αυτό, είναι του Ηλία Δεκουλάκου, το έλεγε στους φοιτητές του στην καλών τεχνών. Το έγραψα εδώ γιατί, αυτό που έλεγε κάποτε ο πολύτιμος Ηλίας το έκανε πράξη πολύ πριν (και) ο παιγνιδιάρης Ματίς (είσαι φοβερή όμως! Κοιτάς κατάματα)

6/19/2006 08:03:00 μ.μ.  
Blogger northaura έφα...

τι μου θύμισες μωρέ μ' αυτό το "τώρα και για τους δυο μας" (χωρίς κόμμα όμως). να 'σαι καλά. υπέροχη εγγραφή

6/19/2006 08:25:00 μ.μ.  
Blogger ramon έφα...

ο πατέρας του picasso ο ruiz, γνωστός ζωγράφος στην Ισπανία σταμάτησε την ζωγραφική όταν κατάλαβε ότι ο γιός του ζωγράφιζε καλύτερα απο αυτόν.

νομίζω ότι αυτήν την γιορτή του πατέρα πρέπει να τιμάμε.

6/19/2006 11:57:00 μ.μ.  
Blogger Katerina ante portas έφα...

Θα πρέπει ίσως να θυμήσω στον ramon ότι δεν σταμάτησε ο Πατέρας Don José Ruiz Blasco να ζωγραφίζει. Αλλά ο γυιός, ίσως από σεβασμό για τον πολύ σημαντικό πατέρα, ίσως για άλλο λόγο π.χ. για τον ίδιο που εξιστορεί η Μirandolina για το γυιό του, πήρε το επώνυμο της μητέρας του,
(παλιό μου post σχετικά)

-Μirandolina, χαρά των ματιών μας!

6/20/2006 03:50:00 π.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Αύρα καλώς όρισες κι ευχαριστώ!

Ραμόν και Κατερίνα (ευγενική κι ευαίσθητη), νομίζω ότι οι μπαμπάδες χαίρονται να τους ξεπερνούν τα παιδιά τους. Άσε που ο πατήρ του Πάμπλο ήταν κι ο πρώτος δάσκαλός του: στο μουσείο της Βαρκελώνης έχει έργα του από πέντε κι επτά ετών, ζωγραφισμένα στο εργαστήρι του μπαμπά.

6/21/2006 11:05:00 μ.μ.  
Blogger ellinida έφα...

...Ξέρει πως η τέχνη είναι το αιώνιο δικαίωμα σου στο παιγνίδι. Ο Ματίς ζωγραφίζει, και το λέει, τη «χαρά της ζωής»...

Ετσι ακριβώς ! :)))

6/22/2006 03:58:00 π.μ.  
Blogger Χαρτοπόντικας έφα...

Έμαθα ότι κερνάτε χρώματα εδώ και πέρασα να πιώ ένα ποτηράκι!! Κι είναι και vintage!

6/22/2006 10:28:00 μ.μ.  

Την καλή σου την κουβέντα


πίσω στην κουζίνα...