L'aventure n'est pas morte -- Occupa y Resista

It was twenty years ago today,
Sgt. Pepper taught the band to play

Ήταν η τελευταία αναλαμπή για τη γενιά μας, για το ΑΠΘ. Η κατάληψη του 1987 στην Κτηνιατρική. Το εξάμηνο που χάθηκε. Η γενιά που έμπαινε ονειρευόταν πως θα της δώσουν μερτσεντέ με το κλειδί στο χέρι σε πέντε χρόνια που θα χε πάρει πτυχίο. Η γενιά μας που έφευγε, είχε αντιπαλέψει το νόμο πλαίσιο κι ήθελε να αφήσει ακέραια την αγωνιστική παράδοση σε μια πολύτιμη σχολή, μια σχολή παραγωγής.

They've been going in and out of style
But they're guaranteed to raise a smile

Ήταν οι τελευταίες μου συνελεύσεις. Ήταν ο αποχαιρετισμός στη σχολούλα μας, στα χρόνια που πέρασα στην αγκάλη της. Μετά την κατάληψη δεν ξαναπάτησα παρά για να δώσω μαθήματα και για να μάθω που θα έκανα το αγροτικό μου. Όμως, ήμουν μία από τους αποφασισμένους να μην αφήσουμε αυτή τη σχολή να χαντακωθεί, χάνοντας το χαρακτήρα της, παραδίδοντας αμαχητί στην πολιτική των διαπλεκόμενων την παραγωγή.

So may I introduce to you
The act you've known for all these years
Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band

Οι τελευταίες μου συνελεύσεις.. Το αμφιθέατρο κι οι τέσσερις πόρτες. Ο Σάββας στο προεδρείο μονίμως. Καθόμασταν πάνω πάνω, οι ορεινοί. Πέντε έξι καθίσματα πιο πέρα καθόταν ο Γιώργος ο Λιερός, καταπληκτική φυσιογνωμία, εξαιρετικός, κι οι λοιποί οι οργανωμένοι στη συσπείρωση. Εμείς είμασταν οι μοναχικοί λύκοι. Η ταπεινότης μου, ο Ξενοκράτης, η Γεωργία… ο Ξι, απίστευτο μυαλό. Έπαιζε τη φιλοσοφία στα δάχτυλα. Και την οικονομία. Και την ιατρική. Και την πρέφα. Και γιου νέημ ιτ, χη χαζ ιτ. Αν δεν ήταν γαύρος θα ήταν ο τέλειος άνδρας, ο άνδρας ο σωστός που λέει κι ο Τσαλίκης.

Εκείνο τον καιρό οι δαπίτες μας ήθελαν να γίνουν νεοφιλελεύθεροι. Ως τότε ήταν απλώς ή άχρωμοι δεξιούληδες («δε γίνεται να ψηφίσουμε πριν τις τοποθετήσεις γιατί έχω διάβασμα;») ή φιλοβασιλικοί ή χρυσαυγίτες με κάλυψη ή τύποι απ αυτούς που επί χούντας διάβαζαν. Όχι ότι ήξεραν τι πάει να πει νεοφιλελεύθερος, δηλαδή. Την τύφλα τους ήξεραν. Τσατρα πάτρα θατσερισμός του κώλου: το νέο δεξιό τρεντ, η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το τραμπουκαριό. Ο αρχίδα-πίτης μας, λοιπόν, το είχε κάνει καραμέλα για να μας βοηθήσει να το αποδεχθούμε. "Εμείς οι φιλελεύθεροι" κι "εμείς οι φιλελεύθεροι", μας έλεγε συνεχώς …

Παρεμπιπτόντως, ένας καλός τρόπος να καταλάβεις τα ασπόνδυλα είναι αυτός: συναντάνε τα τότε κωλόπαιδα, τα ακουν να «νοσταλγούν» πως ήταν κένταυροι και τραμπούκοι και… γελάνε για τις νεανικές τρέλλες. Αυτοί που δεν έχουν τσίπα πάνω τους…

Ε, λοιπόν, ο Ξι δεν άντεξε, σηκώθηκε όρθιος με το τέλος της δαπιτοαηδίας, και λέει του προεδρείου: θα ήθελα να κάνω 20 ερωτήσεις.

Σοκ και δέος. Που πας πουλί μου, κι είναι άλλοι πενήντα που περιμένουν να ασκήσουν το δικαίωμα του μπινελικώματος ημιμαθούς δαπίτη; «Θα είναι σύντομες, υπόσχομαι», λέει ο Ξι. Με τα πολλά, το προεδρείο επιτρέπει και ο Ξι αρχίζει να ρωτά:

-Τι σου λέει το όνομα Ρικάρντο;
-Τίποτε.
-Τι σου λέει το όνομα Φρηντμαν;
-Τίποτε.
[3,4,5…18 ονόματα…]
-Τι σου λέει το όνομα φον Χάγιεκ;
-Τίποτε.
-Ε τότε ρε μαλάκα τι σόι φιλελεύθερος είσαι;

Άλλη συνέλευση, είχαμε κατεβάσει δήλωση στο προεδρείο, απάντηση στη χυδαιότητά τους και το θατσερικό- νεοφιλελευθερισμό- λέμε- τώρα, η οποία έγραφε «Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Νίκος Εγγονόπουλος». Έλα όμως που κάποιοι δεν τον ήξεραν. Και με το που διαβάζεται η δήλωσις, ο ήδη γνωστός μας αρχιδα-πίτης φιλελεύθερος και τρεις τέσσερις τραμπούκοι διπλανοί του, σηκώνονται, κοιτάνε κατά τη μεριά μας απειλητικά και φωνάζουν: «ποιος είναι ο πούστης; Να σηκωθεί επάνω!». Ε, έγινε χαμός.

Θυμάμαι, μετά το μπινελίκι, μια μικρούλα πρωτοετούλα δαπιτούλα μου έλεγε πως δεν ήρθε να μάθει τον Εγγονόπουλο, επιστήμων ήρθε να γίνει, κι ήμουν εγώ ο εχθρός ανάμεσα στη γνώση και σε κείνη... κι ανακάλυπτα πόσο βαθύ χάσμα μπορεί να είναι πέντε χρόνια – όπως τώρα ανακαλύπτω πως τα είκοσι είναι ίδια κι απαράλλαχτα… Ανακάλυπτα ακόμη πως τούτα δω έρχονταν με κάτι βασιλικούς βαθμούς και τη βαθύτερη άγνοια μαζί...

Κάπως έτσι, με αυτό το μαγευτικό επίπεδο, τη χάσανε τη συνέλευση τα καλά παιδιά που δεν θέλανε καταλήψεις, μια θεσούλα στο δημόσιο θέλανε και αν δεν έβγαινε απο κει η μερτσεντέ θα βρίσκαν αυτά τρόπο…

Τι κάναμε ύστερα; Είμασταν μια γροθιά, αυτό κάναμε. Όλοι μαζί. Η σχολή ήταν το σπίτι μας. Ακόμη και για μένα. Δούλευα ήδη τότε, ήξερα πως δεν ήμουν για κτηνίατρος, αλλά ήμουν παρούσα. Η μέρα κυλούσε έτσι: δουλειά, σπίτι για ένα γρήγορο ντουζ και μαγείρεμα, γέμισμα τάπερ, σχολή. Ξενύχτι. Πρέφα, μπουρλό, τάβλι. Δυό ώρες ύπνος στην καρέκλα. Το πολύ κι άλλες δυό σε κάποια γωνιά με το σλιπιν μπαγκ. Και φτου κι απ την αρχή. Φροντίζαμε και τα πειραματόζωα. Κάναμε και τις μετρήσεις. Καθηγητής δεν έμπαινε μέσα αλλά δεν αφήσαμε πειραματική δουλειά να πάει χαμένη. Παίζαμε μουσική. Χορεύαμε. Τραγουδούσαμε. Ερωτευόμασταν. Εκεί στο πλάι του αμφιθεάτρου, το μικρό κρυφό καμαράκι τι δεν είχε δει και τι δεν είχε ακούσει… Παίζαμε ξύλο με τους τραμπούκους που προσπαθούσαν ξανά και ξανά να μας σπάσουνε. Μπήκαμε μπροστά από πόρτες, παράθυρα, κλειδαριές. Πορευτήκαμε.


Κι ήταν ο Αργύρης ο κνίτης κι ο Δήμος ρηγάς μας (με τα μπουκλάκια), ο Λεωνίδας, διαφυγών πασόκος, τότε σε κάποιο γκρουπούσκουλο που χε φτιάξει ο Αρσένης, ο Ξι, η Γεωργία κι η Γωγώ, η Μαίμη, ο Μήτσος το κουρέλι, ο Κώστας ο συγκάτοικός μου, η Παυλίνα, ο Γιώργος, ο Νίκος, ο που ονόμαζε τον εαυτό του «Εμείς οι Αγωνιστικές Κινήσεις Κτηνιατρικής», οι ορεσίβιοι εμείς, που ακόμη αγαπιόμαστε γιατί τότε, για δυό μήνες, είδαμε το ίδιο όνειρο με τα μάτια ανοιχτά. Το λέει κι ο Πρατ στον Κόρτο – είναι επικίνδυνοι όσοι ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά…

Μετά, όταν όλα τελείωσαν, όταν αρχίσαμε πάλι να δίνουμε μαθήματα, μας έμεινε συνήθειο να μαζευόμαστε καθημερινά. Όλοι οι αγαπημένοι. Ήταν πιά άλλου είδους η μεταξύ μας σχέση. Ο κύκλος φίλων που ήδη συγκεντρωνόταν στο σπίτι της Πατρών, γνωστό ως "το σπίτι των κτηνιάτρων", άνοιξε πολύ. Το σπίτι μας. Παλιό νεοκλασσικό, δίπλατο, τεράστιο, πάνω από 150 τετραγωνικά, αυλή, μέχρι φάντασμα είχαμε.

Το σπίτι των κτηνιάτρων ήταν το ισόγειο. Πήγαινε από χέρι κτηνιάτρου σε χέρι κτηνιάτρου. Κάτι σαν παράσημο να ανήκεις σ’ αυτούς που θα τους τύχαινε να τους παραδοθεί. Ήμουν πολύ περήφανη, ναι. Πατρών 22, Ανάληψη – για τους Θεσσαλονικείς. Κοντά στα «μπακαλιαράκια» της Ανάληψης.

Εδώ γινόταν όλα τα μεγάλα πάρτυ των παιδιών της σχολής. Αλλά κι όταν δεν είχε πάρτυ, μαζευόμασταν κάθε βράδυ. Χωρίς να χρειάζεται να ρωτήσει κανείς. Σταθερό ραντεβού. Με μπουζούκια και κιθάρες και φυσαρμόνικες και κλαρίνο. Τραγούδια ξένα και ελληνικά και άλλων και του Γιώργου μας (που ίσως τον ξέρετε από τον Ωκεανό των Micro) και μεράκια και γέλια και δάκρυα και… οι μπάτσοι που τους φώναζε ο ξενέρωτος ο από πάνω αλλά μας ήξεραν πια και τους ξέραμε και μεις και δε μας πτοούσαν. Μαζεύαμε τα όργανα και βουρ για το πάρκο της Μπότσαρη, τραγουδώντας όλο το δρόμο, αγοράζοντας μπύρες από την Αθηνά, όπου γυρίζαμε το πρωί για μπουγάτσα και γάλα, πριν φύγουμε για τα Σφαγεία…

Ότι πιο πολύτιμο και τρυφερό κράτησε η καρδιά μου από το πανεπιστήμιο, ήταν αυτή η περίοδος του όλοι ζωή μαζί. Αυτό που τώρα το γεύονται οι ερχόμενοι. Που ακόμη μια φορά βγάζουνε ψεύτη το Ντεμπόρ. Όμορφα παιδιά, η περιπέτεια πάντα αρχίζει…


Στα όμορφα παιδιά του τώρα, λοιπόν, και στον Άνεμο, που για χάρη του άργησα να γράψω προσπαθώντας να πω όσα σκέφτομαι. Δεν τα κατάφερα – κι αυτό γιατί όλα επιμένουν πως εδώ δεν είμαστε για να υπηρετούμε την ασχήμεια αλλά την ομορφιά, με όποιο κόστος κι όποιο πόνο. Αδελφέ, την απολογία του Πισιμίση τη θυμάσαι; Εγώ δεν ήμουνα περαστικός… Ας μείνουμε αυτοί που ποτέ δε θα είναι περαστικοί, λοιπόν (νο οφενς στον συνευλογερ με το συγκεκριμένο νικ).
Αν κάποιος αναγνωρίσει τον εαυτό του ή τον κτηνίατρό του σε φωτό, ας στείλει μέηλ, σας παρακαλώ.