Ο κόσμος ως πρωτότυπο
Ζωγράφισε τη ζωή όπως κανένας πριν από αυτόν, ζωγράφισε τη ζωική δύναμη απτή. Τα ήρεμα μα ετοιμοπόλεμα άλογά του, γαλάζια, κίτρινα, ήταν η ωραιότητα ενός παράλληλου σύμπαντος, στο οποίο «αναζητούμε κάτι πέρα από τον Ιμπρεσιονισμό», θα πει, «αναζητούμε τη φύση πέρα από το ορατό» ώστε «η φύση να είναι ξεκάθαρη». Αποκάλυψε στο βλέμμα τη ζωή ως όλον -- έναν αναβαπτισμένο ανιμισμό που μας οδηγούσε κατ ευθείαν στην βαθύτερη, καλά κρυμμένη κάτω από πέπλα «πολιτισμού», ανθρώπινη φύση. Ο κόσμος του πνεύματος δεν διαχωρίζεται από τον κόσμο της ύλης –ο αγαπημένος δυισμός της Δύσης ηττάται κατά κράτος σε κάθε του τελάρο. Διόλου τυχαία ο, προερχόμενος από την ορθόδοξη Ρωσία, Καντίνσκι γίνεται ο εικαστικός αδελφός του.
Τον λέγαν Φραντς Μαρκ. Είναι ένας μυστικός κι ένα απ τα αγόρια που αγαπάω για πάντα.
Δια χειρός Μιραντολίνας | 12:09 π.μ.
10 σχόλια. Εσείς τι λέτε;
θα διαφωνήσω σχετικά με το δυισμό που αγαπήθηκε από τη Δύση. Ο Γκουρτζίεφ μίλησε για τριαδικότητα - πνέυμα, σώμα, ψυχή.
Η Τέχνη όμως πάντα ανατρέπει τη φιλοσοφία, ακόμα και συμφιλιώνοντας!
Εγώ είμαι ταγμένος σε άλλα αγόρια... στο Joan Miro για το Abstract του 1935 και στον Munch, για την Κραυγή του...
Μαίανδρε! Τον Γκουρτζίεφ μου φέρνεις σαν παράδειγμα δυτικού;;;
Την κραυγή του Μουνχ, μία "κραυγή", την είδα στο αρτ ινστιτούτο του Σικάγου. Με τον Μιρό βλεπόμαστε συχνά - συνήθως στη Βαρκελώνη.
Το μαξιλάρι-κραυγή του Μουνχ, που όταν κάθεσαι πάνω του ουρλιάζει, το ξέρεις; είναι το τοπ μου σε κιτς, μαζί με τον κούκλο Βαν Γκοχ με αυτί βέλκρο.
Τον Δεκεμβρίο του 1910 έγραψε στον φίλο του Macke την συναισθηματική εξήγηση των χρωμάτων.(Προσπαθώ κάτι να συμπεράνω για τα εδώ αλογά του).
Το μπλέ είναι το χρώμα του αρσενικού και της πνευματικότητας,κίτρινο το θηλυκό. Το κόκκινο είναι κτηνώδες και σκληρό,έρχεται πάντα σε αντίθεση με τα άλλα δύο, τα οποία όμως τελικά το ξεπερνούν.
Στα 1906 ταξίδεψε στην Θεσσαλονίκη και το Αγιο Ορος, γεγονός που απόλυνε την κατάθλιψη από την οποία υπέφερε όσο βρισκόταν στο Παρίσι
Και μάλλον μιλάς για το μανιχαικό δίπολο καταδικασμένο σώμα αθάνατη ψυχή αν κατάλαβα καλά,περιγράφοντας τον δυτικό δυισμό;;;
Κατόρθωμα θα ήταν όλα αυτά για ένα ανθρωπο που προερχόταν από Καλβινιστική οικογένεια, δεν έχεις άδικο που τον αγαπάς.
Μα, ο Αύγουστος δεν του σύστησε το χρώμα;Λίγο μετά από κείνη την έκθεση του Ματίς στο Μόναχο, κατά την οποία έχει πάθει το πρώτο σοκ; μπορείτε να πείτε κάτι παραπάνω γι αυτό - αν έχετε την επιστολή ή κάποιο κείμενο γι αυτήν;
Δεν ήταν τραγικός ο τρόπος που λίγο πριν το θανατο του Φραντς, επισφραγίζεται η φιλία τους; Όταν ο Αύγουστος πεθαίνει στο μέτωπο, ο Φραντς αρχίζει να ζωγραφίζει ανθρώπους. Από τα ζώα στην παράδεισο στους ανθρώπους στην κόλαση- πόλεμο.
Ο ερχομός του στο Όρος, όπου μελέτησε την αγιογραφία, ήταν η θαυματουργικη προετοιμασία της φιλίας του με τον Βασίλη Καντίνσκη.
Ναι, για το μανιχαϊσμό της Δύσης μίλησα.
Α!Ο Σαγκάλ.Sui generis!
Όχι βρε! Για το ακριβώς αντίθετο στον φέρνω παράδειγμα! Λέω, δεν αγαπήθηκε μόνο στη Δύση, γιάτί έχουμε και το Γκουρτζίεφ που τον υποστήριξε!
Μαξιλαράκι-κραυγή; Μη χειρότερα...
Αλβέριχέ μου, θα σου έλεγα για τον Σαγκάλ να γράψεις εσύ, αλλα νομίζω ότι θα του κακοφαινόταν, τόσο ερωτικός που είναι, να τον αφήσω στα ξένα χέρια που ναι μαχαίρια -- οπότε κάτσε να τον βάλω στη λίστα με τα SOS.
Μαίανδρε εμένα αυτά τα κιτς πάρα πολύ μ αρέσουν. Παντόφλες Φρόυδ έχεις δει; τοπς! (το Μαρουσάκι να στο φιλήσω, λέω; περνάω έξω από την λοκαντοταβέρνα τουάις α ουίκ και σε θυμάμαι!)
Να μου το φιλήσεις βέβαια!
Γκάφα.Νόμισαότι ήταν Σαγκάλ.
Κι εγώ νόμισα ότι μιλούσες για την δική σου αγάπη, Αλβέριχε! Δεν είναι γκάφα - κανείς τους δεν θα παρεξηγούνταν νομίζω.
Σου ετοιμάζω ένα Σαγκάλ άλφα άλφα, Μη Τον Χασεις!
Την καλή σου την κουβέντα
πίσω στην κουζίνα...