Hello Afrika, tell me how you're doin' II

Για τον Καλλίμαχο

Λήματα: Υπερηφάνεια, γενναιότητα, οικογένεια

Έβρεχε πολύ. Έβρεχε τόσο που δυσκόλευε τον οδηγό. Αναζητούσαμε καταφύγιο και είδαμε με χαρά τις καλύβες, δεξιά, στο βάθος. Στρίψαμε για εκεί.

Δεν ήταν χωριό. Ήταν μια απλωμένη αυλή, γύρω χτισμένη, επίκεντρο η καλύβα του πάτερ-φαμίλια και γύρω αυτές των παιδιών του που είχαν κάνει δική τους οικογένεια. Όλοι ξυλογλύπτες. Από τον μεγάλο, που περίμενε εγγόνια σε λίγο ως τον πιο μικρό, και μόνο ανύπαντρο, που δεν ήταν πάνω από 17 χρονών.

Στη μέση της αυλής και προς το δρόμο, είχαν στήσει το μαγαζάκι τους, όπου πουλούσαν τα έργα των χειρών τους. Γύρω ήταν τα σκαμπώ κι οι πάγκοι που κάθονταν να δουλέψουν. Μας συγκίνησαν – η δεμένη οικογένεια, οι καλλιτέχνες και, πιο πολύ, ο έφηβος των 17 ετών που δούλευε το ξύλο με το ένα χέρι. Το άλλο το είχε χάσει μικρός. Εκείνη τη χρονιά, το 1998, η Γκάνα γιόρταζε τον πρώτο πανεθνικό εμβολιασμό για την πολιομυελίτιδα.

Μας προσέφεραν με χαρά καταφύγιο. Η βροχή είχε φανεί καλή μαζί τους κι έστελνε υποψήφιους πελάτες. Ήταν πολύ καλοί ξυλογλύπτες. Ο πατέρας είχε διδάξει σωστά, όπως τον είχε διδάξει κι αυτόν ο πατέρας του. Μετά τις πρώτες ευγένειες, ήμασταν έτοιμοι να παζαρέψουμε την πρώτη μάσκα που την ξεχώρισε ο αδελφός. Πόσο κάνει;

Η μάσκα ήταν, κατά τύχη, τέχνημα του μονόχειρα έφηβου. Δε ζήτησε χρήματα. Ζήτησε ντροπαλά να μάθει αν θα την αντάλλασσε ο αδελφός με τις κίτρινες γαλότσες που φορούσε. Τις κίτρινες πλαστικές γαλότσες που θα τον βοηθούσαν να κινείται πιο άνετα τις μέρες της βροχής κι ίσως τραβούσαν και τα κοριτσίστικα βλέμματα – τόσο σπάνιες! Όποια μάσκα θες, με αντάλλαγμα τις γαλότσες… Ο αδελφός, καλλιτέχνης ο ίδιος, συγκινήθηκε διπλά. Θέλησε να του χαρίσει κάτι ακόμη.

Πριν φύγουμε, είχαμε αγοράσει κάτι μπλουζάκια στο Μοναστηράκι. Τι-σερτς, φτηνά, για να τα χαρίσουμε – όπως και σφυρίχτρες, μπαλόνια και σβούρες για τα παιδιά. Η ιδέα ήταν ψαρεμένη στο διαδίκτυο, όπου μια αμερικανίδα επισκέπτρια σημείωνε πόσο χαίρονταν με αυτές τις «πολυτέλειες», αυτά τα πράγματα που δεν έφταναν εκεί ή, αν έφταναν, ήταν πολύ ακριβά. Έλεγε πόσο χαίρονταν με ένα μπαλόνι…

Τα τι-σερτς ήταν φτηνά, από αυτά που γράφουν με μπλε αρχαιοπρεπή γράμματα GREECE κι έχουν πάνω κάτι σε Ακρόπολη, κάτι σε Δελφούς, κάτι αρχαιοπρεπές τέλος πάντων... Τα είχαμε πάρει λιγότερο από 500 δραχμές το ένα – αρκετά μεροκάματα στη Γκάνα, μπιρ παρά για μας. Ο αδελφός άνοιξε το πορτμπαγκάζ, τα έβγαλε από το σακκίδιό του, τα άπλωσε σχεδόν θεατρικά, και είπε του παλληκαριού να διαλέξει όποιο ήθελε.

Ο Ερμής του Πραξιτέλη. Διάλεξε ένα που απεικόνιζε τον Ερμή. Ο μονόχειρας θεός που κρατά ένα παιδί στο χέρι. Λαβωμένοι με τον ίδιο τρόπο οι δυό τους, ο θεός των Ελλήνων κι ο γιός της μάνας Γκάνας. Μόνο που ο ένας, ο μαρμάρινος, έμοιαζε να κατάφερε να κάνει οικογένεια παρά το «κουσούρι» του.

Μακάρι ο Ερμής να του έφερε γούρι.

Αυτή η φωτογραφία βγήκε κλεφτά. Να μας συγχωρέσει.