Η «πάσχουσα μητέρα» απαντά

Έχω τρεις μέρες που κοιτάω και κοιτάω το κείμενο του Θας. Προσπαθώ να απαντήσω αλλά άκρη δε βρίσκω. Δεν είμαι και γνωμοδότης να μ αρέσουν τα σεντόνια, δεν έχω και χρόνο τελευταία, είναι και το κείμενο διάτρητο – όμορφα γραμμένο, όπως πάντα, αλλά πολιτικά διάτρητο. Άσε που αναφέρεται και σε εποχές που δεν έζησα το σχολείο – το 50 και το 60 πήγαινε σχολείο η μαμά μου… - κι η εικόνα που έχω είναι τελείως διαφορετική από αυτή που δίδεται στο κείμενο του Θας, καθώς η μαμά, στην μακρινή, επαρχιακή Θεσπρωτία, είχε δασκάλα γαλλικών και δάσκαλο του πιάνου. Δηλαδή, η μαμά ξέρει ότι η φράση

Η σημερινή σχολική πραγματικότητα
(εκπαιδευτικοί, μαθητές, προγράμματα)
πόρρω απέχει από εκείνη των δεκαετιών
του ’50 ή του ’60, τις εποχές δηλαδή που
το σχολείο ήταν σχεδόν αποκλειστικός
φορέας της γνώσης.

είναι λάθος. Ξέρει ότι και τότε και τώρα η παιδεία ήταν ταξική, κι αυτό σημαίνει ότι το δημόσιο σχολείο παραμένει αποκλειστικός φορέας της γνώσης για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Η υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου είναι όπλο στα χέρια της άρχουσας τάξης. Όπως κι η κατάργηση σειράς «άχρηστων» - κατά το υπουργείο- μαθημάτων, όπως τα ελληνικά, στα Τεχνικά λύκεια. Η προσπάθεια για τη μετατροπή των ανθρώπων της εργατικής τάξης σε μηχανές αμόρφωτες, που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αναγνώσουν κείμενα με λεξιλόγιο άνω των 500 λέξεων, όπως στις Αγγλίες, έχει περάσει, όμως, απαρατήρητη…

Τεσπα. Τα περί σχολείου φτωχού συγγενούς δείχνουν ανικανότητα να συλλάβει κανείς πλήρη την ευρεία εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Από κει κι ύστερα, φυσικά όσα γράφει ο Θας, αφορούν μιαν απολίτικη και περιορισμένη, σαφώς προνομιακή, θέαση του κόσμου. Ούτε το χρόνο έχω ούτε την υπομονή να απαντήσω σε όλα. Επιλέγω λοιπόν μόνο τρία σημεία που βγάζουν μάτι. Κι ελπίζω να ανοίξω λίγο τον ορίζοντα.

Με την απίστευτη πολυγλωσσία των
νέων μαθητών που ήρθαν στη χώρα
(μετράμε: τη μητρική τους γλώσσα, τη
γλώσσα υποδοχής τους, την αρχαία
γλώσσα της υποδοχής, την επικρατούσα
ξένη και τη δευτερεύουσα ξένη)
κανένας δάσκαλος ή μαθητής δεν
εξίσταται-κραυγάζει όταν ο ημιμαθής
στη γενική γίνεται του ημιμαθή (έτσι
κι αλλιώς, σου λέει, ημιμαθής
παραμένει).

Δηλαδή η μόνη ισότητα που βλέπεις (εσύ, ο μορφωμένος) είναι προς τα κάτω; Ύστερα, πως δέχεσαι για τους μετανάστες την ανάγκη να μάθουν ..επικρατούσα και δευτερεύουσα ξένη γλώσσα, αλλά όχι να μάθουν καλά την γλώσσα της χώρας υποδοχής; Έχεις συναίσθηση της σημασίας που έχει η καλή χρήση της γλώσσας της χώρας υποδοχής για την ένταξή τους; Επειδή συγχρωτίζομαι με μετανάστες καθημερινώς, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι μεγαλύτερο λάθος από την υποβάθμιση της γνώσης της ελληνικής στα σχολεία τους δεν μπορεί να υπάρξει. Οι μετανάστες με τα κουτσοελληνικά είναι αυτοί που βολεύουν όσους τους θέλουν για το γιαπί και τα σιντί, κι όχι για όποιον τους θέλει ενσωματωμένους σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών. Η έμμεση παρουσίαση, δε, των μεταναστών ως αιτίας για την υποβάθμιση των σχολείων, κατανοώ ότι έγινε άθελα, αλλά επειδή αποτελεί φρικτό και ύποπτο στερεότυπο θέλει προσοχή.

Ακόμη: αν, Θας, είχες επαφή με τις νεώτερες παιδαγωγικές μελέτες για τη γλώσσα δε θα έγραφες:

Οι γλώσσες πιέζονται προς την
απλοποίηση γιατί η γνώση διευρύνεται
και ο εγκέφαλος, που μένει ίδιος
χειμώνα-καλοκαίρι, πρέπει να αντέξει
τη συσσώρευση της πληροφορίας.

Διότι, είναι αποδεδειγμένο ότι η γλωσσομάθεια βοηθά την ανάπτυξη του εγκεφάλου, στην κατανόηση κι άλλων γλωσσών αλλά και της άλγεβρας, ακόμη και στην αποφυγή της αλτσχάιμερ. Επίσης, βοηθά στην καταπολέμηση του ρατσισμού, η οποία δε γίνεται με ένα μάθημα στα σχολικά βιβλία, αλλά με την επαφή με τις νέες υπό διαμόρφωση κοινωνικές ομάδες και την ενσωμάτωσή τους. Να συζητήσουμε το ρόλο της ελληνικής γλώσσας σε αυτό;

Η άποψη ότι «το Πασόκ διέλυσε την παιδεία» (ή και το αντίστοιχο «η ΝΔ
διέλυσε την παιδεία») προϋποθέτει έναν κόσμο στερεωμένων, ακίνητων και
αιώνιων αξιών πάνω στον οποίο μια παράταξη επενέβη καταστροφικά.

Έπρεπε να προβλέψω ότι άφηνα έδαφος σε λαϊκισμούς και να γράψω ότι το ΠαΣοΚ διέλυσε το δημόσιο σχολείο. Και να φέρω σαν παράδειγμα το Βαρβάκειο. Το θυμάσαι; Η πορεία του Βαρβακείου, ενός σχολείου που ως πριν είκοσι χρόνια έβγαζε τον αφρό των ελλήνων επιστημόνων (το ένα τρίτο εξ όσων ελλήνων αρρένων κατέχουν πανεπιστημιακές εδρες στα σημαντικότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα των ΗΠΑ είναι βαρβακειόπαιδες) και σήμερα είναι ανύπαρκτο, εξαφανισμένο. Ένα δημόσιο σχολείο ζηλευτού ονόματος, που έβαζε τα γυαλιά σε όλα τα ιδιωτικά. Μπορείς να μου υποδείξεις σήμερα έστω ένα (1) δημόσιο σχολείο με ανάλογο όνομα ή ανάλογες δυνατότητες; Κι εγώ θα σου υποδείξω δέκα μεταξύ των ιδιωτικών ή ΝΠΔΔ που δεν έχασαν την αίγλη τους. Θες, επίσης, να δούμε τι σήμαιναν για τα υπόλοιπα σχολεία τα ίδια χάλια που οδήγησαν το Βαρβάκειο στην ευτέλεια;

Από δω και πέρα, επέτρεψέ μου να μην απαντήσω σε

μπαναλαρίες περί του κόσμου που αλλάζει συνεχώς,

αυθαίρετα συμπεράσματα περί επιθυμιών τα πράγματα να μείνουν αναλλοίωτα,

περί της διαφαινόμενης άποψής σου ότι το (εκάστοτε) αύριο είναι μονόδρομος, οι ιστορικές επιλογές είναι μονόδρομοι,

να μην αναλωθώ
στους στενούς ορίζοντες των «ρητορικών» ερωτημάτων περί διάλυσης,

στα περί «τρυφερών χωροφυλάκων» (!!!),

στην άποψή σου ότι επειδή μια δουλειά είναι «στρεσογόνα» περνά στο απυρόβλητο ο εκάστοτε μέτριος ή κακός επαγγελματίας (Βάσει της λογικής σου πρέπει να θεωρήσω ότι κακαουνάκηδες, τράγκες, τατιάνες, λιάγκες κι ευαγγελάτοι δικαιολογούνται απολύτως λόγω του στρεςς της δουλειάς τους;) ,

στην εμφάνιση του ρόλου του εκπαιδευτικού ως μιας διαδικασίας συνεχούς παραίτησης

στην παρουσίαση των γονέων ως τύπων που κάνουν παιδιά για να τα «ξεφορτώνουν στα σχολεία» και που πιστεύουν ότι «όσα δεν κατάφεραν εκείνοι στο σπίτι θα το καταφέρει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής» (!!! – ας επιτρεπόταν η κατ οίκον διδασκαλία στην Ελλάδα και τότε θα έβλεπες τι θα γινόταν) κλπ κλπ

Με λίγα λόγια, σε ένα θυμικό ποστ απάντησες με ένα απολίτικο, κι εκάστοτε επικίνδυνο, αχταρμά, αγαπητέ Θας. Καταλαβαίνω γιατί ένοιωσες την ανάγκη να το κάνεις μετά την αναδημοσίευση του ποστ στην "Ελευθεροτυπία", αλλά δεν κατανοώ γιατί επέλεξες αυτό τον τρόπο.