23.10.06

Ευαγγελική περικοπή

Κυριακή. Άγιος Παντελεήμων Αχαρνών. Γύρω στις 9.30 το πρωί. Μνημόσυνο για τον πατέρα ενός αγαπημένου φίλου κι αδελφού.

Μπαίνουμε από το πλάι, ασπαζόμαστε βυζαντινές φορητές εικόνες πριν μας μπουκώσει χαλασμένα χρώματα η «αγιογραφία» του ναού, πριν μας πονοκεφαλιάσει η κακή ακουστική του. Ο γέροντας που μιλάει αργά και καθαρά για τα δαιμόνια του σύγχρονου κόσμου, μάλλον προσπαθεί να μας προστατέψει από τη μικροφωνική. Και, μαζί προσπαθεί να γίνει κατανοητός από το δίγλωσσο εκκλησίασμα, εκείνους που μαθαίνουν τα ελληνικά τώρα, στη δεύτερη αυτή πατρίδα της ανάγκης.

Αν μπεις από την κεντρική είσοδο του ναού, θα σε υποδεχθούν ο Χριστός μας κι η Παναγιά μας, στα ρώσικα. Δύο παραδοσιακές ρώσικες εικόνες. Αν μπεις από την κεντρική είσοδο θα καταλάβεις πως η εκκλησία αλλάζει, ομορφαίνει, ποικίλλεται, από κορίτσια με μαντήλι όμορφα δεμένο στα μαλλιά, κατά την παράδοσή τους, από μωράκια που τρεχαλίζουν μιλώντας τα πρώτα τους ελληνικά σε μαμάδες που τους απαντούν στα ρώσικα, από μεσόκοπες γυναίκες, κουρασμένες, με χέρια σκαμμένα από το χλώριο, που μόνο εδώ μπορούν να ξαποστάσουν την ψυχή τους, απο άνδρες ξανθούς, δεμένους, που κρατούν τα μάτια χαμηλά.

Τελειώνει η λειτουργία, μοιράζεται αντίδωρο, τελειώνουν τα μνημόσυνα. Βαδίζουμε να ασπαστούμε τις εικόνες ένα γύρο. Πίσω, στο μισοσκόταδο πλάι στην κυρία είσοδο, δυό βήματα από την ρούσσα Παναγιά, ένας νεαρός ιερέας, ρωσάκι κλαράκι μες στο καινούριο ράσο του, παρηγορεί μια μάνα μεγάλη, σκυμμένη, διπλωμένη στα δυό, γίνεται φωτιά και παράκληση για χάρη της. Η γυναίκα τον ευχαριστεί κι ύστερα ανοίγει και κοιτάει την αριστερή της παλάμη, έχει μέσα λίγα ευρώ και λεπτά, ψάχνει με το δεξί της χέρι, ξεχωρίζει στην άκρη λίγα κέρματα, να τα δώσει στον ιερέα της. Εκείνος της κάνει νόημα όχι, Όχι, στρίβει απότομα και πάει να φύγει, μα η γυναίκα τον αρπάζει ικετευτικά από το ράσο, τον οβολό της να δώσει για όποιον έχει ανάγκη – δεν μπορεί να της το αρνηθεί!

Είμαστε χριστιανοί πολυτελείας, σκέφτομαι. Παράδοση και χορωδίες και αγιογραφήσεις ο πόνος κι ο καϋμός μας. Κι ο Θεός να δώσει αυτός να μείνει, δηλαδή, γιατί είμαστε αδύναμοι άνθρωποι, φτυνήνανε οι πλάτες μας και δεν αντέχουν καν το βάρος της κοινωνίας... Ο Θεός, που φροντίζει η αχάριστη εγώ να παρακολουθήσω live in a church near me την αλήθεια της παραβολής.

Κυριακή. Άγιος Παντελεήμων Αχαρνών.
Είναι ωραία που βρεθήκαμε, αδελφοί μου.

11 σχόλια. Εσείς τι λέτε;

Blogger nonplayer έφα...

έχεις δίκιο ρε Μιραντό... Λίγο να κοιτάξουμε γύρω μας και μας χτυπάει στα μούτρα η μικρότητά μας. Αυτό που λες το έζησα στη ρουμάνικη ορθόδοξη εκκλησία εκεί που ήμουν στη Γερμανία. Άνθρωποι με πίστη, όχι εξοφλητές κοινωνικού χρέους...

10/23/2006 02:49:00 μ.μ.  
Blogger Μαύρος Γάτος έφα...

Έχει κάτι το μεγαλειώδες η ρωσική Ορθοδοξία, όπως και η ρωσική ψυχή.... μια αγνότητα και μια καθαρότητα ξεχασμένη για εμάς.

Καλησπέρα Μιραντώ

10/23/2006 02:52:00 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος έφα...

η γαλήνη από τα χρώματα του αντρέι.
η ματιά στις ζωές των ανθρώπων, ακριβής και στοργική μαζί.
ένας καημός που τον πνίγει η περηφάνεια.

μια πρόσκληση σε δέηση


[πόσο με συγκίνησες...]

10/23/2006 04:35:00 μ.μ.  
Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός έφα...

Άνθρωποι με πίστη, όχι εξοφλητές κοινωνικού χρέους...

Ξαναπέστο, αυτό πόνεσε!

10/23/2006 05:03:00 μ.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Έτσι είναι, Μαίανδρέ μου (χαίρομαι το πάθος σου, αυτές τις μέρες, στο πα;)

Χαίρετε, γάτε και καλώς σας ξαναβρίσκω.

Αμβρόζ μου αγαπημένε, ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών της δεν είμαι άξια να δέσω, μα, όσο να προσκυνήσω τη χαρη του λαού μου, Δόξα τω Θεώ, ακόμη θυμάμαι πως.

Γεώργιε, εσύ δεν έχεις ανάγκη επαναλήψεως στο συγκεκριμένο, μου φαίνεται.

10/23/2006 10:53:00 μ.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Ήθελα να πω, σε όλους που έχουμε γίνει αγαπημένοι μες απ την ευλογόσφαιρα, να μη με συνερίζεστε αν δεν αφήνω συχνά σχόλια, περνάω μια περίοδο με πολύ δουλειά, με προβλήματα γύρω, που με χρειάζονται αυτοί που τους χρειάζομαι, όπου οι αργίες έχουν καταργηθεί κι ο κόπος δεν είναι ποτέ αρκετός. Δεν είναι, δηλαδή, από αδιαφορία που δεν αφήνω σχόλια στα αγαπημένα ευλογ (ξέρετε σεις), είναι που ήρθαν οι μέρες οι άλλες. Αν προλάβω διαβάζω, όμως, να ξέρετε - θέλω να πω, βρίσκω το χρόνο περνάω μια βόλτα, έστω για να διαβάσω διαγώνια.

Σκέφτηκα, όταν αναρωτιόμουν άν έπρεπε να κρατήσω αυτό το ευλογ ανοιχτό, με όλα τούτα, πως, ο καλύτερος τρόπος να σας πω πως είμαι παρούσα και σας χαίρομαι, θα ήταν να να κλέβω λίγο χρόνο, για να ποστάρω πότε πότε.

Αν προσεύχεστε, να με θυμάστε στην προσευχή σας.

10/23/2006 11:00:00 μ.μ.  
Blogger andy dufresne έφα...

Δέος ναι.
Φόβο ίσως.
Σεβασμό ναι.

Πίστη όμως δεν μπόρεσα ποτέ να νιώσω.
Μακάρι να μπορούσα.

Η αμφιβολία μου δηλητηριάζει τα πάντα.

Κι ας μη σκοτώνει τίποτα.

10/24/2006 01:36:00 π.μ.  
Blogger Katerina ante portas έφα...

Eυτυχώς που υπάρχουν οι άνθρωποι αυτοί, της πατρίδας της ανάγκης, και γεμίζει ο μεγάλος αυτός ναός. Οι Έλληνες ενορίτες, σκορποχώρι..

(Αλήθεια πρόσεξες πως σε κοιτά σε κάθε θέση η Παναγιά στο ιερό;)

10/24/2006 04:11:00 π.μ.  
Blogger marquee de mud έφα...

κι οπως ξερουμε δεν υπαρχουν χριστιανοι πολυτελειας, ουτε πολυ χριστιανοι, ουτε λιγο χριστιανοι. ισως αυτοι οι ανθρωποι ηρθαν ΚΑΙ για να μας θυμησουν αυτα που μας θυμησαν καποιοι καποιοι προσφυγες 90χρονια πισω. τελικα τον αγαπαει αυτο τον τοπο ο θεος.

10/24/2006 11:45:00 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος έφα...

Κύριε τῶν Δυνάμεων! Αὐτὸ εἶναι ἴσως τὸ πρῶτο πολυπολιτισμικὸ κείμενο, ποὺ προσπαθῶ νὰ σκεφθῶ κὰτι νὰ γράψω ἐναντίον, γιὰ νὰ σοῦ πάω κόντρα, καὶ δὲν βρίσκω! :-O :-> Ἐπιφυλλάσσομαι γιὰ ἄλλη φορά!

10/25/2006 12:48:00 μ.μ.  
Blogger discolata έφα...

Κλείνω μάτια και μυρίζει λιβάνι και κερί φυσικό στο χρώμα που του πάει.

Πιτσιρίκι και πατάω στις μύτες σαν το Νουρέγιεφ για να βάλω το αναμμένο κεράκι στη θέση του μέσα στην άμμο και δίπλα να σταυροκοπιέται αστεία μια γριά.

"Κάνε Παναγίτσα μου να περάσω το τεστ μαθηματικών με Άλφα κι εγώ τίποτα δε θα σου ζητήσω άλλο. Μόνο αυτό."
Και φιλί στον αέρα, ντεμέκ στο μάγουλό της.

Πίσω μου κρυφακούει ο παπάς, γελάει κάτω απο το μούσι του. Τρυφερό πατ-πατ πάνω στα μαλλιά της πιτσιρίκας.

"Μια ζωη θα ζητάς, γιατί μια ζωή θα σου πάρει να δεις και να μάθεις το Αστείρευτο.Γιατί είναι Μάνα και ξέρει Αυτή πιο καλά".

10/25/2006 03:49:00 μ.μ.  

Την καλή σου την κουβέντα


πίσω στην κουζίνα...