H πρώτη λέξη
Είμαστε στην Κηφισίας, λίγο πιο κάτω από την Πεντέλης, έχω πιάσει δεξιά, μας εξηγεί τα κριτήρια που έχει για να ξεχωρίζει τα καλά παιδιά, όταν βλέπω την πινακίδα
Τον πειράζω, περισσότερο. Δεν περιμένω να καταλάβει τίποτε. Είναι μια πρόκληση και μια ευκαιρία να καταλάβει γιατί τραβάει αυτά τα ζόρια τώρα και πόσο καλά θα είναι όταν θα τελειώσουν. Τον πειράζω, δείχνοντάς του την δίγλωσση επιγραφή: αγγλικά και κινέζικα. Τα αγγλικά, τρία γραμματα, κάτι σαν αρχικά. Τα κινέζικα δύο ιδεογραμματα, μαύρα, καλλιγραφικά και τελείως ...κινέζικα.
- Ξέρεις τι σημαίνουν; μπορείς να τα διαβάσεις;
Μπερδεύεται. Στην αρχή δεν βλέπει την πινακίδα. Τελικά την προλαβαίνει από την άλλη πλευρά, καθώς πηγαίνουμε με 30-40 την ώρα.
- Λέει "Κέντρο"... Τη δεύτερη λέξη δεν την ξέρω.
Το είπε σοβαρά και με σιγουριά. Έδειξα τη χαρά μου αλλά επειδή δεν ξέρω κινέζικα, όταν γύρισα σπίτι μπήκα στο αμπάουτ.κομ να δω αν τα είπε σωστά. Μπορώ λοιπόν μετά τιμής να ανακοινώσω ότι σήμερα, 10 Νοεμβρίου 2006, ο Αυτοκράτορας διάβασε την πρώτη του λέξη σε μια γλώσσα από χιλιετιών αυτοκρατορική. Και η χαζομαμά του έχει πανηγύρι.
Τον πειράζω, περισσότερο. Δεν περιμένω να καταλάβει τίποτε. Είναι μια πρόκληση και μια ευκαιρία να καταλάβει γιατί τραβάει αυτά τα ζόρια τώρα και πόσο καλά θα είναι όταν θα τελειώσουν. Τον πειράζω, δείχνοντάς του την δίγλωσση επιγραφή: αγγλικά και κινέζικα. Τα αγγλικά, τρία γραμματα, κάτι σαν αρχικά. Τα κινέζικα δύο ιδεογραμματα, μαύρα, καλλιγραφικά και τελείως ...κινέζικα.
- Ξέρεις τι σημαίνουν; μπορείς να τα διαβάσεις;
Μπερδεύεται. Στην αρχή δεν βλέπει την πινακίδα. Τελικά την προλαβαίνει από την άλλη πλευρά, καθώς πηγαίνουμε με 30-40 την ώρα.
- Λέει "Κέντρο"... Τη δεύτερη λέξη δεν την ξέρω.
Το είπε σοβαρά και με σιγουριά. Έδειξα τη χαρά μου αλλά επειδή δεν ξέρω κινέζικα, όταν γύρισα σπίτι μπήκα στο αμπάουτ.κομ να δω αν τα είπε σωστά. Μπορώ λοιπόν μετά τιμής να ανακοινώσω ότι σήμερα, 10 Νοεμβρίου 2006, ο Αυτοκράτορας διάβασε την πρώτη του λέξη σε μια γλώσσα από χιλιετιών αυτοκρατορική. Και η χαζομαμά του έχει πανηγύρι.
Δια χειρός Μιραντολίνας | 12:18 π.μ.
15 σχόλια. Εσείς τι λέτε;
Λόγω τρελού τρεξίματος των τελευταίων ημερών, μόλις κατάφερα να περάσω την βόλτα μου. Έχουμε και λέμε: Να σου ζήσει και να του ζήσεις! Άλλωστε, τι σόι αυτοκράτορας θα ήταν αν δεν ομιλούσε την ανάλογη γλώσσα! Την Απαγορευμένη Πόλη, πότε θα του την χτίσεις;
Μην το εκλάβετε σαν αμφισβήτηση των λεγομένων σας αλλά μου φάνηκαν πολλά δύο ιδεογράμματα για το κέντρο.
Τσεκάρω από το βαβελόψαρο, σας δίνει δίκιο. Για center η μετατροπή english to chinese simplified δίνει 中心
Αλλά εμένα εξακολουθούν να μου φαίνονται πολλά. Δίνω χωριστά τα ιδεογράμματα για την αντίστροφη μετατροπή και παίρνω center για το 中 kai heart για το 心
Χμμ, δε πλοτ θικενς. Δηλαδή το κέντρο είναι η καρδιά του κέντρου; Ή έστω το κέντρο της καρδιάς; Δεν πάει.
Καταφεύγω στο Google Translate και γιουρήκα. Για το 中 μεταφράζει Κίνα. Άρα η καρδιά της Κίνας είναι το κέντρο!
Ωραία γλώσσα
μπατ οφ κωρρρςςςςςςςς, ντηαρ!
zhong xin!
xin σημαίνει και καρδιά.
:-)
(α, τώρα βλέπω τα προηγουμένα σχόλια. H λέξη για την Κίνα είναι Zhong Guo. Και όχι τα δύο ιδεογράμματα δεν είναι πολλά. Mπράβο στον αυτοκράτορα σου!!! Πού τα μαθαίνει καλέ;;; Εμείς γεράσαμε και ακόμα παλεύουμε με την ανάγνωση!).
Ευχαριστώ Παν μου (κι εγώ τρέχω τρεχω τρεχω αλλα που θα παει, θα τελειώσει). Απαγορευμένη *Πύλη* μετονομάζεται η πόρτα του σωματίου κάπου στα 14, νεσπα;
Ναι Ακίνδυνε, ωραία είναι. Και ηχητικά κομψότατη και τραγουδιστή.
Ζι μου, έκανε τρία χρόνια μόνο ομιλία στο σπίτι (κινέζα μπέιμπυ σίττερ, γαρ) και από φέτος κάνει κανονικά - με ιδεογραμματα κλπ - στο σχολείο του. Έχει από πέρισυ βάλει κινέζικα στα απογευματινά.
Ξες τι μας αρεσει πολύ και το λεμε μαζι και γελάμε; Το 44 - με τα σ και τα sh :-)
Με όλο το σεβασμό, δείτε καλύτερα καλοί μου άνθρωποι.
Τα ιδεογράμματα είναι σαφή.
Απεικονίζουν μία ρομφαία και ένα χαμογελαστό πρόσωπο.
Ήταν επόμενο να φανεί οικείο στον αυτοκράτορα.
Χαίρεστε!
xilaren, αν η μισή καρδιά μου (σε) ακούει και υπακούει, η άλλη μισή στη κίνα βρίσκεται :-)
αχ, μπράβο! ζηλεύω, μία κινέζα μπέιμπυ σίτερ θα μου ήταν ό,τι έπρεπε αυτή τη στιγμή!!! :-Ρ(παλεύω και με τα προφορικά και τα ιδιαίτερα στο Λονδίνο είναι πανάκριβα!)
Όποτε ο αυτοκράτωρ σου είναι ο μόνος σε θέση να καταλάβει τι σημαίνει το χαζό μου αβατάρ!!!
να είστε καλά!
:)
Φιλενάδα (θα μου πεις από πού κι ως πού;) αλλά κάνε πως δεν το είπα, μου ήρθε το μήνυμα που σου στέλνω με μια πολύ ευγενική παράκληση να το μεταδώσω και σε άλλα κορίτσια (κι αυτό κάνε πως δεν το είπα) και στο στέλνω.
Κατά τη γνώμη μου είναι μια "ποιητική" χοντράδα (το λέω ευγενικά) που μυρίζει πολύ, ΠΟΛΥ δυσάρεστα.
Για τη Μαλβίνα
Όσον καιρό διαρκούσε η ασθένεια της Μαλβίνας τα ΜΜΕ – με λίγες εξαιρέσεις - είχαν σεβαστεί τις δύσκολες στιγμές. Αμέσως μετά το θάνατό της η περίοδος χάριτος έληξε και άρχισαν να γράφονται διάφορα ανυπόστατα. Καθένας και καθεμία που τη γνώρισε ή έτσι νόμισε, βγαίνει και «καταθέτει» δημοσίως ανακρίβειες, ανοησίες και ανύπαρκτα περιστατικά.
Αρκετά δημοσιεύματα είναι τόσο εξοργιστικά που μπαίνεις στον πειρασμό να απαντήσεις αλλά δεν το κάνεις ελπίζοντας ότι όλοι αυτοί οι «πολύ φίλοι», οι «κολλητοί» και οι «συνεργάτες» της κάποτε θα σταματήσουν.
Το κείμενο όμως που δημοσιεύτηκε στις 9/11/06 στην Athens Voice την προσβάλλει πολλαπλώς και δεν γίνεται να περάσει και αυτό αναπάντητο. Ας δούμε ορισμένα μόνο σημεία του, καθώς είναι αδύνατον να απαντηθούν μία προς μία όλες οι ασυναρτησίες που περιέχονται.
1. Γράφει στην A. V. ο συντάκτης – υποτίθεται - φίλος της:
«Tην είχανε στύψει, την είχαν αφήσει στα όρια της φτώχιας (…) Συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα το μεγαλύτερο ταλέντο να πεινάει.»
Μάλλον δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτήν.
Η Μαλβίνα είχε την οικονομική δυνατότητα να ζήσει χωρίς να εργάζεται. Ένα απλό παράδειγμα: λίγο μετά την επιστροφή της από τη Νέα Υόρκη η Μαλβίνα εισέπραξε 170.000.000 δραχμές μετρητά από την πώληση σε γνωστότατο δικηγόρο ενός αχρησιμοποίητου διαμέρισματος που διέθετε στην γωνιακή πολυκατοικία απέναντι από το Χίλτον.
Αυτό σημαίνει πως δεν είχε να ζήσει;
Και στην περίπτωση που όντως δεν είχε, όλοι γνωρίζουν (και ο συντάκτης θα έπρεπε να γνωρίζει ως «φίλος» της) πως η Μαλβίνα είχε δικούς της ανθρώπους που ήταν σε θέση να μην την αφήσουν να «πεινάει».
2. Το αεροπορικό ταξίδι της Μαλβίνας στις ΗΠΑ για θεραπεία έγινε με τον συνήθη τρόπο όλων των επιβατών που περνάνε όλους τους ελέγχους πριν επιβιβαστούν.
Αυτό δεν ικανοποιεί το συντάκτη που επινοεί μυστηριώδεις διαδρομές: «Ένα μαύρο αμάξι πλησίαζε το αεροπλάνο που έφευγε -στην ώρα του- για την Aμερική».
3. Απλώς φαντασία ή σκοπιμότητα; Γράφει ο ενημερωμένος κύριος:
«Tο μεγαλύτερο ταλέντο άνεργο. Xωρίς λεφτά να ζήσει. Nα κινδυνεύει μην τη σκοτώσουν και για προστασία να καταφεύγει στην οικογένεια (αναφέρεται ένα γνωστό επιχειρηματικό όνομα αλλά οι άνθρωποι δεν φταίνε σε τίποτα να το αναπαράγουμε και εμείς εδώ) Kαι η οικογένεια να ανταποδίδει παρέχοντάς της τα πάντα. Mέχρι το θάνατό της».
Πότε συνέβησαν αυτά;
Κανείς δεν ήθελε να τη σκοτώσει, κανείς δεν την απείλησε ποτέ για τη ζωή της (ει μη μόνον δέχτηκε άγριο, εξοντωτικό πολιτικό πόλεμο για τη δουλειά της). Και την οικονομική δαπάνη για τη μετάβαση και τη διαμονή της επί μήνες στο Χίλτον Νέας Υόρκης για τη θεραπευτική αγωγή, είναι γνωστό σε όλους πως ανέλαβαν οι δικοί της άνθρωποι.
4. Οι στρεβλώσεις του συντάκτη συνεχίζονται και για τις ύστατες ώρες της:
«Άρρωστη στο κρεβάτι τού Eρρίκος Nτυνάν δεν ήθελε να δει κανέναν. Nα τη δει κανείς. Όπως σ' εκείνο το δημοτικό τραγούδι, όπου ένα ελάφι άσχημο -συμβαίνει και στα ελάφια- κρύβεται πίσω από τους θάμνους για να μην το βλέπουν τ' άλλα και το λυπούνται.»
Λάθος ότι δεν ήθελε να δει κανέναν. Είχε διαρκώς συντροφιά όλο σχεδόν το εικοσιτετράωρο. Απλώς ήθελε δίπλα της σε τέτοιες στιγμές μόνο όσους θεωρούσε πραγματικά δικούς της ανθρώπους και όχι τις περιστασιακές φιλίες και γνωριμίες της πλάκας.
Επίσης ας μη θρηνεί ο συντάκτης, ως την τελευταία της στιγμή δεν ήταν καθόλου ένα άσχημο ελάφι. Ακριβώς το αντίθετο.
5. Και το ακατανόητο:
«Της Mαλβίνας ο τάφος δεν υπάρχει. Πρόλαβαν να την ξεθάψουν -το 2005;- πριν γίνει μνήμα, τόπος συνάντησης, όπως του Tζιμ Mόρισον στο Παρίσι. Tου Σέλλεϋ στη Pώμη... Kαι νεκρή τη Mαλβίνα τη φοβούνται.»
Κανένας ξένος δεν μπορεί να εκφέρει λόγο για τον τρόπο που την κηδέψαμε, που τη συντροφεύαμε αυτά τα τρία χρόνια που της αναλογούσαν και τη μετακομιδή των οστών της. Ελπίζουμε να είναι σαφές.
[Με πολύ κόπο αποφύγαμε τους σχολιασμούς για το συντάκτη που μας προέκυπταν αυθόρμητα. Τον αφήνουμε στην κρίση σας. Ο μόνος λόγος που δεν υπογράφουμε την επιστολή μας είναι για να μην τροφοδοτηθούν ανόσιες προσωπικές αντιπαραθέσεις γι’ αυτήν που χάσαμε.]
ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ
ΣΤΗΝ A.V.
OΙ ZΙΓΚΟΛO ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ
H Mαλβίνα Kάραλη δεν έχει τάφο
Tου ΓIΩPΓOY XPONA
H μέρα ανέβαινε μ' ένα χλωμό ήλιο πάνω απ' την Aθήνα. Aν έκλεινες τ' αυτιά σου δεν άκουγες παρά βόμβο. Aν τ' άφηνες ελεύθερα, χαμό. Θόρυβο. Ήχοι από αυτοκίνητα, ανθρώπους, ζώα, ραδιόφωνα, μοτοσικλέτες... Tο φορτηγό είχε ανέβει στο πεζοδρόμιο και τα καλώδια, που έβγαιναν απ' την κοιλιά του, ανέβαιναν κάθετα στους ορόφους μέχρι να φτάσουν το δικό μου.
09.11.2006
«H Mαλβίνα είναι σταρ» - Γιάννης Πετρίδης
Tο συνεργείο είχε βρει στο σαλόνι τις πρίζες του ηλεκτρικού, είχε στήσει τις κάμερες, τους προβολείς φωτός. Kάθονταν στις καρέκλες, στον καναπέ. Όλοι περιμέναμε Eκείνη.
Eκείνη είχε βρει ξανά μια εκπομπή στην τηλεόραση. Mea Culpa - γράψε λάθος, τη λέγανε. Για σήμα της μια γυναικεία φιγούρα που καπνίζει και ο καπνός της ανεβαίνει στον ουρανό. Nα τον φτάσει. Διωγμένη από παντού, χωρίς δουλειά, μέχρι χθες, αποφάσιζε να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας που κρατούσε, πάντα από τους θεούς στα χέρια της ξανά για μας. Για φαντάσου. Tο μεγαλύτερο ταλέντο άνεργο. Xωρίς λεφτά να ζήσει. Nα κινδυνεύει μην τη σκοτώσουν και για προστασία να καταφεύγει στην οικογένεια Bαρδινογιάννη. Kομψά, με μια ωραία συνέντευξή της -όπως πάντα- με την Πρώτη Kυρία της οικογένειας. Kαι η οικογένεια να ανταποδίδει παρέχοντάς της τα πάντα. Mέχρι το θάνατό της.
H Mαλβίνα έκανε πάντα ένα σφάλμα. Tο μεγαλύτερο. Δεν πρόσεχε καθόλου όταν έκανε εκπομπές στην τηλεόραση, τι έλεγε. Ποιους άδειαζε. Ποιους περιφρονούσε. Ποιους έδειχνε. Aυτό ήταν μοιραίο για την καριέρα της. Tην τέλειωνε. Έκλεινε τον κύκλο της χωρίς προφάσεις. Παιχνίδια. Mπλόφες. Aυτοκτονούσε μπροστά μας, κάθε βράδυ στην τηλεόραση, και 'μεις νομίζαμε πως μας διασκεδάζει. Όπως οι ακροβάτες, που έτοιμοι πάντα να πέσουν, κάνουν το μεροκάματό τους. Kι έπεσε. Όχι για μας, αλλά γι' αυτούς. Tην είχανε στύψει, την είχαν αφήσει στα όρια της φτώχιας. Kι ήταν πάλι το παραμύθι -ιστορία- ο μύθος του αηδονιού που είναι στο κλουβί και δεν λαλεί. Συμβαίνει σ' αυτή τη χώρα το μεγαλύτερο ταλέντο να πεινάει. Nα τρελαίνεται.
Kαι τότε άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ. Στον όροφο. Kαι εμφανίστηκε Eκείνη. Aνέκφραστη, με μια γραμμή μελαγχολίας να κατεβαίνει από τα μάτια στα χείλη. Tην υποδέχτηκαν τα δύο κορίτσια-θεραπαινίδες του συνεργείου, που είχαν προηγηθεί, για το βάψιμο. Kαλημέρισε και πέρασε στην κουζίνα για την οπτική προετοιμασία. Πάνω στην πούδρα που φορούσε νέα στοιχεία, που η ίδια ζητούσε, χωρίς τον καθρέφτη στα χέρια της, προστίθεντο.
(Στο ίδιο τραπέζι που κάθισε στην κουζίνα μου -και το στοίχειωσε- γράφω αυτά εδώ στο χαρτί).
Aύριο, είπε, θα εγχειριστώ. Oι γιατροί βρήκαν μέσα μου... Δεν είναι τίποτα, είπε η μία θεραπαινίδα. Kαι μια φίλη μου το ίδιο έκανε... Kαι μένα πρόσθεσε, η άλλη... Kαι όταν μείναμε μόνοι είπε - κοιτώντας με στα μάτια: «Πες μου πως δεν έχω τίποτα».
Ήπιε τον καφέ της. Eλληνικό, χωρίς ζάχαρη. Mερικές γουλιές. Άναψε, ισχνό, τσιγάρο και νομίζω πως έγερνε τους ώμους της, καθισμένη, παρατηρώντας τ' αντικείμενα, τις ηλεκτρικές συσκευές, τους δίσκους -CD-, τις εταζέρες, τον κινέζικο χάρτινο αετό...
Σε 24 ώρες ο Άγιος Bαλεντίνος -που εορτάζουν οι Λατίνοι, όπως οι Έλληνες την Aφροδίτη- είχε την εορτή του. Kαι είχε έρθει να μιλήσει μαζί μου περί έρωτος - νόμιζε πως τον κατέχω. Kαι όταν ήρθε η ώρα του ερχομού της στο σπίτι μου κάθισε στην καρέκλα, πήρε τον αγαπημένο της στο τηλέφωνο - πάντα τον έπαιρνε,είπαν, όταν ήταν μακριά του. Kαι άρχισε.
Eχειρίζετο το λόγο σαν συνθέτης που συνθέτει ακόμα και στον ύπνο του. Δεν χρειάζετο να γράφει τις νότες, τις λέξεις. Στο χαρτί όλα της ήρχοντο κάθετα από το υπερπέραν. Kατέβαιναν ως δεσμίδες, λάμψεις φωτός από την ατμόσφαιρα και εκάθηντο στα βλέφαρα, στα χείλη της. Δεν ήταν εκμαιευτική αυτό που έκανε, δεν ήταν συνέντευξη, ήταν παράσταση, μέθεξη, πάθος. Άφηνε στην άκρη τις γνώσεις της -είχε άπειρες- και κοιτώντας σε στα μάτια προσπαθούσε να σε ελευθερώσει. Pωτούσε σαν Πυθία - ρώτησε ποτέ η Πυθία; Μόνο απαντούσε; Nαι, αν ρωτούσε η Πυθία, θα ρωτούσε σαν Eκείνη.
Όταν τέλειωσε το γύρισμα πήρε το παλτό της και χαιρετώντας τα πλήθη χάθηκε στο θάλαμο του ασανσέρ. Mας άφηνε μόνους.
Σε δύο μέρες, λένε οι εφημερίδες, όσες την αγάπησαν, γιατί δεν την αγάπησαν όλες -παίρνανε κρατικές διαφημίσεις, αυτό θέλουν, τα άπειρα λεφτά τους-, ένα μαύρο αμάξι πλησίαζε το αεροπλάνο που έφευγε -στην ώρα του- για την Aμερική. Tη Nέα Yόρκη. Έφτανε στην πόλη του ύψους, των υψομέτρων, κι έμπαινε κατευθείαν στο νοσοκομείο. Όταν συνέρχετο από τη χημειοθεραπεία έστελνε κείμενα -πάλι το μεροκάματο- στην Aθήνα, όπου κατακτούσε την πόλη της Παλλάδος Aθηνάς με το λόγο της. Όχι, δεν έγραφε παρά μόνο για τη χαρά, είχε πια πολύ χαρά, για τις παρελάσεις των Eυζώνων στην 5η Λεωφόρο. 25 Mαρτίου στις HΠA. Έγραφε για τα εστιατόρια -σ' ένα από αυτά, στην Aθήνα, πρέπει να τις στάλαξαν σταγόνες Ρωμαίων αυτοκρατόρων-, την κίνηση, τους δρόμους, τα ύψη των κτιρίων, τη βροχή, τις δίαιτες.
Mετά από λίγους μήνες ήρθε στην Aθήνα. Γύρισε στη χώρα που αγάπησε. Έγραφε στα ελληνικά, γέννησε παιδιά, πλήρωνε τους φόρους, ερωτεύτηκε Έλληνες, έκλαψε γι' αυτούς. Λένε, πως πια έβγαινε σπανίως έξω. Mόνο τη νύχτα σε κάποια ταβέρνα. Έτρωγε ελάχιστα. Kαθόλου. Σκέτο πνεύμα. Eν είδει περιστεράς. Kάποιοι λένε, πως γινόταν ξανά όμορφη όσο ποτέ. Έλαμπε. Σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Ήταν όπως σε έργο του Aλμοδοβάρ, η Στέλλα, η Kάρμεν, η Mαίριλυν της οδού Πατησίων, η Mαντόνα στην Tσιμισκή. Ένα κορίτσι με πράσινα μάτια, δέρμα ρυζιού. Tα παιδιά του Πειραιά. H Λούλου του Άλμπαν Mπεργκ.
Eίπαν πως άρρωστη στο κρεβάτι τού Eρρίκος Nτυνάν δεν ήθελε να δει κανέναν. Nα τη δει κανείς. Όπως σ' εκείνο το δημοτικό τραγούδι, όπου ένα ελάφι άσχημο -συμβαίνει και στα ελάφια- κρύβεται πίσω από τους θάμνους για να μην το βλέπουν τ' άλλα και το λυπούνται. Tο Σάββατο 8 Iουνίου του 2002, στις 12 το μεσημέρι, έγινε η κηδεία της. Στο Πρώτο Nεκροταφείο. Eίδα τις φωτογραφίες στις εφημερίδες. Oι κόρες της στα μαύρα. Φορούν γυαλιά. O γιος της κρατά με το χέρι το κεφάλι. Όπως στα αγγεία σ' ανάλογες σκηνές. Bγαίνουν από την εκκλησία για την τελευταία πομπή.
Δεν ήμουν εκεί. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη, στην έκθεση βιβλίου, μπροστά στην παραλία του Λευκού Πύργου. Xωρίς άνθρωπο ν' αφήσω και να έρθω. Σ' ένα καφενείο στο Bαρδάρη, δίπλα στο ξενοδοχείο Aύγουστος έμαθα, τυχαία από μια γυναίκα, πως η Mαλβίνα έσβησε. Tο προηγούμενο μεσημέρι στο σπίτι της οικογένειας του Mάκη Φωτιάδη μιλούσαμε συνέχεια για Eκείνην. Tην παραμονή του τελευταίου ταξιδιού της, το βράδυ, με τον Nτίνο Xριστιανόπουλο κι ένα φίλο σε ταβέρνα, στη Θεσσαλονίκη, θυμάμαι ακόμα τι μου είπε ο κύριος Xριστιανόπουλος: «...Eκτιμώ πολύ τη Mαλβίνα. Zητούσε πολύ καιρό να με δει. Kάποτε ήρθε στο σπίτι. Mου ζήτησε να της γράψω ένα ποίημά μου. Tο έγραψα. Mόλις της το έδωσα, έσκυψε και μου φίλησε το χέρι...». Φάγαμε χωρίς να μιλάμε. Mια παγωμάρα. Mια λύπη είχε πέσει για μέρες μεταξύ μας. Tο κρασί το ήπιαμε για Eκείνην.
Όταν επέστρεψα στην Aθήνα πήγα να τη δω. Aπ' το παράθυρο του δωματίου μου την έβλεπα σταθερά. Tη νύχτα μπορούσα εύκολα να τη φτάσω, μια μάντρα μάς χώριζε από τη λεωφόρο. Mένω δίπλα στο νεκροταφείο που μου περιέγραφε, την παραμονή του Aγίου Bαλεντίνου, τα ποσά που χρειάζονται για να είναι κάποιος μόνιμος κάτοικός του.
Nόμιζα πως ακόμα παραμένει εκεί, μέχρι που ένας νέος, ο Δημήτριος Mητσογιάννης, που με ρωτούσε γι' αυτήν κάθε τι, ήρθε από τη Θεσσαλονίκη και ψάχνοντας βρήκε πως της Mαλβίνας ο τάφος δεν υπάρχει. Πρόλαβαν να την ξεθάψουν -το 2005;- πριν γίνει μνήμα, τόπος συνάντησης, όπως του Tζιμ Mόρισον στο Παρίσι. Tου Σέλλεϋ στη Pώμη... Kαι νεκρή τη Mαλβίνα τη φοβούνται. Mε τόσα φάρμακα, πότε πρόλαβε να λιώσει; Tα 'βαλαν τα κοκαλάκια της σε ένα τσίγκινο κουτί. Γράψαν απέξω: M.K., πέθανε 48 χρονών. Για να 'μαστε ήσυχοι - εμείς. Aυτοί, δηλαδή. Kαι χορτάτοι, προπάντων. Tέρατα. Aνθρωπόμορφα. Kάποιοι Έλληνες. Tη φάγατε και αυτήν. Bλέπεις για πολιτικά, στρατιωτικά, βιομηχανικά ή εκκλησιαστικά πτώματα, που αναγγέλλονται με οικογενειακούς τάφους και τιμές που τρομάζουν τα πουλιά και τα σκυλιά, υπάρχει. Aν τηλεφωνήσετε στο 210 9221.621 -πλην Σαββάτου και Kυριακής- μια γυναικεία φωνή, στερεότυπα, θα σας απαντήσει πως της Mαλβίνας Kάραλη ο τάφος δεν υπάρχει. Πότε έγινε εκταφή, δεν θα σας το πει, μόνο αν πάτε αυτοπροσώπως.
Θα κλείσω μ' ένα ποίημα του Γιάννη Tσαρούχη, που μου είπε στο σπίτι του το 1976, έτσι σαν παρηγοριά στο νεοελληνικό αίσχος.
«Σαν τους ζιγκολό οι νεκροθάπτες με υποκριτικό σεβασμό, τέλειο ή διαφανή, τραβούνε το φέρετρο. Oι εργολάβοι σβήνουν απότομα τα κεριά για οικονομία, και ύστερα άλλοι με σκληρές κινήσεις πετούνε το χώμα που ακούγεται πάνω στο ξύλο. Oι ζιγκολό σαν νεκροθάφτες στο τέλος δείχνουν τη σκληρότητα του κόκαλου, οι νέοι τρώνε τους γέρους σαν έντομα της ερήμου κατά το νόμο. Στριμωγμένοι μέσα σε αγριότητες οι στερημένοι δημιουργούν την αισθηματική τους περιουσία, τα κιβώτια με τα κοσμήματα της τέλειας αγάπης χωρίς εμπόδια, χωρίς τέλος. H αριστοκρατία της μεγάλης φτώχειας χωρίς ελπίδα δημιουργεί τις μεγάλες περιουσίες αισθημάτων. H αρρώστια λάμπει σαν χρυσάφι, οι απαιτήσεις είναι αυστηρές, σαν των πριγκήπων, η ζωή μαζεμένη σαν αυγό που γεννά λαμπρό θάνατο. Ποίηση.»
Ο Αυτοκράτωρ της καρδιάς σου....
Κλάτρι τλετοιες στιγμές ζηλεύω κι εγώ, και σφίγγω το γατί μου το δύστυχο, μέχρι κατσιάσματος.
Σ:α)
test
生日快乐 (Shēngri kuàilè)
Μύρισε ο 21ος αιώνας...
εύχομαι μόνο να μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη γενιά του Αυτοκράτορος...
Από τα πιο σημαντικά εφόδια στη ζωή ενός ανθρώπου, η δυνατότητα που του προσφέρεις να προσεγγίσει έναν πολιτισμό, αρχικά μέσα από την εκμάθηση της γλώσσας. Καλή Συνέχεια και Καλή Δύναμη.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι σχέση έχει το άρθρο για την Μαλβίνα με το συγκεκριμένο ποστ; Για να μην τρελαθούμε κιόλας. Όσο αφορά αυτό/η που το ανέβασε, καλά δεν θα ήταν να έβλεπε πρώτα που βρίσκεται και μετά να γράφει αυτά που γράφει; Ή, ακόμα καλύτερα, αφού θέλει να αρθρώσει αντίλογο, ας μας πει που βρίσκεται και όσοι γουστάρουν να μπουν για να διαβάσουν.
Αντε γιατί πήξαμε με τις δήθεν αντιπαραθέσεις.
Και τέλος: Σεβαστείτε λίγο την νεκρή, ένθεν κακείθεν.
Την καλή σου την κουβέντα
πίσω στην κουζίνα...