Doctrinaire Nourishment

Υπάρχουν κείμενα, γραφές, μπλογκ, που απευθύνονται στα χαμηλότερα ένστικτα του ανθρώπου. Η Αυριανή της μπλογκόσφαιρας. Είναι χυδαία, μικροπρεπή, πρόστυχα και γεμάτα φαρμάκι – το δηλητήριο του συμπλεγματικού τους κυρίου. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι εξ ημών περνάμε πότε πότε από κει, να κρυφοκοιτάξουμε από την κλειδαρότρυπα. Η ατέλεια, που λέει κι ο εσκι ογλαν μας.

Τα χυδαία αυτά μπλογκ, οι Αυριανές της μπλογκόσφαιρας, όπως και κάποια άλλα, που τα διαχειρίζονται φθονερά ανθρωπάκια και μισερές ψυχές, επικαλούνται συχνότερα όλων την Ελευθερία του Λόγου. Με τη φράση αυτή εννοούν το «δικαίωμα» να ξερνοβολάει δηλητήριο ο άπατος, με το συμπάθειο, που έχουν για στόμα. Εννοούν το «δικαίωμά» τους στη χυδαιότητα, την εξύβριση, την κακοήθεια, το ξέρασμα των συμπλεγμάτων τους σε λέξεις-εμέσματα κατά όποιου αποτελεί πρόκληση γι αυτούς, κατά του άλλου που ειν ανεφικτος, που λέει κι ο ποιητής, ακριβώς γι αυτή του την ιδιότητα – γιατί δεν γίνεται ένα μ αυτούς, ή, κάποτε, σε ακραίες περιπτώσεις, που έχουμε ζήσει στην μπλογκόσφαιρα, απλά και μόνο γιατί ...τολμά να είναι. Πρόκληση για τα υποκείμενα αυτά, μπορεί να είναι πολλά: από μιαν κοσμική «επιτυχία» που κατόρθωσε το θύμα τους κι εκείνοι όχι, ως ένα κείμενο που αισθάνονται ότι κρίνει τη ρηχότητά τους γιατί αναφέρεται σε αξίες κι αισθήματα που δεν μπορούν να νοιώσουν.

Με αυτό που ονομάζουν «Ελευθερία του Λόγου» ως όπλο, πολεμούν να φιμώσουν όποιον δε γουστάρουν. Να τον εξαφανίσουν. Βαφτίζουν «Ελευθερία του Λόγου» όλες τις κλασσικές γκαιμπελικές μεθόδους, κι ελπίζουν να ισοπεδώσουν τον εκάστοτε «αντίπαλό» τους. Στον οποίο δεν αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα (που δίκαιο!). Αφιονισμένοι, κομπλεξικοί, πολύ θα ήθελαν κάποτε να αποδειχθούν μοιραίοι, αλλά, φευ, ούτε καν αυτό δεν δύνανται. Και λυσσάνε περσότερο...

«Ελευθερία του Λόγου» ειν αυτό; Άνευ περιορισμών κιόλας! – λες και δεν είμαστε οι ίδιοι εμείς ο πρώτος περιορισμός; Η «Ελευθερία του Λόγου», έναντι ποιάς ανελευθερίας; Ποιόν και από τι θέλουν να προστατέψουν οι αγώνες τους περί Ελευθερίας του Λόγου; Το αφεντικό που αποκαλεί την υπάλληλό του "μουνάρα μου!" καλύπτεται από αυτήν την νεφελώδη, χοντροκομμένη διαστροφή των όρων «Ελευθερία» και «Λόγος»; Αυτός που βρίζει χυδαία στο δρόμο έναν περαστικό, καλύπτεται; Μήπως η Ελευθερία του Λόγου κι οι αγώνες γι αυτήν ορίστηκαν απέναντι στον ...Τσαγκαρουσιάνο; Θυμίζω: "Η ελευθερία του λόγου ορίζεται ως ελευθερία απέναντι στο κράτος και τους νόμους να λέω ότι θέλω." Την κρατική καταστολή και την εξουσία έχουμε εχθρό. Εκεί αποκτά νόημα η Ελευθερία του Λόγου – ως αντεξουσιαστική ποιότητα (και, ναι, η ποιότητα είναι μια διαδρομή), κι όχι ως "δικαίωμα" στα μικροαστικά συμπλέγματα. Αλλά, εκεί φαίνεται και η κατάντια της δημοσιογραφίας, σήμερα. Το αυτονόητο – η αντιπαράθεσή μας με την εξουσία – έχει γίνει σπάνια ποιότητα, και η χυδαιότητα έχει γίνει μέσος όρος.

Σε αυτό το πλαίσιο, όποιος στηλιτεύει τον αυριανισμό της μπλογκόσφαιρας, και ζητά εντίμως κι επωνύμως τα ρέστα από όσους ατίμως κι ανωνύμως του επετέθησαν, με έχει στο πλευρό του.

Στο μεταξύ, βγαίνουν κάποιοι και κόπτονται, με αφορμή όλα αυτά, διότι, λέει, είναι άσχημο που έχασε τη δουλειά του ένας δημοσιογράφος, εξ αιτίας όσων έγραψε ένας άλλος. Έχουν ένα λάθος εδώ: τη δουλειά του την έχασε εξ αιτίας όσων έγραψε ο ίδιος. Και το γνωρίζει πάρα πολύ καλά ο ίδιος αυτός που έχασε τη δουλειά του. Γι αυτό άλλωστε πήγε κι έσβησε μια σειρά ποστ στα οποία έλεγε ποιος είναι, ποιο είναι το κινητό του, πόσο άνετος είναι με τα κομμεντς (που τώρα τα έκλεισε…). Τα ασπόνδυλα πάντα προδίδονται στο τέλος, όσο κι αν τεντώνονται πάνω στο χάρακα.

Ακόμη κι αν σε κάποιες λεπτομέρειες διαφωνώ με όσα έγραψε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, όπως και με το συσχετισμό με την υπόθεση Τσιπρόπουλου,εν γένει συμφωνώ με την κριτική του και με την επιλογή του να πει τα πράγματα (κι όχι μόνο...) με το όνομά τους.

Προσωπικά, ανήκω στην κατηγορία αυτών που βγάζουν έξω και τελείως από τη ζωή τους όποιον τους φερθεί πρόστυχα, χυδαία. Άλλοι δεν το κάνουν. Και κάποτε, μετά από πάνω από ένα χρόνο χυδαίων και μικρόψυχων επιθέσεων, αντιδρουν ανάλογα. Κι εδώ, για τον ολντ μπόυ: αντιδρουν ανάλογα με το συσσωρευμένο κακό. Μη κάνουμε ότι είναι χτεσινή αυτή η ιστορία! Θεωρώ την αντίδραση του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου δίκαιη, δηλαδή. Και αρμόζουσα. Νομίζω ότι έτσι ακριβώς την εισέπραξε κι ο ΔΟΛ. Ο οποίος δεν κάλυψε το δημοσιογράφο του. Κι ο δημοσιογραφος, όπως είδατε, δεν κρίνει την απόφαση του ΔΟΛ. Εκεί τουμπεκί ψιλοκομμένο. Γιατί άραγε;

Εντωμεταξύ, αν ο δημοσιογράφος που απολύθηκε θεωρεί ότι αδικήθηκε, μπορεί να πάει στην Ένωση Συντακτών. Μόνο που εκεί θα δημοσιοποιηθούν όλα. Και θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιός θα καταλήξει στο πειθαρχικό για αντισυναδελφική κι αντιδεοντολογική συμπεριφορά...

Σε λίγες μέρες, κλείνω ένα χρόνο στα ευλογζ. Ήταν ένας χρόνος με πολλές εντάσεις και πολλές εξαιρετικές συναντήσεις, αλλά και στενοχώριες λόγω των γνωστών ημιμαθών, κομπλεξικών και μειρακίων. Σε αυτό το χρόνο, πολλές φορές ενοχλήθηκα από τη χυδαιότητα διαφόρων σχολίων που γράφτηκαν εις βάρος του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Είτε την περίοδο που συνεργαζόμουν μαζί του, είτε εκείνη που δεν. Δε μίλησα. Ούτε υπέρ ούτε κατά. Στη θέση του, όμως, και του το έχω πει, θα είχα στείλει εξώδικα. Κι αν δεν σταματούσαν (που θα σταματουσαν, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες κλασαμέντες, με το επιλεκτικό σβήσιμο ποστ) θα κατέθετα αγωγή. Όπως έχω καταθέσει αγωγή κατά "συναδέλφου". Και μόλις καταδικαστεί, θα τον πάω και στην ΕΣΗΕΑ, και, φυσικά, θα αναμένω από την εφημερίδα του την απόλυσή του. Όπως έγραψα πρόσφατα και στο ΜακΜανους, θεωρώ την αξιοπρέπειά μου πολύ σημαντικότερη από το δικαίωμα στην εργασία. Το δικό μου ή του οποιουδήποτε. Καμμία σχέση με την ελευθερία του λόγου δεν έχει η βία της χυδαιότητας, η επιδεικτική κακία και τα κόμπλεξ του καθενός ανώριμου που νοιώθει δυνατός μες στην ανωνυμία του.

Για λόγους ηθικούς, επειδή ανοιχτά πήρα τη θέση αυτή, οφείλω να διακόψω τη συνεργασία μου με τη LiFO. Δεν θα δώσω σε κανένα κομπλεξικό κωλόπαιδο την ευκαιρία να με χαρακτηρίσει ποτέ τσιράκι οποιουδήποτε εργοδότη. Παραιτούμαι, λοιπόν, όχι για να συνηγορήσω στις ακρότητες κατά του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, αλλά για να σταθώ στο πλευρό του. Ας με συγχωρέσουν ο Στάθης κι ο Νίκος που το μαθαίνουν έτσι, όμως έτσι όφειλα να το κάνω, για να αποφύγουμε τις δύσκολες στιγμές. Είπαμε - my way. Όσοι κακοήθεις θα ..περιμένουν να δουν αν το εννοώ, ας αρχίσουν να παίρνουν απουσίες μετά τα τρία (3) κομμάτια που έχω ήδη παραδώσει κι έχουν σελιδοποιηθεί. Α, και για το ανθρωπάκι που ζητάει εκ του ασφαλούς όσοι μπλογγερς εργάζονται στη LiFO να παραιτηθούν: αν αναλάβει αυτός να πληρώνει το μισθό τους μέχρι να βρουν δουλειά, μπορεί να το ζητήσει. Ή μήπως το δικαίωμα στην εργασία το έχει μόνο ο απολυθείς μπλογγερ κι οι άλλοι έχουν μόνο το δικαίωμα στην ανεργία;

υγ Εκείνο που θα με διασκεδάσει περισσότερο, είναι ο τρόπος που πιθανότατα θα ορμήσει η γνωστή συμμορία για να φιμώσει όποιον τόλμησε να διαφωνήσει. Σύντομα κοντά σας: "Φίδια στη Μπλογκόσφαιρα, δη σήκουελ"...

O τίτλος από το έργο του Ενσορ που μου δάνεισε την εικόνα-λεπτομέρεια. Το Ενσόρειο μάθημα περί ματαιότητος, είναι για όλους μας, αλλά άλλη φορά.