Post PainD'Espagne Revolution

Και ξαφνικά ούτε μια αξία, μια μνήμη καθαρή.

Ένας λαός νιανιά-- λειωμένη παιδική τροφή. Κι αυτή, χωρίς καν μια στάλα γυαλί μέσα, μια πιθανότητα να ματώσει η γλώσσα του, να πάψει να κρέμεται άχρηστη.
Και ξαφνικά όλοι αυτοί που ανατράφηκαν από τον Τριανταφυλλόπουλο και δεν αναρωτήθηκαν ποτέ (πο-τέ) γιατί ο Μάκης τόσα χρόνια, βρε αδελφέ, δεν έβγαλε καμμιά δεκαριά εκπομπές με υποθέσεις διαφθοράς που να αφορούν αστυνομικούς, αστυνομία, αστυνομικές πηγές (πες μου, πως κι έτσι; Τυχαίο κι αυτό;), φωνάζουν στην πορεία «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, Δώστε το Επίδομα στην Αστυνομία». Όχι σαν αστείο, όχι σα δούλεμα, αλλά σαν πρόταση! Στη θέση του αλήστου μνήμης «τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε». Το αίτημα: να τους δώσουν αυξηση, να δέρνουν καλύτερα συνταξιούχους και συμβασιούχους. Μη και κάνουν λευκή απεργία και τη γλιτώσει κανένα κεφάλι!

Και ξαφνικά, όλοι αυτοί που όταν αντιμετωπίζονταν ως ένοχοι από την πρώτη στιγμή οι συλληφθέντες για την υπόθεση «Ε.Ο. 17Ν» σιωπούσαν, κι έδιναν βάση σε προφανέστατα πληρωμένες πένες, βρήκαν τη φωνούλα τους κι αναρωτιούνται τώρα «μα, γίνονται προληπτικές συλλήψεις; Είναι δημοκρατικό αυτό;».

Και ξαφνικά, όλοι αυτοί που χειροκροτούσαν (ή αδιαφορούσαν για) την «προσωρινή» αναστολή των ελευθεριών για το χατήρι της Ολυμπιάδας αναρωτιούνται τώρα «μα, μπορεί ο αστυνομικός όποτε θέλει να μου ψάχνει την τσάντα;».
Και ξαφνικά όλοι αυτοί που δεν αντελήφθησαν πως το μεγάλο διακύβευμα της αριστεράς τότε που ο Χριστόδουλας ζητούσε δημοψηφίσματα ήταν ακριβώς το δικαίωμα στο δημοψήφισμα και τις ανοιχτές διαδικασίες – κι η αριστερά για άλλη μια φορά την πάτησε κι άφησε τα πάντα στα χέρια του υπαλληλάκου Σημίτη— αρχίζουν να κατανοούν πόσο ωραία αυτοευνουχίστηκε η ελληνική αριστερά, πόσο ωραία κατάντησε διακόσμηση στο μικροαστικό σαλονάκι της Μαρίας «φωνής του Πολυτεχνείου» -που ελπίζει κάποτε να γίνει υπουργός. Μ αυτό το όνειρο ζει. Της εξαργύρωσης. Μέχρι που αρχίζω να πιστεύω ότι Σημίτης και Χριστόδουλας το είχαν συνεννοημένο – μα, τέτοια αγαστή συνεργασία προέκυψε στη τύχη; Γίνεται;

Και ξαφνικά, τώρα που εξαργυρώθηκαν όλα, και το Πολυτεχνείο μένει μια λέξη άδεια, το άσυλο γίνεται «πράγμα κακό κι επικίνδυνο», και καθόμαστε κι ακούμε «γκαλοπ» που λεν πως «το 60% είναι κατά του ασύλου», και τα παίρνουμε στα σοβαρά, κι οι μνήμες κι οι αλήθειες σπαθιά στομώσανε γιατί οι αριθμοί, λέει, είναι πολύ σοβαρό πράγμα.

Δεν πειράζει. Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό.

Δεν πειράζει. Γιατί το Πολυτεχνείο είναι εδώ. «Το πολυτεχνείο θα γίνη του χρόνου ή τον επόμενο χρόνο ή τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο του μεθεπομένου». Ναι, ψυχή μου όμορφη, έχεις δίκηο πάλι.

Venseremos.

Για τον office_mate μου - ευχαριστώ για όλα

υγ1 pain d' Espagne - παντεσπάνι - sponge cake καστιγιάνικο και ιαπωνικό. Αυτά άλλη φορά όμως.
υγ2 φωτό1, φωτό 2: οι γνωστοί αναρχικοί του Πολυτεχνείου κι οι ελληνικές τους σημαίες. Οι λεύτερες ελληνικές σημαίες – χωρίς το πουλί της χούντας. Ρε τους εθνικάμπουρες τους αναρχοτσολιάδες...
υγ3 Τα παιδιά του πολυτεχνείου "έσωσαν την τιμή όλων μας" γράφει ο κ. Νίκος Δήμου. Έχω την εντύπωση ότι τα παιδιά του πολυτεχνείου που βγήκαν στον αφρό, βγήκαν για να καθορίσουν την τιμή όλων, κ. Δήμου.