17.11.06

Post PainD'Espagne Revolution

Και ξαφνικά ούτε μια αξία, μια μνήμη καθαρή.

Ένας λαός νιανιά-- λειωμένη παιδική τροφή. Κι αυτή, χωρίς καν μια στάλα γυαλί μέσα, μια πιθανότητα να ματώσει η γλώσσα του, να πάψει να κρέμεται άχρηστη.
Και ξαφνικά όλοι αυτοί που ανατράφηκαν από τον Τριανταφυλλόπουλο και δεν αναρωτήθηκαν ποτέ (πο-τέ) γιατί ο Μάκης τόσα χρόνια, βρε αδελφέ, δεν έβγαλε καμμιά δεκαριά εκπομπές με υποθέσεις διαφθοράς που να αφορούν αστυνομικούς, αστυνομία, αστυνομικές πηγές (πες μου, πως κι έτσι; Τυχαίο κι αυτό;), φωνάζουν στην πορεία «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, Δώστε το Επίδομα στην Αστυνομία». Όχι σαν αστείο, όχι σα δούλεμα, αλλά σαν πρόταση! Στη θέση του αλήστου μνήμης «τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε». Το αίτημα: να τους δώσουν αυξηση, να δέρνουν καλύτερα συνταξιούχους και συμβασιούχους. Μη και κάνουν λευκή απεργία και τη γλιτώσει κανένα κεφάλι!

Και ξαφνικά, όλοι αυτοί που όταν αντιμετωπίζονταν ως ένοχοι από την πρώτη στιγμή οι συλληφθέντες για την υπόθεση «Ε.Ο. 17Ν» σιωπούσαν, κι έδιναν βάση σε προφανέστατα πληρωμένες πένες, βρήκαν τη φωνούλα τους κι αναρωτιούνται τώρα «μα, γίνονται προληπτικές συλλήψεις; Είναι δημοκρατικό αυτό;».

Και ξαφνικά, όλοι αυτοί που χειροκροτούσαν (ή αδιαφορούσαν για) την «προσωρινή» αναστολή των ελευθεριών για το χατήρι της Ολυμπιάδας αναρωτιούνται τώρα «μα, μπορεί ο αστυνομικός όποτε θέλει να μου ψάχνει την τσάντα;».
Και ξαφνικά όλοι αυτοί που δεν αντελήφθησαν πως το μεγάλο διακύβευμα της αριστεράς τότε που ο Χριστόδουλας ζητούσε δημοψηφίσματα ήταν ακριβώς το δικαίωμα στο δημοψήφισμα και τις ανοιχτές διαδικασίες – κι η αριστερά για άλλη μια φορά την πάτησε κι άφησε τα πάντα στα χέρια του υπαλληλάκου Σημίτη— αρχίζουν να κατανοούν πόσο ωραία αυτοευνουχίστηκε η ελληνική αριστερά, πόσο ωραία κατάντησε διακόσμηση στο μικροαστικό σαλονάκι της Μαρίας «φωνής του Πολυτεχνείου» -που ελπίζει κάποτε να γίνει υπουργός. Μ αυτό το όνειρο ζει. Της εξαργύρωσης. Μέχρι που αρχίζω να πιστεύω ότι Σημίτης και Χριστόδουλας το είχαν συνεννοημένο – μα, τέτοια αγαστή συνεργασία προέκυψε στη τύχη; Γίνεται;

Και ξαφνικά, τώρα που εξαργυρώθηκαν όλα, και το Πολυτεχνείο μένει μια λέξη άδεια, το άσυλο γίνεται «πράγμα κακό κι επικίνδυνο», και καθόμαστε κι ακούμε «γκαλοπ» που λεν πως «το 60% είναι κατά του ασύλου», και τα παίρνουμε στα σοβαρά, κι οι μνήμες κι οι αλήθειες σπαθιά στομώσανε γιατί οι αριθμοί, λέει, είναι πολύ σοβαρό πράγμα.

Δεν πειράζει. Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό.

Δεν πειράζει. Γιατί το Πολυτεχνείο είναι εδώ. «Το πολυτεχνείο θα γίνη του χρόνου ή τον επόμενο χρόνο ή τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο του μεθεπομένου». Ναι, ψυχή μου όμορφη, έχεις δίκηο πάλι.

Venseremos.

Για τον office_mate μου - ευχαριστώ για όλα

υγ1 pain d' Espagne - παντεσπάνι - sponge cake καστιγιάνικο και ιαπωνικό. Αυτά άλλη φορά όμως.
υγ2 φωτό1, φωτό 2: οι γνωστοί αναρχικοί του Πολυτεχνείου κι οι ελληνικές τους σημαίες. Οι λεύτερες ελληνικές σημαίες – χωρίς το πουλί της χούντας. Ρε τους εθνικάμπουρες τους αναρχοτσολιάδες...
υγ3 Τα παιδιά του πολυτεχνείου "έσωσαν την τιμή όλων μας" γράφει ο κ. Νίκος Δήμου. Έχω την εντύπωση ότι τα παιδιά του πολυτεχνείου που βγήκαν στον αφρό, βγήκαν για να καθορίσουν την τιμή όλων, κ. Δήμου.

8 σχόλια. Εσείς τι λέτε;

Anonymous Ανώνυμος έφα...

Αντί σχολίου, mail. :)

11/17/2006 11:19:00 μ.μ.  
Blogger Greg έφα...

Εναλλακτικός τίτλος:

"Όταν η επανάσταση γίνεται 'καθώς πρέπει'..."

11/18/2006 09:04:00 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος έφα...

Ε, όχι και ξαφνικά κυρά.
"Σταλαγματιά - σταλαγματιά
το μάρμαρο τρυπιέται".
Συνήθισε τη μαστούρα το άμοιρο μας σώμα, κι αναισθητικό πια δεν πιάνει σα μας κόβουνε τον κώλο.
Και για τον δίπλα μας σημασία,
γιατί "τί με νοιάζει εμένα;"
Πάρε κι άλλη νάρκωση και αναλγησία.

Δεν είναι μόνο έτσι.
Δεν είναι μόνο αδιάφοροι ή εκ του πονηρού οι τριγύρω.
Μα πληθύνανε τα μαμούνια τριγύρω, πληθύνανε τα μαμούνια μέσα μας και μας κατατρώγουν.
Δεν κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια,
παρά σαν πουλήσουμε τσαμπουκά μονάχα.
Κι ούτε τσαμπουκά πουλάμε,
παρά γιατί μας θίξανε τη μαγκιά.
Την τσάμπα.
Αν μας θίγει την αξιοπρέπεια
κάθε μέρα ο δερβέναγας,
και ο εφέντης από πίσω του,
"ώχου, εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;"

Και εν τέλει,
να που εγώ αλλάζω τον κόσμο.
Μιας και τον κάνω κάθε μέρα
λίγο πιο αδιάφορο,
λίγο πιο συμφεροντολογικό,
λίγο πιο απάνθρωπο.
Από όσο δρόμο έκανα και κάνανε,
ένα βήμα πιο πίσω.

Βάζω δερβεναγάδες στους δρόμους να με ελέγχουνε σε ό,τι κάνω.
(Διότι είμεθα ο ασθενής τον οποίον έχουν επί της χειρουργικής κλίνης και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέση κατά την διάρκειαν της εγχειρήσεως επί της χειρουργικής κλίνης υπάρχει περίπτωσις, αντί δια της εγχειρήσεως για να του χαρίση την αποκατάστασιν της υγείας του, να τον οδηγήση εις τον θάνατον.)
Βάζω πασάδες στο κεφάλι μου να προσκυνώ,
σκλάβος και δουλευτής τους νά 'μαι.
Να τους δίνω τον ιδρώτα του προσώπου μου,
να τους δίνω την αξιοπρέπειά μου,
να τους δίνω και τη ζωή μου.
"Ψυχή" να είμαι,
ένας από τον αριθμό και να μετριέμαι.
Τον αλλάζω κάθε μέρα τον κόσμο.

Δε θα ανοίξει όμως -κάποια φορά- αυτό το μάτι μου,
το πίσω από την πλάτη μου;

Δε συμφωνώ κυρά.
Όχι ξαφνικά.
Λίγο - λίγο,
όπως το σαράκι τρώει το ξύλο.

Το παράκανα όμως, και πρέπει και να φύγω.
Να πάω να ταΐσω τον πασά μου.
Να με συγχωράτε, ε;

11/18/2006 09:57:00 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος έφα...

Δύο γεγονότα προς προβληματισμό:

α) Η σειρά σκοτεινών επιθέσεων (με μολότοφ κτλ.) στα προσφάτως κατειλημμένα σχολεία (και μόνο σε αυτά...). Τουλάχιστον 2-3 καθημερινά, με γεωγραφική εξάπλωση που προδίδει σχεδιασμό και όλες τους "ανεξιχνίαστες" (διότι η ΝΔ δεν ξανακάνει το λάθος να βγάλει μπροστά τη φάτσα της, όπως επί Τεμπονέρα). Με ένα σμπάρο δύο τρυγώνια: όχι μόνο εμπεδώθηκε το κλίμα ότι τα κατειλημμένα σχολεία είναι ένας χώρος βίας, τρόμου, ανομίας, συμμοριών και "νεανικής παραβατικότητας" (άλλο τώρα αυτό!) αλλά και στο ερώτημα περί των δραστών η απάντηση που αφέθηκε να πλανάτατ ήταν: "τίποτε αλβανοί"...

β) οι χθεσινές προσαγωγές. Για όσους δεν το κατάλαβαν, μιλάμε για δεκάδες "προληπτικές" προσαγωγές αρκετές ώρες πριν από την πορεία και μάλιστα σε μια τεράστια γεωγραφική περιοχή. Και όχι, δεν υπάκουαν μόνο στο αλάνθαστο κριτήριο "δεν μου αρέσει η μούρη σου" αλλά μοιάζαν και πιο "στοχευμένες". Π.χ. το να είσαι γνωστή φάτσα του φοιτητικού κινήματος (όχι του "αντιεξουσιαστικού χώρου") και να σου κάνουν εξακρίβωση το πρωϊ μιας εργάσιμης μέρας μία γωνία έξω από το σπίτι σου στον... Πειραιά, πώς σας ακούγεται;

Υ.Γ.: Για την αφιέρωση, τί να πώ; Το ΄χεις χάσει... Ποιά είναι τα "όλα";

11/18/2006 12:46:00 μ.μ.  
Blogger 0comments έφα...

Έτσι καρντασίνα μου!
Και ίσως και χειρότερα.
Μουτς!

11/18/2006 11:42:00 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος έφα...

Yes,yes,yesssss...Για να την καθορίσουν την τιμή, όχι για να την καθαρίσουν κύριε Δήμου. Ακούει κανείς; Νομίζω ακούει. "Κάτι γίνεται, κάτι γίνεται, η γή μας χτυπάει με 80 σφυγμούς, κάτι γίνεται", έλεγε η Καρέζη στο "Μεγάλο μας Τσίρκο" το καλοκαίρι πρίν απ' το πολυτεχνείο-κι' έσκυβε ν' ακουμπήσει το αυτί της στη γή ν' ακούσει τούς σφυγμούς. Και έγινε, μη λέμε πως δεν έγινε. Μόνο που μόλις πέρασε το τάνκ(ς?) όλα μεταμορφώθηκαν σε εξαργυρώσιμο υλικό, όλα, ψυχές, αισθήματα, νεράντζια, κάγκελα, αγόρια και κορίτσια δεκαεπτάχρονα, πάθος, μέθη, αγάπη, τρέλλα - όλα. Γίναν υπουργοί και γίναν πλούσιοι και οι πιό ταλαίπωροι δεν το κατάφεραν ούτε αυτό, ενώ προσπάθησαν...Ωραίο κείμενο, επαρκώς θυμωμένο και ελεγχόμενα εκρηκτικό. Κάτι σημαίνει πάντως που μας νοιάζει ακόμα, ε; Γιατί μας νοιάζει, μας τη σπάει που τα ξεπουλήσανε όλα.Ε, αυτό μάλλον πάει να πεί οτι μεταμορφωνόμαστε ξανά, οτι κάτι γίνεται...

11/19/2006 12:08:00 π.μ.  
Blogger THE_RETURN έφα...

Πολύ καλογραμμένο και θεμελιωμένο στη σκέψη.
Προσυπογράφω.

ΥΓ.Τελικά, θα πρέπει να με ...προσλάβεις ως επίσημο διορθωτή των on-blog-Español σου!

Venceremos φυσικά είναι το σωστό και όχι venseremos !

¡Hasta la vista!

11/19/2006 04:46:00 π.μ.  
Blogger Μαύρος Γάτος έφα...

Venceremos δε λες τίποτα.

Τακ τακ...

Σ:)

11/22/2006 12:37:00 π.μ.  

Την καλή σου την κουβέντα


πίσω στην κουζίνα...