Γιώργος Καραμπελιάς, 1204- η Συνέντευξη Β'

Οι δύο επόμενες ερωτήσεις δεν είχαν σχέση με το βιβλίο. Είχαν περισσότερο να κάνουν με την ανάγκη να απαντηθούν όσα λέγονται κατά του Γιώργου Καραμπελιά, όσα ξερνούσαν οι γνωστοί μικροαστοί ιδεολόγοι καρέκλας, γνωρίζοντας ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των καλοπροαίρετων ακροατών τους δεν είχε διαβάσει ή παρακολουθήσει στενά την πορεία του πολιτικού όντος που ήταν και είναι ο Γιώργος.

Απαντήθηκαν κι οι ερωτήσεις αυτές, κι απέκτησαν κι υστερόγραφο για χάρη μου - η λεβεντιά, όπως και να το κάνεις δεν κρύβεται. Προσωπικά έχω γραμμένο στα παλαιότατα των κάμπερ μου το ζηλόφθονο κι εμμονικό υποκείμενο που τελευταίως ασχολείται με τη δουλειά μου όσο κανείς. Αρκεί που γράφει σωστά το όνομά μου. Αν δημοσιεύω το υστερόγραφο Καραμπελιά, είναι μόνο γιατί αποτελεί απάντηση ενός άνδρα με τιμή κι άρα είναι θέσει αντίλογος, ότι κι αν λέει.

Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης, λοιπόν . Τα μπολντ δικά μου. Ιδού:

Πρόσφατα στα ιστολόγια υπήρξαν εκτενείς αναφορές στο "νεο-ορθόδοξο" χαρακτήρα του Άρδην και της Ρήξης. Υφίσταται τέτοιος χαρακτήρας;

Το γεγονός ότι θεωρώ την νεο-ορθοδοξία ένα σημαντικό ιδεολογικό ρεύμα που από την δεκαετία του 1960 έφερε και πάλι στην επιφάνεια την ιδιαιτερότητα της ορθόδοξης παράδοσης ως παράδοσης μη-εργαλειακής και μη-χρησιμοθηρικής, και μας επέτρεψε να ανασυνδεθούμε με μια ιστορία τουλάχιστο 17 αιώνων δεν σημαίνει ότι εγώ προσωπικά ή ότι η Ρήξη και το Άρδην εμπνέονται από την νέο-ορθοδοξία.

Αντίθετα, πιστεύω ότι το νεορθόδοξο ρεύμα δεν κατόρθωσε να απαντήσει ολοκληρωμένα στα σύγχρονα ζητήματα μιας πρότασης που να συνδέει την νεωτερικότητα και την παράδοση γι’ αυτό είναι καιρός σήμερα να πάμε ένα βήμα παραπέρα, τόσο από την μαρξιστική παράδοση όσο και από την νεο-ορθοδοξία. Πρέπει, δηλαδή, στο ψεύτικο και αδιέξοδο δίλημμα «ξενόφερτος εκσυγχρονισμός ή επιστροφή στην παράδοση» να απαντήσουμε με τη μόνη αυθεντική απάντηση, τον «εκσυγχρονισμό της παράδοσής μας».

Το γεγονός ότι διάφοροι κεκράχτες του εκσυγχρονισμού, κομπλεξικοί και συκοφάντες επιμένουν να ταυτίζουν την εκτίμησή μου για ένα σημαντικό ιδεολογικό ρεύμα με την προσχώρησή μου σε αυτό, παρόλες τις δεκάδες των βιβλίων και τις εκατοντάδες των άρθρων μου που καταδεικνύουν την ιδιαίτερη άποψή μου, δεν είναι τυχαίο.

Αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποιώντας μια αρνητική εικόνα της ιεραρχίας της εκκλησίας ή συχνά την προσκόλλησή της στο παρελθόν συκοφαντούν την παράδοση ενός λαού που αφορά όλους μας, θρησκευόμενους και μη. Γι’ αυτό, όταν επιτίθενται στην πίστη του 95% ή του 98% των Ελλήνων, που αποτελεί ένα από τα τελευταία αναχώματά τους στην παγκοσμιοποίηση, θεωρώ αυτήν τους την εμμονή ως συνταύτισή τους με την Νέα Τάξη και τις επιδιώξεις της. Είναι είτε αφελείς, στην καλύτερη περίπτωση, είτε αγράμματοι, είτε εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Και ως γνωστόν το διαδίκτυο θάλλουν όλων των ειδών τα φρούτα, χωρίς μάλιστα να αναλαμβάνουν την ευθύνη των λόγων τους.

Ορισμένοι σας κατηγορούν για "εθνικισμό". Επιθυμείτε να απαντήσετε;

Μια τέτοια κατηγορία, τη στιγμή που η στοιχειώδης ανθρώπινη -και όχι μόνο εθνική- αξιοπρέπεια αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία για την πιο ξεφτιλισμένη ελίτ του κόσμου και την αθλιέστερη διανόησή της, αποτελεί στην πραγματικότητα τίτλο τιμής για εμένα.

Πόσο μάλλον που όλοι οι κεκράχτες και οι λακέδες της εξουσίας, μου επιτίθενται με μεγαλύτερη ένταση από την στιγμή που μετά το 1990 εξαιτίας της διάλυσης των Βαλκανίων, τα εθνικά ζητήματα αναδείχθηκαν στο προσκήνιο των προβλημάτων της χώρας μας.

Όσο με χαρακτήριζαν ως «τρομοκράτη» ή «αναρχικό» και με φυλάκιζαν, αντιμετώπιζα λιγότερο μίσος απ’ ό,τι όταν άρχισαν να με χαρακτηρίζουν «εθνικιστή». Διότι σήμερα στον κόσμο η κύρια αντίθεση είναι ανάμεσα στην νέα τάξη και την αυτοκρατορία απ’ την μια και τις εθνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές ταυτότητες από την άλλη. Και βεβαίως τους Αμερικανούς και τους εγχώριους λακέδες τους, ελάχιστο τους απασχολούν τα ξεσπάσματα των «παιδιών» που καίνε 5 αυτοκίνητα ανά βράδυ και παριστάνουν τα κοινωνικά κινήματα μέσα στα μπαρ και τα καφενεία, ενώ αντίθετα, ενδιαφέρονται πάρα πολύ για την αντίθεση του ελληνικού λαού στα σχέδια της νέας τάξης, την επιβολή του νέο-οθωμανισμού και την πολιτιστική απονεύρωση ενός λαού. Σήμερα, επαναστάτης είναι μόνο όποιος αντιστέκεται στην Νέα Τάξη μαζί με τον λαό του προσπαθώντας να μεταβάλει την παράδοσή του σε όπλο, ενώ οι υπόλοιποι αποτελούν σκυλάκια του καναπέ της εξουσίας που βγάζουν και ‘κανα γάβγισμα.

Υ.Γ. Όσο για διάφορους οι οποίοι βρίσκουν ως επιχείρημα το ότι στις δύο πρώτες ερωτήσεις απάντησα με κείμενά μου από το βιβλίο, χωρίς να τολμήσουν να απαντήσουν επί της ουσίας, τι πιο φυσικό στην συνέντευξή μου να χρησιμοποιώ το υλικό ενός βιβλίου 550 σελίδων. Και προφανώς, δεν επρόκειτο να ασχοληθώ με τέτοιου είδους υποκείμενα, το κάνω μόνο και μόνο για να υπερασπιστώ την τιμή αυτής που μου πήρε την συνέντευξη.