Τα κεράσματα του χρόνου
Μικρή. Τοσηδά.
Ο μπαμπάς λείπει. Η μαμά, κοριτσάκι, ούτε τριάντα ακόμη, με δύο παιδιά, πρωτοχρονιάτικο. Δεν ξέρω αν την πείραξε που θα ήταν μόνη. Η αγωνία της που κατάλαβα ήταν μήπως νοιώσουμε την έλλειψη του μπαμπά.
Αλλάξαμε οι τρεις μας το χρόνο. Ντυμένοι τα καλά μας. Παίξαμε μονά ζυγά με φουντούκια. Κόψαμε τη βασιλόπιττα. Ο μπαμπάς πήρε τηλέφωνο από τη Μυτιλήνη. Είχε περάσει γιορτές στη μοναξιά του ξενοδοχείου. Δε μου είχε λείψει. Νομίζω μόνο στη μαμά έλειπε, μόνο η μαμά έβλεπε αυτή την έλλειψη της μιας, βαρύτατα συμβολικής, γιορτής, σημαντική. Για μένα… είναι σαν ο μπαμπάς να μην έλειψε ποτέ από τη ζωή μας, όσο κι αν έλειψε κάποιες μέρες. Γιατί τότε οι μέρες δε φορτίζονταν σημεία - οι μέρες απλώς ήταν. Όλες μαζί. Αδιαχώριστες.
Η μαμά φορούσε εκείνο το φόρεμα το ολόμαλλο, ύφασμα λεπτό και ζεστό, κεντημένο στο χέρι σ' όλο το λαιμό γύρω γύρω, ραμμένο από μοδίστρα ξακουστή. Το 'χω φυλαγμένο, μες στην ειδική θήκη. Κάποτε βρήκα ένα ζευγάρι χειροποίητα παπούτσια, μαύρα μεταξωτά, ολοκέντητα, στο χέρι, που το κεντρικό τους μοτίβο ήταν το ίδιο με το κεντρικό μοτίβο στο φόρεμα της μαμάς. Τα αγόρασα κι ας κάναν μια περιουσία - για μένα, δηλαδή. Είναι στο υφασμάτινο σακκουλάκι τους φυλαγμένα, μες σε μεταξωτό χαρτί. Αφόρετα. Στο λαιμό της κρεμάστρας του φορέματος, της ειδικής θήκης. Δεν της το έχω πει, ποτέ δεν της τα έδειξα, μα νομίζω τα πήρα δώρο της μαμάς.
Ο μπαμπάς μεγαλώνει. Οι φίλοι του που φεύγουν. Τους μελετούσε έναν έναν ανήμερα τη γιορτή του. Μες στο χρόνο πόσοι φίλοι του φύγαν. Μεγαλώνει. Το μυαλό φυραίνει, το λέει συνέχεια. Καλά που έχει την εφημερίδα, να ασχολείται. Οι δημοσιογράφοι της δικής του γενιάς γυρίζουν στο χωριό και βγάζουν την τοπική εφημερίδα. Οι αληθινές τους σχέσεις είναι αυτές. Το χωριό κι η εφημερίδα. Όσο περνάει ο καιρός γίνεται πιο ευσυγκίνητος. Βουρκώνει με το παραμικρό. Η ζωή τον συγκινεί όπως ποτέ. Ή όπως τα παιδιά. Βουρκώνει με τις μνήμες του, βουρκώνει αγκαλιάζοντας τα εγγόνια. Τι μένει;
Προχτές, θυμόταν το Μελά. Ήταν ο δάσκαλός του στη σχολή δημοσιογραφίας του Ομήρου. Την Ελληνοαμερικανική - έτσι την έλεγαν. Έχει φυλαγμένα τα μπλοκάκια του με τις σημειώσεις. Απόφοιτος της Ζωσιμαίας αποφοιτήσας μετ' επαίνων, αγαπημένος μαθητής του Μελά, ηπειρώτης ανέσπερος. Τι μένει;
Έλεγε για το Μελά και του έλεγα για τον φίλο μου τον Πάνο, που πολύ τον αγαπάω. Τι μένει; Ο πατέρας του Πάνου. Τη μια χρονιά τα δώρα, τα τηλέφωνα, οι ρεβεράντζες στον παντοδύναμο δευθυντή. Την άλλη, τρία τηλέφωνα όλα κι όλα στον απολυμένο δημοσιογράφο. "Και, ξέρεις, κι οι τρεις που πήραν ήταν πολιτικοί του αντίπαλοι. Κι αυτοί μόνο νοιάστηκαν να τον βοηθήσουν". Τον αριστερό απολυμένο δημοσιογράφο. Τι μένει;
Ο θείος κι η θεία, όταν έρχονταν στο σπίτι τέτοιες μέρες, έφερναν πέτιφούρ. Έτσι. Πέ-τι-φούρ. Δίτονα. Πέτιφούρ στα χρώματα-σημεία της αθωότητας. Τότε που η αθωότητα δεν φορτίζονταν σημεία - η αθωότητα απλώς ήταν.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμη, πού υπάρχουν, ποιός κι άν τα πουλά. Έχω χρόνια να τα δω στα ζαχαροπλαστεία. Δεν τα ψάχνω, είναι αλήθεια. Ούτε θα τα ζαχάρωνα (τι ωραία λέξη) αν τα έβλεπα ξανά μπροστά μου. Θα συνεκινούμην όμως. Όπως την ώρα που μάζευα φωτογραφίες από το ιντερνέτι, για να σας ετοιμάσω τα κεράσματα.
Το μικρό μου έχει 39,2 σήμερα. Κρατάει σφιχτά το χέρι, τα ματάκια του είναι κόκκινα, παίρνει ήσυχος το φάρμακό του. Δεν πέφτει ο πυρετός. Ο μπαμπάς του κρατάει το χέρι. Τα μάτια κόκκινα, το δάκρυ κρυφό. Τι μένει;
Ο μπαμπάς λείπει. Η μαμά, κοριτσάκι, ούτε τριάντα ακόμη, με δύο παιδιά, πρωτοχρονιάτικο. Δεν ξέρω αν την πείραξε που θα ήταν μόνη. Η αγωνία της που κατάλαβα ήταν μήπως νοιώσουμε την έλλειψη του μπαμπά.
Αλλάξαμε οι τρεις μας το χρόνο. Ντυμένοι τα καλά μας. Παίξαμε μονά ζυγά με φουντούκια. Κόψαμε τη βασιλόπιττα. Ο μπαμπάς πήρε τηλέφωνο από τη Μυτιλήνη. Είχε περάσει γιορτές στη μοναξιά του ξενοδοχείου. Δε μου είχε λείψει. Νομίζω μόνο στη μαμά έλειπε, μόνο η μαμά έβλεπε αυτή την έλλειψη της μιας, βαρύτατα συμβολικής, γιορτής, σημαντική. Για μένα… είναι σαν ο μπαμπάς να μην έλειψε ποτέ από τη ζωή μας, όσο κι αν έλειψε κάποιες μέρες. Γιατί τότε οι μέρες δε φορτίζονταν σημεία - οι μέρες απλώς ήταν. Όλες μαζί. Αδιαχώριστες.
Η μαμά φορούσε εκείνο το φόρεμα το ολόμαλλο, ύφασμα λεπτό και ζεστό, κεντημένο στο χέρι σ' όλο το λαιμό γύρω γύρω, ραμμένο από μοδίστρα ξακουστή. Το 'χω φυλαγμένο, μες στην ειδική θήκη. Κάποτε βρήκα ένα ζευγάρι χειροποίητα παπούτσια, μαύρα μεταξωτά, ολοκέντητα, στο χέρι, που το κεντρικό τους μοτίβο ήταν το ίδιο με το κεντρικό μοτίβο στο φόρεμα της μαμάς. Τα αγόρασα κι ας κάναν μια περιουσία - για μένα, δηλαδή. Είναι στο υφασμάτινο σακκουλάκι τους φυλαγμένα, μες σε μεταξωτό χαρτί. Αφόρετα. Στο λαιμό της κρεμάστρας του φορέματος, της ειδικής θήκης. Δεν της το έχω πει, ποτέ δεν της τα έδειξα, μα νομίζω τα πήρα δώρο της μαμάς.
Ο μπαμπάς μεγαλώνει. Οι φίλοι του που φεύγουν. Τους μελετούσε έναν έναν ανήμερα τη γιορτή του. Μες στο χρόνο πόσοι φίλοι του φύγαν. Μεγαλώνει. Το μυαλό φυραίνει, το λέει συνέχεια. Καλά που έχει την εφημερίδα, να ασχολείται. Οι δημοσιογράφοι της δικής του γενιάς γυρίζουν στο χωριό και βγάζουν την τοπική εφημερίδα. Οι αληθινές τους σχέσεις είναι αυτές. Το χωριό κι η εφημερίδα. Όσο περνάει ο καιρός γίνεται πιο ευσυγκίνητος. Βουρκώνει με το παραμικρό. Η ζωή τον συγκινεί όπως ποτέ. Ή όπως τα παιδιά. Βουρκώνει με τις μνήμες του, βουρκώνει αγκαλιάζοντας τα εγγόνια. Τι μένει;
Προχτές, θυμόταν το Μελά. Ήταν ο δάσκαλός του στη σχολή δημοσιογραφίας του Ομήρου. Την Ελληνοαμερικανική - έτσι την έλεγαν. Έχει φυλαγμένα τα μπλοκάκια του με τις σημειώσεις. Απόφοιτος της Ζωσιμαίας αποφοιτήσας μετ' επαίνων, αγαπημένος μαθητής του Μελά, ηπειρώτης ανέσπερος. Τι μένει;
Έλεγε για το Μελά και του έλεγα για τον φίλο μου τον Πάνο, που πολύ τον αγαπάω. Τι μένει; Ο πατέρας του Πάνου. Τη μια χρονιά τα δώρα, τα τηλέφωνα, οι ρεβεράντζες στον παντοδύναμο δευθυντή. Την άλλη, τρία τηλέφωνα όλα κι όλα στον απολυμένο δημοσιογράφο. "Και, ξέρεις, κι οι τρεις που πήραν ήταν πολιτικοί του αντίπαλοι. Κι αυτοί μόνο νοιάστηκαν να τον βοηθήσουν". Τον αριστερό απολυμένο δημοσιογράφο. Τι μένει;
Ο θείος κι η θεία, όταν έρχονταν στο σπίτι τέτοιες μέρες, έφερναν πέτιφούρ. Έτσι. Πέ-τι-φούρ. Δίτονα. Πέτιφούρ στα χρώματα-σημεία της αθωότητας. Τότε που η αθωότητα δεν φορτίζονταν σημεία - η αθωότητα απλώς ήταν.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμη, πού υπάρχουν, ποιός κι άν τα πουλά. Έχω χρόνια να τα δω στα ζαχαροπλαστεία. Δεν τα ψάχνω, είναι αλήθεια. Ούτε θα τα ζαχάρωνα (τι ωραία λέξη) αν τα έβλεπα ξανά μπροστά μου. Θα συνεκινούμην όμως. Όπως την ώρα που μάζευα φωτογραφίες από το ιντερνέτι, για να σας ετοιμάσω τα κεράσματα.
Το μικρό μου έχει 39,2 σήμερα. Κρατάει σφιχτά το χέρι, τα ματάκια του είναι κόκκινα, παίρνει ήσυχος το φάρμακό του. Δεν πέφτει ο πυρετός. Ο μπαμπάς του κρατάει το χέρι. Τα μάτια κόκκινα, το δάκρυ κρυφό. Τι μένει;
24 σχόλια. Εσείς τι λέτε;
Γλυκές αναμνήσεις - γλυκές ευχές για ένα πιο όμορφο αύριο. Χρόνια πολλά και καλά.
η αγάπη μένει.τελεία.
Καλή χρόνια. Κατακόκκινη:)
Όλες οι ευχές για τον μπαμπά φέτος. Που τις χρειάζεται. Ο δικός σου, ο δικός μου...
Περαστικά στον γιόκα σου! Να μου τον φιλήσεις!
περαστικά...
και
καλη χρονιά...
Καλή χρονιά σε όλους. Περαστικά!
kxan
Καλή χρονιά Μιραντολίνα, και περαστικά στον αυτοκράτορα-τον πυρετό να τον αφήσετε πίσω...
Και καλή δύναμη στους μπαμπάδες-τον δικό σου, της Juanita, όλους...
(Τα γλυκάκια σου-τέλεια!).
Περαστικά και πολλά φιλιά!
Μένει. Εσύ, ο Αυτοκράτωρ, ο Πάνος, τα παιδιά τους, τα παιδιά των παιδιών τους, ο ίδιος δηλαδή. Για πάντα. Όσο κι αν διαρκεί αυτό. :)
Γλυκιά Πρωτοχρονια σε όλους σας Μιραντώ νά εισαι πάντα καλά κι εσυ κι οι αγαπημένοι σου
Η αγάπη μένει.
Περαστικά στον μικρούλη και στη μαμά...
¨Ατιμη αρρώστια αυτή η "τιμενίτιδα". Έχω την χρόναι μορφή και ξέρω.
Καλή Πρωτο-Χρονιά. Μένει και η ελπίδα!!!!!
Σ:))))))))))))))
Η αγάπη μένει.
Περαστικά στον μικρούλη και στη μαμά...
¨Ατιμη αρρώστια αυτή η "τιμενίτιδα". Έχω την χρόναι μορφή και ξέρω.
Καλή Πρωτο-Χρονιά. Μένει και η ελπίδα!!!!!
Σ:))))))))))))))
Υγεία και Δύναμη να φέρει το 2007, να είναι καλά οι μπαμπάδες να χαίρονται τέτοιες κόρες, και τα μικρά να είναι δροσερά και με μάτια γελαστά.
Γλυκειά χρονιά, Μιραντό:)
Περαστικά στον μικρό. Για τον καινούργιο χρόνο μόνο ευχές για καλή ζωή.
Καλή χρονιά!:)
ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος
Aντευχόμαστε μαζί σου αγαπητή μου!
Καλή χρονιά, "αγαπητική"-τι ωραίο- ζαχαρωμένη, σαν τα πτι φουρ της φωτογραφίας..
Όσο για τον υιό σου τον μονογενή, έ μέχρι να γίνει γαμπρός, θα γειάνει!
Φιλάκια και στους δυό σας!
Καλή Χρονιά, Χρόνια Καλά.
Απύρετα, δημιουργικά, αγωνιστικά, μουσικά, με κέφι και φαντασία, τρέλλα και αγάπη.
Να χαίρεσαι ό,τι αγαπάς.
Καλή Χρονιά, Χρόνια Καλά.
Απύρετα, δημιουργικά, αγωνιστικά, μουσικά, με κέφι και φαντασία, τρέλλα και αγάπη.
Να χαίρεσαι ό,τι αγαπάς.
Καλή χρονιά. Περαστικά στον Αυτοκράτορα.
Και στους πατεράδες που την έκαναν με ανεύθυνα βήματα για πάντα, αφήνοντας πίσω τους την μάνα με δύο παιδιά.
Καλή Χρονιά, χρόνια μας πολλά - το 2007 μπήκε απύρετο, χάρη στις ευχές σας!
Χρόνια πολλά! Σε όλα τα παιδιά, σε όλους τους μπαμπάδες, σε όλους μας..
Περαστικά στο παλικαράκι σου.
Τι μένει?
Ναι, το είπαν κι άλλοι.. Σίγουρα αυτό μένει. Ακόμα κι όταν ξεθωριάζει αυτό μένει. Εκεί. Η αγάπη. Να μας θυμίζει την αγάπη.
Καλή χρονιά! Με αγάπη!
Καλη χρονιά με υεια και χαρα!
καλή χρονιά πετιφουράκι μου, όλα να μας έρθουν φέτος καλά, μας το εύχομαι, ψυχούλα μου.
υ.γ. κι εγώ με τη μύτη σαν του Ρούντολφ είμαι απο το συνάχι, και βήχω σαν φυματικιά....άντε ξουτ και τα κρυώματα να ησυχάσουμε, αμάν φέτος τι κακό κι αυτό.περαστικά του μικρούλη!
I haven't the slightest idea of what you are writing - it is all greek (?) to me. He he.
Interesting mix; dictators and little cookies....
Roger
Την καλή σου την κουβέντα
πίσω στην κουζίνα...