Un poéme de sa façon

1.
Όταν έγραφε το "Αντίο, γλυκειά μου", ο Τάκης ήταν δέκα χρονών. Ήδη του είχε βγάλει το παρατσούκλι "η γραμματεύς μου". Τον έλεγε έτσι γιατί ήταν πάντα παρών όταν καθόταν να γράψει. Ειδικά όταν δεν του πολυέδινε σημασία. Α, ο Τάκης δε χαρίζονταν. Η εκδίκησή του τρωγόταν καυτή σχεδόν, μόλις έκανε να κινήσει προς τη γραφομηχανή του.

Η εκδίκηση του Τάκη ήταν να πηγαίνει και να στρογγυλοκάθεται πάνω στα χαρτιά του - ακριβώς τα χαρτιά που θα χρειαζόταν. Άλλοτε, έγερνε πάνω από τη γραφομηχανή και του μιλούσε για κανένα δεκάλεπτο, χωρίς να τον κοιτάει -- αυτό μόνο ο Τάκης το κατάφερνε τόσο καλά: να κοιτάει έξω από το παράθυρο και να σου μιλάει χωρίς σταματημό. Έπρεπε να του πει "παρακαλώ" πολλές φορές, για να αποφασίσει να φύγει. Και τότε, λίγο πριν αφήσει το γραφείο, του έριχνε κείνη τη φονική ματιά που κάποτε μετάφρασε ως: The stuff you're doing is a waste of time, bud... Παράτα τα αγόρι μου, πεταμένα πράγματα. Ευτυχώς δεν άκουσε τον αυστηρό Τάκη.

2.

Είχε χάσει το μέτρημα. Ξανά από την αρχή. Λοιπόν, Απολλινάρις, Βελζεβούλης, Πολυλογάς, Ζωροάστρης, Μπούφαλο Μπιλ, Ξυνό Κουρκούτι, Αλητόκατα, Σταν, Μπιλιάρδα, Βαβυλώνα, Αμάντα, Χρονικογράφος, Σεβάχβαχ, Ντάνμπερυ, Ταπόλλα. Όλες μία και μία. "Είναι τα πιο καθαρά, τα πιο πανούργα και μαζί τα πιο έξυπνα πλάσματα που γνώρισα ποτέ - έξω το κορίτσι που αγαπάς".

3.

Του άρεσαν πολύ οι βεγγέρες. Στο σπίτι του πάντα. Του άρεσε η ωραία κουβέντα, το κλίμα μιας μικρής μυστικής γιορτής. Εκείνο που δεν του άρεσε ήταν να χαλαρώνουν περισσότερο του πρέποντος οι καλεσμένοι του καινα αρχίζουν τις φωνές. Ευτυχώς, ο κύριος Πέτρος αναλάμβανε να τους συνεφέρει. Μόλις ο τόνος ανέβαινε λίγο παραπάνω, έδινε έναν πήδο από τον καναπέ και αποχωρούσε εποδεικτικότατα, χωρις καν να κοιτάξει πίσω του. Χάρη στον κύριο Πέτρο μπορούσε στα αλήθεια να απολαμβάνει τα μικρά σουαρέ του Σαββάτου.

4.

Το απαιτούν οι καλοί τρόποι. Πρώτα χαιρετάς τον άρχοντα του σπιτιού. Αποδίδεις τα σέβη σου. Δείχνεις πως κατανοείς ότι "και μόνον η παρουσία του υποβάλει σκέψεις άνεσης, πολυτέλειας, καθαρότητας, ηδονικών απολαύσεων". Σε σπίτι όπου δεν υπήρχε ο άρχων ούτος, δεν πατούσε. Τι να κάνει;

5.

Old Possum's Book of Practical Cats

6.

Και να, ένας ντιλεττάντης με γούνα.

7.

Όταν έφυγε από τη ζωή η Λάουρα - πρόγονος του Μαρκησίου ντε Σαντ, τι ειρωνία! - δεν μπόρεσε να βρει παρηγοριά. Ούτε στο γράψιμο, ούτε στον κόσμο. Η μόνη αγκαλιά που τον ανάπαυσε για λίγο - πάντα για λίγο, γιατί ήταν άτακτη αγκαλιά- ήταν η Άρκουα. Η μόνη του ανάπαυση. Η μόνη που κέρδισε την τιμή να την αποκαλούν "δεύτερη, μόνον γιατί υπήρξε η Λάουρα".

8.

Πολλές άλλες μπορεί να προσπάθησαν, όμως μόνο η Μούρκα κατάφερε. Tours en l' air και jetés που οι άλλες ζήλευαν. Πριν καν ο δάσκαλος ολοκληρώσει τη φράση του, κάποτε και μόνον από το βλέμμα του, εκείνη ήξερε τι της ζητούσε. Εκτελούσε κι ύστερα απολάμβανε το βλέμμα του. Καμμιά άλλη ποτέ δεν έζησε τέτοιαν αποδοχή. Όχι από κείνον, πάντως.

9.

Waltz No3 in F major /Cat Fugue

10.

"Γεννήθηκε στο Βατικανό, στο διάδρομο του Ραφαήλ. Ο Λέων ο δωδέκατος τον τύλιξε στο παπικό του ράσο, το οποίο κοίταζα με τόσο φθόνο τη μέρα που με δέχθηκε σε ακρόαση κι επέδωσα τα διαπιστευτήριά μου... Τον βάφτισαν Micetto και όλοι τον πρόσεχαν σε κάθε του βήμα, τόσην αγάπη που του είχε ο ποντίφηκας. Σαν πέθανε ο Λέων, τον άφησε στη φροντίδα μου. Μα ακόμη δεν έχω μπορέσει να τον κάνω να ξεχάσει την Καπελα Σιξτίνα και τον ήλιο στον τρούλο τουΜιχαήλ Αγγέλου, στη σκιά των οποίων έκανε τις βόλτες του τόσον καιρό..."

Έπαιξαν, κατά σειράν εμφανίσεως:

Raymond Chandler, ιδιοκτήτης της (ναι, της) Ta Ke - ιαπωνικόν δισύλλαβον, που σημαίνει μπαμπού αλλά δεν άντεξε στα λαλίστατα χείλη των ασεβών κι έγινε Taki πριν πεις αλευρι.

Mark Twain, aka Samuel Clemens, γατολάτρης και εχθρός ορκισμένος των σκύλων, βαπτίζων τα γατιά του με δύσκολα ονόματα για να μαθαίνουν τα παιδιά του. "Αν μπορούσαμε να διασταυρώσουμε τον άνθρωπο με τη γάτα, θα βελτιωνόταν πολύ ο άνθρωπος. Αλλά θα ξέπεφτε η γάτα".

H. G. Wells, συγγραφεύς της Μηχανής του Χρόνου, του Αόρατου Ανθρώπου και του Πολέμου των Κόσμων. Κύριος του Mr. Peter Wells, γάτου προικισμένου που ποτέ δεν άντεξε φωνές.

Charles Baudelaire, ο των Άνθεων του Κακού (όπου οι γάτες πάλι εχουν την καλή τους τρις). Συνήθιζε να χαιρετά πάντα τον γάτο του σπιτιού πριν από οποιονδήποτε άλλον. Ναι, δε σύχναζε σε άγατα σπίτια. Πο-τέ.

T.S. Eliot. Αχ πόσο αγάπησε τις γάτες - κι εγώ αυτόν, ίσως κι εσείς. Περί έργου πρόκειται, περί τίτλου. Σε αυτό στηρίχθηκε το γατομιούζικαλ, να πω.
Θεόφιλος Γκωτιέ, Théofile Gautier - ποιητής, κριτικός, γλυκός και υπηρέτης εννέα γάτων. Η μία, η κυρία Θεοφίλου, λάτρευε τα αρώματα, κυρίως το πατσουλί, και μισούσε την όπερα κι ότι άλλο είχ υψηλές νότες. Μα, που είναι οι τρόποι σας επιτέλους;

Πετράρχης, ο ποιητής των ποιημάτων του έρωτα της Λάουρας. Η επιγραφή "Δεύτερη μόνον..." στόλιζε το χώρο στο γραφείο του όπου τοποθέτησε τη μουμιοποιημένη γάτα του, την Άρκουα, για να την έχει και πάλι κοντά του.

George Balanchine, ο μέγας χορογραφος. Η κεραμιδόγατα η Μούρκα του έμαθε να υπακούει τις εντολές του κι έδινε το παράδειγμα στις μπαλλαρίνες.
Fryderyk Chopin - το βαλς αυτό εμπνεύστηκε από το παίξιμο της γάτας του πάνω στα πλήκτρα - και Domenico Scarlatti, ομοίως τη φούγκα του -από τα βήματα της γαλής της Πουλτσινέλλας επί του αρπιχόρδου.

Vicompte de Chateaubriand, Σατωβριάνδος ο γάλλος και ρομαντικός, για τον γκρίζο στρουμπουλό παπόγατο, που είχε ένα σταυρό ζωγραφιστό στο στήθος.