Ήθελα να σου χαρίσω μιαν αντίκα

O Νι Ζαν, όταν έφτασε τα 40 του χρόνια -μεσήλικος, ίσως γέρος για την εποχή- πέταξε από πάνω του την ύλη, όχι για να μονάσει αλλά για να ταξιδέψει.

Μοίρασε τα υπάρχοντά του, κρατώντας μόνο μια βάρκα. Την έκανε σπίτι του, ταξίδεψε όλον τον Γιανγκ τσέ, σταματώντας όπου ήθελε, σκιτσάροντας, ζωγραφίζοντας, γράφοντας στίχους, βλέποντας φίλους και πίνοντας μαζί τους τη χαρά. Τη χαρά που κρατά η μνήμη η ασκημένη στη ζωή, η μνήμη που επιλέγει, όπως αξίζει στο θαύμα.

Έχω την αίσθηση ότι ο Νι ανακάλυψε το τσούγκρισμα των ποτηριών, το "γειά μας" αν κι οι πηγές δεν αναφέρουν κατι τέτοιο κι η συνήθεια δε θεωρείται κινεζική.

Πολλά από τα καλλιγραφικά του χειρόγραφα σώθηκαν χάρη στους φίλους του. Γεμάτα σκίτσα, ζωγραφιές, στιχάκια -όλα μαζί, μια αυθόρμητη ενοποίηση των πεδίων, όπως την πραγμάτωσαν λίγο ή πολύ όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί (κι όπως ακόμη την αναζητεί η Δύση).

Τα σύννεφα κλέβουν το βλέμμα μας
επίχρισμα για τα πινέλα μας

κρασί στα χείλη και στιχάκια στο χαρτί

να η χαρά της μέρας που θα ζήσει
κι όταν ο χωρισμός θα ρθει

Νι Ζαν-14ος αι.

Στον Ακίνδυνο, αύριο και πάντα. Παλιό τραγουδάκι αυτό εδώ, μετάφραση που άλλοτε είχα κάνει απ τα αγγλικά και γύρισε στο νου γιατί η μοίρα. Χαμογελώντας με τα μάτια φουσκωμένα στο στέλνω. Ξέρεις.

O μαυροντυμένος κύριος, κει πάνου, είναι ο Κομφούκιος του Κουνγκ Φου.
Ο διδάσκαλος της μουσικής δώ δίπλα, είναι ο ΑΦου μας.
Εσυ, ακίνδυνος και μακρυμάλλης, απέναντι καθιστός, πάντα ο ηγαπημένος.
Τους άλλους τους γνωρίζεις.
Α, κι η ταπεινότης μου σοφία ορθή, μιας κι είστε όλοι παρόντες.
Δόξα τω Θεώ. Και ολη η ομορφιά του κόσμου να έρθει να σε βρει.