Μια μέρα σαν τις άλλες

Θα μπω στο σπίτι όπως κάθε μέρα. Θα πω δυνατά "Χαίρετε!". Το ψωμί, το γάλα στο τραπέζι της κουζίνας, όσο το καρπουζάκι μου τρέχει όλο χαρά γιατί "μαμά, μαμά πήρα δέκα πλην στα γαλλικά". Πανηγύρι. Φιλί.
Η τσάντα μου κάτω απ' το έργο της Άντζυς.
Τα παπούτσια πεταμένα στη γωνία.

Θα μπω στο σπίτι όπως κάθε μέρα. Μια αλλαγή τόση δα. Θα σφυρίζω. Ω. ναι, ξέρω να σφυρίζω. Ξέρω πολύ καλά. Σιγανά, σχεδόν ανεπαίσθητα θα σφυρίζω.

Ίσως δεν το καταλάβεις αμέσως. Δυαδικός και άπειρος. Μετά, θα σηκώσεις το κεφάλι, τα σοβαρά μάτια πίσω από τα γυαλιά, απορημένα. Θα ξέρεις τι σφυρίζω. Όπως πάντα ξέρεις. Καρδιά μου.

Θα κάνεις πως δε σε νοιάζει. Θα κάνω πως είναι τυχαίο. Ε, δε μας νοιάζει εμάς! Σιγά τους άγιους Βαλεντίνους και τις εμποροπανηγύρεις.

Θα κάνω πως σφυρίζω τυχαία, είναι άσχετο με όλα, είναι άσχετο με μας. Με το φως που είσαι. Που νοηματοδοτεί τις μέρες αλλοιώς. Κι ύστερα θα πω, "ξέρεις, βρήκα ένα έργο του Κλέε που θα το αγαπήσεις". Κι αυτό. Αχ αυτός, αυτός, ο Κλέε ο ζηλευτός! Ένα έργο που είναι αριθμοί κι ευαισθησία, σοφία κι ένστικτο μαζί. Εσύ.

Θα κάνω τα φιλετάκια. Που "είναι για αύριο". Με πέντε πιπέρια, όπως σ αρέσουν. Θα κάνουμε πως δεν τρέχει τίποτε. Μια συνηθισμένη μέρα. Δε θα μιλήσουμε καθόλου για τον χαζό δυτικό άγιο, τη χαζή εμποροπανήγυρη. Θα βάλεις μουσική. Όπως κάθε βράδυ. Κι οι λέξεις θα είναι για τους άλλους. Γιατί, ακόμη κι εγώ η φλύαρη, πια δεν τις χρειάζομαι.

Θα δουλεύουμε ως αργά. Αντικρυστά. Θα σηκώνουμε πότε πότε τα μάτια, ο ένας στον άλλο. Θα κάνω τσάι. Θα ανοίξω εκείνο το πανάκριβο, απ' το Μαιζόν. Δε θα στο πω. Δε θα το καταλάβεις. Θα γελάσουμε.
Φως μου. Αύριο πάλι.