C vs CaCO3 ή η χημεία της μεγαλοκοπέλλας
μια παλιά σκέψη και μια απορία πάντα νέα
Για τη Λέμον
Όταν πρωτοδιάβασα τις χίλιες και μια νύχτες και ξεναγήθηκα στον κόσμο από τους παραμυθάδες της Ανατολής
αγαπημένη μου Βαγδάτη, γκρεμίστηκαν τα σουκ σου και κλείσανε για πάντα τα καφασωτά,
μου ’κανε εντύπωση πολύ πόσο η Ανατολή αγαπάει τα μαργαριτάρια.
Ήταν μια από τις πρώτες διαφορές Ανατολής Δύσης που εντόπισα στη ζωή μου, ήταν μια από τις πρώτες φορές που κατάλαβα πως η αγάπη μου γι αυτά τα τζοβαϊρια ήταν ταυτότητα και δήλωση. Πρώτη φορά. Στις χίλιες και μια νύχτες.
Πέρασαν χρόνια, το έλεγα, το ξανάλεγα, με κοιτούσαν περίεργα, με ανέχονταν.
Έλεγα, ξέρετε, η δύση κι η ανατολή διαφέρουν γιατί -κι είμαι σίγουρη πια ότι δεν είναι στο μυαλό μου μόνο- διαφέρουν γιατί η Ανατολή αγαπάει τα μαργαριτάρια, πρώτα και πάνω απ όλα τα τζοβαίρια, και η δύση αγαπάει τα διαμάντια, πρώτα και πάνω απ όλα τα τζοβαΐρια. Η ωραιότης κι ο έρωτας στην Ανατολή στολίζονται μαργαριτάρια, στη Δύση διαμάντια (κι άλλες πέτρες πολύτιμες, αλλά πρώτα διαμάντια).
Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο -είναι ενδεικτικό του τρόπου που αντιμετωπίζει την ωραιότητα αλλά και τον έρωτα η κάθε παράδοση. Το τζοβαερικό είναι δώρο του έρωτα, προετοιμασία για τον έρωτα, παγίδα του έρωτα, απόδειξή του. Ο έρωτας στην ανατολή διαφέρει, λοιπόν, από τον έρωτα στη δύση. Η διαφορά τους είναι η διαφορά της τέλειας, φυσικής σφαίρας/δημιουργήματος από την ακατέργαστη πέτρα, στην οποία πρέπει ο άνθρωπος να επέμβει, την οποία πρέπει ο άνθρωπος να πετσοκόψει για να φέρει στην επιφάνεια την όποια λαμψη της.
Είναι η διαφορά του όστρακου (συμβόλου θεοτοκικού στα καθ ημας) από το χώμα (του ανθρώπου). Είναι η διαφορά του φωτός που αντανακλάται στη στιλπνότητα απ το φως που διασχίζει με απώλειες την πεπερασμένη διαφάνεια. Είναι η διαφορά του δύσκολα ευρεθέντος με το σπάνιο -τα μαργαριτάρια δεν ήταν "σπάνια" και γι αυτό πολύτιμα, ήταν δύσκολο να τα μαζέψεις αλλά ήξερες και που και πώς να το κάνεις, όπως ήξερες και πως κινδύνευες.
Είναι η διαφορά αυτού που καίγεται – το κάρβουνο διαμάντι – με αυτό που διαλύεται – το μαργαρίτη. Κι ύστερα .. Η σχέση μαργαριταριών-δακρύων, μαργαρίτη-θείας Ευχαριστίας από τη μια (μαργαριτάρι της χαρμολύπης δηλαδή) και αδάμαντος-σκληρότητας και αδάμαντος-κοσμικής λάμψης από την άλλη. Αλλά, τούτα είναι θεολογικά, οι τσιφτευτελείς οφείλουμε να τα αφήσουμε στους περί τα υψηλά τυρβάζοντες. Μόνο να μην ξεχάσουν πως κι η δύση το χει πάρει χαμπάρι κι αγωνίζεται. Απόδειξη πως στολίζει με pearly gates την Παράδεισο.
Οι ζωγραφιές: Γιαν Βερμέερ, το κορίτσι με το σκουλαρίκι. Πιέτ Μοντριάν, Διαμάντι.
Για τη Λέμον
Όταν πρωτοδιάβασα τις χίλιες και μια νύχτες και ξεναγήθηκα στον κόσμο από τους παραμυθάδες της Ανατολής
αγαπημένη μου Βαγδάτη, γκρεμίστηκαν τα σουκ σου και κλείσανε για πάντα τα καφασωτά,
μου ’κανε εντύπωση πολύ πόσο η Ανατολή αγαπάει τα μαργαριτάρια.
Ήταν μια από τις πρώτες διαφορές Ανατολής Δύσης που εντόπισα στη ζωή μου, ήταν μια από τις πρώτες φορές που κατάλαβα πως η αγάπη μου γι αυτά τα τζοβαϊρια ήταν ταυτότητα και δήλωση. Πρώτη φορά. Στις χίλιες και μια νύχτες.Πέρασαν χρόνια, το έλεγα, το ξανάλεγα, με κοιτούσαν περίεργα, με ανέχονταν.
Έλεγα, ξέρετε, η δύση κι η ανατολή διαφέρουν γιατί -κι είμαι σίγουρη πια ότι δεν είναι στο μυαλό μου μόνο- διαφέρουν γιατί η Ανατολή αγαπάει τα μαργαριτάρια, πρώτα και πάνω απ όλα τα τζοβαίρια, και η δύση αγαπάει τα διαμάντια, πρώτα και πάνω απ όλα τα τζοβαΐρια. Η ωραιότης κι ο έρωτας στην Ανατολή στολίζονται μαργαριτάρια, στη Δύση διαμάντια (κι άλλες πέτρες πολύτιμες, αλλά πρώτα διαμάντια).
Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο -είναι ενδεικτικό του τρόπου που αντιμετωπίζει την ωραιότητα αλλά και τον έρωτα η κάθε παράδοση. Το τζοβαερικό είναι δώρο του έρωτα, προετοιμασία για τον έρωτα, παγίδα του έρωτα, απόδειξή του. Ο έρωτας στην ανατολή διαφέρει, λοιπόν, από τον έρωτα στη δύση. Η διαφορά τους είναι η διαφορά της τέλειας, φυσικής σφαίρας/δημιουργήματος από την ακατέργαστη πέτρα, στην οποία πρέπει ο άνθρωπος να επέμβει, την οποία πρέπει ο άνθρωπος να πετσοκόψει για να φέρει στην επιφάνεια την όποια λαμψη της.
Είναι η διαφορά του όστρακου (συμβόλου θεοτοκικού στα καθ ημας) από το χώμα (του ανθρώπου). Είναι η διαφορά του φωτός που αντανακλάται στη στιλπνότητα απ το φως που διασχίζει με απώλειες την πεπερασμένη διαφάνεια. Είναι η διαφορά του δύσκολα ευρεθέντος με το σπάνιο -τα μαργαριτάρια δεν ήταν "σπάνια" και γι αυτό πολύτιμα, ήταν δύσκολο να τα μαζέψεις αλλά ήξερες και που και πώς να το κάνεις, όπως ήξερες και πως κινδύνευες.
Είναι η διαφορά αυτού που καίγεται – το κάρβουνο διαμάντι – με αυτό που διαλύεται – το μαργαρίτη. Κι ύστερα .. Η σχέση μαργαριταριών-δακρύων, μαργαρίτη-θείας Ευχαριστίας από τη μια (μαργαριτάρι της χαρμολύπης δηλαδή) και αδάμαντος-σκληρότητας και αδάμαντος-κοσμικής λάμψης από την άλλη. Αλλά, τούτα είναι θεολογικά, οι τσιφτευτελείς οφείλουμε να τα αφήσουμε στους περί τα υψηλά τυρβάζοντες. Μόνο να μην ξεχάσουν πως κι η δύση το χει πάρει χαμπάρι κι αγωνίζεται. Απόδειξη πως στολίζει με pearly gates την Παράδεισο.Οι ζωγραφιές: Γιαν Βερμέερ, το κορίτσι με το σκουλαρίκι. Πιέτ Μοντριάν, Διαμάντι.
Δια χειρός Μιραντολίνας | 12:35 π.μ.
18 σχόλια. Εσείς τι λέτε;
Την υπεροχή των διαμαντιώνε; Εγώ αγαπητέ Πάνο άλλα ξέρω. Ας πάρουμε για παράδειγμα το κλασσικό πλέον δείγμα ελληνικού μέλους:
"Τα ωραιότερα θα σου'χω αγορασμένα,
μαργαριτάρια στο βυθό που ναι κλεισμένα,
πάνω στον άσπρο σου λαιμό να τα φορέσεις,
γιατί μ'αρέσεις κούκλα μου πολύ μ' αρέσεις".
(Και, για να προσθέσω insult to injury, το συγκεκριμένο άσμα το τραγουδάει ένας αυτοαποκαλούμενος "Μακεδόνας". Πανικός στο προοδευτικό στρατόπεδο! ;-) )
Αφιερωμένο, btw.
Εγέλαν η Ανατολή!
Μαργαριτάρια εναντίον διαμαντιών, άποψη βου: αφιερωμένο εξαιρετικά σε ταξιδευτές Ανατολής και Δύσης.
Kαι μένα πάντως μόλις διάβασα το ποστ, τα "Μαργαριτάρια" του Μακεδόνα μου ήρθαν στο μυαλό..:)
Σε συνδυασμό και με την λιακάδα, ξεχνάμε για λίγο την παγωνιά και ονειρευόμαστε θαλασσίτσα!!
Καλημέρα Μιραντολίνα μας.
(Υ.Γ. όσο για τα διαμάντια μου θύμισαν ένα από τα πιο πραγματικά μελαγχολικά τραγούδια ..της Joan Baez;) )
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του ποστ σου, είχα ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου που όλο και μεγάλωνε. Αν το γραπτό σου ήταν κρασάκι, μέχρι το τέλος του είχα μερακλώσει και είχα σπάσει και κανένα πιατάκι (με την άδεια του καταστήματος φυσικά).
Έτσι μου βγήκε.
Καλημέρες. :-)
«Πήγα καὶ σοῦ παρήγγειλα στὴν Πόλη τὰ προικιά σου, στὴν Βενετιὰ τὰ ροῦχα σου καὶ τὰ διαμαντικά σου.»
Ἐκ δυσμῶν, ἐπομένως, τὰ διαμαντικά, ἀλλὰ πάλι, τὰ συνδυάζομεν ὅλα, καὶ απὸ τὴν Πόλη καὶ ἀπὸ τὴν Βενετιά... Καθ᾿ ὅτι:
Τῆς Ἀσίας ἄν ἀγγίζει ἀπὸ τὴ μιὰ # τῆς Εὐρώπης λίγο ἄν ἀκουμπᾶ
στὸν αἰθέρα στέκει νὰ # καὶ στὴ θάλασσα μόνη της!
Ὁ ἀδάμας, περισσότερο ἀπὸ ὀτιδήποτε, εἶναι σύμβολον τῆς ὑπερτάτου, ἰδεατῆς, τελειότητος· εἶναι ἄλλωστε τὸ σκληρότερο φυσικὸ σῶμα, δὲν χαράσσεται ἀπὸ τίποτε, εἶναι πρακτικῶς ἄφθαρτος (ἀδάμας-ἀδάμαστος) καὶ αἰώνιος, ἰδέα, ἀμέτοχος τῆς φυσικῆς φθορᾶς. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο ἰδεατόν, τὸ δὲ δεύτερο ἡ τελεία γεωμετρία τῆς κρυσταλλικῆς μορφῆς (σὰν πλατωνικὸ κανονικὸ πολύεδρο).
Ἐνθυμοῦμαι ποὺ τὰ λέγατε αὐτὰ παλαιόθεν, περὶ μαργαριτῶν καὶ ἀδαμάντων, καὶ πολὺ μοῦ ἄρεσαν.
...Κάποιος ἔχει γράψει κάπου ὅτι, κατὰ τὴν κορύφωσιν τοῦ ἔρωτος, στὴν μὲν δύσιν λέγουν «ἔρχομαι» ( ἤ τίποτα «σοῦ ᾿ ρχομαι» ἤ χειρότερο) ἐνῶ στὴν ἀνατολὴ «φεύγω» (ἤ «χάνομαι» καὶ τέτοια).
[Ξεκίνησα καλῶς καὶ τείνω νὰ ἐκχυδαΐσω τὴν συζήτηση τώρα!] «Μὴ ῥίπτετε τοὺς μαργαρίτες στοὺς χοίρους.»
Εγώ πάλι θυμήθηκα την Σκάρλετ Γιόχανσον Mirandolina μου!:-)
Πάνο μου, εσείς ξεκινήσατε τις μουζικούλες, βλέπω, αλλά κι η παρέα συνέχισε αναλόγως, με αποκορύφωμα την μάιντστρίππερ (πολύ χαίρομαι που σας βλέπω κατά δω, δεσποσύνη – είσαι από τις αγαπημένες μου αλλά δε μου αφήνεις χώρο κι εσύ να σχολιάσω, είναι μαργαριτοφόρα στρείδια τα ποστ σου).
Κοινώς, ανατολή είμαστε – ευκαιρία για γιορτή ζητάμε. Και δύση είμαστε, ξεκινάμε τη γιορτή με τον Λόγο. Ε, αφού είμαστε καθημασανατολή και καθημασδύση, που να κόβω κι εγώ βόλτες? Στον τόπο μου τις κόβω! (είμαστε καλά και είναι αύριο, να τονίσω, επίσης).
Γνωμοδότα, το τελευταίο σχόλιο περί του πανικού είναι όλα τα λεφτά (και πρόλογος στο καταπληκτικό σημερινό ποστ σας).
Ευχαριστούμε θερμώς για την αφιέρωση.
Αλόβαρε, αντί να ψάχνεις τραγουδάκια άντε να μας ξεναγήσεις στα μαγαζιά γι αγόρια του Λας Βέγκας διότι σε περιμένουμε πως και πώς! (αστειεύομαι αν και πολύ θέλω να διαβάσω τη συνέχεια-- χίλια ευχαριστώ για το υπέροχο τραγούδι που δε γνώριζα και τώρα θα το ψάξω με μουζικούλα να τ ακούσω)
Καλημέρα, Κοπίτο μου. Και τι θάλασσες, ε? τις μαργαριτοφόρες του Ειρηνικού και Ινδικού…
Μάιντσρίππερ, σου είπα πόσο χαίρομαι που σε βλέπω? (Το κατάστημα κερνάει μια δωδεκάδα πιάτα και δυό πιατέλες λέλουδα και παρακαλώ σας λαμπογυαλίστε ελεύθερα!)
Καλλίμαχε, στην Ήπειρο λέμε «στα Γιάννενα τα ρούχα σου και τα χρυσαφικά σου» -- ούτε διαμάντια ούτε τίποτε (και παραμένει και το συνάλλαγμα εντός, διότι σε χρυσαφικοποιία (σικ) δεν έχουμε τίποτε να ζηλέψουμε οι απειρατάν).
Πάλι, σωστή η παρατήρηση, στον στίχο όπως τον αναφέρετε, τα διαμαντικά έρχονται από τη Δύση. Λαϊκή σοφία. Χαίρομαι που σας άρεσε η σύγκριση—και εμένα μ άρεσε το «χάνομαι» και δεν είναι καθόλου «μαργαρίτες στους χοίρους» (καλό!) – είναι αναφορά στον μαργαρίτη των ανθρωπίνων σχέσεων.
Ανχελίτο, μαζί γράφαμε και το ίδιο σκεφτήκαμε - μάλιστα, όταν το είδα ποσταρισμένο μου πέρασε από το νου για μια στιγμή, να τ αλλάξω και να γραψω "Γιαν Βερμέερ - η Σκάρλετ Γιοχάνσον με το σκουλαρίκι". Θα άρεσε και του γνωμοδότη το πρωθύστερον! Αλλωστε ο Γιόχανες ποτέ δεν ονομάτισε τα έργα του - οι κριτικοί τα έκαναν αυτά.
Ανατολή τυλιγμένη σε μαγικά πέπλα. Στολισμένη με μαργαριτάρια και μυρωμένη με ευωδιαστά αρώματα. Εικόνα μόνο, χαμένη στην σπηλιά του Αλλαντίν. Γιατί η σημερινή πραγματικότητα... ποιός ξέρει τελικά ποιά να είναι;
Ένα από τα πρώτα πράγματα που έχει καταγραφεί ότι πρόσεξε ο Κολόμβος το 1498 όταν έφτασε στο νησί που ονόμασε ο ίδιος Τρινιδάδ, ήταν τα στολίδια από χρυσό και μαργαριτάρια που φορούσαν οι ντόπιοι.
http://www.analitica.com/vam/1999.03/sociedad/06.htm
http://www.visitapanama.com/Perlas.asp
http://www.bnv.bib.ve/moneda.htm
Είναι μεγάλη υπόθεση να κρατάς τη μνήμη ζωντανή, Χουανίτα μου. Ευχαριστώ για τα σάιτ, πολύ ωραία (και γίνομαι και καλύτερη στα ισπανικά μου :-))
Πάνο, πόσα είναι τα βλαστάρια; Να μου τα φιλήσετε! Νομίζω ο γνωμοδότης το έλεγε γενικά αυτό --τον είχατε αποπάρει και κάνει ότι μπορεί για να ξαναγίνεται φιλαράκια, νομίζω.
Τελαμώνα μου, εγώ καλά θα είμαι αν το προσέχεις το κορίτσι, βρε (τέτοιο κορίτσι!)!
Mirandolina, κοκκίνησα, όπως το χρώμα που έγραψες το όνομά μου, όταν είδα την αφιέρωση, σας παρακολουθώ-εσένα και τους φίλους σου, και νομίζω ότι είμαι αόρατη στο πάρτυ σας, και εεε, γιαυτό κοκκινίζω (από χαρά είναι, να ξέρεις) όποτε συνειδητοποιώ ότι είμαι ορατή!
Με μάγεψε «το κορίτσι με το σκουλαρίκι» της Tracy Chevalier, (όπως και « η κυρία και ο μονόκερός» της επίσης, εδώ τα πρωτότυπα ταπισερί http://www.musee-moyenage.fr/ang/index.html ), όπως και οι Βρυξέλλες και η Delft του σήμερα (του πριν 3 χρόνια, για την ακρίβεια) , την ταινία όμως δεν την έχω δεί δυστυχώς- α κ ό μ η.
Και μια και μιλάμε για ζωγράφους, να σε ευχαριστήσω για την διεύθυνση http://www.iconet.gr/prosopa/pages/Greek/index.html .Εγω που δεν έχω καμιά σχέση με τα θρησκευτικά (μπορώ να σου πώ μέχρι και μια αντιπάθεια για την εκκλησιαστική τεχνοτροπία έχω), και επίσης καμιά επίσημη γνώση για την τέχνη (των εικαστικών γενικότερα) εκτός από την μακροχρόνια αγάπη μου που με οδηγεί συνέχεια κοντά της (μέσω και του βίου των καλλιτεχνών, εκτός από το έργο τους, βέβαια), γοητεύτηκα-όχι μονο από τις εικόνες των κοσμικών προσώπων της παραπάνω ιστοσελίδας, αλλα και από τις εικόνες με καθαρά θρησκευτικά θέματα που βρήκα στα ενδότερα του site. Α, και (κυρίως, να πώ? Ναι, θα το πώ) από τα θαυμάσια σχόλια δίπλα σε κάθε «βιογραφούμενου μέσω της ζωγραφικής». Είχε και τον αγαπητό-και στις δυό μας-Χοκουσάι :) , είδες??
Και τώρα, Πάνο μου, που εγώ αγαπώ τα μαργαριτάρια και θα τα προτιμούσα ακόμη κι αν μου φέρναν τα πετραδια του στέμματος, τι είμαι; δυτική ή ανατολίτισσα; (λογοπαιγνιάκι για χάρη σας κι εξαιτίας της χάρης σας: Η Ανατολή δεν διαλέγει ούτε διαλέγεται- είναι διαλεχτή!)
Λέμον, χαίρομαι. Και που κοκκινίζεις και που χαρηκες και που σ άρεσε και που έρχεσαι να με δεις (σε δοκίμαζα - λέω, μα τι έγινε εκείνο το κορίτσι;)
Βρε, μη σε μαλώσω, γιατί βγάζεις τον εαυτό σου έξω απο το "πάρτυ"; δυό μηνών και κάτι ευλόγερ είμαι κι εγώ, αλλά οι αγκαλιές αποδείχθηκαν μεγάλες και ζεστές - εσένα θα άφηναν απ έξω;
Η Βρυξέλλα είναι όντως μια παρεξηγημένη πόλη - πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ ότι γενικά λένε. Καταπληκτικά μουσεία, ε; και ωραία καφενεία του χειμώνα.
Το iconet το αγαπάω κι εγώ πολύ. Είναι άνθρωποι που δημιουργούν με τον ήρεμο λαϊκό τρόπο που φτιάχνει την καλή μαγιά για το αύριο. Απ ότι ξέρω, ο Πάνος έχει ζητήσει συνέντευξη από έναν εκ των δύο δημιουργών του, οπότε θα δεις περί τι ανθρώπου πρόκειται σύντομα.
Από τα αγιογραφικά τους αγαπάω πολύ το Αινείτε Αυτόν που είναι δική τους σύνθεση και αγιογραφική ιστόρηση του Αίνου. (Τα σχόλια ε; είσαι τρομερή αναγνώστις!)
Θα έρθει κι η ώρα του Χοκουσάι (κάποτε έγραψα ότι θέλω να περάσω την τελευταία μέρα της ζωής μου μπροστά στο μεγάλο κύμα από τις 36 όψεις. το εννοούσα).
Mirandolina, κερδίζετε στα σημεία, αυτά που ο Πάνος αδυνατεί να δεί.Τι διαφορά έχει ο άντρας με τη γυναίκα;Γιά τον εξωγήινο μόνο μία.Η ρήση ότι η Δύση κι' η Ανατολή έχουν ελάχιστες διαφορές έιναι αποτέλεσμα της προσωρινής μετακόμισης της σκηνούλας του Πάνου σ'άλλο πλανήτη.Αυτό είναι το πρόβλημα ,Πάνο, με τη σκηνή σου.Τη μεταφέρεις συχνά και δε μπορούμε να σε πετύχουμε σε... μόνιμη "κατοικία".
Υ.Γ Δεν τάχα σκεφτεί όλα αυτά Μirandolina.Δεν έχω πιάσει στα χέρια μου μαργαριτάρι.
Ηλίας
Πάνο, είναι περισσότερο από μια χαρά! Έχετε κορούλα -- το πρώτο μου το χάρισε ο μπαμπάς μου, την πρώτη φορά που χώρισα. Ήμουν κομμάτια, πήγα σπίτι, η μαμά ήθελε να μάθει λεπτομέρειες, ο μπαμπάς δεν είπε τίποτε, δε ρώτησε τίποτε, μα, τη δεύτερη μέρα, μου έφερε ένα τόσο δα κουτάκι με ένα χρυσό δαχτυλιδάκι με μαργαριτάρι. Γιατί τα μαργαριτάρια είναι σα δάκρυα, Πάνο.
Ηλία, είναι πολύ ωραίο που ο αγαπητός μας φίλος είναι ωτοστοπατζής του διαστήματος, ομολογείστε. Μαργαριτάρια θα βρείτε στη μικιμότο, στην τσιμισκή, και σας αφήνουν να τα θαυμάσετε όσο θέλετε!
Mirandolina, είμαι πάντα εδώ, κάθε μέρα, από αργά το απογευματάκι μέχρι το βράδυ (να μην πω και για τα σαββατοκύριακα..), κι ας μη φαίνομαι, στο σαλονάκι σου κάθομαι !
Το post σου «a luv story» μου πήρε την καρδιά, και έτσι εγκαταστάθηκα!
Πάνο, είμαι η lemon, από Θεσσαλονίκη-κι εγώ.
Είμαι ταινιο-freak (δεν είμαι σίγουρη αν κάνω σωστή χρήση της έκφρασης), οπότε, που θα πάει, θα πέσει κάποια στιγμή μπροστά μου η ταινία και είναι σίγουρο ότι δεν θα προσπαθήσω να την αποφύγω. Πάντως ευχαριστώ πολύ για την γνώμη σου, μάλλον είναι σύνηθες οι ταινίες να υπολείπονται των αντίστοιχων βιβλίων, εε??
Χαμογελώ κι ομολογώ ότι εδώ και καιρό, έχω κι εγώ το ίδιο πρόβλημα με σένα όσον αφορά τα σχόλια Mirandolina μου. Ένα μειονέκτημα των μπλογκς είναι πως η σιωπή εδώ είναι άχρωμη. Σε μία ζωντανή, face-to-face συζήτηση, αυτή η ίδια η σιωπή θα μπορούσε να χρωματίσει την ατμόσφαιρα με τρόπο αξιοθαύμαστο και άκρως εκφραστικό. Σ' ευχαριστώ πολύ, τέτοια λόγια, προερχόμενα από σένα, με τιμούν απεριόριστα.
Και για το χατήρι των σιωπών που πήραν επιτέλους χρώμα... παιδί, να σου πω... όλα τα λέλουδα στην κυρία παρακαλώ. :-)
Λεμον, πες τώρα ότι είσαι και ΠΑΟΚι να σε υιοθετήσω :-) [λες να κάνω λίστες; σαν αυτες που χε κανει ο Θας μας, που γιορτάζει; ίσως πρέπει...)
Μάιντστριππερ, με έπιασε φτάρνισμα από τη γύρη - βρε, ήταν ολοφρεσκα!
Την καλή σου την κουβέντα
πίσω στην κουζίνα...