Fairytales can come true...

Βάλε Σινάτρα. Ναι, τώρα.

Μα, τι τα θες τα εισιτήρια;
Ρώτησε έκπληκτος. Είναι σοβαρός άνθρωπος ο φίλος μου ο Ν.
Καθηγητής στη ΝΥ, εξπέρ στις κομπιούτες.

Τι να τα ήθελα τα εισιτήρια; Ήθελα να γυρίζω μέχρι να ζαλιστώ και το τεράστιο γέλιο να ξεσπάσει.

Ήθελα να ανέβει κι εκείνος. Είπε πως ήταν αρκετά ζαλισμένος αζ ιτ ιζ. Φτωχή μου καρδιά. Το λένε ερωτική απογοήτευση.

Σοβαρός. Την άλλη μέρα θα έκανα τα μουσκεμένα μαξιλάρια προσάναμμα. Λίγη ακόμη, λίγη υπομονή ακόμη. Σοβαρός. "Ανέβα κι εσύ!". Γελούσα. Σοβαρός. Νευρικός. Αμήχανος. Γελούσα.

Γέλασε στο τέλος. Όταν ζαλίστηκα και το τεράστιο γέλιο ξέσπασε. "Άντε, τρελλή, τελείωνε!".

Για μία στιγμή σκέφτηκα πως, παρότι τσιρκολάνα, ποτέ δε θα ήμουν σαν την καβαλάρισσα του Ρουώ. Το παράστημα. Η φούστα. Ήταν ίδια η Ειρήνη, σκέφτηκα. Για μια στιγμή σκέφτηκα πως, ως τσιρκολάνα, πάντα θα ήμουν σαν την καβαλάρισσα του Ρουώ. Η τσιχλόφουσκα που δε μάσησα. Ώσπου να γίνω το κορίτσι πάνω στην κούνια. Ωσπου να είμαστε οι μέλλοντες πρόγονοι κι ο Κέηβ να ξενυχτάει μουρμουρίζοντας για χάρη μας στο βάθος.

Στα μαθήματα σαβουάρ βιβρ δε μας είπαν τι πίνεις σε αυτές τις περιπτώσεις. Το τεράστιο γέλιο, φαντάζομαι. Του άλλου.

3 Δεκεμβρίου 1995 / Μνήμη Νέας Υόρκης/ Γιατί υποσχέθηκα στην Ειρήνη να ζαλιστούμε εκεί πάνω παρέα.