18.12.05

Un songe de bonte


«Ο Μαξ Ερνστ είχε την πρώτη του επαφή με τον κόσμο των αισθήσεων στις 2 Απριλίου 1891, στις 9.45 π.μ. ώρα Κολωνίας, όταν αναδύθηκε από το αυγό που η μητέρα του είχε γεννήσει στη φωλιά ενός αητού και το πουλί είχε κλωσήσει για επτά χρόνια...

Είχε επηρεαστεί από το μυστήριο των τηλεγραφικών στύλων που κινούνται όταν τους βλέπει κανείς από το τρένο που προχωρά, αλλά μένουν ακίνητοι όταν μένεις κι εσύ ακίνητος. Για να μπορέσει να εξερευνήσει το μυστήριο των τηλεγραφικών στύλων και για να ξεφύγει από την τυραννία του πατέρα του, ο πεντάχρονος Μαξ το έσκασε από το σπίτι.

Γαλανομάτης, ξανθός, με κόκκινο νυχτικό, κι ένα καμτσίκι στο αριστερό του χέρι, διέσχισε το δρόμο κι ανακατεύτηκε σε μια πομπή προσκυνητών... πράγμα που με τη σειρά του ενέπνευσε τον πατέρα του, που τον ζωγράφισε, με τα γαλανά του μάτια και τις ξανθές του μπούκλες τη στιγμή που ευλογεί τον κόσμο, ντυμένο με ένα κόκκινο νυχτικό και με ένα σταυρό -αντί για καμτσίκι- στο αριστερό του χέρι...

Δεύτερη επαφή με τη ζωγραφική: είδε τον πατέρα του να ζωγραφίζει ένα πίνακα από το τοπίο στον κήπο τους και να τον τελειώνει στο στούντιο. Ο πατέρας του παρέλειψε ένα θάμνο από τον πίνακά του γιατί ενοχλούσε τη σύνθεση. Μετά έκοψε το θάμνο από τον κήπο για να μην υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στον κήπο και τον πίνακά του... Ένα βιβλίο που έγραψε την περίοδο της εφηβείας του δεν εκδόθηκε ποτέ. Ο πατέρας του το βρήκε και το έκαψε. Τίτλος του ‘διάφορες σελίδες από το ημερολόγιό μου’.

Ο Μαξ Ερνστ πέθανε την 1η Αυγούστου του 1914. Επέστρεψε στη ζωή στις 11 Νοεμβρίου 1918. Έφηβος που ήθελε να γίνει μάγος και να ανακαλύψει τον κεντρικό μύθο της εποχής του. Πότε-πότε συμβουλευόταν τον αητό που είχε προστατεύσει το αυγό της προγενέστερης ύπαρξής του. Οι συμβουλές του πουλιού μπορούν να γίνουν αισθητές μες από το έργο του».

Ημερολόγιο του Μαξ Ερνστ (Χανς Ρίχτερ, Νταντά, εκδόσεις Υποδομή), του δεύτερου Μάξιμου του Ομολογητή και επ’ αγιοτήτι τιμηθέντος λοχαγού στη χωρεία της καρδιάς μου.


Μη με κοροϊδέψετε μα, πολλές φορές, τα βράδυα που δε με πιάνει ύπνος, φαντάζομαι έναν καφενέ της Κολωνίας, εκεί που βρίσκονταν ο Μαξ Έρνστ κι ο ΖανΑρπδηλαδήοΧανςΑρπ, σκανταλιάρικα όμορφα αγόρια, για να ετοιμάσουν μια ακόμη ρεβίστα ή ένα χάπενινγκ στα δημόσια ουρητήρια -- τι να μας πείτε περί σκανδάλων μικροί και γελοίοι γραφιάδες των προστακτικών, τι να μας πείτε* -- φαντάζομαι το Μαξ να παίζει σχεδιάζοντας στους καταλόγους, να θυμώνει ο καφετζής -- άλλη φορα θα φιλήσω στο κούτελο το ΖανΑρπδηλαδήτοΧανςΑρπ-- και τον αγαπάω μ όλη τη δύναμη της καρδιάς μου, τον αγαπάω σαν προσευχή κι έρχεται ύπνος.

Άλλες φορές σκέφτομαι τον ΖανΑρπδηλαδήτονΧανςΑρπ να του δείχνει, έι, Μαξ, είναι μια μεγαλοκοπέλλα εκεί στο βάθος του χρόνου, τη βλέπεις; Ναι, ναι τη βλέπω, κουνάει το κεφάλι του συγκαταβατικά, κι ύστερα βάζουν τα χέρια στους κροτάφους, παλάμες ανοικτές προς τα έξω, και μου βγάζουνε τη γλώσσα και τους πιάνω στο κυνηγητό και περνάω την κορνίζα του χρόνου που την κρατά ο Μαξ όπως στο σκάκι και περνάω και τους πιάνω και αγκαλιαζόμαστε και γελάμε, πόσο γελάμε.

Και μετά πάμε στο δωμάτιο του Μαξ, πετώντας πάνω από τα τριαντάφυλλα κρυφά από τον μπαμπά Ερνστ, και πιάνουμε τα μολύβια και τα χαρτιά και τα νομίσματα και τους μικρούς όγκους των σπουδαίων πραγμάτων,
χαλκομανίες και χαρτιά και κλωστές και κουβαρίστρες και μια φωτογραφία του Μαξ όταν έσκαγε απ τ αυγό
και φτιάχνουμε όλο τον κόσμο πριν έρθουν οι μεγάλοι και τα πουν αυτά κολλάζ, χαλκομανίες και φροτάζ, πριν πουν πως "ο Μαξ Ερνστ ήταν εκείνος που πέρασε στην τέχνη του το κολλάζ και τις χαλκομανίες κι εκείνος που ανακάλυψε το φροτάζ", δηλαδή αυτό, δες,
που βάζουμε τη δραχμούλα κάτω από το χαρτί και μετά περνούμε από πάνω το μολύβι και φτιαχνεται μολυβί η δραχμούλα στο χαρτί κι ύστερα τόσο περήφανοι, δες, δες τι έκανα!


Ο Μαξ Ερνστ σήμερα, Μίνιμαξ, Ντανταμαξ, γιατί ο Κάπταιν Κουκ χτες και γιατί ο σουρρεαλισμός για πάντα.
Ο τίτλος - Ένα όνειρο αθωότητας - εκ του "Μια εβδομάδα αθωότητας", τίτλου βιβλιοέκδοσης των κολάζ του.

*Τι να μας πείτε,τι να μας πείτε περί σκανδάλων μικροί και γελοίοι γραφιάδες των προστακτικών, τι να μας πείτε, σας ζωγράφισε, εκεί, στο παραθυράκι, άκαρδοι, άκεφοι, ψηλομύτηδες, όνταμη, όνταχωρίς, ανθρωπάρια των προστακτικών
--!Δείτε!Διαβάστε!Ακούστε!Λατρέψτε!Γαμηθείτε!Φάτε!Πιείτε!Κάντε τούμπες!Προσκυνήστεμας! -- ανθρωπάρια των προστακτικών είστε εκεί και είστε αυτοί, ακριβώς αυτοί...

14 σχόλια. Εσείς τι λέτε;

Blogger 0comments έφα...

Δεν ξέρω αν εκείνο το απόγευμα που ανακάλυψα τον ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ άλλαξε τη ζωή μου. Αυτό το κείμενο όμως έκανε το ξύπνημά μου πολύ όμορφο.
thanx!

12/18/2005 12:00:00 μ.μ.  
Blogger costas έφα...

"Προσκυνώ την χάρη σου λαέ μου..."
Παληό έ?

12/18/2005 07:19:00 μ.μ.  
Blogger Γνωμοδότης έφα...

Πολυ ομορφο!

12/18/2005 08:00:00 μ.μ.  
Blogger Γιώργος έφα...

Villa 21.Αυτούς μου θύμισε το παραθυράκι.

12/18/2005 08:36:00 μ.μ.  
Blogger Marie-Hélène S έφα...

χαιρομαι παρα πολυ που σου αρεσει η δουλεια μου. σε ευχαριστω για τα σχολια και για το αρθρο που μολλις διαβασα. Καλλες γιορτες καιευχομαι να εχω του χρονου πολλα ψηφιδωτα να προσφερω σε ολλους

12/18/2005 10:37:00 μ.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Ocom, ελπίζω να ανέβηκες λίγο -- εγώ ευχαριστώ.

Κώστα, χαίρομαι που πέρασες γιατί έτσι σε ανακάλυψα -- πολύ χάρηκα τα βλογ σου.

Γνωμοδότα, περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια του ταξιδιού, οπότε μη χασομεράτε σε άλλα βλογ σας παρακαλώ! (ευχαριστώ πολύ)

Αλβέριχε, αυτοί οι ξιπασμένοι στο παραθυράκι; περίεργος συνειρμός, νεσπα; ήταν απλά παιδιά οι Βίλα. Τους ήξερα - όταν ακόμη δεν έλειπε κανείς. Μάλιστα, από μένα είχαν γνωρίσει το Γίγα και τους είχε κάνει ένα εξώφυλλο-- αυτό με τάματα, αν το θυμάσαι (εγώ να δεις τι θυμήθηκα με αυτό που είπες...).

MaHS, είναι πολύ όμορφες οι εικόνες σου και θαυμαστή η υπομονή σου. Έχεις διαβάζει το Σαράντιον του Κ. Γκάβριελ Κέυ; Είναι ένας ύμνος στη δουλειά σου.

12/19/2005 12:18:00 π.μ.  
Blogger nonplayer έφα...

Ζήτημα να κατάλαβα τα μισά από όσα λες, απόλαυσα όμως το πως τα λες σαν αν ήταν τα τριπλάσια!

12/19/2005 01:21:00 π.μ.  
Blogger Γνωμοδότης έφα...

Γνωμοδότα, περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια του ταξιδιού, οπότε μη χασομεράτε σε άλλα βλογ σας παρακαλώ! (ευχαριστώ πολύ)

Δυστυχώς το πρώτο κεφάλαιο δεν ήτο ιδιαίτερα καλό και το κατέβασα, θα το ξαναδουλέψω και θα το ανεβάσω όλο μαζί, μετά φωτογραφιών.

Μέχρι, τότε, κάνω παραγγελιά έναν Klee ;-)

12/19/2005 03:10:00 π.μ.  
Blogger Γιώργος έφα...

Αντε ρε!!
Δεν το θυμάμαι το εξώφυλλο γμτ.

12/19/2005 06:31:00 π.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Μαίανδρέ μου, ευχαριστώ! Τώρα που θα έρθεις στην πατρίδα, κοίτα να κάνουμε ένα ταχύρυθμο...

Γνωμοδότα, θα σας τον ετοιμάσω (μετά από δυό άλλες παραγγελιές που έχω) αλλά κι εσείς μην αργείτε. Φιλιά στο Ροβέρτο!

Αλβέριχε, νομίζω ότι ήταν του τελευταίου τους δίσκου.

12/19/2005 07:29:00 π.μ.  
Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός έφα...

E βέβαια Μιραντολίνα μας,γελάμε...σιγά δηλαδή να μην κόψουμε και το γέλιο.

Ευκτικός Γραφιάς...σε τι μεταφράζεται!!!

12/19/2005 02:11:00 μ.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Αγαπητέ Χ, χαλάγατε κι εσείς μαρκαδόρους στα τειχάκια των εξαρχείων, σας κατάλαβα. "Ενα γελιο θα σας θάψει" -- μ άρεσε σε όλα τα χρώματα. (χαρηκα πολυ για αυτό σας το σχόλιο -- ξέρετε γιατί).

12/19/2005 07:53:00 μ.μ.  
Blogger Juanita La Quejica έφα...

Εκείνα τα βράδυα στην πλατεία, με τα παιδιά με τα απλανή βλέμματα να έχουν αναμμένες τις φωτιές και να προσπαθούν να ζεσταθούν, βάζοντας κλαδιά από δένδρα στα περάσματα, κάνοντας τη δική τους μικρή προσωπική φυλακή...
Είχε πέσει το μάτι μου σε ένα γνωστό σύνθημα, στον τοίχο του ισογείου του φροντιστηρίου της Υβέτ, στην Σπυρίδωνος Τρικούπη.
"Μην περιμένεις να χιονίσει για να δεις άσπρη μέρα." Την επομένη, υπήρχε και συνέχεια. "Άλλωστε το χιόνι λειώνει πάντα την άνοιξη". Μετά 3 μέρες, μια παρεμβολή. "Ρίξε ένα γιαούρτι".
Η Υβέτ δεν υπάρχει πια και τα παιδιά με τα απλανή βλέμματα χάθηκαν. Ήρθαν άλλα στη θέση τους, τα συνθήματα έχασαν κάτι από την μαγεία τους, η θλίψη όμως είχε ποτίσει για τα καλά τα πεζοδρόμια, ακόμα και αν τοποθετήθηκαν νέα πλακάκια και άλλαξε η διαρρύθμιση.

12/20/2005 12:02:00 π.μ.  
Blogger Mirandolina έφα...

Χουανίτα, πιάσαν τόπο οι μαρκαδόροι μας, μη μελαγχολείς. ακόμη τα παιδιά λερώνουν τους τοίχους παρα τις μονδερνες μπογιές που μας αρνούνται την υστεροφημία... ("βγαίνουν τα γκραφιτι απο πανω της αμεσως")

12/20/2005 12:42:00 π.μ.  

Την καλή σου την κουβέντα


πίσω στην κουζίνα...